ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

AIRLINE PILOT

Πτέραρχος Πολιτικής Αεροπορίας

 

 

  • Παρόλα τα φανταχτερά υλικά αγαθά

 

Πέρασαν και αυτές οι γιορτές, πλούσιοι και φτωχοί, Βόρειοι και Νότιοι, Προύχοντες και Λαός και ακόμη χειροτέρα Λαουτζίκος γιόρτασαν, έφαγαν, χόρεψαν, μέθυσαν, πήδηξαν πήχεις χαμηλούς ή ψηλούς, αλλά στο τέλος το μόνο σίγουρο είναι ότι έστω και απόμακρα θα αναρωτιούνται ποιο το όφελος από αυτές τις γιορτές…

Μάλλον η ενότητα της παράταξης της Ν.Δ. θα παραμείνει αρραγής μιας και η κ. Πατούλη τελικά υποχώρησε για την ενότητα της οικογενείας της και δεν θα είναι υποψηφία Δήμαρχος.

Είτε το άλλο, με την λυκαυγή του νέου έτους, αυτός ο χρόνος, με το καλημέρα, έφερε στην χώρα μας 12 θανάτους δολοφονίες νέων ανθρώπων μέχρι τριάντα χρόνων. Θα θυμηθώ τα λογία του αείμνηστου Ντίνου Ηλιόπουλου «είμαστε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα», μάλλον για κλάματα ας συμπληρώσω εγώ.

Πνευματική ανυπαρξία, πνευματική αναλγησία, πνευματικός εκχυδαϊσμός, πνευματική φτώχια για άλλη μια φορά έκανε την παρουσία της φαντάζοντας ως οικοδέσποινα και όχι ως αποπομπός.

Αξιώθηκα μετά από αρκετά χρόνια, 8 τον αριθμό, να εορτάσω το νέο έτος με την οικογένειά μου, μιας και Χριστούγεννα ήμουν στην εργασία μου, αξιώθηκα να πάω στην πρώτη του έτους στη Θεια Λειτουργία και να ευφρανθεί η βεβαρυμμένη μου ψυχή και από γήινες έγνοιες ο νους μου.

Δυστυχώς πάντα λίγος ο κόσμος, πώς άραγε να ξυπνήσει πρώτη του έτους και να πάει στην εκκλησία; Να αφήσει το ζεστό πάπλωμά του προς τι; Να ακούσει ψαλμωδίες; Έτσι για ακόμη μια φορά καταλαβαίνω στο πετσί μου το τι σημαίνει πνευματική φτώχεια τόσο κατά την εκκλησιαστική τάξη, όσο δε και κατά την κοσμική.

Δύο ειδών αγαθά υπάρχουν, υλικά και πνευματικά. Εμείς εις μεν τα υλικά αγαθά βλέπουμε όχι τι έχουμε αλλά τι μας λείπει, ενώ εις τα πνευματικά βλέπουμε όχι τι μας λείπει αλλά τι έχουμε. Όχι αδερφέ μου έτσι! Το αντίθετο να κάνεις! Εις τα υλικά αγαθά να βλέπεις όχι πόσα σου λείπουν και να μεμψιμοιρείς αλλά πόσα έχεις και να δοξάζεις τον Θεό δι’ αυτά που η αγαθότης Του σου έδωσε. Εις τα πνευματικά αγαθά, δηλαδή στις αρετές, να βλέπεις όχι πόσες αρετές έχεις και να φουσκώνεις από την υπερηφάνειά σου, αλλά πόσες σου λείπουν και να ταπεινώνεσαι δια την πνευματική φτώχεια σου .

Τί θα πει πνευματική φτώχεια; Όλοι σας έχετε δει ανθρώπους που είναι φτωχοί κι άποροι. Για να περιγράψουμε την πνευματική φτώχεια λοιπόν ας εξετάσουμε πρώτα την υλική φτώχεια, ώστε από τα όμοια να φτάσουμε σε μια σωστή εξήγηση. Άπορος, όπως το λέει κι η λέξη, είναι εκείνος που δεν έχει τίποτα. Ό,τι μπορεί να ελπίζει πως θα λάβει θα έρθει μόνο από την ευσπλαχνία των άλλων. Ούτε ένα κομμάτι ψωμί για να χορτάσει την πείνα του δεν έχει ή κάτι για να ξεδιψάσει τη δίψα του, που το έχουν άφθονο όλοι οι άνθρωποι. Δεν θα είχε κατάλυμα για να βάλει μέσα το κεφάλι του, αν κάποιος δεν του έδινε χρήματα για να περάσει τη νύχτα του. Δεν θα είχε τίποτα να ντύσει τη γύμνια του αν κάποιος φιλεύσπλαχνος δεν τον λυπόταν και δεν του αγόραζε ρούχα. Κι αν κάποιος απ’ αυτούς έχει κάποια ρούχα, αυτά είναι παλιά, λερωμένα, κουρελιασμένα, τελείως άχρηστα, που καμιά φορά δε θα ήθελες ούτε να τ’ αγγίξεις. Όλοι τον περιφρονούν και τον κοροϊδεύουν λες κι έχουν να κάνουν με σκουπίδια, με ακαθαρσίες, αν και στα μάτια του Θεού κάποιοι φτωχοί μπορεί να λάμπουν όπως ο χρυσός στο χωνευτήρι. Πάρε σαν παράδειγμα το Λάζαρο του Ευαγγελίου.

Εκείνο που κυριολεκτικά μαστίζει τον άνθρωπο, ιδιαίτερα της εποχής μας, είναι το αίσθημα της ανασφάλειας και αβεβαιότητας, το οποίο αποτελεί συνέπεια της αμαρτίας, της προσπάθειας του ανθρώπου να γίνει αυτός ο ίδιος, κυρίαρχος του εαυτού του, εκθρονίζοντας τον Θεό από τη θέση του δημιουργού και Κυρίου του. Έτσι όμως δημιουργείται μέσα στον άνθρωπο ένα τεράστιο και τρομακτικό κενό, το οποίο νομίζει ότι αντιμετωπίζει σωρεύοντας πολλά υλικά αγαθά, ώστε να εξασφαλίσει σιγουριά μέσα στον κόσμο και να αποφεύγει την ενοχλητική σκέψη του θανάτου.

Επίσης, οι πράξεις βίας που αφθονούν στην εποχή μας σε εντυπωσιακό βαθμό, είναι ένα σημάδι που δείχνει ότι ο άνθρωπος ξέχασε το πραγματικό «είναι», και ενδιαφέρεται μόνο να έχει, να κατέχει όσο μπορεί περισσότερα πράγματα, και όσο γίνεται περισσότερους άλλους ανθρώπους για να τους καταδυναστεύει ή και να τους αφανίζει. Όσο όμως περισσότερο επιθυμεί ο άνθρωπος να έχει και να κατέχει, τόσο περισσότερο παύει να είναι αυτός που έπρεπε να είναι, παύει να είναι όπως τον έπλασε ο Θεός, αλλοτριώνεται, αποξενώνεται από την αληθινή του φύση, γίνεται άλλος άνθρωπος, ξένος προς την εικόνα του Θεού.

Με όλα αυτά ο άνθρωπος, δεν πετυχαίνει τίποτε άλλο παρά να ξεγελάει τον ίδιο τον εαυτό του. Γιατί η φτώχεια η πνευματική δεν κρύβεται ούτε με τα πιο φανταχτερά υλικά αγαθά. Η ύπαρξη προηγείται αξιολογικά των διαφόρων αποκτημάτων της. Να, μια πολύ σπουδαία αλήθεια που μας θυμίζει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, ιδιαίτερα με τη φράση «Τι ωφελεί τον άνθρωπο εάν κερδίσει τον κόσμο όλο, χάσει όμως την ψυχή του;».

Μιλάμε συνέχεια για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα και τα παρελκόμενά της στις ζωές των ανθρώπων. Την δεινή οικονομική θέση ενός μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού, που πλέον φτάνουν στιγμές που αδυνατεί να εκπληρώσει και τις στοιχειώδεις ανάγκες του, τα ψέματα της πολιτικής, τα λάθη που δεν διορθώνονται με κανένα τρόπο αλλά διαιωνίζονται και πολλά ακόμη.

Μιλάμε σπάνια όμως για αυτό το πρωτοφανές πνευματικό έλλειμμα που έχει προκύψει στην χώρα εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον. Ένα έλλειμμα που διογκώνει το πρόβλημα και που το κάνει να φαντάζει ως δισεπίλυτο. Για να πούμε την αλήθεια, αυτό πιστεύουμε κι εμείς. Χωρίς πολιτισμό, παιδεία, φρέσκιες ιδέες, δεν πας πουθενά.

Η κρίση γέννησε την ευκολία σε μερικές καταστάσεις. Έκανε την μετριότητα στάση ζωής που μας κατσικώθηκε στον σβέρκο. Δεν είναι δα η πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας που υπάρχει κρίση. Στο παρελθόν τα πράγματα υπήρξαν πιο ζόρικα. Πόλεμοι, καταστροφές, εμφύλιος. Όμως η πολιτισμική δημιουργία προσέφερε λύσεις και μια σανίδα σωτηρίας.

Σήμερα παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε ένα δυτικό πρότυπο που δεν μπορούμε να αγγίξουμε. Αντ’ αυτού, έχουμε ανασύρει από το παρελθόν ότι χειρότερο και το έχουμε αναγάγει σε τέχνη. Ίσως να είμαστε από τις λίγες γωνιές στη γη που μπορούν να καταφέρνουν κάτι τέτοιο. Δυτικά πρότυπα με ξεπερασμένα μέσα. Καρακιτσαριό.

Το κιτς το συναντάει κανείς όπου να’ ναι. Στη μουσική, στη διασκέδαση, στην τέχνη που μόνο τέχνη δεν είναι, στο ντύσιμο, στην συμπεριφορά, στις ιδέες, στον ρατσισμό, στην τεχνολογία, στον τύπο, στην καθημερινότητα, στις συμπεριφορές σε φύση και ανθρώπους. Παντού. Δεν μπορεί να μην το βλέπετε δηλαδή. Όσο περισσότερο βαθαίνει η κρίση μάλιστα, τόσο περισσότερα απόβλητα μας περικυκλώνουν.

Έχουμε την αίσθηση ότι μπορούμε καλύτερα από αυτό που παρουσιάζουμε. Δεν μας αξίζει τέτοια πνευματική ένδεια σαν λαός. Γιατί με τέτοια φτώχεια πνευματική, βρίσκει έδαφος η φτώχεια η υλική και το ψέμα της πολιτικής. Οφείλουμε κάποια στιγμή να ενηλικιωθούμε και να αντικρίσουμε την αλήθεια κατάματα. Προφανώς και σε έναν μεγάλο βαθμό αξίζουμε τα δεινά που βιώνουμε. Όταν το παραδεχτούμε θα έχουμε κερδίσει την μισή λύση στο πρόβλημα.

Αξίζουμε πολλά περισσότερα σαν λαός από τα θλιβερά instagram stories τιγκαρισμένα στην βότκα και τα ναρκωτικά. Αξίζουμε πολλά περισσότερα από θλιβερά τηλεσκουπίδια τύπου επιβίωσης, γαμώτο…