ΑΡΘΡΟ
Του Βασίλειου Μελαδίνη
Αρχιτέκτονα Χωροτάκτη
Ο κίνδυνος να ξανακυλήσουμε σε νέες οικονομικές περιπέτειες και να οπισθοδρομήσουμε παντού είναι υπαρκτός άμεσος και πρακτικά σχεδόν χειροπιαστός, μετά από την παράσταση των παράλληλων μονολόγων, που έλαβε χώρα την Τετάρτη 10 Μαΐου 2023. Η παράσταση είχε έξι σοβαρούς κυρίους καθισμένους στη σειρά που είπαν τους προγραμματισμένους μονολόγους τους. Το περιεχόμενο των λόγων τους όμως, παρά του ότι το περίμενα, με τρόμαξε. Σαν να μην άλλαξε τίποτα. Καμία επαφή με την πραγματικότητα. Δεν έκανε κανείς προτάσεις για την άρρωστη και ασθμαίνουσα δικαιοσύνη, για την αντικρουόμενη και αλληλοαναιρούμενη πολυνομία, για τη διδασκόμενη ιστορία στα σχολεία, που είναι γεμάτη αθλιότητες, προπαγάνδα και ψεύδη, για την κουρσάρικη λεηλασία των συνταξιούχων, για τις σοβιετικού τύπου επιδοτήσεις και ακόμα λύσεις για ων ουκ έστι αριθμός προβλημάτων, αν όχι εγκλημάτων που έχει και συνεχίζει να διαπράττει η επαγγελματική τους φράξια. Από τότε που ήμασταν στα τάρταρα της οικονομικής κρίσης, δεν διδάχθηκαν τίποτα. Ούτε ένα ψήγμα ορθού λόγου με πνεύμα ευπροσήγορο και αντικειμενική κρίση να αποδώσουν ευθύνες, τίποτα!
Αντί για άλλη κριτική λοιπόν στα λεγόμενά τους θεώρησα πως θα ήταν χρήσιμο να θυμίσω μια «παράσταση» που έδωσαν οι θίασοί τους μεταξύ 14 με 16 Ιουνίου 2011, δηλαδή πριν 12 χρόνια παρά 35 ημέρες, για να συγκρίνουμε και να καταλάβουμε τον λόγο που το δικό μας μνημόνιο κράτησε δέκα χρόνια και το πληρώνουμε ακόμα, ενώ των άλλων πέντε χωρών τελείωσε σε δύο χρόνια, για να σκεφτούμε ότι όσο ζούμε στην ατιμωρησία της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας δεν θα κάνουν καμία προσπάθεια να υπηρετήσουν τίποτα άλλο πέρα από ότι είναι απαραίτητο για να μένουν στην εξουσία και δεν θα έχουν κανένα ηθικό ενδοιασμό να μας ξακατρακυλήσουν στα τάρταρα, αν αυτό είναι για το πρόσκαιρο και ιδιοτελές συμφέρον τους!
Ας θυμηθούμε τη παράσταση λοιπόν!
Οι εκδηλώσεις για το τριήμερο θεατρικό φεστιβάλ των κομμάτων (14 με 16 Ιουνίου 2011), άνοιξε σε κλειστό χώρο με ελεγχόμενο ακροατήριο Βουλευτές του κόμματος. Είχε απαρτία. Συνέρρευσαν άπαντες από νοσηρό ενδιαφέρον, όχι γιατί θα μίλαγε μόνον ο Πρωθυπουργός, αλλά και ο θεματοφύλακας της «αλλαγής», Βασούλα. Η ομιλία του Πρωθυπουργού μεταδόθηκε ζωντανά και όχι μαγνητοσκοπημένα. Επίτευγμα, δεν έκανε κανένα σαρδάμ!
Όμως δεν ειπώθηκε η αλήθεια. Όπως γιατί χάθηκαν 14 μήνες για να εφαρμόσει το μνημόνιο, που ακόμα και αν δεν μας είχε επιβληθεί έπρεπε να το εφεύρουμε μόνοι μας;
Δεν μας μίλησε για τους κολλημένους με τον τρίτο δρόμο Υπουργούς του που ενώ έπρεπε να είχαν καταργήσει 1.000 κρατικούς οργανισμούς είχαν αρκεσθεί, σε μόνο 37! Κύριε Πάγκαλε πού είστε;
Δεν μας είπε τι θα έκανε με την απεργιακή λαίλαπα με την οποία μας απειλούσε η ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ μέσω του «επαναστάτη» της επιδότησης κυρίου Φωτόπουλου, όπως και η κάθε συνδικαλιστική νομενκλατούρα του τόπου. Δεν μας μίλησε για τα επαγγέλματα που δεν άνοιξαν γιατί κυβερνούν οι συντεχνίες, ακόμα. Δεν μας μίλησε για τους νυχτοφύλακες των «Ελληνικών Πετρελαίων» που παίρνουν 74.000 ευρώ τον χρόνο! Δεν μας μίλησε για τις μετατάξεις που δεν έγιναν.
Δεν μας είπε για τα 140 εκατομμύρια ευρώ, που μέσα στην κρίση, «τσίμπησαν» οι δικαστικοί λειτουργοί, ως πρώτη δόση, από αυτά που αποφάσισαν μόνοι τους, ότι τους οφείλει η ψωροκώσταινα.
Δεν θέλαμε να ακούσουμε αόριστα και γενικόλογα για τα λάθη που έγιναν. Θέλαμε απαρίθμησή τους και πρόταση λύσης τους, όπως προέβλεπε το μνημόνιο.
Θα ήθελα να ακούσουμε τη κριτική, αυτών που επικαλέστηκαν τις «μέρες του ‘65» και για τους συναδέλφους τους, τύπου Λιάνη και Δημαρά, που ναι μεν έφυγαν από το κόμμα, αλλά έμειναν στη Βουλή, σφιχταγκαλιάζοντας την έδρα τους.
Κάποιοι μάλιστα ίδρυσαν και κόμμα, υποτίθεται νέας κοπής. Τρομάρα τους!
Αλήθεια πως θα χαρακτήριζαν όλοι αυτοί οι «ευαίσθητοι δημοκράτες» τη στάση των δεκάδων δευτεροκλασάτων στελεχών του ΠΑΣΟΚ που αργότερα συνέρρευσαν, ασθμαίνοντας και διαγκωνιζόμενοι, στον ΣΥΡΙΖΑ για να υπουργοποιηθούν; Δημοκράτες, ή καραμπινάτους αποστάτες;
Μετά τη συγκέντρωση του Πρωθυπουργού, έκανε συγκέντρωση, σε κλειστό χώρο, και η αξιωματική αντιπολίτευση. Άκουσα ολόκληρη την ομιλία του αρχηγού, με μεγάλη προσοχή.
Ανατρίχιασα όμως γιατί ένα νεανικό, για τα δεδομένα της πολιτικής, πρόσωπο, που θα μπορούσε να εκφράσει την ελπίδα της ανανέωσης, υποδύθηκε τον Δηλιγιάννη και έβγαλε έναν γερασμένο και δημοκοπικό λόγο γεμάτο συνειδητές ανακρίβειες.
Όλοι στο τέλος της ομιλίας χειροκρότησαν όρθιοι και κανείς δεν πήρε τον λόγο, γιατί όταν ένα κόμμα βρίσκεται στην αντιπολίτευση κονταίνει η εσωκομματική δημοκρατία.
Εγώ όμως χώθηκα πιο βαθιά στο καναπέ μου τρομαγμένος από την πληθώρα των αναπάντητων ερωτημάτων μου. Ερωτήματα εύλογα που κανένα από τα κατά τα άλλα, κουτσομπολεύοντα ασυστόλως δημοσιογραφικά παπαγαλάκια δεν έχει τολμήσει να θέσει στον ίδιο ή στον πλαστικό και ατσαλάκωτο, με το σοβαροφανές, διαπεραστικό, του κενού, βλέμμα, του συμπαθούς κυρίου Μιχελάκη.
- Πώς η βροντερή θέση «όχι στο μνημόνιο» μεταβλήθηκε «σε πλάγιο ήχο» του τύπου επαναδιαπραγμάτευση; Τι μεσολάβησε για την αλλαγή αυτής της θεμελιώδους, μεγαλειώδους, ακρογωνιαίας αντιπολιτευτικής θέσης; Μπορώ να φαντασθώ έναν λόγο, ίσως τον κύριο, αυτόν της προσγείωσης στη πραγματική πολιτική.
- Επαναδιαπραγμάτευση: Ωραία λέξη, εντυπωσιακή, σαν την προηγούμενη πολιτική θέση. Ναι επαναδιαπραγμάτευση, όμως με ποιόν; Το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η τρόικα, οι αρχηγοί κρατών, που είναι δανειστές μας αρνούνται, σε όλους τους τόνους, να επαναδιαπραγματευθούν τα συμφωνηθέντα. Το έχουν δηλώσει με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία, αλλά το έχουν αποκλείσει οριστικά και προσωπικά στον ίδιο και ζητάνε μόνο συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε αυτά που όρισαν. Τα ίδια ειπώθηκαν και στη συνάντηση Μέρκελ – Σαρκοζί που έγινε στις 17.06.11.
- Βροντοφώναξε αγανακτισμένος, ο αρχηγός πως οι όροι του δικού μας μνημονίου είναι πιο απεχθείς από αυτούς που επιβλήθηκαν στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία! Λίγες ώρες νωρίτερα από την ομιλία του αρχηγού, ο ανταποκριτής τη ΕΤ3 στις Βρυξέλλες, είπε στις ειδήσεις απαντώντας σε σχετική ερώτηση ότι οι όροι αυτών των δύο μνημονίων είναι ίδιοι με το δικό μας αν όχι αυστηρότεροι. Λίγες ώρες μετά από την ομιλία του αρχηγού, ο νεοεκλεγείς Πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, (που το κόμμα του ανήκει και αυτό στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα) ανακοίνωσε ότι θα επεκτείνει τους σημερινούς όρους του δικού τους μνημονίου για να έχει γρήγορα αποτελέσματα! Γιατί τόσα ψέματα; Ζούμε στην εποχή της πληροφόρησης και όχι των μπαλκονάτων δεκάρικων
- Μίλησε ο αρχηγός και για τη δραστική μείωση του δημοσίου τομέα. Μα, αυτός δεν ήταν ο Υπουργός Πολιτισμού, πριν από δύο χρόνια, που διόρισε στο Υπουργείο του, εκτός ΑΣΕΠ, 144 υπαλλήλους, στην πλειοψηφία τους από την εκλογική του περιφέρεια, τη Μεσσηνία; Με αυτό το πνεύμα εννοεί τη μείωση του δημοσίου;
Αργότερα ξεκίνησαν η ανοησίες του Ζαππείου 1, 2, 3… κτλ.
Με μεγάλη προθυμία και πειστικότητα απέδωσαν τους δεύτερους ρόλους ο ΛΑΟΣ και ο ΣΥΡΙΖΑ Έτσι η παράσταση ήταν ολοκληρωμένη αλλά, και πάλι, δεν άξιζε τα λεφτά της!
Ο ΛΑΟΣ, θα έπρεπε, πριν προσπαθήσει να μας πείσει για την ορθότητα των προτάσεων και των θέσεών του, να λύσει το φαινόμενο του ανορθόδοξου και αντιφατικού άλματος, που χαρακτηρίζει την ιδεολογία του μια και καλή. Πώς μπορείς να είσαι τιμητής της Ελληνικής Γραμματείας, του Αρχαιοελληνικού πνεύματος και πολιτισμού και συγχρόνως πιστός οπαδός αυτών, που οι ομοϊδεάτες και ομόθρησκοι πρόγονοί τους, διαλύοντας τον αρχαίο κόσμο και καταδιώκοντας τις επιστήμες τη φιλοσοφία, το λόγο και τις τέχνες, έφεραν το Βυζαντινό Μεσαίωνα; Σοβαρευτείτε!
Το κείμενο ταιριάζει γάντι στο νέο παραθρησκευτικό κόμμα, την Ελληνική Λύση που προσπαθεί να ψαρέψει από το ναυάγιο του ΛΑΟΣ, παραμένοντας όμως ρεπλίκα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν με ενοχλεί που μεταβλήθηκε σε υποκειμενικό σχολιαστή της επικαιρότητας, διανθίζοντας με επαναστατικές ρετσέτες το πολιτικό του λόγο.
Με τρομάζει πως αν επισχύσει (ως εκ θαύματος) το κοινωνικό μοντέλο που ευαγγελίζονται, η Ελλάδα θα μεταβληθεί σε Αλβανία του Εμβέρ Χότζα ή Ρουμανία του Τσαουσέσκου, με μια δόση αναρχισμού, έτσι για πρωτοτυπία…
Είναι κρίμα τόσα αστραφτερά μυαλά και μάλιστα μιας κάποιας ηλικίας να αυτοκαταργούνται μέσα σε λαβύρινθους ιδεολογικών –ισμών…
Θυμηθείτε το Πουλαντζά για αυτά που έλεγε και όχι για να μιμηθείτε το τέλος του…
Από το φεστιβάλ δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι «πανηγυριώτικες» εκδηλώσεις την τελευταία μέρα. Το κόμμα με τη μεγαλύτερη πείρα σε αυτές τις εκδηλώσεις ανέλαβε τον υπαίθριο πανηγυρισμό!
Στην πλατεία της Ομόνοιας, το ΚΚΕ συνάθροισε, για μια ακόμα φορά, τα μέλη του για να ακούσουν την κύρια ομιλήτρια που εκφώνησε τον πανηγυρικό. Ήταν η Γενική Γραμματέας του.
Χωροταξική διάταξη συγκεντρωμένων ίδια όπως στις ομιλίες του Χαρίλαου στα φεστιβάλ της ΚΝΕ – ΟΔΗΓΗΤΗ στου Ζωγράφου. Το μπλοκ της ΚΝΕ μπροστά – μπροστά, όπως πάντα, με σημαίες και φρέσκα και αποφασιστικά πρόσωπα που επαναλάμβαναν όμως γερασμένα συνθήματα σαν να ζούσαν ακόμα τις «Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο».
Περιεχόμενο ομιλίας ίδιο με τα εδώ και 70 χρόνια επαναλαμβανόμενα «φλογερά» συνθήματα. Κανένα ερώτημα, μόνο απαντήσεις, όπως αρμόζει σε μια θρησκεία. Κανένα πρακτικό όραμα. Το κενό γέμισαν ρετσέτες και αφορισμοί. Κουβέντα για τις 350.000 απολυμένους του ιδιωτικού τομέα (Τόσοι ήταν μέχρι εκείνη τη χρονική στιγμή).
Μας μίλησε και για τα αγαπημένα της, πια, «στρώματα». Τα κοινωνικά στρώματα. Μόνο που δεν έχει καταλάβει ότι πάνω στο δικό μας στρώμα, των ιδιωτών, έχει ξαπλώσει ολόκληρο το δημόσιο που είναι και ο παντοτινός κομματικός της έρωτας και έχει τινάξει τα ελατήρια στον αέρα. Κρίμα…
Ένα ιστορικό κόμμα που αρνείται να διαβάσει και να μάθει από την ιστορία. Ένα κόμμα που δεν τολμά να γράψει τη δική του ιστορία, ίσως γιατί με μια τέτοια προσπάθεια θα κατέρρεε ο μύθος του και θα έστελνε τη νομενκλατούρα του οριστικά στο σπίτι της, μέχρι το τέλος του χρόνου!
Εδώ τελείωσε η θεατρική αναδρομή.
Όπως διαπιστώσαμε η πολιτική αφέλεια, η αδιαφορία για την πραγματικότητα, η επικυριαρχία του φαίνεσθαι επί της ουσίας των πραγμάτων, η έλλειψη γνώσεων, ο βερμπαλισμός, οι λεκτικές καρικατούρες, ο ξύλινος λόγος, οι αλληλοκατηγορίες, οι απόλυτες και κάθετες διαφωνίες επί παντός επιστητού, ψέματα και ανακρίβειες, έωλες υποσχέσεις φανφαρονισμοί και κουβέντες στη σφαίρα του φανταστικού, είναι διαχρονικά χαρακτηριστικά των «οραμάτων» που πιστά αναμασούν και μας σερβίρουν, είτε καυγαδίζοντας, είτε με μειλίχια, σχεδόν θρησκευτική φωνή, όπως στην περίπτωση που αναλύουμε.
Προσοχή! Μην ακολουθείτε, μη γίνετε οπαδοί και κυρίως μην αλωθείτε από τον κούφιο φανατισμό που μπορεί να μας μπερδέψει και να μας αποπροσανατολίσει, κάτι που επιθυμούν. Το ξέρουμε πως, ότι και να ψηφίσουμε, έλεγχο στο πολιτικό προσωπικό με στόχο την ευημερία του τόπου μας, με αυτό το πολίτευμα, δεν μπορούμε να έχουμε.
