ΑΡΘΡΟ

του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου

Δικηγόρου Δράμας

Από τον Τζιμάκο στον Μιθριδάτη και τον ΛΕΞ 40 χρόνια δρόμος…

 

Νοέμβρης 1982. Πριν από σαράντα χρόνια. Σαλονικιώτικη φοιτητοπαρέα. Κάθοδος στην Αθήνα. Φυσικά με τραίνο. Φυσικά στρωματσάδα σε φίλους. Νέο Ηράκλειο. Κατάληψη. Νυχτερινή συναυλία. Μουσικοί και μπάντες που δεν γνωρίζαμε. Φωτιές για ζέσταμα. Ένας γιεγιές τραγουδά με την περιπαικτική κι ευαίσθητη φωνή του… «μικροαστοί θα σας φάνε τα παιδιά σας!!!».

Εκδρομείς του ‘80. Φτωχαδάκια. Επαρχιώτες. Πρώτη επαφή με τα μουσικά δρώμενα της πρωτεύουσας. Με την κουλτούρα της νεολαίας της. Που ζούσε τα δικά της αδιέξοδα. Είχε τις δικές της ανησυχίες. «Της μεταπολίτευσης χαμένη γενιά» κατά τον Πορτοκάλογλου. Εκείνο το βράδυ γνωρίσαμε και τον «Άσωτο Υιό» από τους Φατμέ.

Ναι η γενιά μας αποζητούσε και βρήκε περισσότερη Δημοκρατία. Περισσότερη Ελευθερία. Περισσότερα υλικά αγαθά. Ακολούθησε τους δικούς της δρόμους. Σπουδάσαμε. Δουλέψαμε. Κάναμε οικογένειες. Αποκτήσαμε γραφεία και σπίτια. Εξοχικά και ΙΧ. Κάρτες και μπλοκ επιταγών. Γίναμε νοικοκυραίοι. Και χάσαμε τη ψυχή μας…

Αλλά να κάτι τέτοιες νύχτες σαν κι αυτή, που ξαναβρίσκομαι στην Αθήνα. Με αεροπλάνο φυσικά. Σε καλά ξενοδοχεία φυσικά. Σαν να ακούω και πάλι τη φωνή του Τζιμάκου: «μικροαστέ θα σε φάνε τα παιδιά σου!!!».

Κάπου βαθιά μέσα σου αισθάνεσαι πως δεν είναι όλα ωραία και καλά. Πως κάναμε κι εμείς πολλά λάθη. Τα παιδιά μας δεν βιώνουν έναν καλύτερο κόσμο. Αλλά συχνά χειρότερο. Μέσα σε βαθιά κρίση. Οικονομική. Πολιτική. Θεσμική. Ηθική.

Υπάρχει δίπλα μας άγρια ανεργία. Ανέχεια και φτώχεια. Πόνος και δυστυχία. Και το χειρότερο τα προσπερνάμε. Δεν θέλουμε να τα βλέπουμε.

Χιλιάδες νέοι και νέες αναζητούν δουλειά. Κυνηγούν πενιχρά μεροκάματα. Μήπως και επιβιώσουν. Συχνά απλήρωτοι. Πολλοί τρέχουν σε δυο και τρεις δουλειές για να τα καταφέρουν. Δίχως ΡΕΠΟ. Δίχως ΟΚΤΑΩΡΟ. Δίχως ΑΔΕΙΑ ΑΝΑΠΑΥΣΗΣ. Δίχως ΟΝΕΙΡΑ. Δίχως ΕΛΠΙΔΑ. Δίχως ΜΕΛΛΟΝ…

Η δική μας γενιά τα είχε γευτεί όλα αυτά. Τα θεωρούσε, ακόμη τα θεωρεί δεδομένα. Δεν αφουγκράζεται τη σημερινή νεολαία. Δεν ακούει το αγκομαχητό της.

Εκπλήσσεται που η σημερινή νεολαία δεν πολιτικοποιείται στα κόμματα. Δεν βλέπει ΤV. Δεν διαβάζει εφημερίδες. Δεν μελετά ποιητές. Δεν ακούει Μίκη και Μάνο.

Γι’ αυτούς η επανάσταση φαντάζει όνειρο μακρινό κι απατηλό. Αυτοί αποζητούν εξέγερση ΤΩΡΑ!

Η πολιτική υπόσχεται βαθμιαία καλυτέρευση της ζωής. Αυτοί θέλουν το καλύτερο ΤΩΡΑ!

Η τέχνη εξαγνίζει τη ζωή σε βάθος χρόνου. Αυτοί ζητάνε ομορφιά ΤΩΡΑ!

Εκατοντάδες χιλιάδες κραυγάζουν μαζί με τον Μιθριδάτη στο youtube «για να μη σας τα χρωστάω»…

Δεκάδες χιλιάδες γεμίζουν τα στάδια στις συναυλίες του ΛΕΞ, για να ακούσουν «μουσική για τσόγλανους»…

Κι απορεί ο «συστημικός» δημοσιογράφος: «μα αυτό δεν είναι τέχνη… είναι και κακοί οι στίχοι… τι στο διάολο πήγαν να κάνουν 30.000 νέοι στο Καυτατζόγλειο;».

Τα ίδια θα ‘λεγε βέβαια και πριν σαράντα χρόνια για τον Τζιμάκο, που προειδοποιούσε τους μικροαστούς πως θα τους φάνε τα παιδιά τους… αλλά και για τον Νιόνιο, που τραγουδούσε «μέσα μου έχω πράμα ζορισμένο και βουβό, θέλω να φωνάξω και να κάνω εμετό…» και μετά από χρόνια «είμαι δεκαεξάρης σας γαμώ τα Λύκεια…»…

Δυστυχώς πολλοί δεν καταλαβαίνουμε πως εκτός από τη δική μας βολεμένη ζωούλα, υπάρχει και μια άλλη. Που τρέχει παράλληλα, δίπλα… κάτω από τη δική μας.

Αυτή εκατομμυρίων νέων που ασφυκτιούν. Που είναι έτοιμοι να εξεγερθούν. Να σαρώσουν το δικό μας βολεμένο κόσμο. Να οικοδομήσουν ένα καλύτερο. Ή απλά το δικό τους.

Μιθριδάτης και ΛΕΞ το ξέρουν ότι δεν κάνουν τέχνη. «Είμαστε μόνο ράπερ». Θέλουν απλά να επικοινωνούν με τη γενιά τους. Και το πετυχαίνουν μια χαρά.

Και μένουμε εμείς να απορούμε… παιδιά τότε… πριν από 40 χρόνια… έτοιμοι να φάμε τους μικροαστούς γονείς μας για τα δικά τους λάθη… αστοί σήμερα… με ένα ενδόμυχο φόβο… μήπως και βγει αληθινός ο εφιάλτης του Τζιμάκου… και μας φάνε τα δικά μας παιδιά…

Ακόμη αναρωτιόμαστε: Μα τι θέλουν δηλαδή να πουν με τις άναρθρες κραυγές τους οι σημερινοί ράπερ;;;

ΛΕΞ, που μας χρειάζεται!!!