ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

 

Συγνώμη για το βαρύγδουπο του τίτλου, αλλά σήμερα οφείλουμε να ρωτήσουμε τι πρόβλημα αντιμετωπίζουμε, μιας και μάλλον έχουμε μπερδευτεί όλοι μας. Πρόβλημα δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών; Ή πρόβλημα δημόσιας υγείας και επιβίωσης;

Αν δεν μπορεί κάποιος να συλλάβει το μέγεθος της υγειονομικής απειλής, ας μην έχει την παραμικρή προσδοκία να παίξει ρόλο στη διαμόρφωση της πραγματικότητας. Γιατί το πρώτο πράγμα που απαιτείται για να αλλάξεις την πραγματικότητα, είναι να την καταλαβαίνεις, και εδώ φαίνεται ότι η επίσημη Εκκλησία είναι υποταγμένη στα νεύματα της εξουσίας και των ομοτράπεζων της.

Εδώ και αρκετό καιρό όταν άρχισαν να διαφαίνονται ότι τα πράγματα δυσκολεύουν, και κατόπιν βλέποντας τα μέτρα τα οποία πάρθηκαν, για να μπορέσει η χώρα να αντιμετωπίσει την επερχόμενη λαίλαπα του κορωνοϊού, ήθελα διακαώς να γράψω κάτι το οποίο μου κάθισε στο στομάχι από την αρχή, και ποτέ έως την σήμερα ημέρα, Κυριακή του Ματθαίου, που κάθισα να γράψω το κείμενο αυτό δεν μπόρεσα να το χωνέψω, να το κάνω εύπεπτο, το πως η Εκκλησία παρέμεινε Υποταγμένη, Σιωπούσα και Υπνώττουσα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα γράψω κάτι που εμπλέκεται στη θεολογική επιστήμη, ούτε θα κάνω ακροβατισμούς ανοίγοντας μέτωπα, δυσαρέσκειας μεταξύ των εκπρόσωπων της Εκκλησιάς και εμού, αλλά θα εκφράσω προβληματισμούς και μάλλον έντονους, μιας και διαπλέκονται μέσα μου πολλές παραινέσεις, πολλές διδαχές οι οποίες έως τώρα τις περισσότερες φορές ήσαν σε μια ισοζυγία και ειρηνική συνύπαρξη, αλλά μετά από αυτά που είδα, διάβασα και έζησα, άθελά μου μέσα και έξω μου, αυτά όλα διαχωριστήκαν.

Ζούμε πραγματικά με τον πιο έντονο τρόπο ένα τεράστιο και έντονο παραλογισμό, μια ανισορροπία, μια αντίστροφη, και μια διαστροφή των πάντων.

Καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι με το οξύμωρο και το αντιφατικό, αμφισβητείται και αντιστρέφεται ακόμη και αυτό το αυτονόητο και η κοινή λογική αντιμετώπιση θεμάτων, το αντικειμενικώς ισχύων, και το κοινώς αποδεκτό, με κάποιες χρονικές αλλαγές, μιας και δεν θα μπορούσε με τίποτε να ισχύει το τότε πριν 3000 χρόνια με το τώρα, όχι στην αλλαγή της βάσης – θεωρίας αλλά των παραμέτρων.

Έχουμε φτάσει δυστυχώς στο σημείο οπού η αρετή χλευάζεται ως οπισθοδρομική, ενώ κάθε άπρεπο και μη ηθικό να επαινείται.

Η Ηθική καταπατάται ως αναχρονιστική, ενώ η ανηθικότητα προβάλλεται, και επιβάλλεται ως πρόοδος.

Φτάσαμε στο σημείο το αφύσικο να θεωρείται φυσιολογικό και το παραβατικό ως νόμιμο, η παραδοχή του φυσιολογικού και παραδομένου να θεωρείται ρατσισμός, η αγάπη για τα ιδανικά, τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας, όπως μας τα μεταλαμπάδευσαν οι γονείς μας και οι διδάσκαλοι μας και η αυτοσυνειδησία μας, να θεωρούνται ως υπερφίαλος Εθνικισμός και η υπεράσπιση της Εθνικής μας ταυτότητας και της Πίστης μας να θεωρείται, φασισμός, φανατισμός και μισαλλοδοξία.

Όλες ανεξαιρέτως οι Κυβερνήσεις των τελευταίων ετών προωθούν με ψηφισμένους νόμους, ανήθικα, αντιεκκλησιαστικά, αντιευαγγελικά ψηφισμένα νομοθετήματα και διατάξεις, και όλα αυτά αδιαμαρτύρητα, και χωρίς καμιά αντίδραση, εκτός ελαχίστων, μιας και έχουν ι καμφθεί οι αντιστάσεις και έχουν αμβλυνθεί οι συνειδήσεις.

Θα θυμηθώ τα λόγια του αείμνηστου μου διδάσκαλου, τα οποία έμειναν χαραγμένα στην μνήμη μου, ότι ο άνθρωπος που δεν ξέρει την ιστορία του τόπου του -και ότι μέσα σε αυτό περιέχονται ήθη, έθιμα, ιστορία και πίστη- τότε είναι καταδικασμένος τόσο αυτός όσο και η χώρα του να εξαφανιστούν

Δυστυχώς όμως κατώτερες των περιστάσεων αποδεικνύονται, τόσο η στάση της επίσημης Εκκλησιάς όσο και των εκπρόσωπων της κάθε τάξης, η οποία και οι οποίοι είναι σε διατεταγμένο λήθαργο συνταύτισης με την πολίτικη εξουσία μιας και είναι ομοτράπεζοι συχνάκις και καλοδεχούμενοι, όπως και καλοδέχοντες ο ένας για τον άλλον.

«Σήμερα, που ο κίνδυνος της πανδημίας φαίνεται να απειλεί εκ νέου τη χώρα μας, η Εκκλησία μας, και πάλι, οφείλει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Και αυτό θα πράξει», τόνισε μεταξύ άλλων ο Αρχιεπίσκοπος, επισημαίνοντας ότι η Εκκλησία στάθηκε στο πλευρό της ελληνικής κυβέρνησης και του ελληνικού λαού.

Εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη εξέφρασε ο πρώην μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος χαρακτηρίζοντας τη μάσκα «εργαλείο του διαβόλου», τη στιγμή που αυξάνονται σημαντικά τα κρούσματα κορωνοϊού στη χώρα μας και η χρήση μάσκας σε όλους τους κλειστούς χώρους έχει καταστεί υποχρεωτική.

Σαν μην φτάνουν οι χαρακτηρισμοί, ο Αμβρόσιος προτρέπει τους πιστούς να εισέρχονται στους ναούς χωρίς να φορούν μάσκα. Και δεν είναι ο μοναδικός, αρκετές φωνές Ιεραρχών δηλώνουν στα μέσα την διαφοροποίησή τους με τα μέτρα ενάντια στην Πανδημία.

Δεν γνωρίζω το εάν είναι σημεία των καιρών, πολύ πιθανώς, μιας και όλα μεταλλάσσονται και διαφοροποιούνται, σίγουρα εν μέρει αυτό δεν είναι κακό, μιας και είπαμε ο πανδαμάτωρ χρόνος καλπάζει, και σίγουρα χρειάζονται σε δευτερευούσης και μη ήσσονος σημασίας θέματα να προσαρμοζόμαστε στο σήμερα, αλλά αυτό απέχει πολύ από το να είμαστε εν ύπνο και αγαστή συνεργασία ανάλογα με το τι πρεσβεύουμε ακόμη και πολιτικά.

Η εκκοσμίκευση στην Εκκλησία, την κάνει ακόμη πιο αδύνατη στο να συνδιαλλαγεί για τα θέματά της, κάποια όμως από τα οποία δεν είναι δικά της, αλλά όλων μας μιας και εμείς, είτε το θέλει είτε όχι, είμαστε ο περιούσιος λαός του Θεού, και δεν επιτρέπεται η διαχείρισή τους εκ μέρους της να προκαλεί έστω και τον παραμικρό ψίθυρο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα όλων αυτών είναι η αντιμετώπιση του θέματος με την ενσκήψασα πανδημία, οπού η επίσημη Εκκλησία απεδέχθη σχεδόν αδιαμαρτύρητα τις κάθε είδους απαγορεύσεις, παθητικά μάλιστα δε ευχαρίστησε και δημόσια την πολιτειακή ηγεσία για την στάση τους στο όλο θέμα.

Στην Ορθοδοξία ισχύει το «κατ’ οικονομίαν» και είναι η ώρα να εφαρμοστεί. Η Ορθόδοξη Εκκλησία διαθέτει στο οπλοστάσιό της τρόπους δογματικά ορθούς ώστε να ανταποκριθεί στην επέλαση της πανδημίας του κορωνοϊού. Την άτολμη και κατώτερη των περιστάσεων δήλωση της Ιεράς Συνόδου– που απογοήτευσε όχι μόνο τους μη θρησκευόμενους.

Επίσης, η θέση για τον εκκλησιασμό – ότι μπορούμε να λατρεύουμε τον Θεό δίχως επίσκεψη στην Εκκλησία όσο διαρκεί η πανδημία- οδήγησε και άλλους μητροπολίτες, όπως ο Μεσογαίας-Λαυρεωτικής, να αναγγείλουν ρυθμίσεις αναβολής ή άλλης διευθέτησης των ιερών ακολουθιών.

Θα ήθελα να επανέλθω στο θέμα της θείας κοινωνίας, γιατί θεωρώ ότι η Εκκλησία δεν μπορεί να αρκεστεί σε δειλά βήματα και αργή ανταπόκριση στην επείγουσα κατάσταση. Η εμπειρία της Ιταλίας, όπου επικράτησε η άφρονα λογική «έλα μωρέ, μια γρίπη είναι», πρέπει να γίνει μάθημα. Όταν η Πολιτεία μας δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα να μην γίνουμε Ιταλία, δεν δικαιούται η Ορθόδοξη Εκκλησία να υποτιμήσει τον κίνδυνο. Στην μακραίωνη ιστορία της –το κράτος μας έχει ζωή περίπου 200 ετών, ενώ η Εκκλησία 2000- η Ορθοδοξία έχει βρει τρόπους δογματικά ορθούς για να αντιμετωπίσει πανδημίες. Χρειάζεται, λοιπόν, να αξιοποιήσει την πλούσια εμπειρία και παράδοσή της. Και μπορεί να το κάνει, χωρίς να φτάσει σε ακραίες και επικίνδυνες, δογματικά, λύσεις.

(συνεχίζεται…)