ΑΡΘΡΟ
Του Μαργαρίτη Τζίμα
Φταίει το σύστημα λέμε πολλές φορές. Χωρίς να κάνουμε μια συγκεκριμένη αναφορά. Εδώ όμως δεν έχουμε να παλέψουμε με ένα σύστημα, πολιτικό ή κοινωνικό. Έχουμε να κάνουμε με έναν αόρατο εχθρό. Και όπως γίνεται στις περιπτώσεις αυτές πρέπει να φυλάγεσαι από παντού. Δεν τον βλέπεις. Ούτε αυτός σε βλέπει. Σαρώνει και χτυπάει. Πολεμιέται όμως. Όπως και κάθε εχθρός ορατός η αόρατος.
Πολεμιέται αν του κόψουμε το κύκλωμα μετάδοσης όπως λέμε στη φυσική. Τότε στριφογυρίζει. Δεν έχει αντικείμενο να δράσει. Είμαστε οι στόχοι του. Αν χαθούμε, αν φύγουμε από το πεδίο δράσης του τότε το αποτέλεσμα του είναι μηδενικό. Θέλει στρατηγική για να τον αποφύγεις και πειθαρχία. Οι άνθρωποι της κοινωνίας, της ανθρώπινης κοινωνίας, πρέπει να απομονωθούν.
Ο αόρατος εχθρός τότε θα αποτελεί μια θλιβερή ανάμνηση. Το ζήτημα είναι να είναι ανάμνηση με τα λιγότερες απώλειες. Τότε θα είμαστε νικητές. Και τώρα η ανθρωπότητα χρειάζεται τη νίκη. Η επιστήμη πρέπει να τον νικήσει και γρήγορα και αποτελεσματικά. Εμείς, οι πολλοί, ένα χρέος έχουμε. Να μη χάσουμε την πίστη μας στη ζωή. Να πειθαρχήσουμε.
Η νίκη στο σημερινό αόρατο εχθρό δεν είναι μόνο υποχρέωση της επιστήμης αλλά είναι υποχρέωση όλων μας. Έχουμε ευθύνη απέναντι στα παιδιά, στους γονείς μας, στους συγγενείς μας, στους φίλους μας. Έχουμε υποχρέωση να τον νικήσουμε. Και θα τον νικήσουμε τον αόρατο εχθρό που μας ανέτρεψε τη ζωή μας.
