ΑΡΘΡΟ

Του Captain Νικόλαου Κ. Μεταξά

ATPL

AIRLINE PILOT

B737NG AIRBUS 320

 

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Τί θα συμβεί αν η κρίση παραταθεί; Όταν θα πέσουν και άλλα dominos; Αντέχει η ήδη βεβαρυμμένη οικονομία μας έναν τρίτο μήνα σε pause; Αν υποθετικά η κρίση άρχιζε τον Οκτώβρη και αυτός ο μήνας (ο τρίτος που διανύουμε) ήταν ο Γενάρης και όχι ο Απρίλης τότε πιθανότατα ναι.

Γιατί σε αυτή την περίπτωση δεν θα περιλάμβανε το «καλαντάρι της ύφεσης» τους ζωογόνους για την Ελλάδα μήνες της ύστερης Άνοιξης (Απρίλιο – Μάιο) και τον Ιούνιο τον πρώτο του καλοκαιριού. Φαντάζεστε τι επιπτώσεις θα υπάρξουν αν χτυπηθεί τόσο σκληρά ο τουρισμός μας, όταν grosso mondo συνεισφέρει περισσότερο από το 20% του ΑΕΠ και πάνω από 500.000 θέσεις εργασίας; Στην Ισπανία προβλέπουν πως τα 84 εκατομμύρια τουριστών του 2019 θα πέσουν στα 8 εφέτος… Δηλαδή πτώση μεγαλύτερη του 85%!!! Τί θα συμβεί εδώ; Πόσο θα λειτουργήσει υπέρ μας η καλή απόδοση του διδύμου Τσιόδρα-Χαρδαλιά στη διαχείριση ζωής;

Ήδη η κρουαζιέρα που θα «αποβίβαζε» πάνω από 2.000.000 ταξιδιώτες σταμάτησε και τις προσεγγίσεις στα λιμάνια μας και τις κρατήσεις για νέα ταξίδια. Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί και Ιταλοί αποτελούν το 75% των incoming τουριστών. Οι «μολυσματικοί» ταξιδιώτες των δύο υπερδυνάμεων Κινέζοι και Αμερικάνοι δεν αθροίζουν μαζί πάνω από 700.000, δηλαδή ούτε το 2% του συνολικού όγκου των επισκεπτών. Οι μεγάλες απώλειες θα προκληθούν από τις Ευρωπαϊκές διαρροές: ήδη η Μέρκελ συμβούλευσε τους συμπατριώτες της να περιορίσουν τα ταξίδια τους το καλοκαίρι στα εντελώς απαραίτητα. Και όλοι γνωρίζουμε πόσο πειθαρχημένος λαός είναι…

Ακόμη και αν οι τροχοί των αεροπλάνων (των ήδη χρεοκοπημένων αεροπορικών εταιριών) (η Alitalia ζήτησε να μπει υπό κρατική προστασία, ενώ η πανίσχυρη Lufthansa χάνει 1 εκ. € κάθε μέρα και έχει καθηλωμένο το 95% του στόλου της), αρχίσουν να κάνουν touchdown στα αεροδρόμιά μας και check-in στις receptions των ξενοδοχείων μας, πόσοι Ευρωπαίοι θα έχουν όρεξη για διακοπές και parties στο Λαγανά, στο Φαληράκι και τα Μάλια, όταν θα έχουν χάσει και θα θρηνούν ακόμη συγγενείς και φίλους; Και αν λόγω του «springler effect», που επικαλούνται μερικοί υπεραισιόδοξοι, ο κόσμος αντιδράσει όπως κάνουν στη Νέα Ορλεάνη και βρεθούν κάποιοι να υιοθετήσουν το «έθιμο» των μουσικών επικήδειων τελετών και αυτές γίνουν με jazz bands, bourbon, βότκα και ουίσκι, θα έχουν να ξοδέψουν έστω και αυτά τα λίγα χρήματα που άφηναν μέχρι πέρυσι στα ταμεία των all inclusive resorts; Τους μεγάλους ξενοδόχους των μεγάλων νησιών της χώρας μας στην Κρήτη, τη Ρόδο, την Κω, τη Ζάκυνθο, την Κέρκυρα και τη Χαλκιδική θα τους συμφέρει να ανοίξουν για 2,5 μήνες σκάρτα; Ήδη οι μεγάλες μονάδες σκέπτονται να βάλουν λουκέτο για τη σεζόν. Το ίδιο και εμβληματικά ιστορικά ξενοδοχεία της Αθήνας.

Ή στα νησιά πολυτελείας, τη Μύκονο και τη Σαντορίνη φαντάζεται κανείς ότι θα δει τον Ιούνιο να χορεύουν επάνω στα τραπέζια του Nammos (πάντα αγκαλιά με καλλίπυγες νεαρές καλλονές από την Ουκρανία) Άραβες, Ρώσοι και Βραζιλιάνοι πολυεκατομμυριούχοι, ενώ θα ξεκινά το δικό μας καλοκαίρι και ο ιός θα έχει ήδη μετακομίσει και θα θερίζει το Νότιο Ημισφαίριο το Πλανήτη; Ακόμη και αν κάποιοι εκκεντρικοί -κόντρα σε κάθε λογική- κάνουν διακοπές, μήπως τα τραπέζια απέχουν 10 μέτρα το ένα από το άλλο, σε απόσταση δηλαδή που ακόμη και οι Magnum Moet σαμπάνιες τους, δεν θα έχουν το βεληνεκές για να εκτοξεύσουν το πανάκριβο περιεχόμενό τους στο «διπλανό τραπέζι»… Αν δεν ικανοποιείται ο αυτοαναφορικός ναρκισσισμός και η μεγαλομανία τους, ποιο το νόημα να πάνε στα glamourάτα beach bars αφού δεν θα μπορούν να κάνουν αυτή τη χυδαία επίδειξη πλούτου;

Και αν αυτές είναι οι αγωνίες των λίγων πλουσίων (που η λαϊκή θυμοσοφία λέει ότι «-όπως πάντα- θα επωφεληθούν και θα γίνουν πλουσιότεροι μετατρέποντας τελικά την κρίση σε ευκαιρία»), τι θα απογίνουν οι πολλοί; Οι ήδη φτωχοί και οι νεόπτωχοι; Αυτοί που θα έπρεπε να είναι (είμαστε) στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος κάθε κοινωνικά ευαίσθητου πολίτη και βέβαια και πολιτικού

Στις Βρυξέλλες το είπαν πιο κομψά: «flexi working» («ευέλικτη εργασία»). (Ακουστικά ομόηχος όρος -και ως εκ τούτου πιο κομψός- με κέντρο αδυνατίσματος…). Έτσι με το «flexi work», μεγάλο μέρος του «work force» (εργατικού δυναμικού) μετατράπηκε σε «flexi force». Οι μόνιμοι υπάλληλοι/εργαζόμενοι με τα πλήρη εργασιακά δικαιώματα, γίνονται -αργά αλλά σταθερά- μειοψηφία στα «flexis» που εργάζονται σε ένα τρομερά υποβαθμισμένο καθεστώς προστασίας, αφού αποδυναμώθηκαν δραματικά τα δικαιώματά τους

Μπορεί λοιπόν η φράση «Εργασιακός Μεσαίωνας» να ακούγεται κάπως «κλισέ», κάπως «υπερβολική» αλλά μετά το χτύπημα του κορωνοϊού στα εργασιακά θα πάμε 30 χρόνια πίσω και στα οικονομικά 20. Ουσιαστικά θα μετράμε ανάποδα από το 2010, αφού η τελευταία δεκαετία -πανθομολογουμένως παθητική χάθηκε. Welcome to the ‘70s and the ‘80s, λοιπόν. Όχι τα «ένδοξα» χρόνια του Ανδρέα και του «δώστα όλα». Τα πιο πριν, τα Μεταπολιτευτικά, που ήταν και πιο δύσκολα…

Τι κάνουμε τώρα; Σταυρώνουμε τα χέρια και κλαίμε τη μοίρα μας, αφού κατεβούμε και σε μια διαδήλωση για τα προσχήματα ή κάνουμε ένα βιτριολικό σχόλιο για αυτό το άρθρο; Χρήσιμες οι διαπιστώσεις, και οι προβλέψεις, αλλά ποιές είναι οι λύσεις; Αν η ανεργία εξακοντιστεί, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις σαρωθούν, οι μικρές έχουν ήδη-τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές- βάλουν λουκέτο (δεν θα χρειαστεί καν να ξανανοίξουν) και οι μεγάλες παραπαίουν, ο πρόθυμος Πρωθυπουργός μας «ξεμείνει» από 800άρια και η Μέρκελ δώσει προτεραιότητα αυτή τη φορά στους νέους «Μεγάλους Ασθενείς» του Νότου (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία), τι θα απογίνουμε εμείς χωρίς «βαρβάρους» δανειστές; Τόσα χρόνια μάθαμε να ζούμε με δόσεις, τώρα πώς;

Παραδόξως, η πρότασή μου έχει ως έμπνευση μια παλιά ιδέα που δεν εφαρμόστηκε ποτέ, ενός νεοφιλελεύθερου, του Στέφανου Μάνου. Εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια, έχει μιλήσει για «εθνική σύνταξη 700 ευρώ». Δεν εισακούστηκε. Η σκέψη στη βάση της δεν ήταν ελιτίστικη. Αντίθετα προσέβλεπε στην καταπολέμηση των ανισοτήτων. «Αν δεν έχουμε για όλους τουλάχιστον ας έχουν όλοι τα ίδια, τόσα όσα για να μην πεινάσουν», λέω εγώ. Άδικο σίγουρα -για πολλούς- που δούλεψαν σκληρά και δικαιούνται να απολαύσουν τους κόπους τους στα γηρατειά τους. Όμως, μπορεί μια κοινωνία να χαρακτηρίζεται «δίκαιη» με μεγαλοσυνταξιούχους των ΔΕΚΟ (που μαζί με τα επιδόματα έφθαναν τα +3.000 ευρώ) και αγρότες του ΟΓΑ που φυτοζωούν με λιγότερα από 500 ευρώ;

Καλύτερα λοιπόν να ξεκινήσουμε όλοι μαζί από το ίδιο σημείο εκκίνησης. Είναι προτιμότερο να μπορούν όλοι να επιβιώσουν με τα στοιχειώδη, παρά να μετατραπούμε σε μια κοινωνία ανέργων, flexis, ημιαπασχολούμενων ελεύθερων επαγγελματιών πολλαπλών ταχυτήτων, που κάποιοι -λίγοι- θα συνεχίσουν να ζουν μέσα στον πλούτο και τη χλιδή, ενώ το άλλο άκρο, το φτωχό 80%, θα ζει κυριολεκτικά για ένα πιάτο φαί, και το υπόλοιπο 20% θα κινδυνεύει περισσότερο από παντελή έλλειψη προοπτικής, παρά από το δεύτερο κύμα του κορωνοϊού (το οποίο σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις έτσι λένε οι ειδικοί, θα μας χτυπήσει ξανά ήπια, βίαια -άραγε ποιος ξέρει περί της μεταλλάξεως του ιού- την πόρτα με τα πρωτοβρόχια του Οκτωβρίου).

Τι κάνουμε λοιπόν με τις εκατοντάδες χιλιάδες αυτών των συνανθρώπων μας, που δεν θα έχουν -παρά το καλοκαίρι- στον ήλιο μοίρα;

Το πρόβλημα εδώ δεν είναι μόνο οικονομικό ή εργασιακό. Είναι ανθρωπιστικό και αφορά την επιβίωσή τους, όχι την διαβίωσή τους.

Έτσι το να μιλάμε για σώσιμο ενός ή μιας Εταιρείας, δικής μας ή δική τους πολιτικά, ή θα προκαλέσει ντόμινο και από άλλες εταιρίες εν δικαίω, που θα ζητούν την στήριξη ή θα αποτελέσει καθαρά επιλογή μονομερή και άκρως κομματική.

ΙΔΩΜΕΝ…