Άρθρο
του Μαργαρίτη Τζίμα
πρώην Υπουργού
Κατά καιρούς έχει γίνει μεγάλη συζήτηση για τον ατομικισμό. Στην εποχή της αλματώδους ανάπτυξης της τεχνολογίας και των επιστημών, λένε πολλοί πως αυξάνεται η απομόνωση του ανθρώπου και ελαττώνεται η επικοινωνία του με το περιβάλλον των συνανθρώπων του.
Όμως πάντοτε και παντού υπάρχει η μέση οδός. Τα πράγματα δεν είναι απελπιστικά. Οι κοινωνικές δομές είναι πολλές. Προβλήματα οικογενειών που έμεναν ως επτασφράγιστο μυστικό τώρα είναι αντιμετωπίσιμα. Η κοινωνική ένταξη μπορεί να επιτευχθεί.
Είναι βέβαιο όμως πως η ανθρωπότητα μαστίζεται από κρίση ταυτότητας και προσανατολισμού. Όσο η εκμετάλλευση των ανθρώπων από οργανωμένα συμφέροντα γιγαντώνεται τόσο και ο βαθμός απομόνωσης των ανθρώπων αυξάνεται. Οι αντοχές των λαών κυρίως αξιοποιούνται για την παραγωγή πλούτου που καρπούνται οι λίγοι. Ενώ θα έπρεπε το αγωνιστικό φρόνημα των πολιτών να διοχετεύεται προς αγώνες για την κατάκτηση της ισονομίας, ισοπολιτείας και μιας καλής ποιότητας ζωής.
Γνωρίζουν οι εκμεταλλευτές του πλούτου της ανθρωπότητας πως όσο εξαθλιωμένος είναι ένας λαός τόσο οι αντιστάσεις του είναι μειωμένες. Σε αυτήν όμως την παγίδα δεν πρέπει να πέφτουν οι άνθρωποι και οι λαοί. Γιατί μόνο με την εξωστρέφεια και τους αγώνες άλλαξε η ροή της ιστορίας και καλυτέρευσαν οι συνθήκες ζωής.
Η ανθρωπότητα πρέπει να στηρίζεται σε υγιείς βάσεις, πρέπει να στηρίζεται σε ανθρώπους που ζούνε καλά, έχουν καλούς μισθούς και απολαμβάνουν τα αγαθά του πολιτισμού. Τότε η απομόνωση θα αποτελεί μια θλιβερή ανάμνηση.
Η καταπίεση των πολιτών δε γίνεται μόνο σε δικτατορικά καθεστώτα. Γινεται και σε δημοκρατίες οι οποίες με το πρόσχημα της… δημοκρατικότητας και του κοινού συμφέροντος αφαιρούν καθημερινά εισόδημα και δικαιώματα από τους πολίτες και τους καταδικάζουν στην απομόνωση και την απαξίωση.
Η αξιοποίηση του Εγώ ενός ανθρώπου επιβάλλεται να γίνεται για την εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου. Αν δεν υπήρχαν οι πολλοί επιστήμονες σε όλους τους τομείς ακόμη θα ζούσαμε στην εποχή των σπηλαίων. Υπέρβαση του εγώ δε γίνεται από μόνη της. Έχει υποχρέωση το κράτος να δημιουργεί συνθήκες άρσης της απομόνωσης.
Απομονωμένοι πολίτες δε σημαίνει μόνο περιορισμός στην ελευθερία. Σημαίνει κυρίως περιορισμός των δυνατοτήτων που κρύβει ο καθένας μέσα του και δεν μπορεί να τις αξιοποιήσει για το κοινωνικό σύνολο. Ας ορίσουμε εμείς τους κανόνες της δημοκρατίας και της προσφοράς.
Αυτό όμως θα γίνει με τη συμμετοχή μας και όχι με την αποχή από τις διαδικασίες που μας αφορούν. Όχι «ιδιωτες», αλλα ενεργά μέλη της κοινωνίας των ανθρώπων. Συμμετοχή, κριτική και ανατροπή των άδικων αποφάσεων που άλλοι αποφασίζουν για μας.
