ΑΡΘΡΟ

Του Βασίλειου Μελαδίνη

Αρχιτέκτονα Χωροτάκτη

Επίκεινται εκλογές:

Τις περιμένουν καιρό όλοι, σχεδόν από την επομένη των προηγούμενων και όλοι επικεντρώνονται σε αυτές κουτσομπολεύοντας.

Η εικόνα της χώρας είναι σουρεαλιστική. Το καράβι βουλιάζει για χρόνια και εμείς ενδιαφερόμαστε για την άγνωστη κυρία που μόλις επιβιβάζεται στη σωσίβια λέμβο. Βέβαια, ως ορθόδοξοι ανατολίτες που το έχουμε ανάγκη, επιβεβαιωνόμαστε για το ορθό της στάσης μας και από τους κομματικούς ταγούς που δεν τους νοιάζει ότι βλέπουμε στο βάθος του ορίζοντα μόνο τους επισείοντες του στόλου της Δύσης που μας έχει προσπεράσει εδώ και αιώνες!

Κάποιος προσπαθεί να αποδείξει πως μπορεί καλύτερα από την οικογένεια, αλλά είναι αναποτελεσματικά ευγενής με τους κουρασμένους και απελπιστικά ανεκτικός με την αδρανή μάζα του κράτους. Μπορεί να άρχισε προπόνηση, θα δείξει.

Κάποιος συνομιλεί με τον καθρέφτη του προβάροντας πρωθυπουργικά «Αρμάνι» παρακολουθώντας αν το botox έχει πετύχει, πάντα αγκαλιά με την επαναστατικότητα της αποστασίας που θέριεψε το μπουλούκι.

Κάποιος, λίγο πιο εκεί, αναμασά με αυταρέσκεια αντιθετικές προτάσεις που κατά καιρούς τις περιλούζει με ολίγες επαναστατικές ρετσέτες της δεκαετίας του ‘70, έτσι, για το φαίνεσθε βρε αδελφέ και ελπίζει σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Τι να πεις!

Και τέλος άλλοι τρεις νιώθουν τόσο μαγεμένοι από το παραθρησκευτικό μόρφωμα της άρνησης στο οποίο πιστεύουν, που τους έχει γίνει δεύτερη φύση. Άρα δεν μετρά τίποτα άλλο από το δόγμα που ο καθένας «υπηρετεί» τυφλά και φανατικά.

Όμως και αν κάποιοι από αυτούς νιώθουν το μπατάρισμα, δεν δίνουν καμιά σημασία γιατί προέχει, για τα επιδοτούμενα κόμματά τους, μόνο η διαιώνιση του «είδους» με διατήρηση των προνομίων και της ασυλίας, για να μπορούν να κρατούν σφιχτά τα σύμβολα της εξουσίας στα χέρια τους, στο διηνεκές.

Μπορεί να μη το φωνάζουν, μπορεί ούτε να το ψιθυρίζουν, στους «αυτοβούλως» ακολουθούντες, αλλά όλοι το ξέρουν: Το μόνο σημαντικό είναι να μην αλλάξει τίποτα, να μην υπάρξει αυτογνωσία, λογική και κάθαρση, (με την Αρχαιοελληνική έννοια του όρου), αφού αυτοί ορίζουν το κισμέτ του μέλλοντός μας. Φρόντισαν αυτό να γίνει «κτήμα» μας, μέσα από την παιδεία που προσφέρουν, πείθοντας τους αφελείς πως το μέλλον μας έχει προδιαγραφεί στο παρελθόν μας και στη ζώσα μουσειακή παράδοση.

Δεν τους χρειάζεται τίποτα άλλο για να νιώθουν υπερέχοντες και ασφαλείς με τους πολίτες. Είναι πεπεισμένοι πως ο Ανατολίτης μέσα στον καθένα από εμάς, έχει ριζώσει αμετάκλητα. Πως είμαστε δέσμιοι των κάθε είδους Πατερικών (και ποτέ Μητερικών) εντολών και κανόνων που προσφέρουν, διάφοροι –ισμοί, θεωρίες, συναισθηματικές ψεύτο – αντιπαραθέσεις και εικονικοί εμφύλιοι. Είναι σίγουροι πως όλα αυτά τα «καλούδια» που ασύστολα παρέχουν, έχουν στομώσει το μυαλό και έχουν αχρηστεύσει τη λογική για χάρη του συναισθήματος και του επικείμενου θριάμβου!

Και εάν κάποιοι από εμάς αποδράσουν, και εάν κάποιοι από εμάς προτάξουν τη λογική έναντι του συναισθήματος, ας μην ελπίζουμε πολλά, γιατί έχουν γνώση οι φύλακες, αφού ορντίνιασαν το φέουδο με μαεστρία.

Όταν, με δημοψήφισμα λύθηκε, ευτυχώς, μια για πάντα το πολιτειακό στη χώρα μας, οι καραδοκούντες κομματικοί κοτζαμπάσηδες, αγκαζέ με μια μερίδα της «γενιάς του Πολυτεχνείου» που ζητούσε μπροστάντζα, αλλά και τα αναδρομικά της κομματικής καταξίωσης, «άδραξαν τη μέρα»! Είχαν αγωνισθεί αυτοί, και κανείς άλλος!

Τη στιγμή του θριάμβου της Ελληνικής κοινωνίας να αποτινάξει τη Χούντα, δεν βοήθησαν να στραφούμε στη Δύση, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους να μην αλλάξει τίποτα.

Το ήξεραν, πως στη Δύση η Ελληνική Γραμματεία είναι ζωντανή και η επαφή του «πόπολου» μαζί της θα ήταν καταστροφική για τους ίδιους. Εξάλλου και να ήθελαν δεν θα πρόκαμαν αφού ήδη οι πολιτικές φαμίλιες διαγκωνίζονταν για το ποια θα κάτσει στο κεφαλάρι του μελλοντικού τραπεζιού που θα στρωνόταν για το μεγάλο φαγοπότι, με λεφτά των κουτόφραγκων. Το ίδιο φαγοπότι που θα πρόσφεραν και στους Ανατολίτες υπηκόους τους για να κάνουν την αρπαχτή τους, και αυτοί, χωρίς να παράγουν τίποτα, για να καμφθούν οι αντιστάσεις μέσα στη γενική ιλαρότητα και να μην προάγουν τον εαυτό τους και τη σκέψη μας. Έτσι μέσα στη γλυκιά αναμονή για το επερχόμενο γενικό γλεντοκόπι αποφάσισαν το πιο βολικό για τις φαμίλιες και τους ομοαίματους:

Προεδρευομένη Δημοκρατία και όχι Προεδρική.

Ρώτησαν το «πόπολο»; Όχι.

Έκαναν δημοψήφισμα; Όχι.

Απλά: Μέτρησαν τις κάμαρες στη Βουλή, μοίρασαν τα γραφεία στα κομματάκιά τους και είπαν ότι αυτή η «Δημοκρατία» θα ζήσει 1.000 χρόνια…

Εμείς τα κόμματα, είπαν, είμαστε οι στυλοβάτες της Προεδρευομένης Δημοκρατίας.

Εμάς θα ψηφίζουν αναγκαστικά, σκέφθηκαν.

Εμείς ορίζουμε τη δικαιοσύνη και για να φυλαχτούμε βάζουμε και το άρθρο 86 στο Σύνταγμα, μη βρεθεί κανένας ιδιόρρυθμος και θέλει να ελέγξει τις πομπές μας.

Άρα καμιά ανησυχία για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας, κάγχασαν.

Αν πάλι κάποιοι ξυπνήσουν και θέλουν να διαμαρτυρηθούν απέχοντας από τις εκλογές, κανένα πρόβλημα: Το Συνταγματικό τους δικαίωμα στη ψήφο, το μετατρέπουμε σε υποχρέωση και ποινική ευθύνη. Αν πάλι κάποιοι θέλουν να διαμαρτυρηθούν ρίχνοντας λευκό, δεν πειράζει: Θα κάνουμε σούμα τις λευκές ψήφους με τα άκυρα και ησυχάζουμε…

Και κάπως έτσι «πήρε να βραδιάζει» πάνω από τα κεφάλια μας, μέχρι που φτάσαμε στο σημερινό πηχτό σκοτάδι της ανέλεγκτης ρουτίνας.

Όσοι ξαγρυπνάμε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, μα ούτε μπορούμε να περιμένουμε να περάσουν γενιές ολόκληρες για να βγούμε από τον Μεσαίωνα της Προεδρευομένης Δημοκρατίας.

Αν είχαμε Προεδρική Δημοκρατία θα μπορούσε να βρεθεί ένας άξιος άνθρωπος για Πρόεδρος, και είμαι σίγουρος ότι θα έβγαινε με τα «τσαρούχια», αλλά με τις ψήφους των πολιτών και όχι από την καμαρίλα των κομμάτων! Έτσι θα είχαμε την αποτελεσματική και ελεγχόμενη από το λαό εξουσία του ενός ανδρός, όπως στην αρχαία Αθήνα ο Περικλής. Όμως στη δική μας Δημοκρατία τα κόμματα έχουν το πάνω χέρι. Στην Προεδρευομένη κυβερνούν 300 και οι παρατρεχάμενοι, και όχι ένας. Υπάρχουν, συνήθως, από τέσσερεις έως έξι επιδοτούμενες ανέλεγκτα λέσχες εξουσίας που εδρεύουν στη Βουλή.

Δεν έχουμε τα μέσα, τον χρόνο, την οργάνωση και το σωστό εκλογικό νόμο για να τους ελέγξουμε. Ζούμε την εποχή της ευτέλειας, του αμοραλισμού και της ατιμωρησίας. Εδώ και 200 χρόνια τώρα προσπαθούμε να σπρώξουμε την κρατική μας οντότητα προς τη Δύση, σπρώχνοντας αργόσυρτα με την πλάτη γιατί είμαστε στραμμένοι στην Ανατολή. Η ιστορία μας είναι γεμάτη με αποτινάξεις ζυγών και απελευθερώσεις μόνο που στη χώρα μας δεν ταιριάζει να τη κυβερνούν πολλοί, με αποτέλεσμα να ζούμε μόνο καταστροφές. Αν ο Ε. Βενιζέλος ήταν Πρόεδρος Προεδρικής Δημοκρατίας δεν θα ζούσε η χώρα τη Μικρασιατική καταστροφή καθώς στις εκλογές που προκήρυξε, ενώ πήρε την απόλυτη πλειοψηφία στον λαό, έχασε σε έδρες στη τότε Βουλή και μαζί την εξουσία με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα!

Σήμερα, για μια ακόμη φορά, η μόνη οργανωμένη ομάδα που ξέρει τη δουλειά της και το συμφέρον της είναι το club της Βουλής. Έχουν πάντα κέρδη. Ποτέ δεν έγινε σοβαρός και ανεξάρτητος έλεγχος και δεν μάθαμε το «πόθεν» από το «πόθεν έσχες» τους. Από την άλλη αν έχουν ζημιές, κανένα πρόβλημα. Πάντα τα επίχειρα της επιπολαιότητας και της αδηφαγίας εμείς είμαστε εδώ για να τα πληρώνουμε. Είχαμε τρία μνημόνια που για το κάθε ένα ευθύνονται όλοι και όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι! Έγινε καμιά δίκη; Πήγε κανείς φυλακή ή έστω σπίτι του; Ζήτησε κανείς συγνώμη; Όχι βέβαια, ο ένας κάλυψε τον άλλο. Μας κατάκλεψαν, μας φλόμωσαν στο ψέμα και ακόμη πληρώνουμε τα επίχειρά τους γιατί ήταν πολλοί οι ένοχοι Άρη μου! Όμως αν ήταν Προεδρική Δημοκρατία, άρα ένας ο φταίχτης ή το πολύ δύο τρεις θα είχαμε σώσει τη τιμή της χώρας καταδικάζοντάς τους.

Αυτό όμως δεν είναι ζωή!

Αυτό πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να ανατραπεί.

Εμείς δεν διαχειριστήκαμε τίποτα, ούτε δανειστήκαμε τίποτα. Αυτοί τα τελευταία, τουλάχιστον 49 χρόνια, ορίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού που πάντα χαμένους βρίσκει εμάς και εκείνους αμετανόητους να λεονταρίζουν τιτιβίζοντας τις εικονικές τους αντιπαραθέσεις στα παράθυρα των Μ.Μ.Ε..

Πρέπει να ζητήσουμε δημοψήφισμα για το αν θέλουμε Προεδρική ή Προεδρευομένη Δημοκρατία.

Οι «αγανακτισμένοι», τα αυγά και τα γιαούρτια (που είναι προϊόντα του συναισθήματος και όχι της λογικής), δεν τους τρομάζουν. Εξάλλου είναι αυτοί που έμαθαν την κοινωνία να εκτονώνεται με τα σκυλάδικα, τα καγιέν τις διαδηλώσεις, τις «επαναστατικές» συναυλίες, το τσάμικο το ζεϊμπέκικο, τις επιδοτήσεις, τις Ρωσίδες, τις Μολδαβές κτλ. Το είπαμε ήδη: Νιώθουν ασφαλείς μαζί μας.

Όμως επίκεινται εκλογές και είναι η μόνη περίοδος που μας ακούνε ή κάνουν ότι μας ακούν. Πάτε στις συγκεντρώσεις τους, βρείτε άλλες ευκαιρίες επαφής μαζί τους και μην τους αφήσετε σε χλωρό κλαρί. Βάλτε τους να απολογηθούν για τις διαχρονικές πομπές τους. Μην τους αφήσετε να σας μιλήσουν με τη ξύλινη κομματική τους γλώσσα. Θα μπερδευτούν και στο τέλος ίσως σκεφθούν πως πλησιάζει το τέλος της ευδαιμονίας και της παντοκρατορίας τους.

Τώρα είναι η ευκαιρία. Οι προτάσεις διατυπώθηκαν και πιστεύω πως μπορούν να τους βγάλουν από τη μακαριότητα της εξουσίας τους και εμείς να προλάβουμε το μέλλον που μας έχει ξεφύγει. Ας δράσουμε. Ας κάνουμε πράξη τη λογική.

 

Η τελική σύνταξη του κειμένου έγινε στις 16 Μαΐου 2023