Ποιός, ἀλήθεια, μπορεῖ ἀντάξια νά ὑμνήσει τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, «τήν Ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν»; Μόνον οἱ ἅγιοι, μεταρσιωμένοι ἀπό τό κάλλος, τήν ταπείνωση, τό μεγαλεῖο, τῆς ὑπερχερουβικῆς καθαρότητάς της, τήν μεγαλύνουν, τήν ὑμνολογοῦν, χωρίς κορεσμό.

Ὅλα αὐτά τά γνωρίζει ὁ ὑμνογράφος τῆς ἑορτῆς τῆς σεβασμίας Κοιμήσεώς της καί στόν Οἶκο τοῦ Ὄρθρου λέει:

«Τείχισόν μου τάς φρένας, Σωτήρ μου, τό γάρ τεῖχος τοῦ Κόσμου ἀνυμνῆσαι τολμῶ, τήν ἄχραντον Μητέρα σου, ἐν πύργῳ ρημάτων ἐνίσχυσόν με».

Μέ τήν ἱκεσία αὐτή καί τήν ἐπίγνωση τῆς ἀδυναμίας μας νά τήν ὑμνήσουμε ἐπάξια, τολμοῦμε νά τῆς ἀπευθύνουμε τά ψελλίσματά μας. Αἰσθανόμενοι τήν ἀνεπάρκεια καί τήν φτώχεια μας, ψηλαφοῦμε τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας πού λέει ὅτι ὁ βαθμός τῆς ἀγάπης μας γιά τήν Θεοτόκο, μαζί μέ τήν αἴσθηση τῆς ἀδυναμίας μας, εἶναι τό μέτρο τῆς πνευματικότητάς μας.

Ὁ Θεός ὑποσχέθηκε ὅτι: «Ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω» (Β’ Κορ. 6,16). Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα τῆς ἐπί γῆς παρουσίας Του, τήν παρθενική μήτρα ἐπέλεξε. Ἡ Παναγία ἔγινε ἡ σκηνή τοῦ σαρκωμένου Θεοῦ. Καί σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο: «Ἄν ὁ ἥλιος καθόλου δέν λερώνεται ἀπό τή συνάφειά του μέ τά ὑλικά πράγματα, πολύ περισσότερο ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης. Μπῆκε σέ καθαρή σάρκα. Ὄχι μόνο δέν μολύνθηκε, ἀλλά καί κατέστησε τήν σάρκα αὐτή καθαρώτερη καί ἁγιώτερη» (Ε.Π.Ε. 35,456).

Τό πρόσωπο τῆς Ὑπερευλογημένης Θεοτόκου Μαρίας κατέχει ἐξέχουσα θέση στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλα τά γεγονότα τῆς ζωῆς της ἑορτάζονται πανηγυρικά, διότι ἡ Παναγία εἶναι ἡ μόνη πού συνέργησε οὐσιαστικά στό ἔργο τῆς Θείας Οἰκονομίας. Γιά τό ἀνθρώπινο γένος εἶναι ἡ «πρόξενος τῶν ὑπέρ φύσιν ἀγαθῶν».

Ἡ ἑορτή τῆς σεβασμίας Κοιμήσεώς της εἶναι γεγονός πανηγυρικό, χαρμόσυνο καί ἔνδοξο. Κατά τήν σημερινή ἑορτή βλέπουμε τήν Παναγία δοξασμένη νά ἀνέρχεται στούς οὐρανούς.

Πρώτη Αὐτή ἀπελευθερώθηκε ἀπό τήν φυλακή τοῦ θανάτου. Δικαιωματικά, ἀφοῦ Αὐτή γέννησε τόν ἀπελευθερωτή τῶν ἀνθρώπων, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Δίκαιο καί σωστό δέν εἶναι τό δῶρο τῆς ἐλευθερίας ἀπό τά δεσμά τοῦ θανάτου νά τό προσφέρει ὁ Χριστός πρῶτα στήν Μητέρα του; Κατά προτεραιότητα μετετέθη τιμητικά πρώτη ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους. Οἱ ψυχές τῶν ἁγίων καί τῶν δικαίων ἀπολαμβάνουν τίς δωρεές τοῦ οὐρανοῦ, τά σώματα ὅμως περιμένουν τήν κοινή ἀνάσταση. Ἡ Παναγία ζεῖ τήν δόξα, τήν θέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, τήν ὁποία ἀνέβασε στούς οὐρανούς ὁ Χριστός κατά τήν ἀνάληψή του.

Ἡ ἔνδοξη αὐτή ἑορτή μᾶς διδάσκει ὅτι, ὅπως γιά τήν Παναγία ὁ θάνατος δέν εἶναι τό τέλος τῆς ζωῆς καί ὁ ἀφανισμός τοῦ σώματος, ἀλλά ἡ εἴσοδος στήν νέα ζωή πού μᾶς πρόσφερε ὁ Κύριος διά τῆς ἀναστάσεώς του, ἔτσι καί οἱ πιστοί διά τοῦ θανάτου εἰσέρχονται στήν νέα προοπτική τῆς ἀθανάτου ζωῆς καί τῆς ἐπουρανίου βασιλείας μετά τῆς Θεομήτορος καί πάντων τῶν ἁγίων.

Ἡ διά τοῦ θανάτου διάβαση ἀπό τά πρόσκαιρα στά αἰώνια ὁδηγεῖ στήν συνάντηση μέ τήν Παναγία, τούς ἁγίους, τίς ἀσώματες δυνάμεις, τήν ἐν οὐρανοῖς θριαμβεύουσα Ἐκκλησία. Γι’ αὐτό ἡ Παναγία εἶναι ἡ αὐγή πού φωτίζει τήν ἀτελεύτητη ἡμέρα. «Χαῖρε αὐγή μυστικῆς ἡμέρας». Ἡ ἐλπίδα γιά τήν εἴσοδό μας στήν ποθεινή αὐτή ἡμέρα ὁμολογεῖ τήν ἔνδοξη Κοίμησή της ὡς ὑπόθεση ἑορτῆς, χαρᾶς καί πανηγύρεως, δίνοντας νόημα στήν ζωή μας, ἐκτρέφοντας τήν βεβαιότητα τῆς κοινῆς ἀναστάσεως.

Ὅλη ἡ ὑμνολογία εἶναι διανθισμένη μέ τό πρόσωπο τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας. Ὅλοι οἱ ἅγιοι ἐτρέφοντο ἀπό τό ἀνεπανάληπτο αὐτό θαῦμα τῶν θαυμάτων. Ὁ ἅγιος Πρόκλος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καί μαθητής τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἐγκωμιάζοντας τήν πανάμωμο Παρθένο στέκεται μέ θαυμασμό καί ἀπορία μπροστά της γράφοντας: «Ἄνθρωπε, μέ τόν λογισμό σου γύρισε ὁλόκληρο τόν ὁρατό καί ἀόρατο κόσμο καί δές, ἄν ὑπάρχῃ, κάτι ἴσο ἤ ἀνώτερο ἀπό τήν ἁγία καί Θεοτόκο καί Παρθένο Μαρία».

Αὐτή εἶναι τό καύχημα τῶν Παρθένων, τό στήριγμα τῶν πιστῶν, τό διάδημα τῆς Ἐκκλησίας, τό ἔνδυμα τῆς ἀρετῆς, ἡ δόξα τῶν δικαίων, τό κατάλυμα τῆς Παναγίας Τριάδος. Ἄς γίνουμε, ἀδελφοί, θυσία ἀγάπης μπροστά στά πανάχραντα πόδια της. Νοερά, ἄν καί ἀνάξιοι, ἄς τά ἀγκαλιάσουμε, ἄς τά ἀσπαστοῦμε εὐλαβικά, ἄς ἀκουμπήσουμε τά μέτωπα, τά χείλη, τά μάτια, γιά νά ἀντλήσουμε ἄφθονα τά χαρίσματα καί τίς εὐεργεσίες πού δωρεάν ἁπλόχερα σκορπίζει.

Ὁ ἐφετεινός δεκαπενταύγουστος γιά τήν μαρτυρική μας ἐπαρχία εἶναι ξεχωριστός. Ὁ πάνσεπτος ναός τῆς Παναγίας στήν Πετροῦσα, ἀποδόθηκε στόν ἰδιοκτήτη του, τούς Χριστιανούς τῆς Πετρούσας, τήν ἐνορία τοῦ ἁγίου Ἀθανασίου. Γιά τόν ναό αὐτό, καθώς καί γιά ἐκείνους πού διά τῶν ὅπλων κατέλαβαν οἱ Βούλγαροι Ἐξαρχικοί, ὁ ἱεροεθνομάρτυς ἅγιος Χρυσόστομος ἔγραψε σέ ἀναφορά του στό Πατριαρχεῖο στίς 13 Ἰανουαρίου 1909 τά ἑξῆς: «τά ἱερά ταῦτα ἱδρύματα δέν ἐπιτρέπεται νά μεταβάλλουσι σκοπόν καί προορισμόν, ἀλλ’ ὀφείλουσιν ἀπαραβιάστως νά διαιωνίζωσι τόν σκοπόν, δι’ ὅν οἱ ἱδρυταί αὐτῶν προώρισαν αὐτά… Τό δίκαιον τοῦ πολέμου ἐν πλήρει εἰκοστῷ αἰῶνι δέν θά ἐφαρμοσθῆ, δυνάμει τοῦ ὁποίου, καί μόνον, ἐν τῇ μαχαίρᾳ αὐτῶν οἱ Βούλγαροι κομιτατζῆδες ἀφήρπασαν παρά τῶν Ὀρθοδόξων τάς ἐκκλησίας καί τά σχολεῖα αὐτῶν ὡς συμβαίνει ἐν Πλέβνῃ τοῦ Καζᾶ Δράμας, ὅπου, διότι πρό τριακονταετίας ἐπί τινα χρόνον ἐπλεόνασαν οἱ σχισματικοί, κατέλαβον ἔκτοτε καί κατέχουσι τήν ἱεράν Ἐκκλησίαν τῶν Ὀρθοδόξων, ἥν Ὀρθόδοξος Μητροπολίτης, ὁ ἀείμνηστος Δράμας Ἀθανάσιος, διά συνδρομῶν τῶν Ὀρθοδόξων ἀνήγειρεν».

Και αν εμένα με αμφισβήτησαν ορισμένοι, ποιος μπορεί να σταθεί μπροστά στον Άγιο Χρυσόστομο, ο οποίος μας άφησε την μαρτυρία του αυτή για αυτό το Ναό; Και λυπάμαι πολύ, διότι και δάσκαλος τις εκ Πετρούσας έγραψε στον τοίχο του, αλλά είναι και τείχος στο μυαλό φαίνεται, ότι ο χώρος αυτός είναι αίθουσα και δεν είναι Εκκλησία. Ας ανοίξει τα μάτιά του και ας διαβάσει τον Χρυσόστομο. Και επειδή υπάρχουν και άλλοι τινές, οι οποίοι τα έλεγαν αυτά. Ξέρετε όταν αλλοίωσαν οι Λατίνοι αλλοίωσαν το Σύμβολο της Πίστεως, ο Πάπας ο Λέων το έγραψε σε ασημένιες πλάκες το ορθόδοξο Σύμβολο της Πίστεως και το έβαλα στην είσοδο του Ναού του Αγίου Πέτρου. Εγώ ασήμι δεν είχα, αλλά μάρμαρα έχουμε στη Δράμα και αυτή τη ρήση του Αγίου Χρυσοστόμου την έγραψα στην πλάκα και την κόλλησα στον τοίχο για να την βλέπουν και να την διαβάζουν και όσοι γνωρίζουν ιστορία και όσοι δεν γνωρίζουν.

Οἱ ναοί εἶναι χῶροι ἱεροί, τόποι προσευχῆς καί ἁγιασμοῦ τῶν Χριστιανῶν. Ἐπιτέλους καθαιρέθηκε τό τεῖχος τοῦ αἴσχους πού βέβηλα χέρια ἀνύψωσαν μεταξύ τοῦ Ἁγίου Βήματος καί τοῦ κυρίως ναοῦ. Ὅλα αὐτά τά χρόνια, οἱ ἀντιτιθέμενοι στήν ἐπαναλειτουργία τοῦ ναοῦ μᾶς ἐπέτρεπαν νά προσευχόμαστε στό Ἅγιο Βῆμα. Μέσα στόν μικρό αὐτό χῶρο βλέπαμε νά ἐκκλησιάζονται μητέρες, σύζυγοι καί συγγενεῖς τους. Οὔτε τά μέλη τῶν οἰκογενειῶν τους ἔπεισαν νά ἀσπαστοῦν τίς ἀπόψεις τους.

Τούς ἀνθρώπους πού ἀντιστρατεύτηκαν στήν ἐπαναλειτουργία τοῦ ἱστορικοῦ αὐτοῦ ναοῦ τούς ἀγαποῦμε, λυπούμαστε ὅμως πού ὡς ὀρθόδοξοι Χριστιανοί (ἄν εἶναι δυνατόν αὐτό) σκέπτονται καί ἐνεργοῦν μέ αὐτόν τόν τρόπο. Παρακαλῶ τόν Θεό νά τούς φωτίσει νά μετανοήσουν καί νά τούς δοῦμε νά ἐκκλησιάζονται στόν ναό τῆς Παναγίας. Τούς παρακαλῶ θερμά νά μήν ἀφήσουν στά παιδιά τους κληρονομιά Ντιμίτρι Τσεγκενέφ (αὐτός εἰσήγαγε τόν Βουλγαρισμό στήν Πετρούσα καί πρωτοστάτησε στήν ἁρπαγή τοῦ ναοῦ), ἀλλά κληρονομιά πιστῶν καί εὐσεβῶν Ἑλλήνων ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Χαίρω, ἀδελφοί, χαράν μεγάλην, διότι ἀξιώθηκα νά δικαιώσω τούς προκατόχους μου ἀγωνιστές ἀρχιερεῖς εἰς τό πολύκροτο αὐτό ζήτημα, ἀναστηλώνοντας τά ἱερά καί τά ὅσια στήν ἱστορική κοινότητα τῆς Πετρούσας. Γνωρίζω ὅτι ἄν ζοῦσα στά χρόνια τοῦ Μακεδονικοῦ ἀγῶνα, ἡ στάση πού τώρα κράτησα θά μποροῦσε νά ἔχει κόστος τήν ἴδια μου τήν ζωή. Ὅμως αὐτό εἶναι τό χρέος μου πρός τήν Ἐκκλησία καί τό ποίμνιό μου. Ἑκατόν σαράντα ὁλόκληρα χρόνια κράτησε ἡ ταλαιπωρία τοῦ μεγαλοπρεποῦς ναοῦ.

Τήν χαρμόσυνη αὐτή ἡμέρα θά ἤθελα νά εὐχαριστήσω τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς τῆς Πετρούσας, και κυρίως τις ανώνυμες γυναίκες πού ὅλα αὐτά τά χρόνια ἀγωνίσθηκαν μαζί μου γιά τήν δικαίωση τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἀποκατάσταση τῆς ἱστορίας στό ὄμορφο αὐτό χωριό.

Ιδιαίτερα θέλω να ευχαριστήσω τον εφημέριο πατέρα Παντελεήμονα, ο οποίος στάθηκε στο πλάι μου, αγωνιστής ατρόμητος, και προσέφερε πάρα πολλά στην υπόθεση αυτή και κυρίως βεβαίως συνέβαλε ώστε να υπάρχουν χαμηλοί τόνοι και να γίνεται μεν ο αγώνας, χωρίς όμως μεγάλες εντάσεις.

Τον Δήμαρχο Προσοτσάνης κ. Θεόδωρο Αθανασιάδη, ο οποίος από την αρχή ήρθε και μάρτυρας υπερασπίσεως στους δικαστικούς αγώνες για τη δικαίωση της Εκκλησίας, και έναν έναν προσωπικά τους άξιους Δημοτικούς Συμβούλους του συνδυασμού του.

Τους νομικούς που μας συμπαρασταθήκαν αφιλοκερδώς. Τον Ιωάννη Ουρούμη, άξιο τέκνο της Πετρούσας, τον Νικόλαο Βαβούρη και τον Αθανάσιο Στυλίδη.

Τους εκκλησιαστικούς επιτρόπους Θωμά Δικμάνη, Βασίλειο Παπαστεργίου, Αριστοτέλη Ροδίτη, Δημήτριο Κωστή και Αλέξανδρο Κεσσίση.

Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον αγαπητό μου Αντιδήμαρχο Άγγελο Κότιο για την ενεργό και ουσιαστική συμπαράστασή του στον ιερό μας αγώνα.

Στον ιδιοκτήτη της εφημερίδας «Εργασία… συν» κ. Σπυρίδωνα Λάτσα που δωρεάν συναγωνίσθηκε μαζί μας προβάλλοντας τις θέσεις της Εκκλησίας αταλάντευτα μέσα από τις στήλες της εφημερίδας του.

Πρέπει να ευχαριστήσω και δύο ανθρώπους που δεν είναι πλέον ανάμεσά μας. Τους αειμνήστους Γεώργιο Μάκρη, Δήμαρχο Προσοτσάνης, που ξεκίνησε το έργο της αποκατάστασης του Ναού. Αυτό τουλάχιστον δήλωσε ο Γιώργος σε εμένα προσωπικά, πως ήταν επιθυμία του να αποκαταστήσει Ναό και όχι αίθουσα ή σφαιριστήριο. Και τον Κωνσταντίνο Μαδεμλή, που πριν από έναν χρόνο χάσαμε. Ο Κώστας, γνήσιος Πετρουσαίος, απόγονος Μακεδονομάχων, υποστήριξε δυναμικά με τις μελέτες του που δημοσίευσε στην ιστοσελίδα του στο διαδίκτυο τον αγώνα μας. Αιωνία τους η μνήμη.

Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον κ. Ιωάννη Μπύρο και την οικογένειά του για την προσφορά ποσότητας μαρμάρων και την μαρμαροθέτηση.

Την εταιρεία Wonderplant και τον Διευθύνοντα Σύμβουλο Θεμιστοκλή Μακρή για της ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις.

Τον κύριο Φώτιο Κανετούνη για την ηχητική κάλυψη.

Τους αγαπητούς Αγιορείτες πατέρες, τους προελθόντες από την Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, οι οποίοι μας κόμισαν το ιερό αντίγραφο της θαυματουργού εικόνος της Παναγίας της Παντανάσσης. Η ευγνωμοσύνη μας προς τον Καθηγούμενο, τον Αρχιμανδρίτη κ. Εφραίμ και όλη την αδελφότητα ισόβια.

Τους αγαπητούς μου συμμοναστάς και αδερφούς, τους αγιοπαυλίτας πατέρες, Γεράσιμο και Νικόδημο.

Τον ιερομόναχο Σεραφείμ από την Ιερά Μονή Ξενοφώντος, ομογάλακτο αδερφό στο εκκλησιαστικό σχολείο της Λαμίας.

Τον γέροντα Χρυσόστομο από την Σκήτη του Κουτλουμουσίου.

Τους διακονιτάς του Ναού, άνδρες και γυναίκες, που διακόνησαν όλες τις ημέρες αυτές εις τον ευπρεπισμό και καλλωπισμό του Ναού και την προετοιμασία την λαμπρά των εγκαινίων.

Τους ιεροψάλτας, οι οποίοι θαυμάσια απέδωσαν του ιερούς ύμνους.

Και τέλος τους Σεβασμιώτατους Αρχιερείς. Τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα, ο οποίος έζησε από κοντά για μια δεκαετία την αγωνία μου για την έκβαση της μάχης αυτής, και τον αγαπητό Άγιο Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ. Ιωάννη.

Ευχαριστίες και στο διαδικτυακό κανάλι «Ορθοδοξία Ίνφο», στον κ. Ανδρέα Λουδάρο και τους συνεργάτες για την ζωντανή αναμετάδοση των ιερών ακολουθιών που τελέσαμε.

Ἀγάλλονται σήμερα οἱ ψυχές τοῦ παπᾶ Θανάση Παπαστεργίου πού βίαια ἔδιωξαν ἀπό τήν Ἐκκλησία, καί ὅλων ὅσοι ἔδωσαν ἕναν ἀγῶνα σκληρό, ἀδυσώπητο γιά τήν Ὀρθοδοξία καί τόν Ἑλληνισμό.

Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἄς μᾶς ἔχει κάτω ἀπό τήν μητρική της προστασία καί σκέπη. Αμήν.