ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

Ω ξειν, αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, Σιμωνίδης ο Κείος (Ω, ξένε διαβάτη που περνάς, ανάγγειλε στους Λακεδαιμόνιους ότι ταφήκαμε εδώ, υπακούοντας στα προστάγματά τους). Επίγραμμα πάνω στον τάφο των Τριακοσίων που έπεσαν στις Θερμοπύλες.

Μια κουβέντα βαρεία και αληθινή πέρα για πέρα: Αν δεν ήταν αυτοί τότε οι Αρχαίοι πρόγονοι και αν δεν ακολουθούσαν εκείνοι οι αλαφροΐσκιωτοι του 1821… εμείς άραγε πού και τι θα ήμασταν. Έτσι είναι, πατριωτάκια για να λέμε «τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη».

Λίγες σκέψεις για την αυξημένη αίσθηση απελπισίας της κοινωνίας που ζούμε μαζί με λίγες διαπιστώσεις για όλους αυτούς τους «ανώνυμους» που συγγράφουν αυτές τις οικονομικές οδηγίες που κατόπιν ασμένως νομοθετεί η Βουλή και οριοθετούν την ποιότητα της ζωής μας.

Προφανώς ΑΥΤΟΙ δεν διατρέχουν τον κίνδυνο να μείνουν άνεργοι και αυτό ΟΧΙ μόνον λόγω των ικανοτήτων τους, αλλά γιατί με τον έναν ή άλλο τρόπο αποτελούν ένα μέρος του ευνομούμενου ΣΤΕΝΟΥ και ΒΑΘΕΟΣ κράτους -διαφόρων χρωμάτων- που κυβερνά τη χώρα απέχοντας από τα προβλήματά της, κυβερνώντας όμως…

Εν τέλει…

Είναι αυτή η εικόνα που θα αφήσουμε πίσω μας; Είναι αυτό που είχαμε κατά νου για τα χρόνια που έρχονται; είναι αυτό που ονειρευόμασταν για τα παιδιά μας;

Ή ζώντας τη ζωή χωρίς όνειρο…

Στους καιρούς που ζούμε βλέπουμε πολλές εικόνες -της ζωής και της οθόνης- και ανάμεσά τους πολλές θλιβερές εικόνες…

Ας προσπαθήσουμε μαζί να ρίξουμε μια ματιά σε μερικές από αυτές:

Βλέπουμε παιδιά που ήταν «βετεράνοι» των παιδικών σταθμών.

Τα συναντάμε αργότερα…

Νέους, σπουδαγμένους και τις περισσότερες φορές… άνεργους.

Τους ξαναβρίσκουμε στο ξεκίνημά τους.

Να προσπαθούν να «φτιάξουν» τη ζωή τους.

Τους κοιτάμε να στέκονται αμήχανοι μπροστά στις σχεδόν ανύπαρκτες προοπτικές.

Τους αντικρίζουμε σε μεγαλύτερες ηλικίες.

Ανθρώπους ανασφαλείς, που φοβισμένοι -από την οικονομική πορεία της χώρας- προτιμούν να πέσουν στα νύχια της απραξίας και της άκαιρης περιθωριοποίησης όσο το δυνατόν πιο σύντομα…

ΠΟΥ;

Στη ΣΥΝΤΑΞΗ.

«Τρέχουν» όσο το δυνατόν γρηγορότερα να προλάβουν…

«Επιστήμη» ολόκληρη έγινε η ερμηνεία των κανόνων συνταξιοδότησης…

Ακούμε τους τελάληδες…

ΕΔΩ οι αναγνωρίσεις συντάξιμου χρόνου – Αέρα.

ΕΔΩ οι προσμετρήσεις Χρόνου – Ανύπαρκτου εργασιακά.

Έτσι, αφού αποδεχθήκαμε με πόνο -μετά από 30 χρόνια- ότι είχαμε υπερΒΟΛΙΚΑ μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, τώρα θα περιμένουμε ίσως άλλα 30 για να αντιληφθούμε -αργά ως συνήθως- ότι θα έχουμε υπερβολικά μεγάλο αριθμό συνταξιούχων.

Και αυτό γιατί μη θέλοντας να δυσαρεστήσουμε κανέναν από την παλιά και δοκιμασμένη στον χρόνο δεξαμενή ψηφοφόρων «λύσαμε» το οικονομικό πρόβλημα της μισθοδοσίας των δημοσίων υπαλλήλων δημιουργώντας ένα άλλο οικονομικό πρόβλημα: αυτό της καταβολής των συντάξεων του δημοσίου.

Έτσι οι άνθρωποι έφθασαν να θεωρούν αυτήν την επιλογή προτιμότερη από το να συνεχίσουν να παλεύουν δημιουργικά σε έναν στίβο ζωής από τον οποίο -ΟΜΩΣ- σπανίζουν οι λογικοί και σταθεροί κανόνες που διέπουν και τις εργασιακές και τις ανθρώπινες σχέσεις και που -πιο σπάνια ακόμη- οι κανόνες αυτοί, όπως είναι φτιαγμένοι, δεν έχουν μακρόχρονη διάρκεια.

Συνήθως μάλιστα συνοδεύονται από αψυχολόγητα βιαστικές σπασμωδικές και πρόχειρες αλλαγές με μικρό βάθος χρονικού πεδίου εφαρμογής και πρόχειρου προγραμματισμού.

Οι άνθρωποι προσπαθούν να επιβιώσουν και να δημιουργήσουν μέσα σε ένα περιβάλλον «ανθρώπινου» (;) ανταγωνισμού, πιο πολύ με χαρακτήρα εξατομικευμένης και αυστηρά προσωπικής προσπάθειας, παρά με δράση, υπό την ουμανιστική έννοια.

Ζούμε λοιπόν τα τελευταία χρόνια σε μια κοινωνία όπου τα λάθη των οικονομολόγων έχουν ξεπεράσει κατά πολύ σε αριθμό και ανακρίβεια αυτά των γιατρών -όταν συμβαίνουν- και χωρίς να το ομολογούν…

ΠΟΙΟ δηλαδή;

Ότι «θάβοντας» έτσι ζωντανούς όσους έχουν οδηγήσει στην απελπισία, την έλλειψη προοπτικής και το αδιέξοδο οδηγούν τους περισσότερους στην απραξία και τον παρασιτισμό…

Έχουν ξεπεράσει σε αναλγησία ακόμη και τη συμπεριφορά των «ανώνυμων τοκογλύφων, δημιουργώντας έτσι αθλιότητα, χαμηλή αυτοεκτίμηση, έλλειψη αυτοπεποίθησης, με επακόλουθα τη ψυχική, πνευματική, οικονομική και κοινωνική καταρράκωση πάρα πολλών ανθρώπων, δημιουργώντας έτσι πλήθος από άδεια ανθρώπινα βλέμματα, επιδημία καταστημάτων με κατεβασμένα ρολά, πανδημία ανέργων με πεσμένο ηθικό, κυρίως από τον ΙΔΙΩΤΙΚΟ τομέα που αναζητεί ανύπαρκτες ευκαιρίες εργασίας και προπαντός κακοπληρωμένες.

Αντιμετωπίζουν τον κόσμο με:

Πέτρινα αισθήματα.

Πέτρινες κουβέντες.

Πέτρινα κηρύγματα.

Και το εκπληκτικό είναι πως διαγκωνίζονται διαγωνιζόμενοι για το ποιος θα είναι ο Αρχηγός του Θρήνου…

ΕΝΩ είναι οι πρίγκιπες του τίποτα…

Κυνικές οντότητες που προσπαθούν να «κυβερνήσουν» χωρίς εθνικό σχέδιο, συρόμενοι σπασμωδικά πίσω από τις υποδείξεις των ξένων, «υπακούοντας» στο

«…τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι…».

Όμως με πρόθεση και αποτέλεσμα αντίθετο από αυτό των Λακεδαιμονίων…

Δημιουργώντας έτσι στρατιές ανέργων, πλήθος από βουβές υπάρξεις, στοχεύοντας πάνω απ’ όλα στην κάμψη του φρονήματος του κόσμου.

Οι άνθρωποι μπορεί να μην αντιδρούν ακόμη, γιατί δεν μπορούν να πιστέψουν αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους, μπροστά στη ζωή τους…

Δίνουν την εντύπωση ότι έχουν παγώσει οι αισθήσεις τους, επιβραδύνοντας έτσι τα αντανακλαστικά τους και τις αναμενόμενες αντιδράσεις για την επιβίωσή τους.

Έτσι λοιπόν βρεθήκαμε -οι πιο πολλοί- στην λάθος πλευρά του ουράνιου τόξου…

Όχι από την πλευρά του θησαυρού.

Μα από την πλευρά της βασανιστικής αρχής για την αναζήτηση του ευτυχούς τέλους του ή και ό,τι άλλο αυτό κρύβει…

Γίναμε οι Σίσυφοι των καιρών μας…

Απασχολημένοι μόνον με την επιβίωσή μας, αφήνουμε έτσι στους «ειδικούς» την καθοδήγησή μας, χωρίς να μας απασχολούν -όπως θα έπρεπε- οι προηγούμενες αναπολόγητες αποτυχίες τους, δίνοντάς τους έτσι μια ιδιόμορφη «ασυλία» και τη δυνατότητα να παρουσιάζονται ως «ειδικοί λύτες» μιας αδιέξοδης κατάστασης που αυτοί δημιούργησαν και άφησαν από χρόνια να γιγαντώσει ανεξέλεγκτη.

Να καταλάβουμε λοιπόν ότι θα πρέπει να σταματήσει το παράδοξο φαινόμενο:

Οι Μέτριοι να οδηγούν τους Απρόθυμους.

Η ανεργία είναι «δουλειά» πλήρους απασχόλησης…

Έτσι και κολλήσεις ανεργία είναι σαν να έχεις κολλήσει ανεξίτηλο λεκέ…

Δεν βγαίνει ούτε από το μυαλό σου ούτε από το σώμα σου με κανέναν τρόπο…

Δεν καθαρίζει, ακόμη κι αν χρησιμοποιήσεις το ισχυρό απορρυπαντικό «ΟΑΕΔ»… (διαβάστε προσεκτικά τις οδηγίες χρήσης: 6 μεζούρες τον μήνα).

Τώρα, σαν επακόλουθο της παρατεταμένης ανεργίας έρχεται η φτώχια…

ΚΑΙ η φτώχεια είναι «δουλειά» πλήρους απασχόλησης…

Δεν μπορείς να πάρεις τίποτα, δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

Η εξουσία είναι μια… παγοκολώνα.

Σε κοιτάει με εκείνο το αγέρωχο παγωμένο βλέμμα της…

Μα σε περίοδο εκλογών ή σε περίπτωση ΜΗ επανεκλογής λιώνει και κυλάει σαν νερό που χάνεται…

Είναι ώρες κρίσιμες για εκατομμύρια πολίτες που αντιμετωπίζουν ταυτόχρονα την απίστευτη ακρίβεια στα ράφια, την αύξηση των ενοικίων, τις μεγαλύτερες δόσεις των δανείων, το υψηλό κόστος ακρίβειας στην ενέργεια.

Δεν είναι ώρα να οχυρώνεται κανείς πίσω από τον… μειωμένο πληθωρισμό, όταν η ζωή είναι πλέον αβίωτη. Τα νούμερα μπορεί να ευημερούν, αλλά οι άνθρωποι δυστυχούν.

Εν τέλει…

Αφήσαμε να μας «γοητεύσουν» οι κούφιες υποσχέσεις από ανθρώπους που φάνηκε πως ΔΕΝ είχανε στοιχειώδεις γνώσεις για να αντιμετωπίσουν καταστάσεις καθημερινότητας, πόσο μάλλον κρίσιμες σαν αυτές που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια ανθρώπους που είχαν μόνον «γνώσεις» κακής διαχείρισης… Πόσο μάλλον χρηστής τέτοιας χωρίς την σκέψη υποχρέωσης απόδοσης λογαριασμού και ελέγχου… Ανθρώπους που είχαν μόνον «εμπειρία» κατασπατάλησης ΔΑΝΕΙΚΩΝ χρημάτων και χρημάτων από κόπους άλλων: σε τρύπες, σε ανυπόληπτους και σε ημέτερους πάλι χωρίς έλεγχο και χωρίς απόδοση ευθυνών.

Ανθρώπους που ελάχιστη σχέση είχαν με την παραγωγή πλούτου μέσω της εργασίας με τις συνήθεις ανθρώπινες έγνοιες της καθημερινής ζωής, ανθρώπους που για ένα τετραετούς διαρκείας «onore» άσκεφτα πέταξαν τον εισαγόμενο και ντόπιο πλούτο, τις προοπτικές και τις δυνατότητες ανάπτυξης στο τίποτα και στο πουθενά…

Ανθρώπους που άσκεφτα «προσανατόλισαν» έναν ολόκληρο λαό σε έναν τρόπο ζωής εντελώς ξένο προς τον συνήθη τρόπο των τελευταίων δεκαετιών όπου: εργασία – κόπος – αποταμίευση – έννοια για την οικογένεια και τους άλλους ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του…

ΟΧΙ ότι πολλοί από εμάς είμαστε άμοιροι ευθυνών…