ΑΡΘΡΟ
Της Χαράς Κεφαλίδου
Βουλευτού Ν. Δράμας
Τομεάρχη Παιδείας του Κινήματος Αλλαγής
Στον ατελή επιφανειακό πολιτισμό μας, μέχρι πολύ πρόσφατα –στην Ελλάδα μέχρι την ημέρα που η Σοφία Μπεκατώρου μίλησε–, οι κακοποιητικές συμπεριφορές, η σεξουαλική κακοποίηση, η πιο νοσηρή καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελούσαν το βρώμικο κοινό μυστικό της κοινωνίας μας και τον συγγνωστό φόβο κάθε γονιού για τα παιδιά του, από την ημέρα που έφευγαν από την προστατευτική αγκαλιά του.
Όλοι γνωρίζαμε, όλοι ακούγαμε για μεμονωμένα περιστατικά, όλοι επισήμως εκφράζαμε τον αποτροπιασμό μας και όλοι σύντομα αλλάζαμε θέμα συζήτησης. Οι λίγοι, που κατά καιρούς τόλμησαν να μιλήσουν ανοιχτά, αντιμετωπίζονταν με αισθήματα που κινούνταν μεταξύ οίκτου και δυσφορίας.
Η κοινωνία μας, μέχρι την 15η Ιανουαρίου 2021 και την εκδήλωση «Σπάσε τη Σιωπή – Μίλησε, Μην ανέχεσαι», που διοργανώθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος του Συμβουλίου της Ευρώπης για την «Προστασία των Παιδιών στον Αθλητισμό», παρέμενε πεισματικά σε κατάσταση Άρνησης αντιμετώπισης του πόνου ψυχής των θυμάτων και της αχρειότητας των θυτών. Η συλλογική υποκρισία ήταν το πρόχειρο εργαλείο μας γι’ αυτό που μας ξεπερνούσε.
Κι όμως, οι βιασμοί γυναικών, η ενδοοικογενειακή βία, ο σεξισμός στον εργασιακό χώρο, η εκμετάλλευση της εξουσίας του θύτη προς το θύμα, είναι παρόντα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, σε όλους τους χώρους εργασίας, συχνά μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, παντού και τα περιστατικά τόσα που δεν χωράνε να κρυφτούν στη σιωπή.
Η ανάδειξη του ζητήματος τις τελευταίες εβδομάδες και η δημοσιότητα των καταγγελιών από τον χώρο του θεάτρου, που έχει πάρει μορφή χιονοστιβάδας, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου που επιμελώς κρύβαμε.
Η Σοφία Μπεκατώρου άνοιξε μια πολύτιμη χαραμάδα να μπει φως στο σκοτάδι της ανοχής, της σιωπής, του φόβου και της αχρειότητας. Είναι τώρα δουλειά όλων μας και του καθένα ξεχωριστά να τολμήσουμε να δούμε κατάματα αυτό που συμβαίνει, όχι μόνο πίσω από τις βελούδινες κουρτίνες του θεάτρου ή στα αποδυτήρια του αθλητικού σωματείου. Συμβαίνει στον διπλανό μας, στη φίλη μας, στον γείτονά μας, στη συνάδελφό μας. Το ελληνικό κίνημα #MeToo, ήρθε για να μείνει δίνοντας τέλος στη σιωπή, την ανοχή, την ενοχή των θυμάτων και κυρίως να βάλει τέλος στον φόβο.
Η ηγεσία έχει το μεγάλο χρέος και την ευθύνη να το στηρίξει, με κάθε τρόπο, δίνοντας το καθυστερημένο εναρκτήριο σάλπισμα για μια νέα εποχή, αντιστροφής του φόβου από τα θύματα στους θύτες. Όλους αυτούς που μέχρι σήμερα ανεχόμασταν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας, αμέριμνοι και ήσυχοι στην ατιμωρησία και την ανοχή μας.
Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε ως κοινωνία για τις στοιχειωμένες ζωές των, δυστυχώς, χιλιάδων θυμάτων γυναικών, ανδρών, παιδιών, που κουβαλάνε έναν σταυρό που δεν τους ανήκει, είναι να τους ακούσουμε, να τους ζητήσουμε ένα μεγάλο συγγνώμη για τα κλειστά μάτια και τη σιωπή μας και να σηκώσουμε όλοι μαζί το βάρος της συλλογικής μας ενοχής.
Το μεγάλο κέρδος μας από το #MeToo δεν βρίσκεται στην αβέβαιη τιμωρία τού χθες. Βρίσκεται στο τώρα και το αύριο.
Την 15η Ιανουαρίου 2021 δεν διορθώσαμε όσα έγιναν, δεν εξαλείψαμε την εγκληματική συμπεριφορά αρρωστημένων μονάδων. Κάναμε όμως ένα μεγάλο βήμα: Αντιστρέψαμε τον Φόβο και τον δώσαμε εκεί που ανήκει, στον Θύτη.
*Το άρθρο της κ. Κεφαλίδου δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα greekschannel.com, όπου 8 γυναίκες πολιτικοί αναφέρθηκαν στο ελληνικό #MeToo
