ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

τ. Λυκειάρχη

Τα δημιουργήματα του νου και των χεριών ενός λαού αποτελούν αναφαίρετο κτήμα του. Κάθε προσπάθεια αφαίρεσής τους από εισβολείς αποτελεί όχι μόνον ασέβεια, αλλά φανερώνει εύγλωττα την ανικανότητά τους να δημιουργούν υψηλό πολιτισμό (Σύγχρονος Φιλόσοφος).

 

Με το δίκιο τους συμπολίτες μου, που κάνουν τον κόπο και την τιμή να με διαβάζουν, με ερωτούν: «Πότε επιτέλους η ανήκουσα στη μεγάλη οικογένεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης Βουλγαρία θα νιώσει τύψεις και θα προβεί στην απαλλαγή της από το ανοσιούργημα, το οποίο διέπραξε σε καιρούς δυσχείμερους, λεηλατώντας θησαυρούς αμύθητης αξίας από την παλαίφατη κιβωτό της Ορθοδοξίας, την Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή της Παναγίας της Εικοσιφοινίσσης;».

Χρόνια τώρα και ως απλός πολίτης, αλλά και με την ιδιότητα του Προέδρου της Εταιρείας Δραμινών Μελετών με δημοσιεύματά μου, αλλά και με ζώσες παρεμβάσεις τονίζω την ανάγκη της επιστροφής των κειμηλίων, που μαρτυρούν εύγλωττα τον υψηλό μας πολιτισμό.

Μάλιστα σε μια επίσκεψή μου το 1990 στη Σόφια ως mέλος αποστολής του Δήμου Δράμας έθεσα ευθαρσώς το θέμα της επιστροφής λέγοντας επιγραμματικά: «Κύριοι, καλή γειτονιά σημαίνει και εκπλήρωση στο ακέραιο των υποχρεώσεών σας. Και μια από τις κορυφαίες υποχρεώσεις σας είναι να επιστρέψετε τα κλαπέντα κειμήλια από τις Ιερές Μονές της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, όπως της Εικοσιφοινίσσης, του Τιμίου Προδρόμου Σερρών, της Καλαμούς, της Αρχαγγελιωτίσσης Ξάνθης και της Αγίας Κυριακής Αλιστράτης».

Αιφνιδιάστηκαν οι Βούλγαροι και δήλωσαν ότι το ζήτημα αυτό ανήκει στην Κυβερνητική αρμοδιότητα.

Επανέλαβα το αίτημα κατά την εδώ ανταπόδοση της επίσκεψής τους. Η απάντησή τους ήταν η ίδια.

Το θέμα το έφερα πριν από μερικά χρόνια στο τότε Νομαρχιακό Συμβούλιο.

Αποφασίστηκε να ασχοληθεί μ’ αυτό.

Το 2005 ως Εταιρεία Δραμινών Μελετών απευθύναμε έγγραφο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στους οικείους Μητροπολίτες, στον Πρωθυπουργό, στους Νομάρχες και στους Δημάρχους της περιοχής.

Δυστυχώς φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Παύλος ασχολήθηκε με το θέμα. Η προσπάθειά του όμως απέβη άκαρπη. Το ίδιο άκαρπη και η προσπάθεια της Αυτού Θειοτάτης Παναγιότητος, του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, κατά την επίσκεψή του στη Σόφια. Εδώ αξίζει να μνημονεύσω τους στίχους του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού από τον Ύμνο στην Ελευθερία: «Δεν είναι εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλεί».

Το 2007, δυο χρόνια μετά την αναφορά μας ως Ε.Δ.Μ. προς τους πιο πάνω φορείς, η Βουλγαρία έμπαινε στην Ε.Ε. Ήταν η πιο κατάλληλη ευκαιρία να ασκήσει βέτο (veto) η Ελληνική Κυβέρνηση αξιώνοντας την επιστροφή των θησαυρών.

Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν έγινε και χάθηκε η μεγάλη ευκαιρία.

Το πόση σημασία έχει για την πίστη μας και την ιστορία μας η επιστροφή των κειμηλίων την εκθέσαμε διεξοδικά σε προηγούμενα δημοσιεύματά μας. Αν χρειασθεί θα επανέλθουμε.

Νομίζουμε πως ότι υπάρχει μια ακόμη ευκαιρία, η οποία πιστεύουμε θα αποδώσει καρπούς.

Και η ευκαιρία αυτή είναι η προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Η διεθνής συνθήκη του Neuilly (1919), άρθρα 125, 126 εξακολουθεί να ισχύει.

Σύσσωμοι οι Αρχιερείς Δράμας, Σερρών, Ξάνθης, Ζιχνών, η Ελληνική Κυβέρνηση, φορείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης Πρώτου και Δευτέρου Βαθμού, αλλά και άλλοι φορείς με δυναμική, έχουν χρέος να προχωρήσουν στην έσχατη αυτή ενέργεια.

Είναι καιρός να παύσουν να κωφεύουν οι γείτονες κατακρατώντας θησαυρούς, που δεν τους ανήκουν. Όποια κι αν προβάλλουν δικαιολογία κατακράτησης, αυτή εντάσσεται στα πλαίσια της κατάφωρης αδικίας, την οποία οφείλουν να αποκαταστήσουν, αν θέλουν να θεωρούνται καλοί και συνεργάσιμοι φίλοι και γείτονες.

Δεν θα παύσουμε να ανακρούομε τη λύρα μας μέχρι τη δικαίωση. Καλώς κάνουμε και ζητούμε την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα, όμως και τα ανυπολόγιστης αξίας και σημασίας κειμήλια των Ιερών Μονών μας έχουμε χρέος, σεβόμενοι την πίστη μας και την ιστορία μας να τα διεκδικούμε ανυποχώρητοι.