ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

(συνέχεια από το προηγούμενο)

 

Από τον ενθουσιασμό στην απογοήτευση

 

Η κυρία Θ.Δ. αναφέρεται σε μια αντίστοιχη περίπτωση, φωτίζοντας όμως μια πλευρά που κρύβεται και μπορεί να υπονομεύσει τα πάντα. «Συνήθως, περνάω με την οικογένειά μου πολύ ωραία στις διακοπές μας, και αυτό με γεμίζει ενέργεια. Αισθάνομαι τότε αισιόδοξη ότι αυτή τη φορά, αυτό το φθινόπωρο, δεν θα παρασυρθώ από τη ρουτίνα και θα διαμορφώσω όπως φαντάζομαι εγώ τη ζωή μου και όχι όπως με παρασέρνει εκείνη και οι απαιτήσεις της. Μόνο που αυτό διαρκεί πολύ λίγο. Βάζω υψηλούς στόχους και τελικά κουράζομαι μόνο στη σκέψη. Ποτέ μέχρι τώρα δεν έχω κατορθώσει να υλοποιήσω τίποτα. Καταλήγω να νιώθω ανίκανη».

 

H σημασία των μικρών αλλαγών

 

Αυτό το συναίσθημα που μας μεταδίδει η κυρία Θ.Δ. είναι συνώνυμο της ματαίωσης, που ακυρώνει την προσπάθειά μας και τελικά μας οδηγεί σε ψυχικό και συναισθηματικό αδιέξοδο. Οι ματαιωμένες προσπάθειες είναι ικανές να προκαλέσουν θυμό και το αίσθημα του αδύνατου, και αυτό οδηγεί στο να φτάνουμε πολύ γρήγορα στο άλλο άκρο: από την υπερτίμηση των δυνατοτήτων μας, την αίσθηση ότι μπορούμε να τα αλλάξουμε όλα, φτάνουμε σε αδιέξοδο, στην αίσθηση ότι τίποτα δεν αλλάζει. Πόσο αφελείς ήμασταν που νομίζαμε ότι μπορούμε να πάμε κόντρα στη ρουτίνα. H λύση είναι στο χέρι μας και στην αίσθηση του μέτρου. Δεν χρειάζεται να θέτουμε τόσο υψηλούς στόχους. Ας μην μπερδεύουμε τη διάθεση του καλοκαιριού με τη διάθεσή μας καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Για το φθινόπωρο, και για να αποφύγουμε το βασανιστικό ματαιωτικό συναίσθημα, ελπίζουμε και στοχεύουμε σε αλλαγές σύντομες, μικρές, σχεδόν απόλυτα επιτεύξιμες. Όταν τις θέσουμε σε εφαρμογή και τις εδραιώσουμε, τότε -πάλι με σύνεση- οργανώνουμε ένα επόμενο σχέδιο. Και έτσι προχωράμε… έχοντας πάντα την ασφαλιστική δικλείδα ότι ακόμη κι αν δεν πετύχουμε τίποτα από όλα αυτά, δεν θα αισθανθούμε μεγάλη ψυχική συντριβή για το μεγαλόπνοο πλάνο που ναυάγησε.

 

O θυμός και η λύπη

 

H έκφραση «τα κεφάλια μέσα» δημιουργεί ασυνείδητα έναν εσωτερικό καταναγκασμό, τον οποίο θέτουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας, πιστεύοντας ότι είναι ο μόνος τρόπος προσαρμογής: άμεσος, βίαιος και ακαριαίος. Είναι προφανές, όμως, ότι δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να πειθαρχήσουν με τέτοια αυστηρότητα. Οπότε, είναι προτιμότερη μια αργή και ρυθμική επιστροφή σε ψυχικό και συναισθηματικό επίπεδο, ώστε να χωρέσουν οι αδυναμίες, οι σκέψεις πάνω σε αυτά που ζήσαμε. Ας αποδεχτούμε τον εσωτερικό θυμό και την ενδόμυχη λύπη για τις απαιτητικές συνθήκες της καθημερινότητας ως κάτι αναμενόμενο.

 

Και όμως

 

Πέρασε ένα ολόκληρο δεκαπενθήμερο χωρίς καν να το καταλάβω. Έλεγα κάποτε στον εαυτό μου ότι οι μέρες περνούν γρηγορότερα όταν δουλεύεις πολύ.

Τώρα λέω ότι καλπάζουν όταν ξεκουράζεσαι. Κι αυτά που λένε ότι όταν κάθεσαι δεν ξέρεις τι να κάνεις και δεν περνάει η ώρα, είναι παραμύθια…

Πάντα βρίσκεις κάτι να κάνεις. Ιδίως τώρα που είναι καλοκαίρι.

Καταρχάς κολυμπάς… Με τις ώρες… Βυθίζεις όλο σου το σώμα στο νερό, που ανέκαθεν συμβόλιζε τη γέννηση, είναι ιαματικό, γαληνεύει το μυαλό και τη ψυχή -δεν είναι τυχαίο ότι κάποτε στους ανθρώπους με ψυχικά προβλήματα σύστηναν οι γιατροί οπωσδήποτε μπάνια στη θάλασσα.

Κατά δεύτερον περπατάς… Βόλτες το σούρουπο όταν αρχίζει να πέφτει ο ήλιος και το θερμόμετρο κάπως κατεβαίνει, εκτός αν έχει καύσωνα. Σουλάτσα δίπλα στο κύμα, ξυπόλυτη να βρέχει τα πόδια σου το νερό και να νιώθεις τα πέλματά σου να βυθίζονται δροσερά στην υγρή άμμο της ακρογιαλιάς.

Τρίτον κοιμάσαι… Όσο θες, όπου θες… Στο κρεβάτι σου χωρίς το άγχος του ξυπνητηριού που θα χτυπήσει, κάτω από ένα αρμυρίκι και τη σκιά του μετά το εξαντλητικό μπάνιο έχοντας μόλις φάει λίγο ψωμί και τυρί, ίσα για να μην πέσεις ξερή από τη νηστικομάρα.

Τέταρτον διαβάζεις… διαβάζεις πολύ… Γιατί τα βιβλία σώζουν πραγματικά ζωές και πού θα βρεις ξανά μέσα στον χρόνο τόσες ελεύθερες ώρες για να ξεφυλλίσεις αγαπημένους τόμους; Τους συγκεντρώνεις, λοιπόν, στην άκρη για το καλοκαίρι και πάντα έχεις πού να τους χωρέσεις.

Τέλος, το καλύτερο, μπορείς επιτέλους να βγεις. Να βγεις πολύ. Με φίλους, συγγενείς, αγαπημένους ανθρώπους που τους στερείσαι λόγω δουλειάς όλη τη χρονιά. Μπορείς να πιεις μαζί τους, να γελάσεις, να πεις τον πόνο σου ή τη χαρά σου σε αυτούς που σε νοιάζονται, σε αγαπάνε και, κυρίως, σε ακούνε.

Και αν πραγματικά τα κάνεις όλα αυτά, τότε σίγουρα ο χρόνος θα κυλήσει σαν νερό, γιατί θα είναι ευχάριστος χρόνος, ίσως ο πιο εποικοδομητικός που είχες ποτέ.

Και σίγουρα θα δυσκολευτείς πολύ όταν σκεφτείς ότι πια οι μέρες πέρασαν και πρέπει να είσαι πίσω στο γραφείο, στις υποχρεώσεις καλή ώρα όπως τώρα!