ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

 

ΠΕΡΙΟΔΟΣ Θ’ ΙI

ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΣΕ ΕΡΗΜΗΤΗΡΙΟ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22 ΙΟΥΛΙΟΥ, ΩΡΑ 8.30 Π.Μ.

 

 

Ο Αναξίμανδρος, ο Δημόδοκος και ο Φιλήμων, στενοί φίλοι από τα εφηβικά τους χρόνια και από τους πιο παλιούς μαθητές του Διδασκάλου Χειρισόφου, αποφασίσανε να πυκνώσουν τις επισκέψεις τους στο ερημητήριο του διδασκάλους τους, κολυμβήθρα ιαματική παθών, αλλά και θερμοκήπιο καλλιέργειας αρετών ψυχής.

Νωρίς το πρωί της Δευτέρας ξεκίνησαν για το ερημητήριο. Είχαν κάποια αγωνία για την κατάσταση, στην οποία θα εύρισκαν το δάσκαλό τους. Ο παντοκαταλύτης χρόνος, που φέρεται σαδιστικά σ’ όλα τα έμβια όντα, δεν θα μπορούσε να κάνει εξαίρεση στο δάσκαλό τους. Οι ενιαυτοί κύλησαν γοργά φέρνοντας μαζί τους και τις μοιραίες επιπτώσεις. Και ο δάσκαλος αντιμετώπιζε υπομονετικά αυτήν την επέλαση του χρόνου. Η μνήμη του άρχισε να αδυνατίζει και το σώμα του βαρύνονταν από πόνους. Όμως δεν το έβαζε κάτω. Η προσπάθεια επικοινωνίας με τους μαθητές του τον έφερνε χρόνους πίσω, τότε που ένιωθε περιχαρής να προσφέρει το νέκταρ των συμβουλών του, που έτρεφαν τις ψυχές, τις ποδηγετούσαν σωστά, μείωναν τα λάθη και καλλιεργούσαν την αρμονική συμβίωση.

Πήραν για πολλοστή φορά τις καθιερωμένες θέσεις τους κάτω από την ευεργετική σκιά του μαθουσάλα πλάτανου, που, ποιος ξέρει, τον κρατούσε στη ζωή στητό κι όλορθο το ολόδροσο νεράκι της πηγής, που ξεχύνονταν ορμητικά από τα σπλάχνα ενός πελώριου βράχου.

Μετά τη σύντομη εισαγωγή από τον Αναξίμανδρο, πήρε το λόγο ο διαρκώς προβληματιζόμενος Φιλήμων:

-Δάσκαλε λατρευτέ μας, θα συμφωνούσα να είχαμε ως θέμα της σημερινής πανδαισίας μας τον αγιογραφικό λόγο «Κόλασον αυτούς, ίνα μη υπεραίρωνται»;

-Και να ήθελα να είμαι αρνητικός, Φιλήμονα, στην τόσο εύστοχη παράκλησή του, δεν θα μου το επέτρεπε η διακονία η πολυετής στο ιερό τέμενος των Μουσών. Και τούτο, γιατί εκ προοιμίου καταδικάζω την έπαρση, η οποία εντάσσεται δικαιολογημένα στο χώρο των πιο αποκρουστικών ελαττωμάτων του ανθρώπου. Γιατί πιστεύω και το έχω αποδοκιμάσει και προφορικά και γραπτά αυτό το απάνθρωπο ελάττωμα. Ξέρε το καλά, λαμπρέ μου φίλε Φιλήμονα, ότι η έπαρση θολώνει το νου, απισχναίνει την ενεργούσα συνείδηση και ανοίγει διάπλατα τον οδό για τη διάπραξη σωρεία λαθών, πολλά από τα οποία έχουν οδυνηρές συνέπειες. Και οι συνέπειες αυτές δεν βλάπτουν μόνο τους επαιρόμενους, οι οποίοι μοιραία δεν γίνονται αποδεκτοί από το κοινωνικό σύνολο, αφού στέκονται εμπόδιο στην ανάπτυξη κοινωνικών σχέσεων, οι οποίες προάγουν κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής.

Οι επαιρόμενοι δεν χαίρουν της εκτίμησης των συνανθρώπων τους, αφού η συμπεριφορά τους αποβλέπει στη μείωση του κύρους και της προσωπικότητάς τους.

Είναι φυσιολογικό οι επαιρόμενοι να απομονώνονται κοινωνικά, γιατί οι σώφρονες, οι συνετοί και οι ταπεινόφρονες νιώθουν απέχθεια προς αυτούς, αρκούμενοι συχνά στις τυπικές σχέσεις, που επιβάλλει η συνεργασία για το κοινό καλό.

Και μην ξεχνάς, καλέ μου φίλε Φιλήμονα, ότι η ιστορική πορεία της ανθρωπότητας βρίθει από παραδείγματα ενεργειών επαιρομένων ανθρώπων, οι οποίοι την οδήγησαν όχι μόνο στη στασιμότητα, αλλά και στην πρόκληση συμφορών, γέννηση πικρών δακρύων – το τελευταίο συμβαίνει, όταν τυχαίνει οι επαιρόμενοι να ασκούν το ρόλο του ηγέτη.

Σεις, λειτουργοί του ιερού τεμένους της παιδείας, φροντίστε, ώστε οι θαμώνες του να απαλλαγούν από το ανωφελές αυτό ελάττωμα, προσφέροντας υψίστη υπηρεσία όχι μόνο σ’ αυτούς, αλλά και ευρύτερα σε μια οργανωμένη κοινωνία. Το έργο σας, να είστε βέβαιοι, ότι θα εκτιμηθεί δεόντως.

Έτσι κατέληξε ο βαθυστόχαστος μονόλογος του σοφού Δασκάλου και οι ακροατές του απήλθαν πολύ ωφελημένοι.