ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
Τ. Λυκειάρχη
ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
(συνέχεια από το προηγούμενο)
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ ο Β’ αποστέλλει δεύτερο έγγραφο με την ίδια ημερομηνία (6 Νοεμβρίου 1874) και προς τον Μητροπολίτη Δράμας Ιωαννίκιο Οικονόμου και τους χριστιανούς της πόλης Δράμας του συνιστά να υποδεχθεί φιλόφρονα και με την προσήκουσα στο αρχιερατικό και εξαρχικό αξίωμα τιμή τον Μητροπολίτη Ξάνθης Καλλίνικο, λαμβάνοντας υπ’ όψη τη σύνεση και το συνδιαλλακτικό του πνεύμα. Του συνιστά μάλιστα να αντιληφθεί πόσο επιζήμια είναι η ηθική βλάβη, η οποία προέρχεται από τις έριδες και τις διχόνοιες τόσο στα «Σχολιακά, όσο και στα κοινά πράγματα». Γι’ αυτό και πρέπει ως εθνικός ηγέτης να λησμονήσει τις διαιρέσεις και αντιπάθειες και να συμφιλιωθεί με τους αντιμαχομένους και ομονοώντας να επιδοθούν όλοι με ζήλο στη βελτίωση των «κοινών και Σχολιακών πραγμάτων».
Από το δεύτερο αυτό πατριαρχικό έγγραφο διαπιστώνεται με ευκρίνεια ότι ο Μητροπολίτης Δράμας Ιωαννίκιος έφερε μέρος της ευθύνης για τη διχοστασία του ποιμνίου του.
Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε σε ποιους λόγους οφειλόταν αυτή η τόσο σοβαρή διένεξη, ώστε να απασχολήσει σοβαρά το ενδιαφέρον και την ανησυχία του Οικουμενικού Πατριάρχη. Ασφαλώς μια επισταμένη έρευνα στα Αρχεία του Πατριαρχείου θα δώσει απάντηση σαφή στην απορία. Η έρευνα στα Αρχεία του πατριαρχείου θεωρείται αναγκαία για τη συγγραφή της Ιστορίας της Δράμας και της περιοχής της.
Ευτυχώς, όπως φαίνεται από το Πατριαρχικό έγγραφο της 8ης Φεβρουαρίου 1875, η διαλλακτική ικανότητα του Μητροπολίτη Ξάνθης Καλλινίκου απεδείχθη περίτρανα. Οι διενέξεις, οι οποίες προκύψανε εξαιτίας των Σχολικών και Ενοριακών πραγμάτων έπαψαν να υπάρχουν χάρη στη σωφροσύνη και στην ειρηνική του επιστασία, ενώ επήλθε η ηρεμία και η αγαστή συνεργασία στο χώρο της παιδείας. Και όχι μόνο εξαλείφθηκε η διχοστασία μεταξύ των Χριστιανών, αλλά τέθηκαν και οι βάσεις καλής και αρμονικής διεύθυνσης των εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων με τη σύνταξη Κανονισμού, με ένδεκα κεφάλαια, αντίγραφο του οποίου απεστάλη στον Οικουμενικό Πατριάρχη, χαροποιώντας τον περίτρανα, αφού έπαιρνε τέλος το σοβαρό αυτό θέμα, επώδυνο για τον ελληνισμό της Δράμας.
Η ικανοποίηση του Πατριάρχη είναι έκδηλη γι’ αυτό και απευθύνει πατρικό έπαινο τόσο προς τον Μητροπολίτη Ιωαννίκιο, όσο και προς τους προκρίτους της Δράμας νουθετώντας τους ότι του λοιπού πρέπει να αποφεύγουν τις «μάταιες» αφορμές, που προκαλούν δυσαρέσκειες. Μέριμνά τους πρέπει να είναι στο εξής η πρόοδος και η ωφέλεια των Χριστιανών, ιδιαίτερα δε πρέπει να έχουν ως κυρίαρχο έργο τους την εύρυθμη λειτουργία των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, αφού μόνον η παιδεία φέρνει στον άνθρωπο την ευτυχία, στολίζει την ψυχή, κατασιγάζει τα πάθη, θωρακίζει την ελευθερία, που δεν κινδυνεύει από τον παντοκαταλύτη χρόνο, ο οποίος σαρώνει, ξεθωριάζει και αφανίζει τα πάντα.
Παραθέσαμε τα πιο πάνω όχι τόσο για να επισημάνουμε άστοχες ενέργειες ενίων Ιεραρχών και Προκρίτων στους δυσχείμερους χρόνους, στους οποίους στήριζε τις ελπίδες για τη σωτηρία του το δούλον Γένος των Ελλήνων Χριστιανών της Δράμας, αλλά για να εξαρθεί η αγωνία της Μητέρας Εκκλησίας, του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, που συχνά δρούσε άφοβα, χωρίς τον υπολογισμό τον υπολογισμό της ίδιας της ζωής, αφού η δράση του εκτυλισσόταν κάτω από την απάνθρωπη και έντονα καταπιεστική δράση του φανατισμένου Ισλαμισμού, για τον οποίο η ανθρώπινη ζωή των αλλοδόξων και αλλοθρήσκων ελάχιστη είχε αξία.
Χρέος λοιπών των επιγενομένων είναι να στρέφουν με σεβασμό τη μνήμη προς όλους εκείνους, οι οποίοι, χωρίς δισταγμό, ανέβηκαν στο Γολγοθά για να μην αφανισθεί το Ελληνικό Γένος, αυτό που «όλοι πολεμούν να φάνε, μένει όμως μαγιά για να μη χαθεί από του προσώπου της γης», κατά πως υποστηρίζει ο μεγάλος Έλληνας, Στρατηγός Μακρυγιάννης.
Αλίμονο, αν τα σφάλματα κάποιων ηγετών, οδηγούσαν στην απαξίωση και στη διαγραφή του θεσμού της ηγεσίας, και μάλιστα εκείνων των ηγετών που θυσιάστηκαν στο βωμό των υψηλών ιδανικών και αξιών της ζωής, όπως της ελεύθερης προσφοράς της παιδείας, του σεβασμού της ανθρώπινης προσωπικότητας και ελευθερίας, της ελεύθερης έκφρασης των ιδεών και της ειρηνικής συμβίωσης.
ΣΗΜ.: Παρόμοιες διενέξεις παρατηρούνται κατά το ίδιο χρονικό διάστημα και μεταξύ των Ελλήνων Χριστιανών στη γειτονική Ελευθερούπολη. Σ’ αυτές όμως θα αναφερθούμε σε άλλο μας άρθρο.
