ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
τ. Λυκειάρχη
(συνέχεια από το προηγούμενο)
Ο υποστράτηγος Δημοσθένης Φλωριάς, ο οποίος υπηρέτησε ως οργανωτής της Ανατολικής Μακεδονίας κατά τον Μακεδονικό Αγώνα με το ψευδώνυμο «Νούτσος», γράφει το 1926: «Ο Μιλτιάδης Σκορδάς καθ’ όλον το χρονικόν διάστημα του Μακεδονικού Αγώνος επέδειξεν απαράμιλλον και ζηλευτήν ανδρείαν, σύνεσιν, εχεμύθειαν, ειλικρίνειαν, διορατικότητα, ανιδιοτέλειαν, οικονομίαν του εθνικού χρήματος και εν γένει όλα τα προσόντα, τα απαιτούμενα εις άνθρωπον, ο οποίος να διεξαγάγει πατριωτικήν και εμπιστευτικήν υπηρεσίαν».
Και τέλος ο Γενικός Αρχηγός των ανταρτικών σωμάτων κατά τον Μακεδονικόν Αγώνα Κων/νος Μαζαράκης – Αινιάν (Καπετάν Ακρίτας) γράφει το 1945: «Καθ’ όλην την διάρκειαν του Μακεδονικού Αγώνος ο Μιλτιάδης Σκόρδας διεκρίθη δια απαράμιλλον ανδρείαν, θάρρος, αποφασιστικότητα, αυταπάρνησιν, εχεμύθειαν, προτερήματα απαραίτητα δια την αίσιαν διεξαγωγήν ενός πατριωτικού αγώνος».
Σημειώνουμε εδώ ότι ο Μιλτιάδης Σκόρδας δεν έμεινε αδρανής μετά τη λήξη του Μακεδονικού Αγώνα. Ο ένθερμος πατριωτισμός του τον οδήγησε ως εθελοντή πολεμιστή στους Βαλκανικούς πολέμους 1912-1913, όπου και διακρίθηκε.
Κατά τον μήνα Οκτώβριο του 1912, μόλις κηρύχθηκε ο Βαλκανικός πόλεμος, μεταξύ των πρώτων ο Μιλτιάδης Σκόρδας εγκατέλειψε τα φοιτητικά έδρανα της Ιατρικής Σχολής και κατευθύνθηκε στο Παγγαίο για να υπηρετήσει στο σώμα του οπλαρχηγού Δούκα Δούκα. Θεώρησε χρέος του υπέρτατο να αγωνισθεί για το δίκαιο της ιδιαίτερης πατρίδας του παραμένοντας στο πεδίο των μαχών μέχρι τη λήξη των Βαλκανικών πολέμων.
Σε όλη τη διάρκεια των κρίσιμων μαχών, που καθόρισαν το μέλλον της ελεύθερης Μακεδονίας, ο Μιλτιάδης Σκόρδας έδειξε και πάλι τις αρετές του: διορατικότητα, μαχητικότητα, εχεμύθεια, ανιδιοτέλεια, έντονη φιλοπατρία.
Την όλη του δράση του μας την έδωσε και ο ίδιος στα απομνημονεύματά του, χωρίς βέβαια να διαφαίνεται σε κανένα σημείο τους το ελάττωμα της εγωπάθειας. Σεμνός και χωρίς αυτολιβανισμό παραθέτει όσα έζησε. Εκείνο, βέβαια, που ξεχωρίζει στη διαδρομή τους είναι η δικαιολογημένη αγάπη του για την πατρίδα του, την οποία δεν ανεχόταν να βλέπει να καταδυναστεύεται, να τρομοκρατείται και να καταβάλλεται, προσπάθεια –μάταιη βέβαια- για αφελληνισμό της από τους Βούλγαρους κομιτατζήδες.
Άξιο τέκνο της φωτοδότρας πατρίδος του ο Μιλτιάδης Σκόρδας έδειξε διαυγέστατα τον αγνό και άδολο πατριωτισμό του για μισό αιώνα πιστεύοντας στην τεράστια αξία και σημασία, που έχει για τον άνθρωπο, και ιδιαίτερα για τον Έλληνα, η θεόδοτη ελευθερία, την οποία αγαπούν και προστατεύουν, όσοι σέβονται πραγματικά την ανθρώπινη ύπαρξη και δεν την ανταλλάσσουν με όλα τα υλικά αγαθά.
Και ενώ από τις γραπτές αναφορές εξεχόντων ηγετών του Μακεδονικού Αγώνα διαφαίνεται ευκρινέστατα η βαθιά εκτίμηση και η κεφαλαιώδους σημασίας αναγνώριση της προσφοράς του Μιλτιάδη Σκόρδα στον τιτάνιο εκείνο αγώνα, αυτός σ’ ένα σημείο των ανέκδοτων ακόμη απομνημονευμάτων του γράφει τα ακόλουθα: «Η άκρως δυτική πλευρά του Νομού Δράμας με επέκτασιν μέχρι τη Μελενίκου και Νευροκοπίου διηρέθη εις τέσσαρας τομείς εν οις υπευθύνως έδρων ισάριθμα ληστανταρτικά σώματα υπό τους Πανίτσαν, Σαντάνσκη, Ζαπράνωφ και Πέεφ.
Προς της τοιαύτης καταστάσεως οι Ελληνορθόδοξοι κάτοικοι Καλλιθέας (π. Εγρί-Δεέ) μόνοι, εστερημένοι πάσης ηθικής ενισχύσεως και πάσης εθνικής διαφωτίσεως παρά του τότε Ελληνικού Προξενείου Σερρών, όπερ δυστυχώς για τον Ελληνισμόν της περιφέρειάς μας διηυθύνετο από παντάπασιν αναξίους, ας μη είπωμεν ηλιθίους, διπλωματικούς και στρατιωτικούς ακολούθους, επεδείξαντο σθεναράν στάσιν απέναντι των υπούλων ενεργειών του Βουλγάρων πρακτόρων.
Ούτοι μόνοι των ενεργούντες επέτυχον να συνδεθώσι μετά αρχηγού ενός ολιγαρίθμου εκδικητικού σώματος εν Σφελινώ Ζίχνης και να ενισχύσωσι τούτον δια δύο Καλλιθιωτών εκδικητών του Γεωργίου Βασιλείου Κομβόκη και του Δημητρίου Τόκου».
(συνεχίζεται…)
*Το άρθρο αποτελεί εισήγηση στο συνέδριο τοπικής Ιστορίας της πόλης της Καβάλας, το οποίο πραγματοποιήθηκε από 24 ώες 26 Νοεμβρίου 2017
