Ιστορίες για την αγροτική ζωή. Εικόνες που γεννάει η φύση και αποτελούν πηγή έμπνευσης. Δύο καλλιεργήσιμες περιοχές, της γης και του πνεύματος, συναντώνται στο χωριό Φωτολίβος της Δράμας.
Εκεί, ο «Ε.Τ.» της Κυριακής συνάντησε τον αγρότη Χρήστο Γκόντια να στέλνει «μηνύματα» αισιοδοξίας ταγμένα στην υπηρεσία του ανθρώπου… Πάνε περισσότερα από τέσσερα χρόνια που αποφάσισε να γράφει ιστορίες για την τέχνη της αγροτικής ζωής, τη φύση, τα προϊόντα της και τους ανθρώπους της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μια ιδέα που ξεκίνησε από την προσωπική του σελίδα στο facebook το 2017 και σήμερα έχει εξελιχθεί σε ένα εκδοτικό εγχείρημα, που φαίνεται να επαναπροσδιορίζει τους τρόπους με τους οποίους η συγγραφή μπορεί να σκύψει στο πλευρό του ανθρώπου.
Η αρχή
«Το 2017, ένα καυτό πρωινό του Αυγούστου, αποφάσισα να γράψω για το πώς είναι να εργάζεσαι σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες… Ηταν μια προσωπική ανάγκη να μεταφέρω το πώς ένα αγροτικό προϊόν φτάνει στο πιάτο μας, ήθελα να φωτίσω τον κόπο και τις δυσκολίες του επαγγέλματος, γιατί πολλά έχουν ακουστεί για τους αγρότες που δεν ισχύουν σήμερα», περιγράφει στον «Ε.Τ.» της Κυριακής ο αγρότης Χρήστος Γκόντιας για το πώς ξεκίνησε το ταξίδι της συγγραφής λίγες μόλις ημέρες πριν του αποδοθεί επίσημα η ειδικότητα του συγγραφέα, πριν δηλαδή κυκλοφορήσει το βιβλίο του με τίτλο «Αγροτικές Ιστορίες». Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, που αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Φεβρουάριο, ξεπηδούν εκατόν σαράντα επτά διηγήματα, τα οποία μιλούν για τη φύση, τις αξίες που γεννά τόσο η επαφή μαζί της όσο και η εκμετάλλευσή της, τον σεβασμό και την αγάπη προς το περιβάλλον. «Η φύση είναι έμπνευση και σχολείο. Ενας ακόμη λόγος που με ώθησε στη συγγραφή είναι το γεγονός ότι οι άνθρωποι των πόλεων δεν γνωρίζουν τη ζωή ενός αγρότη, δεν γνωρίζουν τα επαγγέλματα των ανθρώπων της παραγωγής, των ανθρώπων του πρωτογενούς τομέα. Μέσα από τις ιστορίες μου, λοιπόν, θέλω οι άνθρωποι των πόλεων να μάθουν τα στάδια της παραγωγής, αλλά και τις δυσκολίες που συναντάμε κάθε μέρα, είτε από τον άστατο καιρό είτε από τις απαιτητικές αγροτικές εργασίες, όπως το αλώνισμα».
Οταν στη συζήτησή μας μπαίνει η έμπνευση, ο κ. Γκόντιας απαντά: «Μία εικόνα αρκεί για να δώσει το έναυσμα να μιλήσεις είτε για την αγροτική καθημερινότητα είτε για τα προϊόντα της ή ακόμα και για το ζώο που έρχεται να πιάσει το σκουλήκι την ώρα που οργώνεις. Μία εικόνα, ένα μάθημα για τον κύκλο της ζωής». Από το 2017 μέχρι σήμερα έχει γράψει περισσότερα από 340 σύντομα αυτοτελή διηγήματα, τα οποία τα δημοσιεύει στον προσωπικό λογαριασμό του στο facebook. «Κάθε φορά η έμπνευση προέρχεται από κάτι διαφορετικό, είτε από μία εικόνα είτε από τα αιτήματα του αγροτικού κόσμου», σχολιάζει. Η αγάπη για το γράψιμο αρδεύει τις ρίζες της από τα μαθητικά του χρόνια. «Μετά το Λύκειο μπήκα στον αγροτικό κόσμο. Δεν σπούδασα, αλλά πάντα, όταν κάτι μου άρεσε ή άκουγα μια ομιλία, κρατούσα σημειώσεις είτε στο κινητό είτε στο χαρτί. Και κάπως έτσι χτίστηκε η επαφή μου με τον λόγο, την οποία καλλιεργώ συνεχώς με μεράκι και σεβασμό, όπως καλλιεργώ λωτούς, ρόδια, καλαμπόκια και σιτάρια», περιγράφει ο κ. Γκόντιας.
Οσο για το πώς έχει αλλάξει η ζωή του Χρήστου Γκόντια με τη συγγραφή, ο ίδιος σχολιάζει: «Δεν έχει αλλάξει η ζωή μου. Εξακολουθώ να εργάζομαι ως αγρότης. Δεν θα αλλάξω επάγγελμα. Αυτό που όμως διαφοροποιείται σε σχέση με τις άλλες εποχές είναι ότι οι αγρότες, οι μελισσοκόμοι και οι κτηνοτρόφοι συσπειρώθηκαν γύρω από αυτήν την ενέργειά μου και ανυπομονούν να πάρουν στα χέρια τους το βιβλίο. Τις παλαιότερες εποχές, οι άνθρωποι πίστευαν ότι οι αγρότες σπαταλούν χρήματα από τις επιχορηγήσεις και είναι υποδεέστεροι εργαζόμενοι. Και αυτό ακριβώς ήθελα να το ανατρέψω μέσα από τη συγγραφή. Νιώθω ότι κάτι έχω καταφέρει… Παράλληλα, οι εποχές έχουν αλλάξει και ο αγροτικός κόσμος έχει μπει σε μια νέα τροχιά δημιουργίας με ανθρώπους καταρτισμένους και, φυσικά, γνωρίζουν να διαβάζουν, να γράφουν και να επικοινωνούν μέσω της τεχνολογίας πέρα από το χωράφι τους, πέρα από τη χώρα μας».
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΙΣ «ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ»
«Περασμένες δέκα στα αμπέλια της Αδριανής, το χώμα μοσχοβολάει απ’ τη χθεσινοβραδινή βροχή.
Μια αίσθηση αναγέννησης σου φέρνει στα μάτια και την ψυχή.
Το οινοποιείο που βρίσκομαι το λένε “Γέννημα Ψυχής”.
Οχι τυχαία σκέφτομαι και είναι του Μανωλεσάκη…
Ο ήλιος λες και θέλει να πάρει εκδίκηση για τα χθεσινά και λάμπει σαν να μην υπάρχει αύριο.
Με μισόκλειστα μάτια κοιτάω γύρω μου να συλλάβω την αίσθηση του αμπελώνα, να ακούσω την ανάσα του, να πιάσω τους παλμούς του, να τον καταλάβω.
Τρία πράγματα πρέπει να συνδέονται αρμονικά για ένα καλό κρασί έμαθα.
Το κλίμα, το χώμα και ο άνθρωπος, που το πιλατεύει από την αρχή που σκάει το πρώτο μάτι, ώσπου να μπει στη φιάλη.
Κι όταν αυτή ανοίξει, να μεταφέρει μέσα από αρώματα και γεύσεις τα μυστικά που κρατάει, με μόνο φράγμα ένα φελλό!».
Από την έντυπη έκδοση
ΞΕΝΙΑ ΣΤΟΥΚΑ, [email protected]
Πηγή: eleftherostypos.gr
