Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΔΡΑΜΑΣ κ. ΠΑΥΛΟΣ ΣΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ ΤΗΝ Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ, ΣΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ: «ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ, ΤΟΝ ΒΛΑΣΦΗΜΟΥΜΕ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΣΤΡΕΦΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ, ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΓΙΑΤΙ ΚΟΥΒΑΛΑ ΠΑΝΩ ΤΟΥ ΤΑ ΟΡΑΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ»

 

  • «Το μεγάλο αμάρτημα δεν είναι να πουλήσεις τον Χριστό, είναι να απελπίζεσαι»
  • «Αυτή είναι η χαρά και το μήνυμα του Πάσχα, ότι ο Θεός μας αγαπάει, μας συγχωρεί, ο Χριστός δεν θέλει να απελπιζόμαστε»

 

 

Με κατάνυξη και ευλάβεια εόρτασαν τα Σεπτά Πάθη του Κυρίου Ιησού Χριστού ο κλήρος και ο πιστός λαός της Ιερής Μητρόπολης Δράμας.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δράμας κ. Παύλος, την Μεγάλη Παρασκευή το πρωί χοροστάτησε στην ακολουθία του Εσπερινού της Αποκαθηλώσεως στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Εισοδίων της Θεοτόκου.

Το μεσημέρι στον Ιερό Ναό των Αγίων Πάντων του Α’ Κοιμητηρίου της πόλεώς μας τέλεσε την ακολουθία του Επιταφίου και ακολούθως προέστη στη λιτάνευσή του Επιταφίου μέσα στο Κοιμητήριο.

Το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής χοροστάτησε στην ακολουθία του Επιταφίου στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Εισοδίων της Θεοτόκου.

Για άλλη μια χρονιά ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε η ομιλία του Σεβασμιωτάτου Δράμας κ. Παύλου. Στη συνάντηση των Επιταφίων, στην κεντρική πλατεία της πόλεως, σε σύντομο μήνυμά του ο Σεβασμιώτατος Δράμας επεσήμανε πως «Ο Ιούδας είναι το πλησιέστερο σε μας πρόσωπο, φίλος και αδελφός μας. Όσο κι αν θίγεται η εξωτερική μας εικόνα, εσωτερικά ναι, του μοιάζουμε». Διερωτήθηκε «Πόσες φορές αλήθεια προδώσαμε;». Και συνέχισε λέγοντας: «Σήμερα έχουμε μπροστά μας δύο κρεμασμένους. Έναν στο Σταυρό και έναν στο δένδρο. Και ο Ένας πέθανε και ο άλλος. Εμείς ποιόν θάνατο επιλέγουμε; Τον θάνατο του Χριστού, με την ελπίδα του Χριστού ή του Ιούδα με την απελπισία; Το μεγάλο αμάρτημα δεν είναι να πουλήσεις τον Χριστό, είναι να απελπίζεσαι. Όλοι οι απόστολοι εγκατέλειψαν τον Κύριο και επέστρεψαν. Τούς συγχώρησε, τους εμπιστεύτηκε γιατί είναι πραγματικός φίλος».

 

«Ο Ιούδας είναι φίλος και αδελφός μας»

Αναλυτικά ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δράμας κ.κ. Παύλος, στην ομιλία του, το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, στην κεντρική πλατεία της πόλης, ανέφερε:

Κατά τίς ἀκολουθίες τῶν ἁγίων αὐτῶν ἡμερῶν ἀκούσαμε πολλές φορές οἱ ἱεροί ὕμνοι νά ἀναφέρουν τό ὄνομα ἑνός μαθητοῦ τοῦ Κυρίου καί νά τό «στολίζουν» μέ πολλά ἐπίθετα.

Τό ὄνομα αὐτό εἶναι τοῦ Ἰούδα τοῦ προδότη. Ἀπό τό βράδυ τῆς σύλληψης τοῦ Κυρίου καθιερώθηκε παγκόσμια ὡς συνώνυμο τῆς προδοσίας. Δέν χρειάζεται τίς περισσότερες φορές κἄν νά προφέρουμε τήν λέξη προδοσία, ἀρκεῖ τό Ἰούδας γιά νά ἐκδηλωθεῖ ὁ ἀποτροπιασμός μας καί νά καταγγελθεῖ ἡ ἀπαίσια πράξη. Σέ ἀρκετές περιοχές ὑπάρχει τό ἔθιμο νά καίγεται σήμερα ἤ αὔριο τό εἴδωλό του. Πολλοί θεωροῦν ὅτι εἶναι ρατσιστικό καί προσβλητικό γιά τούς Ἑβραίους. Μιά βαθύτερη ἐξέταση ὅμως νομίζω πώς παραπέμπει στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς. Καῖμε, χωρίς νά τό λέμε ἀπό ντροπή, αὐτό πού ὁ καθένας μας κρύβει μέσα του. Ὁ Ἰούδας εἶναι τό πλησιέστερο σέ μᾶς πρόσωπο, φίλος καί ἀδελφός μας. Ὅσο κι ἄν θίγεται ἡ ἐξωτερική μας εἰκόνα, ἐσωτερικά ναί, τοῦ μοιάζουμε.

Πόσες φορές ἀλήθεια προδώσαμε;

Οἱ κληρικοί, οἱ πολιτικοί, οἱ πνευματικοί ταγοί τοῦ Ἔθνους μας. Προδοσίες πολλές, προσωπικές καί ἰδικές. Οἱ σύζυγοι μεταξύ τους, οἱ ἐργοδότες, οἱ πλούσιοι, οἱ φτωχοί ὅλοι μας. Γι’ αὐτό δέν πρέπει νά ντρεπόμαστε γιά τήν συγγένεια μαζί του.

Ἐγώ δέν ντρέπομαι γιατί ξέρω πόσες φορές πρόδωσα τόν Κύριο. Κανένας δέν πρέπει νά ντρέπεται γι’ αὐτόν. Ἀποκαλώντας τον φίλο μας εἴμαστε σύμφωνοι μέ τήν ὁρολογία τοῦ Κυρίου. Ὅταν στήν Γεθσημανῆ δέχτηκε τό φιλί τῆς προδοσίας τοῦ ἀπάντησε μέ λόγια πού δέν πρέπει νά ξεχνοῦμε: «Φίλε, μέ ἕνα φιλί προδίδεις τόν Υἱό τοῦ ἀνθρώπου;» (Ματθ. 26,50). Πόσο μεγάλη εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου! Ἀκόμη καί τή στιγμή τῆς προδοσίας τόν ἀποκαλεῖ φίλο.

Τό μυστήριο του κακοῦ στόν Ἰούδα ἔχει ὄνομα. Τό Εὐαγγέλιο τό λέει ξεκάθαρα: «Ὁ Σατανᾶς τόν ἔχει κυριεύσει» (Λουκ. 22,3). Πόσος κόσμος ἀλήθεια κάνει τό ἔργο τοῦ Σατανᾶ, καταστρέφοντας τό ἔργο τοῦ Θεοῦ, εἰσάγοντας τήν ἀπιστία, διαδίδοντας τήν ἀμφιβολία, ἀφαιρώντας τήν ἐμπιστοσύνη στόν Θεό, σβήνοντας τόν Θεό ἀπό τήν καρδιά τῶν ἀνθρώπων. Αὐτό εἶναι τό ἔργο τοῦ Σατανᾶ πού ἐνήργησε στόν Ἰούδα καί μπορεῖ νά ἐνεργήσει καί σέ μᾶς. Ὁ πειρασμός του ξεκίνησε μέ τό χρῆμα. Κάποιοι πιστεύουν ὅτι ἔχουν κάνει μιά καλή ἐπένδυση πουλώντας τόν Χριστό γιά τριάντα νομίσματα πού ὅμως δέν μποροῦν νά τά κρατήσουν στά χέρια γιατί ὅπου ἡ συνείδηση δέν εἶναι ἥσυχη τό χρῆμα γίνεται βασανιστήριο. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι ἡ κρεμάλα, ἠθική, κοινωνική, καί κάποιες φορές πραγματική.

Σήμερα ἔχουμε μπροστά μας δυό κρεμασμένους. Ἕναν στόν σταυρό καί ἕναν στό δένδρο. Καί ὁ Ἕνας πέθανε καί ὁ ἄλλος. Ἐμεῖς ποιόν θάνατο ἐπιλέγουμε; Τόν θάνατο τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν ἐλπίδα τοῦ Χριστοῦ ἤ τοῦ Ἰούδα μέ τήν ἀπελπισία;

Τό μεγάλο ἁμάρτημα δέν εἶναι νά πουλήσεις τόν Χριστό, εἶναι νά ἀπελπίζεσαι. Ὅλοι οἱ ἀπόστολοι ἐγκατέλειψαν τόν Κύριο καί ἐπέστρεψαν. Τούς συγχώρησε, τούς ἐμπιστεύτηκε γιατί εἶναι πραγματικός φίλος.

Καί τόν Ἰούδα θά τόν δεχότανε ἄν ἔστω τήν ὕστατη ὥρα, κάτω ἀπό τόν σταυρό, ἀτένιζε μέ μετάνοια τόν φίλο Ἰησοῦ. Τελικά ὁ Ἰούδας πρόδωσε τή φιλία. Ὁ Χριστός δέν προδίδει ποτέ τούς φίλους Του. Ἀκόμη καί ὅταν δέν τό ἀξίζουμε, ἀκόμη καί ὅταν στρεφόμαστε ἐναντίον Του, ἀκόμη καί ὅταν Τόν ἀρνούμαστε, παραμένουμε γι’ Αὐτόν πάντα οἱ φίλοι Του. Κανένας ἀπό μᾶς δέν ἀνακάλυψε μέσα του τό κακό. Ἐγκαταλείψαμε τόν ἑαυτό μας στό κακό γιατί γυρίσαμε τίς πλάτες στόν Χριστό.

Τούτη τήν ὥρα παρακαλῶ τόν Κύριο πού μᾶς δέχεται ὅπως εἴμαστε νά μᾶς ἐπιτρέψει νά Τόν ἀποκαλέσουμε «φίλο». Γιατί Πάσχα εἶναι ἀκριβῶς αὐτό τό πρᾶγμα, φιλία μέ τόν Ἰησοῦ. Πάσχα εἶναι ἡ ἀνιδιοτελής θυσία τοῦ Χριστοῦ γιά ἕναν καημένο Ἰούδα σάν ἐμένα καί γιά πολλούς καημένους Ἰοῦδες σάν ἐσᾶς. Αὐτή εἶναι ἡ χαρά καί τό μήνυμα τοῦ Πάσχα, ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀγαπάει, μᾶς συγχωρεῖ, ὁ Χριστός δέν θέλει νά ἀπελπιζόμαστε. Ἀκόμη καί ὅταν Τόν ἀρνούμαστε, Τόν βλασφημοῦμε, ἀκόμη καί ὅταν στρεφόμαστε ἐναντίον Του, γι’ Αὐτόν θά εἴμαστε πάντα οἱ φίλοι γιατί κουβαλᾶ πάνω Του τά ὁρατά σημάδια τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς Του. Θυμᾶται τόν πόνο Του. Ἔτσι ὅταν προσευχόμαστε στόν Κύριο Ἰησοῦ, προσευχόμαστε σέ κάποιον πού γνωρίζει μέ τόν πιό οἰκεῖο τρόπο τί σημαίνει νά ζεῖς μιά ἀνθρώπινη ζωή. Προσευχόμαστε σέ κάποιον πού δέν εἶναι μόνο Θεός, ἀλλά καί ἄνθρωπος. Πού μᾶς καταλαβαίνει. Αὐτό εἶναι τό μυστήριο τῶν δύο φύσεων τοῦ Χριστοῦ, τῆς ἀνθρώπινης καί τῆς θεϊκῆς. Ἄς πλησιάζουμε λοιπόν μέ θάρρος στό θρόνο τῆς δόξας Του γιά νά λάβουμε ἔλεος καί χάρη.