ΑΡΘΡΟ

του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου

Δικηγόρου

 

 

Σε προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο «Πάμε Συλλαλητήριο για Μακεδονία;», που δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο και στον τοπικό τύπο της Δράμας, επιχειρηματολόγησα γιατί δεν θα παραστώ στα συλλαλητήρια. Πολλοί φίλοι εκφράστηκαν θετικά. Αρκετοί σχολίασαν αρνητικά, όπως ήταν αναμενόμενο.

Μου καταλόγισαν ορισμένοι πως αμπελοφιλοσοφώ από το γραφείο μου. Να με συμπαθάτε, αλλά και ο λόγος και η γραφή είναι μέσο αγώνα και πάλης. Ίσως από τα ισχυρότερα. Γι’ αυτό και η ελευθεροτυπία πάντα είναι στο στόχαστρο των ισχυρών.

Άλλοι υπονόησαν πως υπέστειλα τη σημαία της αγωνιστικής μου νεότητας. Δεν αντιλέγω. Στην ηλικία των 57 ετών υπερτερεί του θυμικού μου η λογική, μετρώ ξανά και ξανά τις ενέργειές μου. Αναζητώ τις αιτίες, το σκοπό, το αληθινό εθνικό συμφέρον.

Συνεχίζοντας λοιπόν το διάλογο που ξεκινήσαμε ας επιχειρήσουμε να απαντήσουμε στο ερώτημα: «Και μετά τα συλλαλητήρια τι;».

Τι επιδιώκουμε ως κοινωνία διοργανώνοντας και συμμετέχοντας σε συλλαλητήρια για τη Μακεδονία μας; Ο σκοπός μας εκφράζει το εθνικό συμφέρον της χώρας;

Έγιναν λοιπόν τα Συλλαλητήρια ανά την Ελλάδα. Διαμαρτυρήθηκαν όσοι δεν επιθυμούν να υπάρχει ούτε ως συνθετικό η λέξη «Μακεδονία».

Αναμφίβολα αυτή είναι η επιθυμία της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού. Αυτή άλλωστε ήταν η αρχική Εθνική μας γραμμή. Η απόφαση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών υπό τον τότε ΠτΔ Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1992, που προέκυψε το θέμα με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Υπερήφανη εξωτερική πολιτική. Επιτέλους δικαιούμασταν και εμείς να έχουμε μια τέτοια πολιτική. Απέναντι σε ένα νεοπαγές ασθενές κρατίδιο, που αγωνιούσε να επιβιώσει μέσα στις συμπληγάδες πιο ισχυρών γειτόνων του.

Και ας μας συμβούλευαν διπλωμάτες, αναλυτές και επιστήμονες, πως είναι προς το συμφέρον μας να υπάρχει αυτό το «κράτος μαξιλάρι». Πως δεν μας συμφέρει να έχουμε στο βορά μια μεγάλη Αλβανία, μια μεγάλη Βουλγαρία, μια μεγάλη Σερβία.

Απορρίψαμε το πακέτο Πινέιρο και τον προτεινόμενο συμβιβασμό. Δεν δεχθήκαμε συνθετικό, που θα περιείχε το όνομα Μακεδονία. Επιβάλλαμε εμπάργκο στα Σκόπια. Ήμασταν πιο ισχυροί από κάθε άποψη. Δεν θα υποκύπταμε δα και στους «Γυφτοσκοπιανούς που θέλανε να καπηλευτούνε την Ιστορία και τον Πολιτισμό μας!

Μπορεί να κάναμε τουμπεκί όσο υπήρχε ο Τίτο. Όσο οι διεθνείς συσχετισμοί επέβαλαν να τηρούμε ισορροπίες. Να έχουμε καλές σχέσεις με τη Γιουγκοσλαβία, ηγέτιδα των χωρών του Τρίτου Κόσμου. Αυτά όμως ανήκαν στο παρελθόν πλέον.

Βάλλαμε βέτο στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. για να αποτρέψουμε την είσοδο του ασταθούς αυτού κρατιδίου. Ακόμη και στον ΟΗΕ, για πρώτη φορά στην ιστορία του, το κρατίδιο αυτό δεν μπήκε με το συνταγματικό του όνομα, αλλά με την ονομασία FYROM (Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας). Διπλωματική επιτυχία τεράστιου μεγέθους για την Ελληνική εξωτερική πολιτική.

Και μετά; Μετά άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Το θέμα χρόνιζε. Οι Σκοπιανοί ως το αδύνατο κράτος, το απομονωμένο από το εμπάργκο, κέρδιζαν διαρκώς σε συμπάθεια.

Αναγνωρίστηκαν με το σκέτο όνομα «Μακεδονία» από 140 χώρες του ΟΗΕ, μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα, δηλαδή οι τρεις χώρες του Συμβουλίου Ασφαλείας. Οι άλλες δύο, Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία, δεν προχώρησαν στην κίνηση αυτή, γιατί ως μέλη της Ε.Ε. επέδειξαν κοινοτική αλληλεγγύη.

Στα Σκόπια μετά τον μετριοπαθή Γκλιγκόροφ κυριάρχησαν οι εθνικιστές του Γκρούεφσκι, που κυβέρνησε για δέκα χρόνια. Δαπάνησε κοντά στο 1 δις για να γεμίσει τις πλατείες με φαραωνικά Μακεδονικά αγάλματα. Έδωσε σε αεροδρόμια και δρόμους τα ονόματα του Φιλίππου και του Μ. Αλεξάνδρου. Διαπαιδαγώγησε μια ολόκληρη γενιά, με το παραμύθι ότι είναι απευθείας απόγονοι του Μεγαλέξανδρου !!!

Η Ελληνική Πολιτική Ηγεσία εδώ και χρόνια έχει συνειδητοποιήσει ότι η προαναφερόμενη περήφανη εξωτερική μας πολιτική εξάντλησε τα όριά της και είναι αδιέξοδη. Δεν είμαστε μόνοι μας στον κόσμο.

Ανεξάρτητα από το πιστεύουμε και τι θέλουμε εμείς, πρέπει και να πείθουμε τους Διεθνείς Οργανισμούς, τη Διεθνή Κοινή Γνώμη. Διαφορετικά εμείς μπορεί να αποκαλούμε το γειτονικό κράτος ως «κράτος των Σκοπίων» και όλος ο υπόλοιπος κόσμος σκέτο «Μακεδονία».

Έτσι το 2008 ο τότε Πρωθυπουργός και η Ν.Δ. ως Κυβέρνηση αποδέχθηκαν τη θέση «ναι σε συνθετικό όνομα που θα περιλαμβάνει τη λέξη Μακεδονία μαζί με γεωγραφικό ή χρονικό προσδιορισμό». Ήταν η νέα Εθνική γραμμή, την οποία και ασπάζονται έκτοτε όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας του συνταγματικού τόξου.

Αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι εφόσον μετά 20 περίπου χρόνια διαμορφώθηκε η πιο πάνω νέα Εθνική γραμμή, είναι απολύτως αδύνατο αυτή να αλλάξει, διότι δεν το επιτρέπουν πλέον οι διεθνείς συσχετισμοί, οι κανόνες της διπλωματίας, η λογική.

Παράλληλα στα Σκόπια το τελευταίο διάστημα υπάρχει μια Κυβέρνηση που επιδιώκει μια έντιμη λύση. Αποσύρει τα Μακεδονικά αγάλματα. Αλλάζει τα προκλητικά ονόματα οδών και αεροδρομίων. Η ίδια η «Μακεδονική Εκκλησία» θα μετονομαστεί και πάλι σε «Αρχιεπισκοπή της Αχρίδας». Διαφαίνεται στον ορίζοντα για πρώτη φορά και μετά από 25 χρόνια πιθανότητα ενός έντιμου συμβιβασμού.

Το μόνο που θα μπορούσαν να πετύχουν τα Συλλαλητήρια εκφράζοντας την αντίθεσή τους σε μια συμφωνία με τέτοιο περιεχόμενο θα ήταν να υπαναχωρήσουν προς στιγμή οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, φοβούμενες το πολιτικό κόστος. Και πράγματι διαπιστώνουμε ότι δυνάμεις της αντιπολίτευσης (π.χ. Ν.Δ.) ήδη έχουν αλλάξει ρότα και δυνάμεις εντός της Κυβέρνησης ίσως εύχονται το ζήτημα «να σκαλώσει» στην πλευρά των Σκοπίων.

Το ζήτημα όμως μετά βεβαιότητας θα επανέλθει στο μέλλον και ίσως με χειρότερους για μας όρους. Σε κάθε περίπτωση η μη επίλυσή του σήμερα και η χρονίζουσα εκκρεμότητα δεν είναι προς όφελός μας.

Μα τότε, προς τι τα Συλλαλητήρια; Προσωπικά μου θυμίζουν το καλοκαίρι του 2015. Διοργανώθηκαν και τότε μεγάλα συλλαλητήρια για το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ. Βεβαίως κέρδισε το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Ποιος θέλει αλήθεια να χρωστάει, ποιος τυφλός δεν θέλει το φως του!!! Το οποίο ΟΧΙ όμως η αδήριτη πραγματικότητα μετέτρεψε σε ΝΑΙ. Και ας μη γελιόμαστε, αυτό ήθελε και η συντριπτική πλειοψηφία του Λαού μας. Που επ’ ουδενί θα συναινούσε σε έξοδο από το ευρώ. Γι αυτό επιδοκίμασε στις επόμενες εκλογές την «κωλοτούμπα» Τσίπρα, που μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ.

Βεβαίως στα Συλλαλητήρια για τη Μακεδονία συνέρευσαν χιλιάδες λαού. Πιθανότατα σε ένα δημοψήφισμα να κέρδιζαν όσοι αντιδρούν στη συμφωνία με τα Σκόπια. Κανείς όμως προφανώς από όσους συμμετέχουν στα συλλαλητήρια δεν θέλει να παγιωθεί στη διεθνή σκηνή το σκέτο όνομα «Μακεδονία» για το κράτος των Σκοπίων!!! Αυτή είναι η κυρίαρχη αντίφαση στο εν λόγω ζήτημα.

Από τα προαναφερόμενα αποδεικνύεται κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος ότι:

-την απόλυτη θέση για καμία χρήση της λέξης Μακεδονία στο όνομα της γείτονος που είχαμε κατά το παρελθόν δεν πρόκειται ποτέ ξανά να έχει η χώρα μας με οποιαδήποτε Κυβέρνηση στο μέλλον

-σήμερα υπάρχουν οι κατάλληλοι όροι και προϋποθέσεις για μια εφικτή και ικανοποιητική κατά το μάλλον ή ήττον έντιμη συμβιβαστική λύση

-η μη επίλυση του ζητήματος σήμερα δεν σημαίνει «νίκη» για την Ελλάδα, γιατί το εθνικό αυτό θέμα θα παραμένει άλυτο και θα κακοφορμίζει στα χέρια των επόμενων Κυβερνήσεων που θα κληθούν κάποια στιγμή να το λύσουν και το πιθανότερο με χειρότερους όρους

-βεβαίως διατηρούμε το όπλο του veto στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. για να μπλοκάρουμε την είσοδο των Σκοπίων και για να πιέζουμε για μεγαλύτερες παραχωρήσεις, αλλά να μη λησμονούμε ότι το όπλο αυτό υπάρχει ως «απειλή», χρήση της οποίας απειλής γίνεται σπανίως, ενώ χρήση του ιδίου του όπλου καλό είναι να μη γίνει ίσως ποτέ, γιατί μπορεί να αποδειχθεί όπλο με άσφαιρα πυρά ή ως ρώσικη ρουλέτα να εκπυρσοκροτήσει στον κρόταφο του χρήστη. Αν συνεχιστεί στο διηνεκές η εκκρεμότητα ΝΑΤΟ και Ε.Ε. θα ξεπεράσουν τις Ελληνικές αντιδράσεις ή εμείς δεν θα μπορούμε εσαεί να αποκρούουμε τις διεθνείς πιέσεις.

-αν κάποιοι πιστεύουν ότι μπορεί να διαλυθεί το εν λόγω κρατίδιο, ας μη τρέφουν φρούδες ελπίδες. Δεν πρόκειται να διαλυθεί όσο ΗΠΑ, Γερμανία κλπ. το θέλουν, γιατί εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους, πέραν του γεγονότος ότι η ύπαρξή του εξυπηρετεί πρωτίστως και τα δικά μας γεωστρατηγικά συμφέροντα

Καταλήγοντας η προοπτική να κατοχυρωθεί η σκέτη ονομασία «Μακεδονία» για το κράτος αυτό, θα συνιστούσε ξεκάθαρα μια πανωλεθρία της Ελληνικής Διπλωματίας και της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής. Το Έθνος θα έχει υποστεί μια τεράστια ήττα. Το ηθικό πλήγμα θα είναι τεράστιο. Και τότε ας μη ψάχνουμε πάλι για προδότες. Ας μη ρίχνουμε το ανάθεμα στο κακό το ριζικό μας.

Η μέχρι τώρα ιστορική διαδρομή και εξέλιξη του εν λόγω εθνικού ζητήματος αποδεικνύει αν μη τι άλλο πως όσοι επικαλούμενοι τη λογική και τον ρεαλισμό επιδιώκουν ένα έντιμο συμβιβασμό δεν είναι a priori ραγιάδες, αλλά πιστεύουν ότι έτσι εξυπηρετούνται καλύτερα τα εθνικά μας δίκαια.