ΑΡΘΡΟ
Της Τόλης Καραγιαννίδου – Τσολπίδου
Συνταξιούχου τραπεζικής υπαλλήλου πρώην Α.Τ.Ε.
Μεγάλο ζεϊμπέκικο (χορός των χορών). Η σκέψη του Μίκη γεμάτη από προσδοκίες και όνειρα από τότε που ήταν στο Μακρονήσι. Είχαν περάσει 10 χρόνια από τότε που το ‘γραψε, ήταν 1960 που το κυκλοφόρησε για τους νέους και ήταν ένα καινούργιο ξεκίνημα, όπως και για τον πολύ κόσμο.
Μπορεί για τον πολύ κόσμο το ζεϊμπέκικο να σημαίνει ταβέρνα, σπάσιμο πιάτων, διασκέδαση, όμως ο Μίκης έκανε το πάντρεμα της θεματολογίας των παθών του Έλληνα. Είναι ένα φορτισμένο ιστορικά τραγούδι και «σημαδεμένο» από την ανεπανάληπτη φωνή του Μπιθικώτση που δύσκολα ξεπερνιέται η αρχική εκτέλεση στη ψυχή μας (το ερμήνευσαν και άλλοι).
Ένα δειλινό, ένα δειλινό
ένα δειλινό σε δέσαν στον σταυρό
σου κάρφωσαν τα χέρια σου, μου κάρφωσαν τα σπλάχνα
σου δέσανε τα μάτια σου ω! ω! μου δέσαν τη ψυχή μου
Ένα δειλινό, ένα δειλινό
ένα δειλινό με τσάκισαν στα δυο
μου κλέψανε την όραση, μου πήραν την αφή μου
μόνο μου ‘μεινε η ακοή ω! ω! να σ’ αγρικώ παιδί μου
Α ρε Μίκη πόσο επίκαιρος είσαι! Δεν το αναλύω το ποίημα – τραγούδι, γιατί όλοι οι Δημοκρατικοί καταλαβαίνετε το νόημα του και το τι τραβούμε και θα τραβήξουμε στη συνέχεια.
Όχι λοιπόν στα «επενδυτικά πακέτα» και άλλα προνόμια στις μετοχικές – καπιταλιστικές επιχειρήσεις.
Με τη δραστηριότητά μας και τη ψήφο μας στις 25/6 να συμβάλουμε δημιουργικά στην κοινωνική πρόοδο αποδυναμώνοντας τη Ν.Δ.
