ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

Η κεντρική οδός Άρμεν, η οποια άρχεται από την οδό Λαμπριανιδη, τέμνεται με την οδό Γ. Σταύρου, Βελισαρίου και Αγαμέμνονος πιο πάνω, με την οδό Φωκίωνος που εφάπτεται του ΙΚΑ Δράμας παραπλεύρως και τελειώνει στην ένωσή της με την οδό Κ. Παλαιολόγου, ΥΠΕΕΣΤΗ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΕΠΕΜΒΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΥΝΑΜΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΠΛΗΓΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ.

Δεν γνωρίζω το πώς, το ποιος και με ποιο τρόπο παίρνονται αποφάσεις για επεμβάσεις, διανοίξεις και διαμορφώσεις οδών στην πόλη της Δράμας, αλλά από τα αποτελέσματα που έχουν γίνει σε κάθε παρέμβαση δείχνουν ένα αποτέλεσμα έκπτωσης και προχειρότητας.

Γέννημα και θρέμμα αυτής της πολύπαθους οδού, από την λιθόστρωτη με κακοτράχαλες πέτρες και σχεδόν δίχως υπόνομους κατάστασή της, μέχρι και την από πολλούς διαμόρφωσή της, καθιστώντας την σήμερα ως ένα παραβατικό σκουπιδότοπο και πάρκινγκ εκατοντάδων καθημερινά αμελούντων οδηγών οι οποίοι πράττουν κατά το δοκούν, πετούν τα σκουπίδια τους όπου λάχει και παρκάρουν κατά το πως τους βολεύει.

Η οδός στην σύντμησή της με την οδό Φωκίωνος καταλήγει σε μια ας το πούμε μικρή πλατεία αχαρακτήριστη και με τροποποίηση από τον Δήμο (θα πούμε και την ιστορία της λίγο παρακάτω) και καθόλα παρατημένη στο έλεος των… Λαιστρυγόνων.

Μου έχει μείνει στην μνήμη μου ότι όταν έβρεχε, τα νερά της βροχής κατέβαιναν με μεγάλο θόρυβο, τον οποίο επέτειναν και οι πέτρες από τις οποίες αποτελείτο το οδόστρωμα και στην παιδική μου φαντασία δημιουργείτο ο φόβος και τρύπωνα στην φιλόστοργη αγκαλιά της αείμνηστης Μητέρας μου.

Επί της Οδού Άρμεν 33 υπήρχε γωνιακό οικόπεδο, το οποίο εβρίσκετο στη συμβολή Άρμεν και Φωκίωνος και το οποίο όπως λέγει και η ιστορία της πόλης, επί εποχής Τουρκοκρατίας ήταν κατοικία κάποιου Μπέη. Άλλοι το τοποθετούσαν σαν μια από τις πολλές κατοικίες του Δράμαλη ή κάποιου ευπόρου για την εποχή εκείνη επιχειρηματία, ο όποιος έμενε κοντά στην άρχουσα τάξη της εποχής. Και μάλλον κάπου εκεί συγκλίνει η Ιστορία μιας και απέναντί του είναι το παλιό Τζαμί, το οποίο η σημερινή Δημοτική Αρχή το ονόμασε Μνημείο… Το Σαντιρβάν τζαμί, ένα μικρό τέμενος με αυλή, που βρισκόταν στην άλλοτε μουσουλμανική συνοικία της πόλης.

Το Σαντιρβάν τζαμί ανακαινίστηκε, σύμφωνα με την κεντρική επιγραφή που κοσμεί την είσοδό του, το 1806 από τον Μεχμέτ Αλί Αγά, πιθανόν πατέρα του Μαχμούτ-πασά Δράμαλη, λειτούργησε ως τζαμί μέχρι τη δεκαετία του ‘20 και από το 1927-28 έως και το 1981 στέγασε την ιστορική τοπική εφημερίδα «Θάρρος».

Η Άρμεν με τις οδικές ενώσεις της αποτελεί αναμφίβολα κομβική οδό η οποία διαχέει το κυκλοφοριακό της πόλης.

Το 1958 ο Αείμνηστος Πατέρας μου Κωνσταντίνος Ν. Μέταξας αγοράζει το οικόπεδο αυτό και ενώ έχει σκαφτεί για να γίνουν τα πέλματα της οικοδομής, έρχεται κάποιο δημόσιο έγγραφο, το οποίο κατέθεσε κάποιος από τους απογόνους του Τούρκου Μπέη και με το οποίο ζητούσε να γίνει έρευνα ότι στο οικόπεδα αυτό εβρίσκετο κάποιος θαμμένος θησαυρός.

Σταμάτησαν οι εργασίες για περίπου δυο εβδομάδες, ο ενδιαφερόμενος έφερε κάποιο της εποχής μηχάνημα το οποίο δεν ήταν όπως τα σημερινά σύγχρονα για αναζητήσεις χρυσού, αλλά ήταν μηχάνημα του Στρατού και το οποίο έβρισκε νάρκες. Δυστυχώς για τον απόγονο αυτόν, είχαν πέσει τα σιδερά ήδη και έτσι το μηχάνημα εκείνο χτυπούσε κάθε σιδερό που έβρισκε. Αλλά και για να ξεδιαλύνω και να φρενάρω κάθε ίσως καλπάζουσα φαντασία, κατά το σκάψιμο του οικοπέδου δεν εβρέθη τίποτε. Έτσι ο ενδιαφερόμενος απήλθε με άδεια τα χέρια και συνεχίστηκαν οι οικοδομικές εργασίες με επιβλέποντες μηχανικούς τους τότε γνωστούς Δημητριάδη και Παπαδόπουλο και τον αναθέτη εργολάβου Σπύρου.

Επειδή δεν υπήρχε σχηματισμένη οδός, δεν υπήρχε καμιά μέριμνα διαμόρφωσης της οδού και με το ότι η οικοδομή που θα ανεγείρετο ήταν η μοναδική επί της οδού, συνέστησαν οι τότε Μηχανικοί Δημητριάδης – Παπαδόπουλος να μπει μέσα η κύρια οικοδομή του οικοπέδου για να βγάλουν και το πεζοδρόμιο το όποιο θα χρειαζόταν στην μελλοντική κατασκευή της οδού. Όλα αυτά γίνονται το σωτήριο έτος 1959 επί Δημαρχίας Α. Νικηφοριδη (1951- 1959) και θα συνεχιστεί και με τον επόμενο Δήμαρχο Χ. Χρυσοχόου (1959-1964) και θα τελειώσει επί δημαρχίας του Η Ιορδανίδη (1967-1969).

Για ποια πεζοδρόμια να μιλάμε και για ποια μέριμνα, αλλά επειδή οι περισσότεροι που ασχοληθήκαν με την τοπική πολιτική σκηνή και αγεωγράφητοι υπήρξαν, αλλά και ανιστόρητοι, έρχονται σήμερα και μιλούν σε εμένα δια χρήση πεζοδρόμιου και για το εάν το πεζοδρόμιο μου είναι μέρος του κτήματός μου ή ότι ανήκει στον Δήμο, όταν δεν υφίστατο ο όρος αυτός σε μια πόλη τότε, που πριν μια εικοσαετία είχε απελευθερωθεί από την Γ’ Βουλγαρική Κατοχή και η Απελευθέρωση έγινε τον Οκτώβριο του 1944 και μετρούσε της ζημιές της, γνώριζαν το τι εστί αλλά και γιατί πρέπει να γίνεται χρήση πεζοδρόμιου. Εδώ μειδιάμε χαρωπά.

Το θυμάμαι σαν να είναι σήμερα ότι έκανα με το παιδικό μου ποδήλατο βόλτες στο πεζοδρόμιο μας και το οποίο είχε τέσσερα πλακάκια, μιας και έτσι είχαμε την δυνατότατα να παίζουμε και παιχνίδια εκείνης της εποχής πάνω στο πεζοδρόμιο, αφού ο τότε δρόμος ήταν κακοτράχαλος και επικίνδυνος.

Επί δημαρχίας Α. Μακρή (1975-1982) εκίνησαν εργασίες με την κατασκευή υπόνομων και ρυμοτόμησης της οδού και επειδή ήθελαν να δώσουν και μια γραμμή σωστή για τα χρόνια εκείνα, εζήτησαν από τον πάτερα μου, να δώσει και από τις δυο μεριές της οικοδομής από δυο πλακάκια, έτσι ώστε να διευκολύνει τις εργασίες. Ούτως ή άλλως το Εστιατόριο του αείμνηστου Πάτερα μου ήταν κέντρο συνάθροισης λάου και αρχόντων και κάθε επωνύμου που θα ερχόταν στην πόλη. Έτσι οι σχέσεις ήταν φιλικές με όλους και παρέμειναν φιλικές, άσχετα με το εάν εκλέγησαν κάποιοι εξ αυτών σε πολιτικές θέσεις.

Οφείλω να πω για την Ιστορία και την σωστή ροη της Ιστορίας, το κομμάτι από την Άρμεν και Φωκίωνος προς τη Στρατολογία είχε πολλές παραβατικές καταστάσεις και φυσικά μιλάω για το κομμάτι της πρώην εφημερίδας «ΘΑΡΡΟΣ», για την οικία Σ. Τσιντου, για την οικία Π. Αναστασιάδη, οι οποίες ήταν κτισμένες μέσα στη νέα χαραγμένη οδό Άρμεν. Και επειδή το γνωρίζετε καλά ότι σε αυτήν τη βαλκανική χώρα πρυτανεύει το μέσον, διπλά στο οίκημα της εφημερίδας, που ο ιδιοκτήτης της, δημοσιογράφος και έκδοτης της, εξελέγη Βουλευτής Δράμας το 1936 με το Κόμμα Φιλελευθέρων, ήταν υποψήφιος και στις εκλογές του 1946, συγκεντρώνοντας 1.920 ψήφους, επανεξελέγη με το κόμμα του το 1950 και το 1951, δεν πειράχθηκαν και τα άλλα δυο οικήματα και έτσι και παρέμειναν μέχρι και την αγορά τους από τον αποκαλούμενο ευεργέτη κ. Κ. Αποστολίδη.

Επί δημαρχίας κ. Μ. Τζίμα (1991-2004), ξεκίνησε ο δεύτερος κύκλος αναμόρφωσης της οδού και στο κομμάτι από Λαμπριανίδη μέχρι και τη Στρατολογία, με διάθεση ωραιοποίησης και πεζοδρόμησης. Η προσπάθεια καλή μεν, το αισθητικό αποτέλεσμα άσχημο. Και αν βάλουμε και την διέλευση αυτοκίνητων, η οποία συνεχίζεται έως και σήμερα, η κατάσταση είναι απογοητευτική. Στο επόμενο δε κομμάτι, από Στρατολογία μέχρι και ένωσής της με Φωκίωνος, ξεκίνησε από δεξιά η δημιουργία πεζοδρόμιου το οποίο δεν υπήρχε, μιας και οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι της εποχής μηχανικοί με την ανοχή της Πολεοδομίας (Θου φυλακή τω στόματί μου Κύριε) έκτιζαν ακριβώς στα όρια οικόπεδου με τα του δρόμου, παίρνοντας και κάτι τι από τον δρόμο. Υπάρχουν παραδείγματα πλείστα και φυσικά όταν θέλησαν να κατασκευάσουν πεζοδρόμια ήταν πλέον ανέφικτο να γκρεμίσουν τις οικοδομές και έτσι προχώρησαν σε αχαρακτήριστα μεγάλα πεζοδρομία κάκιστης αισθητικής και κατασκευής εις βάρος του δρόμου. Εάν τα χαρακτήριζα τα «Κύματα του Δούναβη», θα ήταν άνισος ο χαρακτηρισμός και πολύ πιθανόν να είχα τη δικαιολογημένη διαμαρτυρία του μεγάλου Μουσουργού Γιόχαν Στράους.

Σήμερα δε αρτιμελής άνθρωπος να θέλει να βαδίσει επί αυτών θα πρέπει να προσέχει πολύ, γιατί το στραβοπάτημα το έχει από χέρι και φυσικά δίχως να επιβάλλουν κάποιο πρόστιμο για όλες τις οφθαλμοφανές παραβάσεις που επιτελεστήκαν, αλλά το λέγω δια ακόμη μια φορά ας όψεται το καταραμένο μέσον και η διαφθορά.

(συνεχίζεται…)