Η ΔΡΑΜΙΝΗ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΑΝΤΡΙΑΝΑ ΑΝΔΡΕΟΒΙΤΣ ΜΙΛΗΣΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ LIFO.GR ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΚΛΑΔΟΥ ΤΗΣ
Η ιστοσελίδα lifo.gr με ρεπορτάζ του Αλέξανδρου Διακοσάββα, την Πέμπτη 7 Μαΐου 2020, φιλοξένησε δηλώσεις πέντε εργαζομένων στις Τέχνες, οι οποίοι μίλησαν μιλούν για το παρόν και το μέλλον του κλάδου τους, ανάμεσα στους οποίους ήταν και η Δραμινή ηθοποιός κ. Αντριάνα Ανδρέοβιτς.
Την ίδια μέρα, μέσω της πρωτοβουλίας #SupportArtWorkers, η οποία αναπτύχθηκε μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα μέσω social media και διαδικτύου, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση σωματείων εργαζομένων στις Τέχνες στην Πλατεία Συντάγματος, ενώ η Υπουργός Πολιτισμού κ. Λίνα Μενδώνη ανακοίνωσε τα έκτακτα μέτρα για τη στήριξη των ανθρώπων του Πολιτισμού.
Στο ρεπορτάζ της lifo.gr πέντε εργαζόμενοι σε διαφορετικούς κλάδους των Τεχνών, οι οποίοι συμμετείχαν στην πρωτοβουλία #SupportArtWorkers περιέγραψαν «πώς επηρεάστηκαν σε επαγγελματικό επίπεδο από την πανδημία και το «πάγωμα» της καλλιτεχνικής δραστηριότητας, εξηγούν τι πρέπει να διεκδικηθεί μακροπρόθεσμα από την καλλιτεχνική κοινότητα και τι ελπίζουν να μάθουν, ως σώμα εργαζομένων, από αυτήν τη δοκιμασία». Ανάμεσα σε όσους μίλησαν στο δημοσιογράφο κ. Αλέξανδρο Διακοσάββα ήταν και η Δραμινή ηθοποιός κ. Αντριάνα Ανδρέοβιτς, η οποία ανέφερε τα εξής:
Με ανατριχιάζει ο όρος «πάγωμα» και πόσο μάλλον «πολιτιστικό πάγωμα». Με ανατριχιάζει η ευκολία που έχουμε ως κοινωνία να το κάνουμε να μοιάζει απρόσωπο, να το αναπαράγουμε ως μια απλή συνέπεια της παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης χωρίς «πραγματικό» αντίκτυπο. Ο πολιτισμός, όμως, δεν είναι μία αφηρημένη έννοια, δεν είναι μία λειτουργία αόρατη που μας βοηθά να αντέχουμε την καθημερινότητα. Μας διαμορφώνει και μας οπλίζει απέναντι στη δυστυχία, μας κάνει να γελάμε με τα παθήματά μας.
Ο πολιτισμός είναι πρώτα οι άνθρωποί του. Αλλά αυτή είναι μία διατύπωση που αρνείται εμμονικά το κράτος και η κυβέρνηση. Ζούμε σ’ ένα κράτος που αγνοεί τι σημαίνει να εργάζεται κανείς στο θέαμα-ακρόαμα και αυτό είναι επιλογή. Εμείς δεν επιδιώκουμε καμία κανονικότητα έτσι όπως ορίζεται, ποτέ δεν ήμασταν προστατευμένοι, ποτέ δεν εργαστήκαμε με ανθρώπινους όρους. Ακροβατούσαμε ανάμεσα στη μισθωτή εργασία και το freelancing, με αμοιβές που πιθανά εγγυούνταν την επιβίωση, κυνηγώντας τις εξαιρέσεις. Κάθε 2-3 μήνες βρισκόμαστε άνεργοι ξανά και ξανά και κάθε φορά ξαναβουτάμε σε μία νέα συνθήκη εργασίας. Τώρα ακροβατούμε ανάμεσα στην ανυπαρξία και τη φτώχεια. Έτσι αναγκαστήκαμε να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή, μετά τις αλλεπάλληλες εξαγγελίες για την επιστροφή σε μια κανονικότητα που δεν μας εμπεριέχει. Γιατί από την πρώτη στιγμή κανένα μέτρο δεν μας συμπεριέλαβε, γιατί παραμένουμε αόρατοι, γιατί ζούμε σε ένα διαρκές παρόν χωρίς μέλλον και κάθε μέρα που περνάει καθιστά την επιβίωσή μας όλο και πιο δύσκολη.
Μέσα στην καραντίνα προσπαθήσαμε σύσσωμοι να παρέχουμε δωρεάν το υλικό μας ο καθένας για να δημιουργήσουμε μία αλληλέγγυα συνθήκη για όλους. Όπως πάντα, έτσι και σε αυτή την συνθήκη, σταθήκαμε στο πλευρό ολόκληρης της κοινωνίας που έδινε αυτήν την πρωτόγνωρη μάχη. Ελπίζουμε να σταθεί κι αυτή δίπλα μας τώρα που ζητάμε το αυτονόητο. Η δουλειά μας είναι οι μαζικές συναθροίσεις, είναι η πολύ κοντινή επαφή, είναι το σώμα μας και η παρουσία μας. Είμαστε εργαζόμενοι και απαιτούμε όλοι οι εργαζόμενοι, όλοι οι πολίτες, να ανήκουμε σε μία πολιτεία που φροντίζει να μην εξαφανιστούμε εξαιτίας της κρίσης. Ο πολιτισμός ποτέ δεν ήταν ακίνδυνος, ποτέ δεν ήταν συμβατικός, πάντοτε όφειλε να προκαλεί τον νου και την ψυχή. Η τέχνη ήταν πάντα ο βατήρας. Δεν θέλω να πιστέψω ότι μας αρνούνται το δικαίωμα για ζωή με αξιοπρέπεια, ότι κάποιοι μας βλέπουν ως εχθρό. Θέλω να πιστεύω ότι εφόσον βρισκόμαστε σε καθεστώς αναγκαστικής παύσης εργασίας για απολύτως άγνωστο χρονικό διάστημα, θα βρεθεί μία λύση για όλους μας.
