ΑΡΘΡΟ

Του Γιώργου Τσακίρη

 

 

 

Όταν τον Οκτώβριο του 2019 ο ιταλός πρόεδρος Σέρτζιο Ματαρέλα ήταν ανάμεσα σε εκείνους που παραβρέθηκαν στην επίσημη τελετή παράδοσης της διοίκησης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας από τον Μάριο Ντράγκι στην Κριστίν Λανγκάρντ, αυτό που σίγουρα δεν θα μπορούσε να σκεφτεί είναι πως 28 μήνες αργότερα θα καλούσε τον Super Mario της ευρωπαϊκής οικονομίας στο μέγαρο Κηρυνάλιο, για να του αναθέσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης της Ιταλίας.

Ο δεύτερος μέσα σε μια δεκαετία περίπου τραπεζίτης «super Mario» μετά τον Μάριο Μόντι το 2011, που καλείται ως έσχατη λύση για να «βγάλει» την Ιταλία από το την κυβερνητική κρίση και το αδιέξοδο που προκάλεσαν οι παραιτήσεις των υπουργών του Ματέο Ρέντσι από την κυβέρνηση Κόντε.

Προερχόμενοι και οι δύο από τα «σπλάχνα» του τραπεζικού και επενδυτικού κολοσσού της Goldman Sachs αλλά και της λέσχης της Τριμερούς Επιτροπής, τόσο ο Μόντι, όσο και ο Ντράγκι χαίρουν της εκτίμησης και του σεβασμού του συνόλου των αφοσιωμένων τόσο στην εμβάθυνση όσο και στην επέκταση της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ταυτόχρονα όμως ο Μ. Ντράγκι, έγινε αντικείμενο και για τα αρνητικά σχόλια (ακόμη και… ακτιβιστικών δράσεων), όσων επιμένουν πως μία οικονομοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση στα «χέρια» των τραπεζιτών, δεν ήταν ποτέ ο λόγος για τον οποίο αυτή εξ αρχής συγκροτήθηκε.

Με τις πρώτες δηλώσεις του νέου -πλέον- εντολοδόχου πρωθυπουργού να επικεντρώνονται στην υγειονομική αλλά και στην οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει και πρόκειται να αντιμετωπίσει η χώρα του, οι πρώτες ενδείξεις από την προσπάθειά του για τον σχηματισμό μίας κυβέρνησης που θα τύχει της εμπιστοσύνης και των δύο σωμάτων της Ιταλίας, φαίνεται να ικανοποιούν κυρίως τις αγορές χρήματος, όχι όμως τόσο τα πολιτικά κόμματα, οι ηγέτες των οποίων θα κληθούν να συζητήσουν μαζί του.

Μη θέλοντας να επαναλάβει το λάθος του Μ. Μόντι το 2011 με την κυβέρνηση αποκλειστικά από τεχνοκράτες, πρόθεση του κ. Ντράγκι, είναι η συγκρότηση μίας κυβέρνησης που θα αποτελείται τόσο από τεχνοκράτες, τους οποίους γνωρίζει και εμπιστεύεται περισσότερο, όσο και από πολιτικούς. Σκοπός του σίγουρα ο εξευμενισμός κυρίως του κόμματος των Πέντε Αστέρων το οποίο διαθέτει την πλειοψηφία των βουλευτών, ο επικεφαλής του οποίου Π. Γκρίλο δήλωσε απλά τη στήριξή του στον… απερχόμενο Κόντε.

Με το γνωστό «whatever it takes» να αποτελεί τρόπο σκέψης για τον Μ. Ντράγκι και την υποστήριξη που λαμβάνει η προσπάθεια σχηματισμού μιας μακρόβιας κυβέρνησης από τον ίδιο να φαίνεται πως προέρχεται μόνο από τα κόμματα των Ρέντσι και Μπερλουσκόνι, είναι μάλλον βέβαιο πως τελικά η προσπάθειά του θα έχει αίσιο τέλος. Κυρίως λόγω της στήριξης από την πλευρά του πρώην πρωθυπουργου κ. Κόντε, και υπό τον όρο της συμμετοχής του στη νέα κυβέρνηση, και δια μέσου αυτού πολύ πιθανά και από το κόμμα των Πέντε Αστέρων, το οποίο τελικά θα είναι και

αυτό που θα ελέγχει στην ουσία τη σταθερότητα της νέας κυβέρνησης, χωρίς όμως να διαθέτει και την απαραίτητη πολιτική πείρα αντοχής στις πιέσεις, που θα ασκούνται διαρκώς από… εξωγενείς παράγοντες.

Σε κάθε περίπτωση, το μόνο ίσως σίγουρο συμπέρασμα από την επιλογή Ντράγκι για την ηγεσία της νέας ιταλικής κυβέρνησης, θα πρέπει να εκληφθεί ως ένα εξαιρετικά σοβαρό δείγμα της τεράστιας σημασίας που δίνει η ιταλική προεδρία στην επερχόμενη οικονομική κρίση που πρόκειται να διαδεχθεί την υγειονομική της πανδημίας του νέου κορωνοϊού.

Και αυτό, πρόκειται να είναι το πιο σταθερό και ακατάβλητο επιχείρημα του «Super Mario» Ντράγκι, για τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης της Ιταλίας.

Πρώτη δημοσίευση στο https://www.anatropinews.gr/2021/02/05/mario-monti-se-mario-ntragki/

 

Ο Γιώργος Τσακίρης γεννήθηκε στην Καβάλα το 1968. Αποφοίτησε από την Β’ βάθμια εκπαίδευση το 1986 και ολοκλήρωσε την 24μηνη στρατιωτική του θητεία στο Πολεμικό Ναυτικό. Το 1990, με δύο ακόμη συνεργάτες, «στήνει» και λειτουργεί έναν από τους πρώτους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Καβάλας, ενώ το 1994 ξεκινά τη σταδιοδρομία του ως στέλεχος επιχειρήσεων εμπορίας αυτοκινήτων, ειδικευόμενος κυρίως στον τομέα των χρηματοδοτικών μισθώσεων. Ανέκαθεν πολιτικοποιημένος, το Φεβρουάριο του 2012 εντάχθηκε στους «Ανεξάρτητους Έλληνες» και συμμετείχε στις εθνικές εκλογές του 2012 και του 2015, ως υποψήφιος βουλευτής, ενώ το 2017 διορίζεται Αναπληρωτής Γραμματέας Μεταναστευτικής Πολιτικής του κόμματος. Παράλληλα, συμμετείχε ως υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014 και του 2019. Τον Ιούνιο του 2018 παραιτείται από τους ΑΝ.ΕΛΛ. διαφωνώντας με τη στάση του κόμματος στη Συμφωνία των Πρεσπών. Λάτρης του διαβάσματος πολιτικών και ιστορικών βιβλίων, αρθρογραφεί τακτικά στον τοπικό τύπο, αλλά και σε πανελλαδικής εμβέλειας ιστοσελίδες με άρθρα πολιτικού και κοινωνικού περιεχομένου.