Αμέτρητα χιλιόμετρα σε αντίξοες συνθήκες. Τρέξιμο αντοχής σε πολικές θερμοκρασίες, στα βάθη της ζούγκλας και σε ερήμους. Ανεξίτηλες εμπειρίες, περιπετειώδεις διαδρομές και αποστολές στα πιο αφιλόξενα σημεία του πλανήτη. Ο Μάριος Γιαννάκου είναι αθλητής υπεραποστάσεων, κάτοχος παγκόσμιων ρεκόρ και ένας άνθρωπος που έχει ταξιδέψει σε ασυνήθιστα μέρη και δύσβατους τόπους.

Για πολλά χρόνια ήταν καπνιστής και υπέρβαρος. Η περιπέτεια ενός φίλου του τού άλλαξε για πάντα τη ζωή, παρακινώντας τον να χάσει πενήντα δύο κιλά και να κόψει για πάντα το τσιγάρο. Σήμερα αποτελεί πηγή έμπνευσης και φωτεινό παράδειγμα επιμονής και ψυχικής δύναμης. Πλέον η ζωή του είναι συνυφασμένη με τις ακραίες θερμοκρασίες, τις δυσμενείς καταστάσεις αλλά και με αγώνες που κατάφεραν να τον αλλάξουν ριζικά. Απ’ αυτούς έχει μάθει ότι δεν υπάρχουν όρια στους στόχους που θέτουμε στη διάρκεια του βίου μας.

Τρέχω για να ξεκουραστώ, για να απομονωθώ, για να δοκιμάσω τα όρια του εαυτού μου. Τρέχω για να επικοινωνήσω με φίλους, για να ζήσω εμπειρίες αλλά και για να ταξιδέψω στα πιο απίθανα μέρη του πλανήτη. Άλλωστε, ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που πιστεύουν ότι όλοι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα.

Τον συναντώ διαδικτυακά: ο ίδιος βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη κι εγώ στο κέντρο της Αθήνας. Γεννήθηκε στη Δράμα, στις 28 Μαρτίου του 1992. Μικρός δεν αγαπούσε τον αθλητισμό ούτε είχε σκεφτεί ότι θα ασχολούνταν με το τρέξιμο. Επέλεξε να σπουδάσει Γερμανική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, καθώς και στο πρόγραμμα Life Coaching του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου.

Όταν άρχισε το τρέξιμο η ζυγαριά έγραφε 128 κιλά. Σταδιακά, όμως, ανακάλυψε τη δύναμη που έκρυβε μέσα του. Κάπως έτσι, λίγα χρόνια μετά, ως αθλητής υπεραποστάσεων και εξερευνητής διακρίθηκε σε αγώνες, όπως εκείνος των 150 χιλιομέτρων στην Αρκτική, αλλά και στον μεγαλύτερο υπερμαραθώνιο ερήμου στον κόσμο, μήκους 270 χιλιομέτρων, στην έρημο Αλ Μαρμούμ.

Για να πετύχει τους στόχους του χρειάστηκε να ξεπεράσει τους προσωπικούς του δαίμονες. «Εύκολος δρόμος για την αλλαγή, σε όποια μορφή και αν την αναζητήσουμε, δεν υπάρχει. Πολλές μέρες βρέθηκα να είμαι κλεισμένος μέσα σε ένα δωμάτιο. Κρίσεις πανικού, κατάθλιψη, αδιέξοδα, σκοτεινές σκέψεις», αφηγείται.

Και προσθέτει: «Μου πήρε πάρα πολύ χρόνο να καταλάβω αυτές τις έννοιες. Αναρωτιόμουν τι ήταν αυτό που βίωνα. Ήταν κάτι απροσδιόριστο, στο οποίο βυθιζόμουν μέρα τη μέρα. Ένας αγώνας επιβίωσης. Ένας διαφορετικός μαραθώνιος. Εκείνη την περίοδο ήταν που στράφηκα στη ζωγραφική, στη συγγραφή ποιημάτων και ιδεών, και στη σύνθεση μουσικής και στίχων».

Ύστερα ήρθε η διέξοδος. Η διαφυγή. Η επούλωση. Ένα νέο ξεκίνημα. Και οι εντατικές προπονήσεις έφεραν τις διακρίσεις και τον πρωταθλητισμό. Ήταν η περίοδος που το τρέξιμο έγινε για εκείνον μια συναρπαστική συνήθεια που τον ώθησε να δοκιμάσει τoν εαυτό του σε μερικούς από τους πιο δύσκολους αγώνες υπεραποστάσεων στον κόσμο.

«Πιστεύω ότι η εξέλιξη είναι αναγκαία και η στασιμότητα το μοναδικό εμπόδιο», υποστηρίζει και συμπληρώνει: «Μου πήρε καιρό για να καταλάβω πως τη ζωή πρέπει να τη βιώνουμε σαν μια μεγάλη περιπέτεια».

Στο ταξίδι του στον Αρκτικό Κύκλο πάλεψε με το απίστευτο κρύο ‒τους -18 βαθμούς Κελσίου‒ και τη χιονοθύελλα. Χρειάστηκε να αντιμετωπίσει δύσκολες συνθήκες και να παλέψει με τα όριά του προκειμένου να επιβιώσει.

«Τέτοιου είδους αγώνες δεν είναι εύκολη απόφαση. Πολλά χιλιόμετρα σε ένα απόκοσμο τοπίο. Κλαις, απογοητεύεσαι, υποφέρεις. Νιώθεις τη σωματική συντριβή. Συγχρόνως, οι δυνατές ριπές του ανέμου, οι παγωμένες λίμνες, ο ελάχιστος ύπνος αλλά και ο πόνος, η κούραση που νιώθεις επειδή κουβαλάς ένα έλκηθρο, καλύπτοντας μια τεράστια χιλιομετρική απόσταση, περιγράφουν όλα όσα έζησα σε εκείνο τον αγώνα. Πραγματικά, ο αγώνας της Αρκτικής ήταν ένα μεγάλο σχολείο και σπουδαίο μάθημα ζωής. Αναθεώρησα. Αντιλήφθηκα πόσο πολλά μπορεί τελικά να καταφέρει ο μέσος άνθρωπος. Επίσης, η στιγμή που είδα το Βόρειο Σέλας έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου».

Στη συνέχεια τον ρωτώ πώς ήταν η εμπειρία στην έρημο. «O αγώνας αυτός ήταν ο μεγαλύτερος υπερμαραθώνιος ερήμου στον κόσμο, μήκους 270 χιλιομέτρων. Συγκεκριμένα βρεθήκαμε στην έρημο Αλ Μαρμούμ, στην οποία επικρατούσε αφόρητη ζέστη, με τις θερμοκρασίες να αγγίζουν τους 45 βαθμούς Κελσίου τη μέρα, ενώ το βράδυ έκανε πάρα πολύ κρύο. Αλλά τα κατάφερα και είμαι πολύ περήφανος επειδή από τους πενήντα αθλητές που συμμετείχαν από τριάντα εννιά χώρες ήμουν ένας από τους δεκαοκτώ που κατάφεραν να τερματίσουν».

Έπειτα ακολούθησε ο αγώνας 250 χιλιομέτρων στο τροπικό κλίμα της ζούγκλας, στην Ταλαμάνκα της Κόστα Ρίκα, ενώ το περασμένο καλοκαίρι συμμετείχε, ως αρχηγός ενός ιστιοφόρου, σε μια αποστολή που οργανώθηκε με αφορμή τα προβλήματα που δημιουργεί η κλιματική αλλαγή στην περιοχή του Αρκτικού Κύκλου και των νήσων Σβάλμπαρντ και Γιαν Μαγιέν.

«Ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία που με έκανε να δω διαφορετικά αυτές τις περιοχές που αγαπώ πολύ. Αντιλήφθηκα το μέγεθος του προβλήματος της κλιματικής κρίσης και της θαλάσσιας ρύπανσης. Όταν βρίσκεσαι εκεί, αντιλαμβάνεσαι ότι το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο απ’ όσο νομίζουμε. Καλύψαμε 1.722 χιλιόμετρα μέσα σε έναν μήνα. Ήταν ένα ταξίδι που μου άνοιξε νέους ορίζοντες. Είναι τρομακτικό να έρχεσαι αντιμέτωπος με τις δραματικές συνέπειες που έχει η άνοδος της θερμοκρασίας, να βλέπεις τα παγόβουνα να λιώνουν μπροστά σου. Εκεί συνειδητοποίησα πως αν δεν λάβουμε σύντομα δραστικά μέτρα, θα βιώσουμε δύσκολες καταστάσεις», επισημαίνει με έκδηλη την ανησυχία του.

Τι είναι το τρέξιμο για τον ίδιο; «Μια πολυδιάστατη εμπειρία. Μια εσωτερική ανάγκη. Τρέχω για να ξεκουραστώ, για να απομονωθώ, για να δοκιμάσω τα όρια του εαυτού μου. Τρέχω για να επικοινωνήσω με φίλους, για να ζήσω εμπειρίες αλλά και για να ταξιδέψω στα πιο απίθανα μέρη του πλανήτη. Άλλωστε, ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που πιστεύουν ότι όλοι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα», αναφέρει με ένα χαμόγελο ικανοποίησης.

Λίγο πριν κλείσουμε τη συζήτησή μας, τον ρωτώ τι θεωρεί σημαντικό στη ζωή κι εκείνος καταλήγει: «Πάντα να προσπαθείς. Να μη σταματάς. Δεν είναι εύκολος αυτός ο δρόμος, αλλά, πιστέψτε με, αξίζει. Θεωρώ ότι δεν υπάρχουν όρια στους στόχους που μπορούμε να βάλουμε και πως ο μεγαλύτερος και πιο όμορφος αγώνας υπεραπόστασης είναι αυτός της ζωής. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να απολαύσουμε κάθε εκατοστό της».

Πηγή: lifo.gr