Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω (Μέρος Β’)

ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

(συνέχεια από το προηγούμενο )

-Περίπου 450.000 πολίτες άσκησαν στις 2 τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις το δημοκρατικό τους δικαίωμα να ψηφίσουν… ψηφίζοντας να μην υπάρχει δημοκρατία ή δικαιώματα, δηλαδή επιλέγοντας φασιστικό φορέα.

-Ιδιαιτέρως μεγάλα ποσοστά του τηλεοπτικού κοινού παρακολουθούν σε τακτική βάση διάφορα τηλεριάλιτι ακραίας υποκουλτούρας ή ακόμα και τούρκικες σαπουνόπερες, ενώ η αγορά και ανάγνωση βιβλίων και e-books βαίνει σταθερά καταποντιζόμενη. Διόλου ανεξήγητο, λοιπόν, που ολοένα και διευρυνόμενο πληθυσμιακό ποσοστό αγνοεί ακόμα και τα πρόσωπα ή τα ιστορικά γεγονότα ετών που αποτελούν ορόσημο ή τα μπερδεύει συχνά αναμεταξύ τους, όπως π.χ. το 1821 με το 1940 ή το 1912.

-Αν και η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών έχει την άποψη ότι η αναξιοκρατία είναι συνυπαίτια για την κακή οργάνωση της κρατικής δομής, εντούτοις είναι βέβαιο ότι η πλειονότητα των ιδίων, αν ερωτηθεί ο καθένας χωριστά, έχει χρησιμοποιήσει πλάγιους τρόπους ή ευθέως τη διαφθορά κρατικών λειτουργών τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του με το σκεπτικό «όλοι έτσι κάνουν, σιγά μην πάω με το Σταυρό στο χέρι». Αυτό μπορεί να αφορά από απλές περιπτώσεις διορισμού στο δημόσιο έως και χρηματισμούς λειτουργών.

-Τα τελευταία 10 χρόνια η Ελλάδα έχει στείλει, άθελά της, στο εξωτερικό περίπου 1 εκατομμύριο οικονομικούς μετανάστες. Εντούτοις μεγάλη μερίδα πολιτών θεωρεί ως κίνδυνο τους οικονομικούς μετανάστες που έχει δεχθεί η χώρα μας !

-Εξίσου μεγάλη μερίδα πολιτών θεωρεί ως κίνδυνο ή μιάσματα, ή έστω στέκει φοβική ή βρίσκεται σε αρνητική βιοθεωρία απέναντι στους ίδιους μας τους συμπατριώτες οι οποίοι τυγχάνει να είναι ομοφυλόφιλοι, Ρομά, δεύτερης ή πρώτης γενιάς παιδιά μεταναστών, ετερόδοξοι, άθεοι ή αλλόθρησκοι, ακόμα και αν τυχόν έχουν άλλη κομματική προτίμηση.

Θα μπορούσε κανείς να απαριθμήσει τόσα κι άλλα τόσα που, δυστυχώς, ισχύουν ή να περάσει ώρες συζητώντας το καθένα από τα παραπάνω σε τι έκταση ισχύει και πως συνέχεται με τα υπόλοιπα. Το μόνο βέβαιο, όμως, είναι ότι πολύς κόσμος θα μπορούσε να αναγνωρίσει κάτι από τον εαυτό του σε ένα ή σε περισσότερα από όλα αυτά. Να, λοιπόν, πόσο επίκαιρο είναι το ότι, αλλάζοντας τους εαυτούς μας, αλλάζει η κοινωνία. Είναι, άραγε, χρέος της Κυβέρνησης να τα αλλάξει όλα αυτά; Μα την Κυβέρνηση την επιλέγει ο κόσμος που είναι όπως προπεριγράφηκε, άρα την εκλέγει όμοιά του. Γιατί να εκπαιδεύσει μία φαύλη άρχουσα τάξη τον κόσμο στην ορθή κρίση, αν η εσφαλμένη κρίση την βοήθησε να εκλεγεί;

Υπάρχουν, βέβαια, και όσοι θα πουν «καλά, εμείς που δεν έχουμε καμία σχέση με όλα αυτά τι φταίμε;». Λοιπόν, υποθέτω ότι οι λιγότεροι που έχουν την αρετή και ευστροφία να μην έχουν καμία σχέση με τα παραπάνω, θα διαθέτουν και την καλλιέργεια και παιδεία για να αντιληφθούν στωικά ότι τα «θέλω» των πολλών δεσμεύουν τα «δεν πρέπει» των ολίγων. Αλλά έχουν και ένα ακόμα χρέος απέναντι στους πολλούς, επειδή από τη φύση τους δόθηκε ο υπαρκτικός αυτοσκοπός να διαφέρουν.

Σε αυτήν την στρεβλή δημοκρατία, που έχει περάσει πολλάκις την αντίπερα όχθη της αναρχίας, δεν είναι στρεβλό το ότι όποιος κάθεται στην καρέκλα της Αρχής κάποτε σηκώνεται και φεύγει, αλλά το τι αφήνει φεύγοντας; Έτσι οι προηγούμενοι, έτσι κι ο τωρινός και οι επόμενοι. Εμείς όμως, ο λαός, μένουμε εδώ. Είναι κρίσιμη η χρονιά και οι καιροί ου μενετοί. Οι κίνδυνοι δεν είναι μόνο οικονομικοί αλλά και γεωπολιτικοί. Όταν φθάσει η ώρα της κάλπης ας κάνουν όλοι αυτοκριτική και ας το ρίξουν το κουκί τους όπου τους ταιριάζει, αλλά πριν αφεθούμε σε διχασμούς ας γνωρίζουμε ότι άλλη εικόνα της χώρας από την εκάστοτε κυβερνητική στο εξωτερικό δεν υπάρχει. Ο εχθρός είναι ενωμένος και περιμένει το λάθος μας για να αρπάξει το μερτικό, που διαλαλεί πως αδίκως δεν του μοιράστηκε από τη γη και τη θάλασσά μας. Εμείς θα είμαστε ενωμένοι ή ακυβέρνητοι θα δώσουμε πάτημα;

Να το χρέος των ολίγων: να κάνουν τους πολλούς να το αντιληφθούν, όποιος και να είναι επάνω. Και όχι μόνον αυτό, αλλά και όταν αργά ή γρήγορα οι δύσκολοι καιροί και οι κίνδυνοι παρέλθουν στη στροφή της ιστορίας, εκείνοι για όσο ζουν να είναι με το παράδειγμά τους φως για τους γύρω τους, όχι για ανταμοιβή αλλά γιατί έτσι είναι το φυσικό τους να τους αρέσει. Να διορθώνουν, όπως οι βιβλικοί Κριτές, με τα λόγια και με τον τρόπο ζωής τους, όλους εκείνους που θεωρούν ότι η ρότα της ζωής τους είναι σωστή και τους φταίνε οι «από πάνω», ενώ στραβά αρμενίζουνε και οι ίδιοι.

Για το τέλος άφησα την πιο απίθανη, κατά τον Πλάτωνα, περίπτωση: κάποτε να κυβερνήσουν οι ενάρετοι. Αν από γύρισμα της τύχης κάποιος εξ’ αυτών βρεθεί στην εφήμερη εξουσία, ας έχει την συναίσθηση τόσο του προαναφερθέντος χρέος του όσο και της δοτής και πρόσκαιρης Αρχής, αφού και οι τιμές και η ισχύς και ο ίδιος ο βίος έχουν κάποιο πέρας. Κυρίως, όμως, ας έχει στο νου του το παράδειγμα του βασιλιά της Μακεδονίας Φιλίππου, ο οποίος όταν έφθασε στο απόγειο της δόξας και των κατακτήσεών του, είχε διατάξει τον υπηρέτη του να τον ξυπνάει κάθε πρωί με τα λόγια «Φίλιππε, να θυμάσαι ότι είσαι άνθρωπος».

ΓΑΛΑΤΕΙΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω:

Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω.

Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω:

Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω.

Στη Σμύρνη, Μέλπω. Ηρώ, στη Σαλονίκη.

Στο Βόλο, Κατινίτσα, έναν καιρό.

Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Λέλα.

Ο τόπος μου, ποιος ήταν; Ποιοι οι δικοί μου;

Αν ξέρω, ανάθεμά με.

Σπίτι, πατρίδα έχω τα μπορντέλα.

Ως κι οι πικροί μου χρόνοι, οι παιδικοί μου,

θολές, σβησμένες ζωγραφιές.

Κι είν’ αδειανό σεντούκι η θύμησή μου.

Το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες.

Και τ’ αύριο απ’ το σήμερα θε να ‘ναι.

Φιλιά από στόματ’ άγνωστα, βρισιές

κι οι χωροφύλακες να με τραβολογάνε.

Γλέντια, καυγάδες ως να φέξει.

Αρρώστιες, αμφιθέατρο, Συγγρού

κι ενέσεις εξακόσια έξι.

Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι.

Όλη η ζωή μου του χαμού.

Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω:

Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω.

Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω:

Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω.

Εύχομαι σε όλους μυαλό συνείδηση εντιμότητα και με την καρδιά σας καθαρή.