Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΔΡΑΜΙΝΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ Γ.Κ. ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗ Β’ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ Κ. ΜΙΧΟΠΟΥΛΟΥ
Στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ιερού Ναού Αγίου Αθανασίου Δοξάτου έγινε η παρουσίαση της β’ έκδοσης του βιβλίου του Κωνσταντίνου Μιχόπουλου για τις σφαγές του 1913 και 1941 από τον βουλγαρικό στρατό.
Την εκδήλωση της παρουσίασης αναλάβανε η Αντιπεριφέρεια Δράμας και η Εταιρεία Δραμινών Μελετών, ενώ χορηγός της έκδοσης είναι η κα Ευδοκία Πηγαδά – Τζέγα. Το βιβλίο επανεκδόθηκε στη μνήμη του γιατρού Γεωργίου Τζέγα, τ. χειρουργού και Διευθυντή της Χειρουργικής Κλινικής του Γενικού Νοσοκομείου Δράμας. Προσφέρεται δωρεάν.
Αναφερόμενος στη β’ έκδοση ο τακτικός συνεργάτης της εφημερίδας μας και Πρόεδρος της Εταιρείας Δραμινών Μελετών, κ. Γ.Κ. Χατζόπουλος είπε τα εξής:
«Λαοί οι οποίοι λησμονούν την ιστορική τους πορεία, μοιραία οδηγούνται στην αφομοίωση και στον αφανισμό.
Σεπτότατε Ιεράρχα, κ. Αντιπεριφερειάρχα, εντιμότατοι φίλοι,
Η πιο πάνω ρήση, διατυπωμένη από τον Αμερικανό φιλόσοφο Σανταγιάνα, αποτελεί αψευδή επαλήθευση της ιστορικής πραγματικότητας.
Ασφαλές πρόφραγμα για την αποφυγή μιας τέτοιας ολέθριας κατάληξης αποτελεί η οικοδόμηση αρραγούς κιβωτού, δομημένης από το αλάθητο κριτήριο της αναζήτησης και διάσωσης της αλήθειας χωρίς φόβο και πάθος.
Από αυτήν την αρχή ελαυνόμενος ο εκλεκτός συνάδελφος και χρόνια συνεργάτης Κ. Μιχόπουλος μας προσφέρει σήμερα τον περισπούδαστο καρπό του μόχθου πολλών ετών με τίτλο: “Δοξάτο, ηρωική και μαρτυρική πόλη”.
Υπήρξα ευτυχής γιατί προ ολίγων ετών είχα αναφερθεί εκτενώς στο πόνημά του εδώ στο φιλόκαλον και φιλογενές Δοξάτο, το οποίο παντελώς αναίτια πέρασε μέσα από τη φωτιά και το σίδερο από τα βέβηλα χέρια των ομοδόξων γειτόνων.
Εκπλήσσει και τον πιο ψυχρό μελετητή της ιστορίας το αβυσσαλέο μίσος των ομοδόξων βορείων γειτόνων, οι οποίοι χωρίς φόβο Θεού το διοχετεύσανε στα σώματα και τις ψυχές, των φιλονόμων, φιλέργων και φιλειρηνικών κατοίκων μιας πόλης, την οποία διέκρινε η εργατικότητα, η αγάπη προς την παιδεία, η λατρεία της κοινωνικής συνοχής και η επίζηλη αγάπη προς το ωραίο.
Χωρίς αμφιβολία οι πιο πάνω αρετές των Δοξατινών υπήρξαν το ουσιαστικό κίνητρο των ορεγομένων τα ιερά χώματα της γης, που την ευλόγησαν τα βήματα του μεγάλου των εθνών Αγίου Αποστόλου Παύλου, ώστε να ανασυστήσουν τον ανηλεή ψυχοπομπό μεταβάλλοντας ταυτόχρονα σε ερείπια και τέφρα τους καρπούς της φιλεργίας και της καλαισθησίας των Δοξατινών και μαζί με τη δυσοσμία την οποία ανέδιδαν οι καιόμενες σάρκες παντελώς αθώων αναβίωσαν απεχθείς εκατόμβες του μακρινού παρελθόντος.
Όλη αυτή η μελανή και σπαραξικάρδια εικόνα παρελαύνει μέσα από τις σελίδες της β’ έκδοσης του μακροσκελούς πονήματος, καρπός μιας γραφίδος, που δεν διεγείρει πάθη ασίγαστα, αλλά θέτει σε εγρήγορση τη μνήμη.
Όμως η ανελέητη κλεψύδρα του χρόνου δεν μου επιτρέπει την εκτενή αναφορά στο επίλεκτο πόνημα. Θεωρώ αρκετά όσα παρατίθενται από την προ ετών αναφορά μου στις σελίδες του.
Χωρίς να θέλω να κάνω κατάχρηση της υπομονής σας, επιθυμώ εκπροσωπώντας την Ε.Δ.Μ. να αναφερθώ στις λευκές νύχτες, τις οποίες ανάλωσε ο συγγραφέας για τη σύνθεση της μελανής και παντελώς άδικης σελίδας της επίζηλης πορείας του φιλογενούς Δοξάτου, το οποίον ελιθάσθη, επρήσθη και εν φόνω μαχαίρας απέθανε. Ευχή μου το πόνημα να αποτελέσει συνειδητό ανάγνωσμα όχι για ανάξεση και διαιώνιση μίσους αλλά για σεβασμό προς την άτεγκτη ιστορική μνήμη.
Στα πλαίσια της αναφοράς μου θα ήθελα να εξαίρω την ευγενή προσφορά της χορηγού κυρίας Πηγαδά, η οποία χωρίς φειδώ ανέλαβε τη δαπάνη της νέας έκδοσης, αφιερωμένης στη μνήμη του εξαίρετου Ασκληπιάδη συζύγου της Γιώργου Τζέγα, που πιστός στον Ιπποκράτειο όρκο ανάλωσε τη ζωή του ανυστερόβουλα στην ανακούφιση και θεραπεία του πάσχοντος συνανθρώπου του.
Ας μου επιτραπεί να επισημάνω ότι τέτοιες χορηγίες κατέχουν εξέχουσα θέση στη ζωή μας και μάλιστα σε εποχή ισχνών αγελάδων.
Αξιέπαινη πολλαπλώς η χειρονομία της κυρίας Πηγαδά. Ευχή μας να μη λείψουν από την υλοκυριαρχούμενη και άνυδρη πνευματικά εποχή μας οι Μαικήνες.
Ας είναι λοιπόν αγείρατος η μνήμη του Ασκληπιάδη Γιώργου Τζέγα.
Εύχομαι ολοκαρδίως η πράξη της κυρίας Πηγαδά που αποτελεί υλοποίηση της επιθυμίας του αειμνήστου συζύγου της, να βρει ανυστερόβουλους μιμητές, που τόσο τους χρειάζεται η αναζήτηση και διατήρηση της αληθούς ιστορικής μνήμης.
Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι θα ήταν παράλειψή μου σοβαρή, αν δεν ευχόμουν ολοκαρδίως σώφρονα νουν και καρδίαν καθαράν στον αγαπητό μου συνάδελφο, ώστε με την ευλογία και τη φώτιση του Αγίου Θεού μας, να μας κάνει κοινωνούς μιας νέας αγλαοκάρπου πνευματικής προσφοράς.
Σας ευχαριστώ θερμότατα για την υπομονή να με ακούσετε».
