ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

  • Πενήντα χρόνια μετά, η πληγή παραμένει ανοιχτή
  • Φόρος τιμής σε όλους τους αγνοούμενους της Κύπρου
  • Η θυσία τους πρέπει να παραμείνει άσβεστος

 

Πενήντα χρόνια μετά την παράνομη εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, στις 20 Ιουλίου του 1974, η «πληγή» των αγνοουμένων της Νήσου παραμένει ανοιχτή.

Το τέλος της τουρκικής επέλασης στην Κύπρο, στις 16 Αυγούστου 1974 και η κατάληψη του 37% του εδάφους βρήκε περίπου 200.000 Ελληνοκύπριους διωγμένους, εκτοπισμένους από τον κατεχόμενο Βορρά, καθώς και περίπου 60.000 Τουρκοκύπριους έγκλειστους σε θύλακες στις περιοχές, όπου μέχρι σήμερα ασκεί έλεγχο η Κυπριακή Δημοκρατία.

Σε άρθρο της, η Deutsche Welle υπογραμμίζει ότι το ζήτημα των αγνοουμένων αποδεικνύει τη δυστοκία των Κυπρίων να συνεννοηθούν μεταξύ τους ακόμα και για την επίλυση ανθρωπιστικών θεμάτων, όπως θα ήταν η επίσημη ενημέρωση όλων των συγγενών για τον θάνατο των οικείων τους και συνακόλουθα ο εντοπισμός των νεκρών και η ταφή τους με τις πρέπουσες τιμές.

Μέχρι το τέλος του φθινοπώρου του 1974 οι ανταλλαγές αιχμαλώτων είχαν ολοκληρωθεί, επιβεβαιώνοντας τους φόβους των συγγενών όσων Ελληνοκυπρίων βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον τουρκικό στρατό χωρίς έκτοτε να δώσουν σημεία ζωής: Οι άνθρωποί τους είχαν χαθεί στη δίνη του πολέμου.

Βαρύς, σχεδόν ασήκωτος ο σταυρός που σηκώνουν 50 ολόκληρα χρόνια. Χρόνια δίσεκτα, που δεν αφήνουν τις πληγές τους να κλείσουν. Σου έτυχε ποτέ να σε ταλαιπωρεί μία πληγή; Να μην κλείνει, να βγάζει αίμα και να πονάς και να τρέχεις από τον ένα γιατρό στον άλλο για να σε γιατρέψει; Ε, ναι. Η δική τους πληγή είναι ανοικτή εδώ και 50 ολόκληρα χρόνια. Το αίμα ρέει ασταμάτητα. Ο πόνος έντονος και καθημερινός. Σχεδόν ανυπόφορος, όμως αυτοί δεν μπορούν, δυστυχώς, να γιατρευτούν με την επίσκεψή τους σε ένα γιατρό και σε δεύτερο και σε τρίτο, αν θες. Αυτοί, οι συγγενείς των αγνοουμένων, θα αιμορραγούν μέχρι να βγει η ψυχή τους και το αίμα τους θα ποτίζει τη γη της πατρίδας τους. Αυτήν τη γη την ποτισμένη με το αίμα της θυσίας των πατεράδων μας.

Κι εσύ, απλά το προσπερνάς, γιατί δεν γνωρίζεις τίποτα.

Δεν μάτωσες.

Δεν υπέφερες.

Δεν έκανες όνειρα που σκορπίστηκαν μεμιάς.

Το ζήτημα των Eλληνοκυπρίων αγνοουμένων χρησιμοποιείται ως η αιχμή του δόρατος της καταγγελτικής πολιτικής της ελληνοκυπριακής ηγεσίας κατά της Τουρκίας. Αντί της αναγκαίας ψυχοκοινωνικής στήριξης, οι συγγενείς αγνοουμένων παρακινούνται σε έναν ατέρμονο αγώνα διαμαρτυρίας.

Στις καταγγελίες της Κυπριακής Δημοκρατίας η Τουρκία απαντά πως τα εκλιπόντα πρόσωπα θα πρέπει να θεωρούνται νεκρά, καθώς, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της, χάθηκαν στο πεδίο της μάχης, παρά το γεγονός ότι πολλοί από τους εξαφανισθέντες ήταν πολίτες ή και στρατιώτες που θεάθηκαν για τελευταία φορά ζωντανοί υπό τη σύλληψη του τουρκικού στρατού ή και Τουρκοκυπρίων παραστρατιωτικών. Παρά την επιμονή της να κλείσει το ζήτημα, η τουρκική πλευρά αρνείται να παράσχει στοιχεία που να επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς της και καταδικάζεται πολλάκις από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ).

Κύριοι,

Πριν ακόμη μάθουμε να γράφουμε το όνομά μας, μάθαμε να ζωγραφίζουμε τα αγέλαστα πρόσωπά μας. Η κοινωνία σκληρή και αδυσώπητη και τότε, αλλά και τώρα. Καμία βοήθεια, λες κι αν μας πρόσφεραν λίγο από το χαμόγελό τους, θα έχαναν το δικό τους.

Από τη μια στιγμή στην άλλη χάθηκαν τα πάντα. Λες και ένας τυφώνας πέρασε και όλα τα σκόρπισε στο διάβα του. Χάσαμε την ασφάλειά μας. Χάσαμε κάθε οικογενειακή ευτυχία. Τα δυνατά μπράτσα που μας έδιναν ώθηση, εξαφανίστηκαν δια μαγείας από τη ζωή μας. Ταυτόχρονα, χάσαμε και την αγκαλιά της μητέρας που μας νανούριζε γλυκά κι εμείς κάναμε όνειρα. Και βρεθήκαμε μόνοι να μας κτυπά το ανεμοβρόχι και να μας πετά πέρα δώθε.

Ολομόναχοι, αφού και η μητέρα, ξαφνικά κι απροετοίμαστα, άλλαξε ρόλο. Έγινε και μητέρα και πατέρας προσπαθώντας να «τα βγάλει πέρα». Κι εμείς ανήμποροι να κάνουμε οτιδήποτε. Απλά μεγαλώναμε και περιμέναμε και περιμέναμε.

Την τουρκική θέση υπερθεματίζει με κάθε ευκαιρία και ο ηγέτης των Τουρκοκυπρίων Ραούφ Ντεντκάς. Άλλωστε αυτή ήταν η πολιτική που ακολούθησε σε σχέση με τους Τουρκοκύπριους αγνοουμένους των διακοινοτικών ταραχών του ‘63-‘64, τους οποίους ανακηρύσσει, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των συγγενών τους, μάρτυρες, καθιστώντας έτσι την απώλειά τους οριστική, όπως οριστική θα έπρεπε να είναι η διχοτόμηση της νήσου μετά την τουρκική εισβολή.

Αντίθετα, η Ελληνοκυπριακή πλευρά στην αγωνία της να κρατήσει το θέμα ανοιχτό καλλιεργεί μύθους περί ζωντανών αγνοουμένων. Διοχετεύονται στη δημόσια σφαίρα τόσο της Κύπρου όσο και της Ελλάδας πληροφορίες περί ζωντανών αγνοουμένων που κρατούνται στην Τουρκία είτε σε φυλακές είτε σε κάτεργα. Στη δημιουργία των μύθων αυτών συμβάλλει και η μυστικοπάθεια που επέβαλε γύρω από το ζήτημα η Κυπριακή Πολιτεία.

Και κάναμε υπομονή. Τι σημαίνει για μας υπομονή; Υπομονή, είναι μια λέξη που σχεδόν βλάστησε και θέριεψε στο είναι μας και μας κρατούσε ζωντανούς, αλλά ταυτόχρονα μας σκότωνε, αφού σχεδόν ταυτόχρονα, έκαναν την εμφάνισή τους, αβίαστα, δεκάδες ερωτηματικά: Πού να βρίσκεται; Ζει; Αν ζει, υποφέρει; Τον βασανίζουν; Κατάφερε να τους ξεφύγει και είναι πολύ μακριά και δεν μπορεί να επιστρέψει; Πονά; Κρυώνει; Χαρά και λύπη, κύριοι Φόβος κι ελπίδα. Όμως πάνω απ’ όλα… υπομονή χρόνια τώρα. Χρόνια ατελείωτα. Μισός αιώνας αβεβαιότητας και υπομονής.

(συνεχίζεται…)