ΑΡΘΡΟ
Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά
ATPL
AIRLINE PILOT
B737NG AIRBUS 320
Πολιτική ανεπάρκεια ή κοινωνική αναλγησία;
Αν η πολιτική είναι Τέχνη, το υλικό που χρησιμοποιεί για να εκφραστεί είναι οι θεσμοί και η έμπνευση, η μετάγγιση της έμπνευσης, η μεταποίησή της σε κοινωνική δυναμική.
Και το μυστικό της μεγαλοσύνης στην πολιτική, όπως σε κάθε Τέχνη, είναι η αυθυπέρβαση του δημιουργού, η ελευθερία του από σκοπιμότητες εντυπωσιασμού, η ανιδιοτέλεια.
Τα τελευταία χρόνια ζούμε στον αστερισμό «πάμε και όπου βγει» σε σχέση με το τραγικό γεγονός στα Τέμπη, τις πυρκαγιές του καλοκαιριού και τις πρόσφατες πλημμύρες, όλα αυτά μας δείχνουν μια πολιτική ανεπάρκεια, τόσο κυβερνητική, όσο και Αυτοδιοικητική να διαχειριστεί ζητήματα και να μπορέσει να κυβερνήσει τόσο Εθνικά, όσο και Περιφερειακά και Δημοτικά με σοβαρότητα, αποτελεσματικότητα και επάρκεια.
Ζούμε δυστυχώς την εποχή της ανεπάρκειας του πολιτικού μας συστήματος και τη μετριότητα των πρωταγωνιστών της.
Ειρήσθω εν παρόδω, που σημαίνει ας ξεφύγουμε για λίγο από το θέμα και ας πούμε, ας λεχθεί με την ευκαιρία αυτή, παρεμπιπτόντως, η μετριότητα δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο της πολιτικής σκηνής, αλλά είναι κυρίαρχη σε πολλούς τομείς της καθημερινότητας και του δημόσιου βίου. Είναι όμως και αυτό απότοκο ενός σαθρού και διαβρωμένου πολιτικού συστήματος, το οποίο εδώ και χρόνια έχει πτωχεύσει στα μάτια των πολιτών. Ενός συστήματος που γεννήθηκε και ενηλικιώθηκε μέσα από μικροπολιτικές εξυπηρέτησης συμφερόντων, ρουσφετιού και διαφθορά. Και δυστυχώς, αυτό το σύμπτωμα εξαθλίωσης του πολιτικού σκηνικού, παρότι γνωστό πλέον ακόμα και στους ίδιους τους εκφραστές του, δεν κατέστη δυνατό να αντιμετωπιστεί. Και ο λόγος φυσικά που δεν έγινε κατορθωτή η ανατροπή της διαρκούς κατρακύλας και καταβαράθρωσης του πολιτικού συστήματος, είναι η αδυναμία των ανθρώπων του να αντιδράσουν. Να αναδιπλωθούν και να μπορέσουν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα της κοινωνίας των πολιτών. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να έχουν ενώπιων τους αφενός τις πραγματικότητες και τα θέλω της κοινωνίας και αφετέρου τους σωστούς ανθρώπους γύρω τους που να μπορούν να τους συνεφέρουν και να τους υποδείξουν την αυτοκαταστροφική τους πορεία. Της οποίας δυστυχώς τον αντίκτυπο τον πληρώνει γενικότερα ο λαός. Ο όπου γης λαός, ο οποίος είναι εγκλωβισμένος στα αδιέξοδα των περιορισμένων πολιτικών επιλογών του. Όχι βέβαια άμοιρος των ευθυνών του.
Παρακολουθώντας ένα πολιτικό σύστημα να καταρρέει μπροστά στα μάτια των πολιτών και να εξευτελίζεται απογυμνωμένο από την ανικανότητα να ορθώσει ουσιαστικό και πειστικό λόγο έναντι των πολιτών. Διαβιούμε μάλιστα και περίοδο όπου δυστυχώς η έκθεση των πολιτικών είναι μεγαλύτερη στα μάτια της κοινωνίας και αυτή η έκθεση επιφέρει μεγαλύτερο βαθμό απαξίωσης από τους πολίτες.
Είναι πολλά τα θλιβερά της όλης ιστορίας, τα οποία αποτυπώνονται δυστυχώς μέσα από την καθημερινότητα του δημόσιου βίου από τους πρωταγωνιστές του. Ο κόσμος πλέον διαπιστώνει τα αδιέξοδα του πολιτικού συστήματος αλλά και τις αδυναμίες άρθρωσης μίας ουσιαστική πολιτικής πρότασης που να μπορεί να δώσει ελπίδα. Να ρίξει φως στα σκοτάδια της απελπισίας του. Υπάρχει άραγε αυτή η πρόταση;
Εδώ ασφαλώς ανοίγει μια μεγάλη συζήτηση για τον ρόλο των πολιτικών κομμάτων αλλά φυσικά και τις ευθύνες των ίδιων των πολιτών. Πόσο ενεργοί πολίτες μπορούμε να γίνουμε; Πόσο ενημερωμένοι και ψαγμένοι μπορούμε να είμαστε και πόσο είμαστε διατεθειμένοι να συγκρουστούμε πραγματικά με κατεστημένα, παραμένοντας όμως ακλόνητοι στα κελεύσματα του λαϊκισμού που οδηγούν σε άλλα επικίνδυνα μονοπάτια.
Διότι πλέον όλοι μας, πολιτικοί και πολίτες, είμαστε εγκλωβισμένοι στον λαϊκισμό της εικόνας και της ατάκας χωρίς την παραγωγή ουσιαστικού πολιτικού λόγου από τους πρώτους, χωρίς ουσιαστική δράση και ισχυρά αντανακλαστικά οι δεύτεροι.
Οι πολιτικοί όμως και τα κόμματα είναι οι πρώτοι που θα πρέπει να αντιληφθούν ότι ζούμε πλέον σε νέα δεδομένα. Το ίδιο το πολιτικό σύστημα κλονίζεται και αμφισβητείται ποικιλοτρόπως, αδυνατώντας να δώσει λύσεις. Ανίκανο πολλές φορές να συγκρουστεί με συμφέροντα και νοοτροπίες που οδηγούν σε φαινόμενα διαφθοράς, διαπλοκής και ανισοτήτων.
Οι προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις έστειλαν πολλά μηνύματα. Φαίνεται ότι κανένας δεν τα εισέπραξε. Και αυτό αποτυπώνεται μέσα από τον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων. Από τις τοποθετήσεις τους από τα μικρά και μεγάλα της καθημερινότητας μέχρι τις διαδικασίες για τις προεδρικές εκλογές. Μέχρι το άνοιγμα των καλπών έχουν ακόμα αρκετό χρόνο. Ας δείξουν τουλάχιστον από εδώ και πέρα ότι έχουν λάβει τα μηνύματα. Με πράξεις όμως, όχι μόνο με συνθήματα.
Η γνωστή αυτοκαταστροφική νεοελληνική ανεπάρκεια και αναλγησία, πολιτείας και πολιτικής ηγεσίας, πολιτικής ηγεσίας κάθε βαθμού ανεξαρτήτως προσήμου, στέρει την ευκαιρία ανάπτυξης πόλεων και Περιφερειών σε κάθε τομέα που μπορεί να αναπτυχτεί και να δώσει ζωή ζώσα εντός αυτής και με σκοπό να κρατήσει τον κόσμο αλλά κυριότερα τη νεολαία. Διαχρονικά οι υπεύθυνοι αναπαραγάγουν τα ίδια και τα ίδια λόγια. Αναμασάνε τα ίδια και τα ίδια, αλλά εφαρμόζουν μια άλλη πολιτική από αυτήν που εξάγγειλαν. Φορτώνουν τα λάθη στους πολίτες. Αλλαγή πολιτικής χρειάζεται. Αλλαγή πολιτικής και αλλαγή προσώπων φρέσκων ευυπόληπτων, ικανών, με ευρυμάθεια και μεστότητα έργου, αλλά, αλλά, αλλά… η δόλια πραγματικότητα φέρνει κάθε τυχάρπαστο, άπειρο, ανέτοιμο και δίχως πλάνα υποψήφιο, ο όποιος χάρη στις κλίκες, χάρη στην κομματική αλλά και παραταξιακή γραμμή που θα δοθεί, εκλέγεται με μόνο σκοπό να παρίσταται σε εκδηλώσεις και να φαίνεται στις πρώτες γραμμές και να κολακεύεται που είναι Περιφερειάρχης, Δήμαρχος, Αντιπεριφερειάρχης, Αντιδήμαρχος, Περιφερειακός και Δημοτικός Σύμβουλος, πιάνοντας μια καρέκλα η οποία στην ουσία είναι γενικώς ΚΕΝΗ. Κατανοήστε το.
Θυμήθηκα τα λογία του αείμνηστου Βασίλη Ραφαηλίδη που έλεγε περίτεχνα μα συνάμα ουσιαστικά μέσα από την αθυροστομία του, «όσο πιο μπάσταρδος είναι κανείς, τόσο ξελαρυγγίζεται, ουρλιάζοντας για την γνησιότητα λόγων και έργων, μα και της πολιτείας του».
