ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
τ. Λυκειάρχη
ΠΡΟΣ ΕΥΑΓΡΙΟΝ ΧV
Έχεις απόλυτο δίκιο, λαμπρέ μου φίλε Ευάγριε, για την απουσία μακρόχρονης επικοινωνίας μαζί σου. Να είσαι απόλυτα βέβαιος ότι δεν σε ξεχνώ. Είσαι για με ένα απάνεμο λιμάνι, όπου αράζω, όταν το σκάφος της ψυχής μου κλυδωνίζεται από τα μανιασμένα κύματα της ζωής. Και συμβαίνει συχνά κάτι τέτοιο.
Θα σου απαντήσω χωρίς φόβο και πάθος, πάντοτε βέβαια με την ακράδαντη πίστη πως η αλήθεια αποτελεί το ανάχωμα στην εκδήλωση των παθών από τα οποία συχνά δονείται η ανθρώπινη ψυχή.
Θα σου απαντήσω, λοιπόν, σήμερα πώς αντιλαμβάνομαι την προσωπικότητα ενός ηγέτη. Και εκ προοιμίου οφείλω να σου πω ότι από την αξιοσύνη ενός ηγέτη εξαρτάται η πρόοδος, η ομαλή κοινωνική συμβίωση και η πολυμερής πρόοδος. Αντίθετα η εγγενής ανικανότητα ενός ηγέτη οδηγεί με σιγουριά στη συμφορά, στον διχασμό, στην έγερση των παθών και ενίοτε στον μαρασμό των πολιτών, απότοκος του οποίου μπορεί να είναι η αποδιοργάνωση της ομαλής κοινωνικής συμβίωσης.
Κατ’ αρχάς θέλω να σου επισημάνω πως όλοι μας δεν είμαστε ικανοί να αναλάβουμε τον δυσβάσταχτο και πολύ υπεύθυνο ρόλο του επιτυχούς χειριστή των τυχών του λαού.
Οι ορεγόμενοι να ασκήσουν το έργο ενός ηγέτη θα πρέπει να είναι προικισμένοι με το τάλαντο του ηγέτη, κάτι που σπανίζει και ως συνήθως συμβαίνει με όλα τα τάλαντα.
Όμως δεν είναι αρκετό ένα τέτοιο χάρισμα. Θα πρέπει αυτό να υποβάλλεται σε μια συνεχή και υπεύθυνη διδασκαλία, όπως συμβαίνει με όλες τις σοβαρές ενασχολήσεις μας. Η απόκτηση εμπειρίας είναι αναγκαία. Αυτή όμως θα πρέπει να έχει διδακτικό χαρακτήρα. Θα πρέπει να είναι ο ασφαλής οίακας της αταλάντευτης πορείας μας. Άλλωστε μη λησμονείς ότι, όταν τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα, τότες εις μάτην κοπιάζεις.
Ο άξιος ηγέτης θα πρέπει να είναι προικισμένος με το να χαλιναγωγεί τα ολέθρια πάθη του, τα οποία δυστυχώς, μας αναγκάζουν να ξεστρατίσουμε, όταν, μοιραία, βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση.
Να καταπνίγει όσο του είναι μπορετό τον καταστροφικό εγωισμό και να τείνει ευήκοον ους προς τις διατυπούμενες από άλλους ορθές απόψεις. Τούτο θεωρείται μεγάλη αρετή, αφού προστατεύει με ασφάλεια από τη διάπραξη ολέθριων λαθών.
Προς τους αντιπάλους του να φέρεται κόσμια, χωρίς οξύτητα και χωρίς υποτίμηση. Εδώ ας έχει υπόψη του τη συμπεριφορά της σοφής μέλισσας, η οποία δεν περιφρονεί κατά την πτήση της κανένα άνθος, αλλά τα επισκέπτεται όλα, ανεξάρτητα από το άρωμα, το χρώμα και την ποσότητα σε νέκταρ, που διαθέτουν.
Στις αποφάσεις του να μη διακατέχεται από βιασύνη και ούτε και από επιπολαιότητα! Ίσως «το γοργόν και χάριν έχει», όμως και το «σπεύδε βραδέως» είναι ισάξιό του.
(συνεχίζεται…)
