ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

Τ. Λυκειάρχη

ΤΕΤΑΡΤΗ 18 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2018, ΩΡΑ 12 Μ.

 

 

  • «Ο άνθρωπος είναι για τον άνθρωπο λύκος» (λατινική ρήση)

 

Είχε δίκιο ο δάσκαλός τους να παραπονιέται, αφού η επίσκεψή τους στο ερημητήριό του είχε σχεδόν ξεχασθεί. Ασφαλώς η διέλευση τόσου χρόνου από την τελευταία τους επίσκεψη στο ερημητήριό του δεν οφειλόταν στο ότι τον είχαν λησμονήσει. Οι έγνοιες του καθενός στέκονταν εμπόδιο για την ψυχική τους αναβάθμιση, που τους ανανέωνε και τους όπλιζε με δύναμη, ώστε να μην τους πάρει από κάτω η ψυχοφθόρα κατάθλιψη.

Αφού άφησαν στο περιθώριο τις έγνοιες, τράβηξαν για το ερημητήριο.

Διακριτικός, όπως πάντα ο δάσκαλος, δεν άφησε να εκδηλωθεί το παράπονό του για τη μακροχρόνια απουσία τους, όμως εκείνοι ένιωθαν δυνατό το μαστίγωμα από τις τύψεις της συνειδήσεώς τους, που το μετρίαζε η τρυφερή αγάπη του δασκάλου. Ένας ένας πήραν τις καθιερωμένες θέσεις τους.

Με το βλέμμα καρφωμένο στο πρόσωπό τους, περίμενε την έναρξη του διαλόγου. Πρώτος, όπως συνήθιζε, πήρε το λόγο ο Αγάθωνας, εκπροσωπώντας ασφαλώς και τους άλλους τρεις, τον Πολυδεύκη, τον Αμύντα και τον Κλείτο.

-Δάσκαλε σεβαστέ, αυτές τις ημέρες η ψυχή μας είναι περίλυπη. Το αίμα ρέει άφθονο, ψυχούλες χάνονται, εστίες μεταβάλλονται σε στάχτες, τα δάκρυα στερεύουν, χιλιάδες συνάνθρωποί μας με σαλεμένο το νου εγκαταλείπουν τη γη, που τη ζύμωσαν με τον ιδρώτα και το αίμα τους. Φως για να ειρηνεύσει ο πλανήτης δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Πιστεύεις, σεβαστέ μας δάσκαλε, ότι θα ‘ρθει κάποτε το τέλος του πόνου, που δοκιμάζουν οι συνάνθρωποί μας;

-Λαμπρέ μου φίλε Αγάθωνα, με απογοητεύεις με την ασθενική σου μνήμη, κάτι που δεν δικαιολογείται, αφού ακόμη δεν σε πήραν τα χρόνια. Λησμόνησες φαίνεται αυτά, που λέγαμε στη διδασκαλία της ιστορίας. Δεν χάνονταν και τότε ζωές, δεν μετατρέπονταν σε ερείπια οι κόποι ετών, δεν αναγκάζονταν σε ακούσει εγκατάλειψη της γης τους χιλιάδες συνάνθρωποι μας; Αυτός είναι ο άνθρωπος, το τυφλό όργανο του Μαμωνά, το λογικό ον, το κατάφορτο με πάθη, που τυφλωμένο από την πλεονεξία, την αλαζονεία, την ηδονή, που προκαλεί πόνο, που έχει την τάση να υψώνει με ευκολία τείχη ανάμεσα στις ψυχές, να υπηρετεί με πάθος το εγώ του, τα συμφέροντά του και ας γνωρίζει καλά ότι ο τελικός απολογισμός, όταν θα κλείσει το ταμείο των όσων έπραξε, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μόνο ένα οδυνηρό κενό!

-Αφού, σεβαστέ μας δάσκαλε, οδηγείται συχνά ο άνθρωπος σ’ έναν τέτοιο, όπως τον χαρακτηρίσατε, οδυνηρό απολογισμό, γιατί δεν συνετίζεται; είπε ο Κλείτος, μπαίνοντας στη συζήτηση. Εσύ, που τόση σοφία κατέχεις, τι νομίζεις ότι πρέπει να γίνει, ώστε η ανθρώπινη ζωή να πάψει να είναι άθυρμα στα χέρια των αφρόνων;

-Λαμπρέ μου φίλε Κλείτο, το φάρμακο για να ξεριζωθούν τα πάθη, είναι μόνον η παιδεία. Και δεν εννοώ την παιδεία των γνώσεων, και ιδιαίτερα της τεχνολογίας. εννοώ την παιδεία εκείνη, που θα καλλιεργεί τις ψυχές, που θα θέτει σε οριστική ύπνωση τα πάθη, που θα κάνει ρωμαλέα την εκδήλωση της ανυστερόβουλης αγάπης, που θα ανταμώνει ψυχές, που θα στεριώνει την αντίληψη της ισότητας, του σεβασμού, της αλληλοβοήθειας, που θα γαληνεύει τις φουρτούνες, που θα ενισχύει την αυτοκριτική, άριστο ίαμα για την προσέγγιση των ψυχών. Αν ο άνθρωπος δεν ξεριζώσει από την ψυχή του όλα εκείνα, που τον μεταβάλουν σε θηρία, που μόνη του έγνοια είναι η ικανοποίηση του σαρκίου του, τότε μην περιμένεις να έρθει το γαλήνεμα των ψυχών. Τότε θα εξακολουθεί να ρέει το αίμα αθώων.

-Σεβαστέ μας δάσκαλε, δεν αισιοδοξείς ότι κάποτε θα ειρηνεύσει ο κόσμος; Έτσι ήρθαμε, έτσι θα πάμε; Και τότε τι μας χρειάζονται οι ασφαλιστικές δικλίδες; Για να κάνουν δήθεν λιγότερη τη συμφορά; είπε, μπαίνοντας στη συζήτηση, ο Αμύντας.

-Δεν έχω ως αρχή της ζωής μου, λαμπρέ μου φίλε Αμύντα, να δηλητηριάζω τις ψυχές των ανθρώπων με απαισιοδοξία, που αποτελεί τον βέβαιο εχθρό κάθε προόδου. Τα λευκά μου μαλλιά σε μια τέτοια διαπίστωση με οδήγησαν. Ίσως θα αντιτείνεις ότι πρόξενοι της συμφοράς είναι οι ηγέτες των λαών, που τους γοητεύει ο θώκος, η προβολή και η αλαζονεία. Οι ηγέτες, καλέ μου φίλε Αμύντα, δεν μας ήρθαν από άλλον πλανήτη. Γήινοι είναι και αυτοί. Μέσα από τους ανθρώπους ξεκίνησαν. Δικά μας παιδιά είναι. Συνανάστροφοί μας ήταν προτού πάρουν την καρέκλα και από το φόβο μήπως τη στερηθούν κάποτε, γίνονται τυφλά όργανα των εμπόρων του πολέμου, που λειτουργούν ως η Κίρκη της εξουσίας, διατεθειμένοι να σταυρώσουν κάθε συνάνθρωπό τους, ο οποίος ευαγγελίζεται την ειρήνη. Δεν ελπίζω ότι ο άνθρωπος θα κατορθώσει ποτέ να χτίσει μια κοινωνία αγγέλων. Θα εξακολουθεί, όσοι αιώνες κι αν διαβούν, να έχει ως οδηγό του τη ρήση των Λατίνων: «Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος». Και αυτή η ρήση θα ισχύει πάντα.

Εδώ τελείωσε η συζήτηση. Απογοητευμένοι, αποχαιρέτησαν τον δάσκαλό τους, υποσχόμενοι να πυκνώσουν τις επισκέψεις και ας ήταν πικρή αυτή τη φορά η διδασκαλία. Κάποτε οι αλήθειες πρέπει να λέγονται, όσο πικρές κι αν είναι.