ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

τ. Λυκειάρχη

ΕΠΙΤΑΓΗ ΤΗΣ ΑΤΕΓΚΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

 

Ασφαλώς λείπει η αυτογνωσία από τους ηγέτες εκείνους, που θεωρούν ως αφελείς τους λαούς, των οποίων τις τύχες αναλαμβάνουν να διαχειρισθούν. Αντίθετα από έναν λαό, όσο απαίδευτος κι αν είναι, σπάνια του λείπει ο κοινός νους. Εκείνο που τον χαρακτηρίζει είναι ότι έχει προικισθεί με τις αρετές της ανεκτικότητας, της υπομονής και της έλλειψης της παρορμητικότητας.

Η πίστη στις υποσχέσεις των ηγετών ότι θα διαχειρισθούν τις τύχες του κατά τρόπο δίκαιο, θα σεβασθούν τον ιδρώτα του, που συμβάλλει στη βελτίωση των συνθηκών της ζωής του, δεν είναι ανεξάντλητη. Παρακολουθεί με προσοχή την πορεία υλοποίησης των υποσχέσεων, τις οποίες έλαβε από αυτόν στον οποίο δάνεισε τη δύναμη της εξουσίας του για χρόνο σαφώς καθορισμένο και, όταν διαπιστώσει δυσαρμονία ανάμεσα στις υποσχέσεις που δόθηκαν και στην εφαρμογή τους, τότε χάνει την υπομονή του, παύει να πιστεύει σε ειλικρινείς προθέσεις και μεταβάλλεται σε ποταμό, που, ενώ κυλά ήσυχα τα νερά του, διογκώνει την οργή του και απειλεί χωρίς συμβιβασμούς να προβεί στην αποκαθήλωση του ηγέτη, ο οποίος τον εξαπάτησε.

Η εκδήλωση της οργής του μπορεί να συντελεσθεί είτε με βίαιο τρόπο είτε και με ομαλή αποκαθήλωση.

Στην πρώτη περίπτωση, δηλαδή στη χρήση βίας, η ευθύνη βαρύνει σχεδόν αποκλειστικά τους ηγέτες εκείνους, οι οποίοι δεν κατανοήσανε ότι η εξουσία, που τους παραχωρήθηκε, ήταν δανεική.

Αυτοί όμως παρακάμπτοντας τον όρο δανεισμού και επαρμένοι από αλαζονεία, πλεονεξία και έλλειψη σεβασμού προς τον δανειστή λαό ξεστρατίζουν από την οδό του δικαίου, συμπεριφέρονται αυθαίρετα προς τον κυρίαρχο της εξουσίας λαό, κάνουν κακή χρήση του ιδρώτα του, τον περιφρονούν και τον οδηγούν σε εξαθλίωση.

Μεταβάλλουν τον ιδρώτα του λαού σε δικό τους απόκτημα κυριαρχημένοι από την ψευδαίσθηση ότι η κατοχή της εξουσίας ανήκει πια σ’ αυτούς.

Λησμονούν ότι κυρίαρχη αρετή, που πρέπει να τους διακρίνει είναι ο σεβασμός του δανεισμού και της μνήμης όσων υποσχέθηκαν.

Ασφαλώς πρέπει να αποφεύγουν την είσπραξη των οδυνηρών επιπτώσεων, που ακολουθούν.

Η άτεγκτη ιστορική αλήθεια τους εντάσσει χωρίς δισταγμό στη μαύρη Βίβλο της. Εισπράττουν δίκαια όσα μη νόμιμα και περιφρονητικά διαπράξανε χτίζοντας το εύθραυστο παλλάδιο της προσωπικής τους ευτυχίας, και γι’ αυτό καθιστάμενοι απτό παράδειγμα μωρίας.

Η φωνή του δικαίου, ίσως να μην εκδηλώνεται σύντομα, όμως είναι βέβαιο ότι, έστω και αργά, θα εκδηλωθεί και οι συνέπειες από την εκδήλωσή της θα είναι οδυνηρές. Ας μην παραπονούνται. Εισπράττουν ό,τι τους αξίζει. Θερίζουν ό,τι έσπειραν.

Δίκαια ο σοφός λόγος μένει ανεξίτηλος στο διάβα του χρόνου: «Φωνή λαού, οργή Θεού!».