Ναι μαζί τα φάγαμε, αλλά ποιος μπορούσε να αποτρέψει το μεγάλο φαγοπότι και δεν το έκανε;

ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

• Και μέχρι σήμερα εξακολουθούμε να τα τρώμε μαζί, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο..

Μεγάλο θέμα έχουν γίνει στην Ελλάδα τα δημόσια έξοδα, ο αριθμός των εργαζομένων στο δημόσιο και η αναζήτηση ποιος έφαγε τα λεφτά τέλος πάντων. Η συζήτηση φυσικά δεν θα τελειώσει πότε αλλά έχω την εντύπωση ότι παραμελούμε συστηματικά το σκέλος των δημοσίων εσόδων.

Εντέλει, αν δεν το παραδεχτούμε, όχι μόνο κάθαρση και θεραπεία δεν θα υπάρξει αλλά ούτε καν ορθή διάγνωση της ασθένειας: η ενοχλητική αλήθεια, που όλοι αρνούμαστε να παραδεχτούμε, είναι πως ναι, ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ!

Επί χρόνια όλη η Ελλάδα έτρωγε πλούτο που δεν παρήγαγε, τρεφόταν με δανεικά τα οποία κάποτε θα έπρεπε να επιστρέψει –όπως συνήθως συμβαίνει με τα δανεικά σε όλο τον κανονικό κόσμο.

Λοιπόν, ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ!

Το ατύχημα είναι πως την μεγάλη και απλή τούτη αλήθεια την είπε κάποιος ευτραφής πολιτικός, του οποίου ο σωματότυπος έδειχνε να τον διαψεύδει.

Και όμως, είχε δίκαιο.

ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ!

Αλλά, όπως συνήθως συμβαίνει, δεν τα φάγαμε όλοι εξίσου.

Μερικοί έφαγαν τεράστιες ποσότητες, πάρα πολλοί πολύ μεγάλες και οι περισσότεροι των υπολοίπων πολύ μικρότερες. Αλλά όλοι έτρωγαν πλούτο που δεν παρήγαγαν.

Κάποιοι έφαγαν παράνομα και πολύ περισσότεροι «νόμιμα».

Τα «κλασικά» παράνομα ήταν από προμήθειες, κλοπές, δωροληψίες. Και ήταν πράγματι ποσά τεράστια, όχι τόσα όμως που να εξηγούν το οικονομικό ναυάγιο της χώρας.

Πολύ μεγαλύτερα ήταν συμποσούμενα αυτά που φαγώθηκαν από οργανωμένες ομάδες πίεσης «με το νόμο» και με δικαστικές αποφάσεις:

-Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων στη συντριπτική τους πλειονότητα ήταν δυσανάλογα υψηλοί σε σχέση με την παραγωγή τους, και πάντως υψηλότεροι από αυτούς των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος καλούνταν δια της φορολογίας να πληρώσει τα «τροφεία» τους. Πρόσφατο παράδειγμα τα «τροφεία» -διάβαζε 13ος μισθός- που εξασφάλισαν οι υπάλληλοι της ΔΕΗ, την ώρα που πολλοί λιμοκτονούν·(και για όσους δυσανασχετούν γι’ αυτά, «ξίδι», όπως είπε και ο μέγας σοσιαλιστής συνδικαλιστής Φωτόπουλος).

-Τα πάσης λογής επιδόματα: επίδομα υπερωριών (ακόμη και για υπαλλήλους που άλλοι χτυπούσαν την κάρτα τους), επίδομα «εγκαίρου προσελεύσεως στην εργασία»(!), ακόμη και «επίδομα μη λήψεως επιδόματος» (!!!) κ.ο.κ.

-Ακόμη και ο ιδιωτικός τομέας που ήκμαζε στην χώρα μας ήταν ο κρατικοδίαιτος, αυτός που συναλλασσόταν με δημοσιοϋπαλληλικούς φορείς σε προγράμματα που πλήρωναν οι καθυβριζόμενοι σήμερα «κουτόφραγκοι».

-Και, βέβαια, οι δικαστικές αποφάσεις για την αντισυνταγματικότητα της μείωσης ειδικότερα των υψηλότερων μισθών και συντάξεων, στις οποίες όλως συμπτωματικώς ενέπιπταν και αυτές των δικαζόντων!, τι σου είναι τα ΜΙΣΘΟΔΙΚΕΙΑ!!!

(Και, αλήθεια, αφού η λύση είναι τόσο απλή, γιατί αυτοί οι σοφοί δικαστές δεν εκδίδουν και μία απόφαση που θα κηρύσσει αντισυνταγματική συνολικά τη φτώχεια, ώστε να μπορούμε να ζούμε όλοι πλουσιοπάροχα;)

Η αλήθεια, λοιπόν, είναι πως δυστυχώς ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ, ανισομερώς μεν αλλ’ όσο και όπως μπορούσε έκαστος, όχι μόνον παρανόμως αλλά και νομοτύπως: κοινοί απατεώνες, πολιτικοί ηγέτες, απλοί ψηφοφόροι, δημόσιοι υπάλληλοι, ακόμη και δικαστές, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ.

Και δεν θα μας σώσουν από την –μερική, έστω- εξόφλησή τους ψευτοπατριωτικοί και ψευτοαριστεροί λεονταρισμοί. Δεν θα μας σώσουν τα παρανοϊκά κατασκευάσματα των «ζωικής» εμπνεύσεως «Επιτροπών Αλήθειας», που κηρύσσουν το χρέος τους «επαίσχυντο». Επαίσχυντος –και όχι «εθνικά υπερήφανος»- είναι ο δανειζόμενος που αρνείται να αναγνωρίσει το χρέος του ενώ ταυτόχρονα εκλιπαρεί αγωνιστικά από τους λοιδορούμενος «τοκογλύφους» να του δώσουν κι άλλα για «να την βγάλει» κάτι μηνάκια ακόμη, κι από εκεί και πέρα «έχει ο θεός» -ο οποίος όμως δεν συνηθίζει να δίνει.

ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ!

Τρώγαμε δανεικά χωρίς καμία αίσθηση ευθύνης πως θα κληθούμε στα γεράματα να τα επιστρέψουμε ή, ακόμη χειρότερα, πως ο λογαριασμός θα σταλεί στα παιδιά μας.

Κι αφού δεν έχουμε καμιά διάθεση να παραδεχτούμε τα αμαρτήματά μας, θα πρέπει να τα φορτώσουμε όλα στους αχρείους Ευρωπαίους τοκογλύφους, οι περισσότεροι εκ των οποίων –άκουσον, άκουσον, τι σκαρφίστηκαν οι καταχθόνιοι για να μας παραπλανήσουν!- δανείζονται από την (κλειστή σε μάς) διεθνή αγορά ακριβότερα και μας δανείζουν φτηνότερα!!!

Αρκετά!

Αν δεν παραδεχτούμε την πικρή αλήθεια, πως ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ,

Αν δεν αφήσουμε την ψωροπερηφάνεια του επαίτη που έχει αγωνιστικά υψωμένη την αριστερή γροθιά και ικετευτικά απλωμένη την δεξιά του παλάμη,

Διέξοδος δεν θα υπάρξει.

Κι ας ορκίζονται κάποιοι πολιτικοί προφήτες μας πως θα φτιάξουν για μας μια κοινωνία καταμερισμένη στα μέτρα μας, όπου οι ξένοι θα εργάζονται και εμείς θα καταναλώνουμε, δίνοντάς τους κάπου-κάπου και κανένα μάθημα δημοκρατίας και σωστού τρόπου ζωής.

Φυσικά και θα χρειαζόμαστε για καιρό ακόμη δανεικά. Να τα ζητάμε όμως με πραγματική αξιοπρέπεια και με την ειλικρινή πρόθεση να απεξαρτηθούμε σύντομα από την ανάγκη τους και να τα επιστρέψουμε μόλις ορθοποδήσουμε –όχι σαν τους δυστυχείς χρήστες που δέρνουν τους γονείς τους για το χαρτζιλίκι της δόσης τους.

Επιτέλους, ας μας γίνει συνείδηση:

Μαγικές λύσεις –πραγματικοί λαγοί που θα βγαίνουν από το καπέλο του οποιουδήποτε λαοπλάνου απατεώνα- δεν υπάρχουν.

ΑΝ ΔΕΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΟΣΑ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ, ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

Όταν ο πρώην Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Πα.Σο.Κ. κ. Πάγκαλος είπε την ατάκα «μαζί τα φάγαμε» ,χωρίς πολλές σκέψεις, είπα ότι έχει δίκαιο . Αλλά η ένσταση μου ήταν ότι ο Πάγκαλος και οι Κυβερνήσεις είχαν βέβαια την διαχείριση της οικονομίας της χώρας και όχι ο λαός . Ποιος είναι ο στόχος αυτής της δήλωσης; Ακόμη και σήμερα που όλος ο κόσμος το έχει αντιληφθεί πως έγινε το κακό θέλει να δημιουργήσει συνενόχους. Δεν έχει και δεν έχουν όλοι τους το πολιτικό ανάστημα, την ανδρεία να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Είναι πολύ μικροί για να σηκώσουν το βάρος και λένε μισή ενοχή δική σας μισή δική μας. ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΧΡΕΟΣ; Στο σκέλος των εξόδων κατασπαταλήθηκαν πολλά χρήματα λόγω του υπεράριθμου προσωπικού των δημοσίων υπαλλήλων, της συνεχούς κάλυψης των ελλειμμάτων των ΔΕΚΟ ,της κάλυψης των ελλειμμάτων των συνεταιριστικών οργανώσεων, των παράλογων αυξήσεων των μισθών και του ελλιπούς ελέγχου των κρατικών δαπανών σε όλα τα υπουργεία. Στο σκέλος των εσόδων ανεπαρκή ήταν τα κρατικά έσοδα που εισέρρευσαν στα ταμεία του κράτους λόγω ανικανότητας του κρατικού μηχανισμού πάταξης της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς. Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν διογκώθηκε το δημόσιο χρέος .Δεν με εκφράζει το σλόγκαν «φέρτε πίσω τα κλεμμένα». Όσα και να έφαγαν οι πολιτικοί είναι σταγόνα στον ωκεανό σε σύγκριση με αυτά που δόθηκαν σε παροχές ή με αυτά που δεν εισπράχθηκαν. Μόνο το υπεράριθμο προσωπικό να υπολογίσουμε που με τους πιο μέτριους υπολογισμούς ανέρχεται στις 200.000 υπαλλήλους επί 30.000 € που ήταν το ετήσιο κόστος ενός υπαλλήλου επί 36 χρόνια μας δίνει το εξωτερικό χρέος της Ελλάδος: 200.000 Χ30.000Χ36=216.000.000.000 €. (διακόσια δέκα έξι δισεκατομμύρια ευρώ). Αλλά και αυτό το νούμερο είναι μικρό μπροστά στη ζημία που έχει υποστεί η εθνική οικονομία από την ένταξη στο δημόσιο υπαλλήλων χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια. Πρόσφατα πρώην Υπουργός δήλωσε ότι δύο στους τρεις δημοσίους υπαλλήλους είναι άχρηστοι. Οι ικανοί μένουν απ’ έξω και οι άχρηστοι τοποθετούνται σε καίριες θέσεις, όπου δηλαδή χρειάζεται να έχουν όραμα , να προγραμματίζουν και να προτείνουν. Εάν ίσχυε η αξιοκρατία, τα συστήματα οργάνωσης και διοίκησης που λειτουργούν σε όλα τα προηγμένα κράτη θα τα είχαμε υιοθετήσει. Έτσι δεν θα χρειαζόταν σήμερα να έρχονται εδώ τεχνοκράτες ευρωπαίοι για να προτείνουν μεθόδους και συστήματα στις διάφορες υπηρεσίες . Ωστόσο η δυσλειτουργία του δημόσιου τομέα βραχυκυκλώνει και τον ιδιωτικό τομέα: καθημερινά είναι τα φαινόμενα αγανάκτησης των πολιτών λόγω αστοχιών στις αποφάσεις των διαφόρων υπουργείων ή λόγω της καθυστέρησης έκδοσης αποφάσεων και εξεύρεσης λύσεων σε διάφορα ζητήματα. Τι έκαναν λοιπόν, οι πολιτικοί μας για να περιορίσουν το τεράστιο χρέος; ΠΩΣ ΕΝΕΡΓΗΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΑΓΡΟΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΩΝ; ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ. Πώς ΑΝΤΙΔΡΑΣΑΜΕ στους παθητικούς ισολογισμούς των μονοπωλιακών ΔΕΚΟ; Πώς αντιδράσαμε με γνώμονα το ίδιον συμφέρον να βάλουμε κάποιον από την οικογένεια στο ΔΗΜΟΣΙΟ με γνώμονα όχι την πρόσφορα αλλά το αραλίκι και τον εφησυχασμό της μονιμότητας;

Από τότε που επίσημα ήρθε στην επιφάνεια το θέμα της χρεοκοπίας της χώρας μας και παρακολουθώντας αποσπασματικά στο διαδίκτυο τις αστείες δικαιολογίες των πολιτικών αλλά και τις όψιμες ανησυχίες των δημοσιογράφων στριφογυρίζουν στο μυαλό μου τα ψευτοκλάματα που ρίχνουμε μέχρι σήμερα από την μια και από την άλλη ψάχνοντας ατραπούς έως σχισμάδες για να μπορέσουμε με κάθε παρανόμια να κάνουμε και να προωθήσουμε το δικό μας συμφέρον έναντι του άλλου ασχέτως με το εάν με αυτό προκαλούμε μεγάλη ζημιά.