ΑΡΘΡΟ
Του Μαργαρίτη Τζίμα
Καθηγητή
Πρώην Δημάρχου και πρ. Βουλευτή Δράμας
Πρώην Υπουργού Μακεδονίας-Θράκης
Ήθελαν κάποτε να πάρουν το Φεστιβάλ Κινηματογράφου από τη Δράμα και να το πάνε αλλού. Δημιουργήθηκε κίνημα. Το αντιφεστιβάλ. Άρχισε να διογκώνεται. Τότε όλοι μας, σχεδόν όλοι, στη Δράμα αντιδράσαμε. Και είπαμε όχι. Αυτός ο θεσμός, που με πολύ μεράκι έστησε η Κινηματογραφική Λέσχη Δράμας και ο Δήμος, ο Αλέξης Δερμετζόγλου, ο Θωμάς Γεωργόπουλος, η Ρίτσα Καβάκα και άλλοι, θα μείνει εδώ. Εδώ που γεννήθηκε. Έτσι και έγινε. Η Δράμα κέρδισε τα συμφέροντα, που μια ζωή αντιμάχονται τη Δράμα.
Είχα την τιμή να είμαι Δήμαρχος Δράμας από το 1990 μέχρι τις αρχές του 2004. Ο λαός με τίμησε εκλογικά στο αξίωμα αυτό 4 τετραετίες. Αμέσως μετά με εξέλεξε για το αξίωμα του Βουλευτή.
Διαδέχθηκα στον Δήμο ένα άξιο μαχητή Δήμαρχο. Τον Σωκράτη Δημητριάδη. Δώσαμε μαζί μάχες για το φεστιβάλ και για τους λιγνίτες. Ναι, μη σας φαίνεται παράξενο. Σε μια εποχή έντονης κομματικής πόλωσης των δυο μεγάλων πολιτικών δυνάμεων συνεννοηθήκαμε και ενώσαμε τις δυνάμεις μας. Δεν μας νίκησε κάνεις. Κανένα συμφέρον.
Περίμενα με χαρά και αγωνία κάθε χρόνο το Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Ήμουν ο οικοδεσπότης της Δράμας. Φορούσα τα καλά μου ρούχα, κοστούμι, γραβάτα και τους περίμενα. Περίμενα τους καλλιτέχνες, νέους και νέες, αλλά και μεγαλύτερους δημιουργούς στον χώρο της τέχνης. Τους καλωσόριζα κάθε χρόνο. Δεν έπεφτε καρφίτσα στα ΑΣΤΕΡΙΑ. Κυρίως Δραμινοί και Δραμινές παρακολουθούσαν τις ταινίες. Οι θεατές έφευγαν με αισιοδοξία από τη σκοτεινή αίθουσα.
Τα επόμενα χρόνια με δική μου πρωτοβουλία, επιμονή και προσωπική μου επίβλεψη χτίστηκε το Δημοτικό Ωδείο Δράμας και έγινε η εκ βάθρων αναπαλαίωση του ιστορικού κινηματογράφου ΟΛΥΜΠΙΑ. Στις δύο αυτές αίθουσες μεταφέρθηκε το Φεστιβάλ, διότι τα ΑΣΤΕΡΙΑ έκλεισαν και έγιναν κατάστημα. Ευτυχώς είχα προνοήσει για την ύπαρξη αναγκαίας υποδομής, όπως και για το θερινό σινέ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.
Μέσα στον κινηματογράφο παρακολουθούσα ταινίες, μαζί με τους δημιουργούς τους και αργότερα μαζί με τον άνθρωπο της ζωής μου, τη Μελίνα. Μια χρονιά μου έδωσαν και βραβείο. Του πιο συνεπούς θεατή!!!
Οι ταινίες έκαναν υπερήφανο και εμένα και όλους. Αυτή η δίψα για το φεστιβάλ κινηματογράφου πρέπει να μείνει. Δεν πρέπει να σβήσει.
Μετά τις προβολές μαζί με τους καλλιτέχνες για ένα κρασάκι. Όλη η Δράμα μια γιορτή της τέχνης. Έχει μείνει στη μνήμη όλων, Δραμινών και προσκεκλημένων κινηματογραφιστών, η ανατριχίλα, όταν κάθε χρόνο έμπαινε παίζοντας μουσική από τον κινηματογράφο πάνω σε αυτοκινητάμαξα η Φιλαρμονική του Δήμου στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Δράμας. Ένα γλέντι του Κινηματογράφου, όπου Έλληνες και ξένοι χόρευαν και τραγουδούσαν. Εκατοντάδες οι Δραμινοί, άντρες, γυναίκες, παιδιά στις συναυλίες λήξης του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Συναυλίες του αείμνηστου Γιάννη Μαρκόπουλου στο άλλο έργο μου, το στάδιο Κραχτίδη και του Διονύση Σαββόπουλου με τον Αλέκο Φασιανό να ζωγραφίζει.
Όλοι οι μεγάλοι δημιουργοί και διεθνώς βραβευμένοι του Ελληνικού κινηματογράφου έχουν περάσει από το Φεστιβάλ Δράμας, το αγάπησαν και το στήριξαν μέσα στα χρόνια. Όλοι αισθάνονται ευγνώμονες για τη Δράμα, που τους φιλοξένησε και τους έδωσε βήμα προβολής της δουλειάς τους.
Θόδωρος Αγγελόπουλος, Ντίνος Κατσουρίδης, Λάκης Παπαστάθης, Γιώργος Αρβανίτης, Νίκος Καβουκίδης, Σταύρος Χασάπης, Πάνος Γλυκοφρύδης, Αχιλλέας Κυριακίδης, Γιάννης Γουδέλης, Ανδρέας Σινάνος, Δημήτρης Χαρίτος, Δημήτρης Σοφιανόπουλος, Μανούσος Μανουσάκης, Ανδρέας Τύρος, Μάνος Ευστρατιάδης, Χάρης Παπαδόπουλος, Δημήτρης Σπύρου, Σπύρος Ταραβήρας, Αντώνης Κιούκας και και και… Ατελείωτη σειρά ονομάτων μεγάλων προσωπικοτήτων. Η ιστορία του Ελληνικού κινηματογράφου, οι φίλοι της Δράμας και του Φεστιβάλ ήταν πάντα εκεί. Δεν υπήρξαν αχάριστοι… Αναγνώριζαν το έργο και τους δρόμους, που άνοιξε τόσο η Καλλιτεχνική Διεύθυνση του Φεστιβάλ, όσο και η Δημοτική Αρχή της Δράμας.
Σήμερα κάποιοι «ανακάλυψαν τον τροχό». Ο σεβασμός σε όσους υπηρέτησαν το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας, με πάθος και όραμα θα πρέπει να είναι αυτονόητος.
Γνώρισα προσωπικότητες και έμαθα πολλά. Πολλά, που σημαδεύουν τη ζωή μου. Μεγάλες μορφές του κινηματογράφου θεωρούσαν τη Δράμα δεύτερο σπίτι τους. Για μένα δεν μετρούσαν οι σκοπιμότητες, ούτε οι πολιτικές θέσεις των καλεσμένων. Για μένα και για τη Δράμα μετρούσε η ποιότητα της δουλειάς τους. Έλεγα μετά από κάθε φεστιβάλ: «Άξιζε τον κόπο και φέτος».
Και άρχιζε αμέσως η διοργάνωση του επόμενου με τον ακούραστο και οραματιστή καλλιτεχνικό διευθυντή Αντώνη Παπαδόπουλο. Στο Clermont Ferrand μαζί με τον Αντώνη και τον Σταύρο Χασάπη κάναμε διορθώσεις στα σχέδια της μελέτης δύο κινηματογραφικών αιθουσών της Καπναποθήκης Πορτοκάλογλου της οδού Περδίκκα.
Και στη Δράμα «Δήμαρχε, ευχαριστήθηκαν πολύ και φέτος». μου έλεγε ο Αντώνης. «Τους άρεσαν οι ταινίες. Η μία καλύτερη από την άλλη», μου έλεγε η Μελίνα μου. Φεστιβάλ Δράμας. Ένας θεσμός, που υπηρετούσε την Τέχνη και όχι άλλες σκοπιμότητες. Ένας θεσμός, όπου κανείς δεν προσπαθούσε να επιβληθεί στον άλλον. Υπήρχε σεβασμός και συνεργασία. Όχι bullying και θεσμικές παρεκτροπές.
Ένα ταπεινό, αλλά ελπιδοφόρο Φεστιβάλ Κινηματογράφου ήταν αυτό, που εγώ υπηρέτησα.
Έτσι το 1996 δημιούργησα το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Δράμας Η μεγαλύτερη επιτυχία και το μεγαλύτερο παράθυρο επικοινωνίας της Δράμας με το παγκόσμιο κινηματογραφικό και πολιτιστικό τοπίο. Αυτό είναι το μέλλον του φεστιβάλ. Ένα και μοναδικό. Διεθνές. Και όσοι θέλουν ας υποβάλλουν τις ταινίες.
Η πολυδιάσπαση και υποβάθμιση του Φεστιβάλ είναι η χειρότερη υπηρεσία, που μπορεί κάποιος να προσφέρει σ αυτό τον θεσμό Πολιτισμού και Τέχνης. «Ουκ εν των πολλώ το εύ, αλλ’ εν των εύ το πολύ».
Όταν ήμουν ΥΜΑΘ θεσμοθέτησα την επιχορήγηση ταινιών, που προέβαλαν περιοχές της Μακεδονίας και Θράκης. Αυτό έγινε πραγματικότητα από τον σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη στην ταινία του «Ψυχή βαθειά». Όπως έγινε και στη ταινία του σκηνοθέτη Δημήτρη Κιτσικούδη.
Θεσμοθέτησα βραβείο ΥΜΑΘ στο Φεστιβάλ Δράμας για ταινία μικρού μήκους, που θα γυριζόταν στη Μακεδονία και Θράκη. Αυτό έγινε στην ταινία «Οδομαχία» του Χρήστου Κανάκη 13’
Ειδικό Βραβείο του Υπουργείου Μακεδονίας και Θράκης
Τιμητική Διάκριση Φωτογραφίας
Τιμητική Διάκριση Ανδρικής Ερμηνείας στον Γιάννη Βουλγαράκη
Πολλές φορές, ακόμη και όσοι υπηρετούν την Τέχνη δεν μπορούν να αντιληφθούν το μέγεθος και την ευθύνη, που έχουν. Και αφήνουν άλλες δυνάμεις να κυριαρχήσουν.
Σε κάποιο φεστιβάλ βράβευσα στα ΟΛΥΜΠΙΑ τον πρώην Δήμαρχο Σωκράτη Δημητριάδη χωρίς να το γνωρίζει. Παρέλαβε το βραβείο με συγκίνηση. Μετά είπε στη Μελίνα: «Κυρία Μποτέλλη, όσο με τίμησε ο Τζίμας δεν με τίμησε ούτε το ίδιο το κόμμα, που υπηρέτησα». Σεβασμός στον προκάτοχο. Δείγμα Παιδείας και Πολιτισμού. Δείγμα Ευγένειας και Μεγαλοψυχίας. Όπως όλοι γνωρίζουμε, η αίθουσα προβολής είναι σκοτεινή, αλλά «ουδέν κρυπτόν υπό τον Ήλιον».
Οι σκηνοθέτες αποτελούν τους στυλοβάτες του θεσμού. Ο Αντώνης Παπαδόπουλος είχε την ευστροφία να συνεργάζεται άψογα με όλους, χωρίς αποκλεισμούς και πέτυχε το πέταγμα του Φεστιβάλ Δράμας στα υψηλά επίπεδα των Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Ευρώπης και του κόσμου. Κι αν ο ίδιος δεν μπορεί πια να υπερασπισθεί το έργο και την προσφορά του, μπορούν ακόμα οι Δραμινοί κι εγώ. Και όπως, ίσως, γνωρίζετε είμαι βροντόφωνος.
Όσοι μετά τις τελευταίες εξελίξεις νομίζουν πως θα παίξουν πολιτικά ή αλλά παιχνίδια στις πλάτες του θεσμού, που έστησε η Δράμα και οι φορείς του κινηματογράφου, ας το ξανασκεφτούν.
Όλοι βρίσκονται υπό την κρίση και τον έλεγχο των Δραμινών πολιτών και των θεσμικών οργάνων της πολιτείας.
Ουδείς ισόβιος, ή αναντικατάστατος.
Άλλο η Δράμα και άλλο το δράμα…
