ΑΡΘΡΟ
Του Βασίλειου Μελαδίνη
Αρχιτέκτονα Χωροτάκτη
(συνέχεια από το προηγούμενο)
Στα Ορφικά μυστήρια ο Διόνυσος κατασπαράσσεται και διαμελίζεται από τους Τιτάνες. Κατά τα «Διονυσιακά Πάθη», η ανάσταση του Διονύσου επιτυγχάνεται με την «επίκληση», δηλαδή το κάλεσμα των πιστών που με μικρές σάλπιγγες τον καλούσαν να παρουσιασθεί. Στους Ίωνες η «επιφάνεια» του θεού γινόταν κατά τη διάρκεια των ανθεστηρίων, στις δε απεικονίσεις του ο Διόνυσος φέρει φωτοστέφανο. Κάθε δύο χρόνια, την άνοιξη, στο Κηρύκειο Άντρο του Παρνασσού, οι Θυιάδες, από την Αττική και τη Βοιωτία τελούσαν την περιφορά του λικνίτη του νεκρού Διονύσου και εν συνεχεία γιόρταζαν με μεγαλοπρέπεια την ανάστασή του. Στα Ορφικά και Κορυβαντικά μυστήρια, συμπλήρωναν τον εορτασμό της αναστάσεως του Διονύσου με ωμοφαγία και οινοποσία, πιστεύοντας ότι έτσι «μεταλαμβάνουν το σώμα και το αίμα» του θεού Διονύσου.
Όσον αφορά αυτό καθεαυτό το σύμβολο του σταυρού πρέπει να αναφερθεί πως σταυροί ως πνευματικά-λατρευτικά σύμβολα βρέθηκαν στις Ινδίες, στην Κίνα, στην Ιαπωνία, στην Ελλάδα, στη Ρώμη, στην Ασσυρία, στη Φοινίκη, στην Περσία, στο Θιβέτ, στην Αίγυπτο, πριν τη σταύρωση του Κυρίου. Ο σταυρός έπαιζε σημαντικό ρόλο στη λατρεία των Όσιρι, Άττι και Μάρσιου. Ο Ηρώδης έχει το σημείο του σταυρού στα νομίσματά του. Παγανιστικές θεές παριστάνονταν με σταυρό. Στην Εβραϊκή Βίβλο αναφέρονται σταυροί και στύλοι. Στην Αίγυπτο γιορτάζονταν η «ανάληψη του στύλου του θεού Όσιρι» και στις 14 Σεπτεμβρίου γιορτάζεται από τους Χριστιανούς η «ύψωση του σταυρού του Κυρίου». Βέβαια, για το τελευταίο, η συμβολή της Αγίας Ελένης υπήρξε καθοριστική στη επίτευξη του θαύματος, γιατί μόνο θαύμα θα κρατούσε τόσους αιώνες ακέραιο το ξύλο του σταυρού. Η ίδια Αγία επιτέλεσε και άλλο θαύμα καθώς κάτω από τον ναό της Αφροδίτης ανακάλυψε τον τάφο του Ιησού, τον σημερινό Πανάγιο Τάφο. Και αυτό το τελευταίο είναι θαύμα καθώς ποτέ και για κανέναν λόγο οι πιστοί του δωδεκάθεου δεν έκτιζαν ναούς όπου υπήρχαν τάφος ή τάφοι καθώς εθεωρούντο τόποι «μιασμένοι».
Κατά την Α’ Οικουμενική Σύνοδο λοιπόν, όπως είδαμε, όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμη τέθηκαν στο τραπέζι από τους συνέδρους επισκόπους. Συνολικά οι 2.231 ζώντες θρύλοι και δοξασίες συζητήθηκαν προκειμένου να συμφωνήσουν το ποια από αυτά θα χρησιμοποιηθούν στη νέα θρησκεία του αυτοκράτορα. Όμως, όπως στη περίπτωση της Καινής Διαθήκης, έτσι και στην περίπτωση των «Εκκλησιαστικών Πατέρων», υπήρχαν βλαπτικά γραπτά που τροποποιήθηκαν κατά τη διάρκεια των αιώνων, ή αποσιωπήθηκαν. Το 1198, ο Πάπας Ιννοκέντιος ΙΙΙ, εξαφάνισε όλες τις πρώιμες πηγές της ιστορίας, με την ίδρυση των κρυφών αρχείων. Με βάση τις αποφάσεις της Συνόδου του Τρέντο (1545-1563), το Βατικανό, το 1562 ίδρυσε ένα ειδικό γραφείο εξαγνιστικής αποδελτίωσης που σκοπό είχε την απαγόρευση δημοσίευσης λανθασμένων χωρίων των κειμένων που έρχονται σε αντίθεση με τους κανόνες του καθιερωμένου δόγματος. Έτσι όταν οι αρχειοφύλακες εύρισκαν αυθεντικές κόπιες των Πατέρων, τις «διόρθωναν» σύμφωνα με τις αρχές της εξαγνιστικής αποδελτίωσης. Το 1587, ο Πάπας Σίξτος ο 5ος ίδρυσε στο Βατικανό μια εκδοτική αρχή και τύπωσε γραπτά με τις απόψεις της Εκκλησίας βάζοντας προγενέστερες ημερομηνίες ώστε να παρουσιάζονται ως παλαιά αυθεντικά γραπτά για να «φωτίσει» με αυτόν τον τρόπο τον 1o τον 2ο και 3ο μ.Χ. αιώνες! Μέχρι που το 1859 ανακαλύφθηκαν στο μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά 346 φύλλα από έναν αρχαίο κώδικα που περιείχε την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Χρονολογήθηκε στο 380 μ.Χ. και είναι γνωστός ως Σιναϊτικός Κώδικας. Ο Κώδικας αυτός αποκάλυψε τη παραποίηση των επίσημων κειμένων. Αν σας παραξενεύει η μονόπλευρη δραστηριότητα που αναπτύχθηκε από τους πάπες στη Δύση δεν θα πρέπει να ξεχνάτε ότι η Ανατολική Εκκλησία βρισκόταν υπό τον έλεγχο της Οθωμανικής Υψηλής Πύλης και εκ του λόγου αυτού, αφενός πραγματοποίησε λιγότερες «Οικουμενικές Συνόδους» από την Παπική Δύση, αφετέρου, μετά το σχίσμα οι Σύνοδοι ήταν χωριστές και δεν αναγνωρίζουν η μια εκκλησία τις συνόδους της άλλης. Έκτακτα!
Για όσους αδημονούν να με κατακεραυνώσουν ζητώντας μου ιστορικές αποδείξεις, ας ανατρέξουν στη βιβλιογραφία και τις πηγές που αναφέρω στο τέλος του άρθρου. Όμως θα υπενθυμίσω ότι οι ίδιοι άνθρωποι δεν ενοχλούνται από την παντελή έλλειψη εξωχριστιανικών ιστορικών αποδείξεων περί των θαυμάτων του Χριστού, της αναστάσεως και της αναλήψεώς Του. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι σήμερα κανείς δεν μπόρεσε να βρει ιστορικές αναφορές για τη θαυματοποιό δράση του Ιησού σε άλλα θρησκευτικά ή ιστορικά κείμενα που γράφτηκαν από τον 1ο έως τον 4ο αιώνα μ.Χ. Την παραπάνω διαπίστωση διατύπωσε πρώτος ο Frederic Farrar (1831-1903) του κολεγίου Trinity στο Cambridge. Πρέπει λοιπόν να παραδεχθούμε ότι δεν έχουμε τίποτα άλλο εκτός από τα εκκλησιαστικά κείμενα που συντέθηκαν από τον 4ο αιώνα μ.Χ. και μετά, πάντα μετά από εντολή και κάτω από σκοπούμενη καθοδήγηση.
Έτσι τα χριστιανικά κείμενα αποτελούν μια ανθολογία επιλεγμένων επιρροών από τον Μιθραϊσμο, τις παραδόσεις των Κελτών Δρυιδών, των Αιγυπτίων, την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και τον Ινδουισμό, και ξεκίνησε ουσιαστικά μετά το πρώτο τέταρτο του 4ου αιώνα μ.Χ., χωρίς να διατυπώνει τίποτα αυθεντικό και πρωτότυπο.
Η ίδρυσή της σηματοδοτεί την ικανότητά της να καθοδηγεί το ποίμνιο, να καθυποτάσσει τους πτωχούς τω πνεύματι, φορτώνοντας με ανύπαρκτες ενοχές τους ανθρώπους. Να χαρακτηρίζει σατανικό και αιρετικό οτιδήποτε αμφισβητεί την αυθεντία του αυτοκράτορα, τότε, και του Μητροπολίτη σήμερα. Να καθυποτάσσει τις μάζες στο θέλημά τους πουλώντας συγχώρεση για ανυπόστατες αμαρτίες, και γιατρειές ασθενών μέσω θαυμάτων. Τη χρήση της Εκκλησίας ως δεκανίκι της εξουσίας εκτίμησαν τόσο οι Οθωμανοί στην Ανατολή όσο και οι βάρβαροι στη Δύση. Η Εκκλησία δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να αλλάξει, όταν χρειάσθηκε, τους αφέντες της. Πάντα έχει ανάγκη τον αυτοκράτορα, τον βασιλιά, τον τύραννο για να συνεργασθεί μαζί του. Δεν είχε πρόβλημα να συνεργαστεί ακόμα και με τη χούντα των συνταγματαρχών, ή με κατακτητές όπως Οθωμανοί και Γερμανοί. Χαρακτηριστικό είναι πως στο Άγιο Όρος κατά την κατοχή είχαν αναρτημένη τη φωτογραφία του Χίτλερ και στην αρχή του εμφυλίου τη φωτογραφία του Άρη Βελουχιώτη! Σήμερα όμως η εκκλησία έχει τεράστιο πρόβλημα προσανατολισμού καθώς οι φωνές της απομυθοποίησης και της αποκαθήλωσης από τη νομή της πολιτικής εξουσίας πληθαίνουν.
Οι ταγοί της Ελληνικής Εκκλησίας με το πράον ύφος, τη μειλίχια, γλυκερή και αργόσυρτη εκφορά του λόγου, τα σταυρωμένα παχουλά δακτυλάκια και το άκαμπτο του ευτραφούς σώματος δεν μπορούν να κρύψουν σήμερα τη διαχρονικά αδιαπραγμάτευτη θέληση και επιθυμία να είναι κοντά, μέσα ή, ακόμα καλύτερα, να επισχύουν της πολιτικής εξουσίας. Δεν θα ενοχλούσε κανέναν αν η ιεραρχία αυτοπεριοριζόταν σε αυτό που ευαγγελίζεται: Τη σωτηρία της ψυχής (όποιας τέλος πάντων θα ήθελε να «σωθεί»…). Όμως όχι. Καθώς τούς είναι αδιανόητο να επιτρέψουν στους ανθρώπους να πλησιάσουν την εκκλησία με «ελεύθερη βούληση», ίσως γιατί δεν έχουν σε εκτίμηση την ανθρώπινη φύση και κρίση, εδώ και 1.700 χρόνια, ακολουθούν πιστά το δόγμα της επιβολής και όχι της αποδοχής. Στο κατά Ματθαίον 12:30 διαβάζουμε: «…όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου, όποιος δεν πάει μαζί μου, σκορπίζεται…»! Στην δε επιστολή του Παύλου προς Εβραίους 9:22 διαβάζουμε: «…Όλα σχεδόν, σύμφωνα με τον νόμο, με αίμα καθαρίζονται και χωρίς αιματοχυσίας δεν γίνεται συγχώρεση αμαρτιών…»!
Ο πρόσφορος δρόμος προς την επικυριαρχία επί της κοινωνίας αναλύθηκε εκτενώς. Ιστορικά, η καθολική Παπική Δύση και η ορθόδοξη Βυζαντινή Ανατολική Ρώμη το πέτυχαν εύκολα επιδεικνύοντας μια απίστευτη διεισδυτική ικανότητα αλλά και αυστηρότητα στα όρια της τυραννίας. Όμως, με τον τρόπο αυτό και οι δύο δημιούργησαν το τέρας του ανατριχιαστικού Μεσαίωνα.
Από το 1850, το Πατριαρχείο της Νέας Ρώμης αποδέχθηκε τον διαχωρισμό, από την
Εκκλησία της Ελλάδος. Έτσι αυτή απέκτησε ιστορία σχεδόν 170 χρόνων, δηλαδή κάτι λιγότερο από το 4% του ιστορικού χρόνου των Ελλήνων. Αλήθεια, πότε πρόλαβε να δημιουργηθεί η (κατά τον Αρχιεπίσκοπο «μητρική σχέση») μεταξύ αυτής και της Ελλάδος; Ποια υπεραξία πρόσθεσε η Εκκλησία στη φιλοσοφία, τις επιστήμες, τις τέχνες, τη γενική κουλτούρα αυτού του τόπου; Πότε έγινε αποδέκτης, και κοινωνός της Ελληνικής Γραμματείας; Πότε ζήτησε συγνώμη για τις διώξεις, τις ωμότητες και τις καταστροφές εναντίον οτιδήποτε θύμιζε Ελληνικό πολιτισμό (επιστήμες, φιλοσοφία, θέατρο, ζωγραφική, ποίηση, μουσική, δωδεκάθεο κτλ.), από τους Βυζαντινούς σκοταδιστές των οποίων καμαρώνει ο Αρχιεπίσκοπος ότι είναι κληρονόμος; Ποτέ! Η όποια ιστορική αναδρομή επιχειρηθεί θα είναι κόλαφος για τη σχέση της με κάθε τι ελληνικό, σε βαθμό που ένας φονταμενταλιστής του αντίποδα θα μπορούσε να ισχυρισθεί πως Έλληνας και Ορθόδοξος είναι δύο έννοιες αντιμαχόμενες και ασυμβίβαστα ασύμβατες. Όμως, η έλλειψη αντίδρασης επιτρέπει στον Αρχιεπίσκοπο τους νεολογισμούς του περί Ελληνορθοδοξίας, μητρικής σχέσης και την ουσιαστική «υπόμνηση» ότι ο μη Ορθόδοξος δεν είναι Έλλην!
Αυτός ο ανέλεγκτος, αλαζονικός, ρατσιστικός, αναχρονιστικός, προσβλητικός και διχαστικός λόγος, μόνο στόχο έχει να υπερασπισθεί τον εναγκαλισμό της Εκκλησίας με την πολιτική εξουσία. Έρχεται να υπερασπισθεί «τα κεκτημένα» της Εκκλησίας που είναι τα εξής: Έχει λόγο στην παιδεία με την κατήχηση στα σχολεία και τη διδαχή της ιστορίας όπως τη βολεύει. Έχει το σταυρό πάνω από το Εθνικό Σύμβολο της σημαίας. Έχει τις ρεπλίκες του Χριστού αντί για το Εθνόσημο στην πλάτη της έδρας των Δικαστηρίων και τα σχολεία. Είναι πεισματικά γαντζωμένη στο «κατοχικό» καθεστώς της υποχρεωτικής πληρωμής της μισθοδοσίας και όλων των εξόδων της από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή μέσω των φόρων από όλους μας, άσχετα αν πιστεύουμε σε άλλο δόγμα, είμαστε άθρησκοι ή άθεοι. Η Αρχιεπισκοπή Β. και Ν. Αμερικής συντηρείται μόνο από τις εισφορές των πιστών, χωρίς ούτε ένα δολάριο επιχορήγηση από το κράτος των ΗΠΑ. Αυτοί πως τα καταφέρνουν; Έχει τεράστια περιουσία που δεν φορολογείται και ζητάει και άλλα. Το πιο σημαντικό, υπερασπίζεται «με νύχια και με δόντια» την αναχρονιστική και ρατσιστική πρόνοια του Συντάγματος «περί κρατούσης θρησκείας». Είμαστε λοιπόν η μόνη χώρα στην Ευρώπη με θεοκρατικό καθεστώς και αυτό ήταν ανεκτό μέχρι σήμερα. Εκείνο που δεν είναι ανεκτό είναι το θρήσκευμα να αποτελεί κριτήριο ελληνικότητας γιατί κάποιοι στην Ιερά Σύνοδο έχουν χάσει την ψυχραιμία τους!
Αν ο Θεός για τις αβρααμικές θρησκείες είναι ο Ουράνιος Βασιλιάς-τιμωρός, οι εκκλησίες
είναι οι επίγειοι δυνάστες. Τους είναι ακατανόητο πως όλοι, μα όλοι, είμαστε μέρη του όλου, αυτού του υπέρτατου και του αιώνιου. Τους είναι αδιανόητο το μέγεθος του Θείου και η συνεχής προσβολή που του γίνεται προσπαθώντας να το φέρουμε στα ανθρώπινα μέτρα και κλίμακα. Εξάλλου αυτό που θεωρώ ως προσωπικό θέσφατο είναι πως: «Οι εκκλησίες δεν πιστεύουν σε κανένα Θεό, απλά εκμεταλλεύονται τον Θεό που εφευρίσκουν»! Να έχουμε θάρρος και πίστη γιατί «Ο Θεός (το Θείον) δεν έχει θρησκεία», και αυτό το είπε ο μεγάλος Γκάντι.
Πηγές στοιχείων και πληροφοριών
- ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
- atexnos.gr (κείμενο Στέλιου Κανάκη)
- Βιβλία και κείμενα Στέλιου Ράμφου
- Βιβλία και κείμενα Βασίλη Ραφαηλίδη
- Βιβλίο: «Τα τέκνα του Αριστοτέλη» του Richard E. Rubinstein (εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη)
- google.com Zeitgeist
- Blogger/erevoktonos.blogspot.com
- olympiada.files.wordpress.com
- katohika.gr
- Hellasbook.gr
- tektonics.org/copycat/osy.htm
- huffingtonpost.gr
- redlineagrinio.gr
- Encyclopedia Biblika, Adam & Charles Black, London 1899
- Catholic Encyclopedia, New Edition
