Η εκτόνωση της χώρας στις πλατείες

ΑΡΘΡΟ

Του Βασίλειου Μελαδίνη

Αρχιτέκτονα Χωροτάκτη

Δεν «ανήκω» και αυτό μου δίνει την ελευθερία, ως «πελάτης» του κομματικού εκλογικού συστήματος, να κρίνω τα τεκταινόμενα και να διυλίζω τις «πληροφορίες» της ασφυκτικής και αφύσικης κομματικής εξουσίας που μας πνίγει.

Είναι γνωστό πως σε όποια χώρα εφαρμόζεται η Προεδρευόμενη Δημοκρατία και ο Πρόεδρος εκλέγεται από τη Βουλή, είναι απολύτως αδύνατος ο έλεγχος εκ μέρους του λαού επί των πεπραγμένων της κεντρικής κυβέρνησης. Αλλά ούτε και από τη πολιτική νομενκλατούρα που κυβερνά γίνεται έλεγχος, καθώς με τα χρόνια, και τη μεταξύ τους «τριβή» εναλλασσόμενοι στους ρόλους του ελέγχοντος και του ελεγχομένου, κανείς δεν ελέγχει κανέναν και όλοι μαζί νέμονται την εξουσία, υπό «το φόβο των Ιουδαίων» και της αλληλεξάρτησης! Αφήνουν δε στους πολίτες, μέσα στο στενό, σχεδόν στιγμιαίο χρονικό περιθώριο που κρατάει μια ψηφοφορία, τη ψευδαίσθηση πως κάθε τέσσερα, το πολύ, χρόνια, διαλέγοντας μία και μόνο φωτογραφία αρχηγού με προσεγμένο photo shop ως Πρωθυπουργού εκπληρώνουν το δημοκρατικό τους καθήκον και ελέγχουν την εξουσία!

Μωρέ τι λέτε;

Στην Προεδρική Δημοκρατία δεν είναι τα κόμματα που εναλλάσσονται στην εξουσία, αλλά τα φυσικά πρόσωπα, που δεν είναι υποχρεωτικό να προέρχονται από κομματικό σωλήνα. Ψηφίζονται κάτω από το φως της ημέρας από το σύνολο του εκλογικού σώματος της χώρας και όχι μετά από συζητήσεις, συμψηφισμούς, συμβιβασμούς και ίντριγκες, σε σκοτεινές κομματικές κάμαρες όπως στη Προεδρευομένη. Το ότι ψηφίζονται για την εξουσία του ενός, αν απορριφθούν ως υποψήφιοι, δεν μεταπηδούν στην «αντιπολίτευση» γιατί δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, απλά πηγαίνουν σπίτι τους. Το ότι είναι η αρχή του ενός ανδρός ή γυναικός, δίνει τη δυνατότητα του απόλυτου ελέγχου του συνόλου των πεπραγμένων της θητείας τους, από τους πολίτες ή τα εντεταλμένα όργανά τους.

Ας θυμηθούμε τις περιπτώσεις του Νίξον, του Κλίντον, του πορτοκαλί Τράμπ στις ΗΠΑ, του Αλμπέρτο Φουτζιμόρι στο Περού, του Σαρκοζί στη Γαλλία, του Φερνάντο Λούγκο στη Παραγουάη, του Γιανουκόβιτς στην Ουκρανία, της Πάρκ Γκουν Χε στη Ν. Κορέα, του Βάλτσαφ Κλάους στη Τσεχία, της Βίλμα Ρούσεφ στη Βραζιλία, και δεκάδες άλλων σε όλο τον πλανήτη που ελέγχθηκαν, δικάστηκαν και καταδικάσθηκαν για ένα ή περισσότερα βαριά αδικήματα που διέπραξαν κατά τη διάρκεια της θητείας τους στην Προεδρία της χώρας τους, Όσο και αν προσπάθησα δεν βρήκα Πρωθυπουργούς των Προεδρευομένων Δημοκρατιών, σαν τη δική μας, να έχουν καταδικασθεί για οτιδήποτε αντίστοιχο. Ή είναι συμπτωματικά όλοι τους τίμιοι ή η πλήρης ατιμωρησία χαρακτηρίζει το συγκεκριμένο πολίτευμα.

Στη «βολική» Προεδρευομένη Δημοκρατία, κατά κανόνα, μένουν αναπάντητα τα ερωτήματα.

Η χώρα μας πρωτοπορεί και εδώ. Πλήθος τα αιωρούμενα ερωτήματα από τη Μεταπολίτευση μέχρι εδώ! Τι έγινε με τους Ελλαδίτες υπαίτιους της τραγωδίας της Κύπρου και ποια η τύχη των απορρήτων τμημάτων του σχετικού «φακέλου»; Εδώ και 49 χρόνια χρωστάμε την αποτίναξη της Χούντας στη διχοτόμηση της χώρας τους και οι εκάστοτε κυβερνήσεις αναλώνονται σε θερμές χειραψίες και ευχολόγια στα σκαλιά του Μεγάρου Μαξίμου. Μας δόθηκε η ευκαιρία να θέσουν veto στο ΝΑΤΟ να μην δοθεί βοήθεια στην Ουκρανία πριν λυθεί το Κυπριακό, δεν το κάναμε. Μίλησε κανείς; Μήπως κανένας «προοδευτικός – επαναστάτης» της αντιπολίτευσης διέρρηξε τα ιμάτιά του; Μα τι λέω τώρα, χαζός είμαι; Λογαριασμός βέβαια δεν ζητήθηκε από κανέναν, ούτε ειπώθηκε σχετική κουβέντα στην προεκλογική περίοδο. Μούγκα!

Τι έγινε με τα αρχεία του ΕΑΤ – ΕΣΑ και ποία η τύχη των εμπλεκόμενων που μνημονεύονται εκεί και ο Αλέξανδρος Παναγούλης έχασε τη ζωή του μια Πρωτομαγιά για όλα αυτά;

Πότε αποδόθηκαν ευθύνες στο πολιτικό προσωπικό για τη «φοιτητική» τους ανεμελιά ότι μπορούν τα οικονομικά της χώρας να περνούν μέσα από «τρίτους δρόμους»; Για την αυτόματη ΑΤΑ; Οργανισμούς προβληματικών επιχειρήσεων; Λιμανιών για ένα καΐκι στη Νότια Χίο; Θερινά ανάκτορα για τον μοναδικό υπεύθυνο της Μονάχους – Μονάχους στην Αλόννησο που δεν κατοικήθηκε ποτέ; Για το παραγέμισμα του δημοσίου με υπεράριθμους υπαλλήλους και άχρηστους οργανισμούς; Που όλα αυτά μαζί με χιλιάδες άλλα, μας οδήγησαν σε δύο μνημόνια;

Πότε θα τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι του απολύτως άχρηστου τρίτου μνημονίου που προέκυψε από την αντίληψη διαφόρων κοινωνικών παγωνιών ότι μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη χώρα για «μαθηματικά και άλλα παίγνια» που δεν τους άφησαν να εφαρμόσουν οι καθηγητές τους όταν σπούδαζαν;

Πότε θα λογοδοτήσουν οι «κουστουμάτοι» των συστημικών τραπεζών που μας τις παράτησαν για να τις εξυγιάνουμε όλοι μαζί με το υστέρημα των εγγονιών μας;

Ποιος θα πάει φυλακή για τα «σπασμένα» συνταξιοδοτικά συμβόλαια; Θα απέδιδαν συντάξεις με την εγγύηση του κράτους ευαγγελίζονταν! Εν τέλει έκαναν την αξιοπιστία του κράτους σκουπίδια. Εισέβαλαν παντού επισχύοντες νόμων και κανόνων, αυθαίρετα και ληστρικά διέλυσαν τα πιο υγιή ταμεία (π.χ. ΤΣΜΕΔΕ) και υπεξαίρεσαν τα λεφτά τους!

Τι έγινε με την εισδοχή της Αλβανίας στο ΝΑΤΟ, όταν δεν βάλαμε veto ώστε να την

αναγκάσουμε να υπογράψει συνυποσχετικό προσφυγής στα διεθνή δικαστήρια για τον ορισμό της μεταξύ μας υφαλοκρηπίδας, να αναγνωρίσει την Ελληνική μειονότητα στη Νότιο Αλβανία και να της αποδώσει την αυτονομία της όπως συνέβη με το Κόσοβο; Ποιος θα ελεγχθεί για αυτή τη δουλική ενδοτικότητα;

Ποιος ελέγχθηκε για την τραγικά ανιστόρητη, αφελή, ενδοτική συμφωνία των Πρεσπών που μόνο ως ανοικτή πληγή αλυτρωτισμού από μέρους τους θα χρησιμοποιείται;

Ποιος θα μας φυλάξει από τη σχεδιαζόμενη αφελή στάση μας στην εισδοχή της Αλβανίας στην Ε.Ε., όπου και πάλι θα μας χτυπήσουν τη πλάτη και δεν θα ζητήσουμε τίποτα;

Ποιος και τι θα μας φυλάξει από την σχεδιαζόμενη παρανοϊκή στάση στη συμφωνία «Πρέσπες του Αιγαίου» αντίθετη με το διεθνές δίκαιο της θάλασσας;

Περιμένετε απαντήσεις για όλα τα προηγούμενα; Δεν υπάρχουν! Στο πολίτευμά μας, όλο το πολιτικό προσωπικό έχει λερωμένη τη φωλιά του. Έτσι αρχίζει τις θεωρητικές συζητήσεις και τις «τσιγαροκουβέντες» μέχρι εξαντλήσεως του ακροατηρίου. Όταν δουν ότι οι πολίτες δεν πείθονται, στέλνουν, οι αθεόφοβοι το κόσμο στις πλατείες να «ξεδώσει» παίζοντας ρόλους Ροβεσπιέρου, στα κάθε φορά προσεκτικά οργανωμένα «θεατρικά δρώμενα»!

Γνωρίζουν καλά οι πολιτικοί πως αυτό εκτονώνει τα πλήθη που σαν τουρλουμπούκι της τυχαίας συνάθροισης, του χαβαλέ, της κατσαρόλας, της κόρνας και του λέιζερ, αυτοθαυμαζόμενοι και εκστασιασμένοι αναριγούν με τις «επαναστατικές» βωμολοχίες που εφευρίσκουν προσφέρουν ως μάζα, άσυλο σε αυτούς που αρέσκονται να «δημιουργούν» στην ασφάλεια της ανωνυμίας.

Έτσι οι διοργανωτές, που προέρχονται από ένα μέρος της Βουλής κάθε φορά μετατρέπονται σε φύλακες της εξουσίας. Το θέμα είναι πως αυτή η στάση σιγά – σιγά τους μετατρέπει στους εφιάλτες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.

Ούτε μισή σελίδα μανιφέστο δεν κυκλοφορεί σε αυτές τις εκδηλώσεις. Πως θα μπορούσε άλλωστε. Οι κρυφοί ταγοί τους το ξέρουν καλά, γιατί ξέρουν από διαλεκτική. Η πρόταση φέρνει θέση και η θέση αντίθεση και αυτόματα αμφισβήτηση και ίσως διάλυση, ειδικά σε μια ευκαιριακή και τυχαία λυκοφιλία των πάντων, όπως κάθε φορά είναι αυτή.

Τι δουλειά έχει ο εξασφαλισμένος δημόσιος υπάλληλος με τον άνεργο οικοδόμο που έχει πατήσει πια τα 50, στο γλέντι μετά το δημοψήφισμα του Alexis (Ναι – Όχι), το βράδυ των αποτελεσμάτων που ήταν επιπέδου οπαδών – γλεντοκόπων ομάδας που πήρε το πρωτάθλημα!

Τι δουλειά έχουν οι «αυθορμήτως προσαχθέντες» παπάδες με τι κοιλίτσες τους, ανεμίζοντας αυτές τις κιτρινόμαυρες σημαίες με το δικέφαλο αετό, μαζί με τους «φευγάτους» των gadgets, καθηγητές ιστορίας κάτω από «τα λάβαρα της Αγίας Λαύρας» στις συγκεντρώσεις για τις ταυτότητες;

Τι δουλειά έχει η καθαρίστρια – μαμά – νοικοκυρά, με τη χημικό – μηχανικό των Ελληνικών Πετρελαίων που η εταιρεία της διαθέτει δωρεάν BMW τζιπ 4Χ4 στην «αγωνιστική διαμαρτυρία» επί παντός επιστητού;

Τι δουλειά έχει ο Χρυσαυγίτης και ο νεολαίος του ΣΥΡΙΖΑ να χοροπηδούν μαζί και αντάμα ως να έπεσε η Βαστίλη στις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων, ενάντια στα μνημόνια;

Τι δουλειά έχει ο μεροκαματιάρης της ΓΣΕΕ με τον εξασφαλισμένο και αραγμένο πάνω του δημόσιο υπάλληλο της ΑΔΕΔΥ να κλαίγονται για «τους μισθούς πείνας»;

Τι δουλειά έχουν οι πολίτες μιας επαρχιακής πόλης να συμμετέχουν στο κάλεσμα της τοπικής ΑΔΕΔΥ για συλλαλητήριο διαμαρτυρίας για το δυστύχημα των Τεμπών όταν ο εγκληματίας είναι δημόσιος υπάλληλος, δηλαδή μέλος της ΑΔΕΔΥ, και προσπαθούν να τον κρύψουν πίσω από «αντικυβερνητικές» και απολύτως αποπροσανατολιστικές συγκεντρώσεις;

Πιστεύω πως το μόνο χρήσιμο της παράστασης στις πλατείες είναι πως δίνει λαμπρή ευκαιρία στους ειδικούς επιστήμονες για μια μελέτη πεδίου, όχι μόνο όσο αφορά τα ζεύγη των αντιθέτων, αλλά και για τη περιπτωσιολογία των ανερμάτιστα συνωστιζόμενων με στόχο το τίποτα, πέρα από το ότι νοιώθουν την υπαρξιακή τους επιβεβαίωση, αρκούμενοι στο ότι είναι μέλη του θιάσου της πλατείας.

Οι φύλακες της εξουσίας το γνωρίζουν καλά αυτό και το προσφέρουν απλόχερα σε υπερβολικό βαθμό ώστε η συμμετοχή να είναι η δυνατόν μεγαλύτερη και για έναν ακόμη λόγο που πιστεύω είναι ο κύριος. Η εκτόνωση είναι ένα είδος ναρκωτικού που κρατάει τα πλήθη σε ηρεμία. Συμβαίνουν δεκάδες άδικες πράξεις σε βάρος των ιδίων και της καθημερινότητάς τους. Όταν όμως φεύγουν από τις συγκεντρώσεις βραχνιασμένοι από τις φωνές και άδειες τις τσέπες από βεγγαλικά έχουν ένα χαμόγελο ικανοποίησης πως «τους δείξαμε πάλι το θυμό μας και τους φοβίσαμε». Δεν έχουν πια ερωτήματα, δεν νιώθουν πια την κοροϊδία, μέχρι το επόμενο ατόπημα της εξουσίας, νοιώθουν επικυρίαρχοι και οι 300 πηγαίνουν για ύπνο.

Καληνύχτα σας.