Σχολιασμοί για την ποιητική συλλογή «Τόσο ήθελε το στήθος» της Καλλιόπης Εξάρχου από την Ευφημία Ζάννη, δικηγόρο Δράμας
Γεννιέται και επισκέπτεται, ΕΙΝΑΙ και ΖΕΙ την σάρκα της ανάσας, το σώμα «απ-άνθρωπων» ερώτων. Γνωρίζει, σαν «προς-φυγάς» στο ίδιο της το σπίτι, ότι οι έρωτες έχουν αφετηρία, ένα «ΑΠΟ» το σώμα το ανθρώπινο. Νιώθει να διαφεύγει, ταυτόχρονα, σε ένα «ΠΡΟΣ», να ίπτανται πάνω από την παροδικότητα και την αλλαγή, σε ένα Αιώνιο κι Αθάνατο, ως εκ τούτου «από-ανθρώπινο»-«απ-άνθρωπο» έρωτα, μέσα σε κυκλική πορεία, αλλάζοντας συνεχώς τροχιά, χωρίς να διασχίζει το ενδιάμεσο διάστημα.
Περιφέρει την ΙΕΡΗ πληγή, ομνύει και λίσσεται με τον Διόνυσο για να εισχωρήσει ενδοφλέβια χωρίς θόρυβο στο ιερό της ζωής.
Με την ΟΡΑΣΗ να ασπάζεται το φως, να εστιάζει στις λέξεις, να προφητεύει σαν Άγγελος, να αγγέλλει σαν έρωτας ευώδης.
Με τη ΦΩΝΗ να θέλει τα ΟΛΑ, τις σιωπές, τις ρωγμές, τα αόρατα , τα σταυρωμένα, τις οικουμενικές πατρίδες των μικρών πραγμάτων, την ριπή της ποίησης μέχρι να κοπεί η γλώσσα.
Με το ΦΙΛΙ ακέραιο μέσα στην ανταρσία και ευάλωτο μέσα στην μέριμνα.
Με την ΑΝΑΣΑ ως δρόμος προσευχής στο «ανάμεσα» της ύπαρξης μας.
Με ΣΤΗΘΟΣ ανυπεράσπιστο και ετοιμόρροπο αλλά σε έπαρση κι απούλητο.
Με τα ΑΚΡΑ σε συνέχεις εναγκαλισμούς με φτερά σημαίες.
Συναντάμε την Καλλιόπη με δέρμα δελφινιού και χαμόγελο να ανοίγει διάπλατα σε κεραυνούς. Να μην παραδίδεται. Να μην κλίνει την κεφαλή. Να μην ξεχνά το αίμα. Να μην πετά τον θρήνο. Να μην μολύνει τον έρωτα. Να δίνει λόγο στα παραπεταμένα.
Ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο όταν γυρίζει από τα μέρη με τ’αγκάθια, συνοδευόμενη με μια ορχήστρα με ρυθμό. Όταν χαράσσει τις πληγές μας σε Πέτρες ασχαιόθεμες. Όταν υποστηρίζει τη μνήμη όχι σαν νοσταλγία αλλά σαν ζωτικό στοιχείο ΙΔΕΑΣ που συνδέει το παρελθόν, με το Παρόν και το μέλλον μας.
Ας την καλέσουμε
Να συνεχίσει να δημιουργεί, αμφισυνδέοντας ασυνείδητα, την αίσθηση, το νόημα και τον ήχο.
Να μας μεταφέρει το μήνυμα αναδιπλωμένο.
Να μας υποχρεώνει να το ξεδιπλώσουμε, να το κατανοήσουμε, να το συμπληρώσουμε ακόμη και με υπαινιγμούς.
Να κινητοποιεί την ψυχή μας για να δούμε την βαθειά της σημασία μέσω της συμβολικής μεταμφίεσης.
Να την καταβρέξουμε, σαν παιδιά, με μια σταγόνα ανυπεράσπιστης θάλασσας.
ΤΟΣΟ ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΤΗΣ-ΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΜΑΣ
ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΑ ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
