ΑΡΘΡΟ

του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου

Δικηγόρου Δράμας

Ερωτήματα, που θέτουν ορισμένοι… και εκ πρώτης όψεως φαντάζουν λογικά.

-Γιατί γίνονται συλλαλητήρια για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και όχι για τον Παύλο Μπακογιάννη;

-Γιατί καίγεται το σύμπαν για το θάνατο του μαύρου Τζορτζ Φλόιντ και όχι και όταν χάνει τη ζωή του άδικα ένας λευκός Αστυνομικός;

-Γιατί γίνονται συλλαλητήρια για τα Τέμπη και όχι για τους νεκρούς στο Μάτι και στη Μαρφίν;

Μόνο που τα εν λόγω ερωτήματα είναι ψευδεπίγραφα. Υπονοούν όσοι τα θέτουν, πως όσοι διαδηλώνουν εκφράζουν προσποιητή συμπόνια για τους αδικοχαμένους στα Τέμπη και για τους χαροκαμένους γονείς τους. Ενώ έχουν αλλότριους σκοπούς.

Ενδεχομένως να υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις. Αλλά είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Και σε κάθε περίπτωση τι θέλουν να πούνε οι ερωτώντες; Ότι οι ίδιοι τους, που δεν διαδηλώνουν, νιώθουν άφατη θλίψη για τα θύματα των Τεμπών; Διαποτίζονται από αγνή και άδολη συμπόνια για τους συγγενείς τους; Πότε την εκδήλωσαν; Όταν επί δύο χρόνια σιωπούσαν; Και όταν τώρα μετά τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια, που ταρακούνησαν Π/Θ και Κυβέρνηση, αντί συμπόνιας αυτοί οι ίδιοι εκπέμπουν τοξικότητα, χολή και δηλητήριο;

Κάποιοι κυκλοφορούν αφίσα ότι έχουν εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη και για αυτό δεν θα πάνε στα συλλαλητήρια! Σε λίγο θα καλέσουν κόσμο και σε συγκεντρώσεις αντιφρονούντων! Όπως στη δεκαετία του ‘60! Άλλοι βρίζουν χυδαία όσους διαδηλώνουν. Αλλά και γονείς και συγγενείς που ζητάνε δικαίωση. Που απαιτούν δικαιοσύνη. Που δεν θέλουν συγκάλυψη.

Ναι πράγματι λέγονται και υπερβολές και ενίοτε και ψεύδη. Για γονείς και συγγενείς όμως συντρέχει η προβλεπόμενη στα νομικά δικαιολογημένη αγανάκτηση. Για όλους αυτούς όμως, που βρίζουν γονείς και συγγενείς, αυτό δεν ισχύει. Και ναι αυτά τα βλέπουμε ενίοτε και στο δημόσιο λόγο από πολιτικούς και πολίτες. Συμβαίνει στην πραγματική ζωή. Δεν δικαιολογούνται. Αιτιολογούνται όμως. Όταν συμβαίνουν τέτοια τραγικά και ασύλληπτα γεγονότα και πολύ περισσότερο όταν κυριαρχεί η αίσθηση της συγκάλυψης, έχουμε και τέτοιες απαράδεκτες αντιδράσεις.

Χρέος της Κυβέρνησης είναι να αφήσει απερίσπαστη τη Δικαιοσύνη να κάνει τη δουλειά της. Να διευκολύνει τη Βουλή να επιτελέσει το καθήκον της. Για να πέσει άπλετο φως. Να επέλθει κάθαρση. Και από ότι φαίνεται δεν το κάνει. Ή τουλάχιστον αυτό πιστεύει το 80% των πολιτών. Δηλαδή και δικοί της ψηφοφόροι. Που συμμετέχουν στις διαδηλώσεις.

Βεβαίως θα πει κανείς το ερώτημα παραμένει: ΟΚ καλώς για τον Γρηγορόπουλο, γιατί όμως όχι και για τον Μπακογιάννη; ΟΚ καλώς για τον Φλόιντ, γιατί όχι όμως και για τον λευκό αστυνομικό που έπεσε στο καθήκον; ΟΚ καλώς για τα Τέμπη, γιατί όχι όμως και για το Μάτι, γιατί όχι και για τα θύματα της Μαρφίν; Που είναι η ευαίσθητη Αριστερά; Γιατί σιωπούν οι λεγόμενοι προοδευτικοί πολίτες;

Η αλήθεια είναι πως έχουν υπάρξει και άρθρα, δηλώσεις και αναρτήσεις και πολλών λεγόμενων προοδευτικών, που έχουν πάρει θέση. Έχουν καταδικάσει και τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη. Έχουν εκφράσει τη συμπόνια τους για άδικο χαμό αστυνομικών ή πυροσβεστών που έπεσαν στο καθήκον. Έχουν καταδικάσει και την τότε ηγεσία για τα εγκληματικά λάθη και παραλείψεις και την άθλια επικοινωνιακή διαχείριση στο Μάτι. Έχουν εκφράσει τον αποτροπιασμό τους για το έγκλημα στη Μαρφίν.

Τώρα το γιατί δεν έγιναν συλλαλητήρια για τα ζητήματα αυτά, ας μας το απαντήσουν όσοι θέτουν τέτοια ερωτήματα. Είναι προφανές ότι και εκεί χάθηκαν άδικα ανθρώπινες ζωές. Προσωπικά θα πήγαινα και σε αυτά τα συλλαλητήρια, αν διοργανώνονταν. Γιατί όμως όλοι αυτοί, που διαμαρτύρονται, δεν πήραν και δεν παίρνουν την πρωτοβουλία να διοργανώσουν κάτι αντίστοιχο. Γιατί περιμένουν να το κάνουν οι προοδευτικούληδες αριστεροί, όπως χλευαστικά τους αποκαλούν;

Είναι και πάλι ψευδεπίγραφα τα ερωτήματα. Κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν πως είναι άλλο πράγμα να δολοφονείται ένας μάχιμος πολιτικός, που με τη δράση του εκτίθεται και γίνεται στόχος και εντελώς άλλο το να σκοτώνεται ένας δεκαεξάρης που πάει τη βόλτα του και μάλιστα από όργανο της τάξης, που όφειλε να προστατέψει τη ζωή του.

Είναι άλλο πράγμα να χάνει τη ζωή του ένας λευκός αστυνομικός πάνω στο καθήκον, που εμπεριέχει εξ ορισμού και κινδύνους και εντελώς διαφορετικό να δολοφονείται από όργανα της τάξης ο έγχρωμος Φλόιντ που τον έχουν ακινητοποιήσει και του πατάνε το λαιμό μέχρι ασφυξίας.

Είναι διαφορετικό να χάνονται άνθρωποι στη Μαρφίν προφανώς από εγκληματική δράση αδίστακτων, αλλά και από εγκληματικές παραλείψεις της Τράπεζας, καθώς δεν ίσχυαν τα προβλεπόμενα μέτρα ασφαλείας. Είναι διαφορετικό να χάνουν τη ζωή τους τόσο άδικα και με τόσο τραγικό τρόπο τόσοι συνάνθρωποί μας στο Μάτι από εγκληματικά λάθη και παραλείψεις υπηρεσιακών παραγόντων και πολιτικών υπευθύνων, αλλά και σε συνθήκες ακραίων καιρικών φαινομένων και άλλο τα Τέμπη.

Στα Τέμπη δίχως ανεξέλεγκτα καιρικά φαινόμενα χάθηκαν 57 νέοι. Από καθαρά και μόνο εγκληματικά λάθη και παραλείψεις υπαλλήλων, αλλά και υπηρεσιακών παραγόντων και υπεύθυνων πολιτικών. Παιδιά που ταξίδευαν αμέριμνα. Παιδιά που θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά του καθενός μας. Και η κυβέρνηση και η Βουλή και η Δικαιοσύνη δεν έκαναν ακόμη ότι όφειλαν. Αυτό πιστεύει η Κοινωνία. Για αυτό και ξεσηκώθηκε. Για αυτό και αυτά τα μεγαλειώδη – αυθόρμητα συλλαλητήρια.

Όσοι θέτουν τέτοια ψευτοδιλήμματα, αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν όλα τα παραπάνω. Δηλώνουν πως ο κόσμος έχει παραπλανηθεί. Υπονοούν ότι χειραγωγείται. Αλήθεια τώρα; Πώς και από ποιον; Από την πολυδιασπασμένη, κατακερματισμένη και αδύναμη αντιπολίτευση; Από την Καρυστιανού και τους λοιπούς γονείς και συγγενείς; Τι μέσα και τρόπους διέθεταν για να το πετύχουν;

Και δεν μπόρεσε να ξεστραβώσει τον κόσμο η κυβερνητική προπαγάνδα; Πότε και ποια κυβέρνηση στην ιστορία της χώρας διέθετε τέτοια πολύπλευρη στήριξη από τα ΜΜΕ και την ολιγαρχία; Πότε ο τόπος δεν διέθετε αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση εξουσίας; Πώς καταφέρνουν ακόμη και τώρα να πείσουν ο Μητσοτάκης και η ΝΔ ότι είναι η μόνη αξιόπιστη κυβερνητική πρόταση και να κυριαρχούν στις δημοσκοπήσεις;

Η αλήθεια λοιπόν είναι πως το έγκλημα των Τεμπών έχει κάνει κλικ την ίδια ώρα σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Το λαϊκό αισθητήριο ηλεκτρίστηκε. Συνειδητοποίησε πως είναι η ώρα και η στιγμή να διατρανώσει:

ΦΤΑΝΕΙ ! ΩΣ ΕΔΩ! ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ! ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΘΑΡΣΗ!

Για αυτό γεμίζουν οι Πλατείες. Για αυτό και είναι πρωτόγνωρες αυτές οι μεγαλειώδεις και αυθόρμητες λαϊκές κινητοποιήσεις. Γιατί ήρθε η ώρα, που περιγράφει γλαφυρά και ο ποιητής: Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο η οργή του λαού, ποιος μπορεί να την σταματήσει!

Ματαιοπονούν όσοι δυσανασχετούν, όσοι εξοργίζονται, όσοι βυσσοδομούν. Και όσο αντιδρούν με αυτό τον τρόπο, τόσο θα γιγαντώνονται οι λαϊκές αντιδράσεις. Θα φουντώνει η λαϊκή οργή.

Ας το πάρουμε απόφαση. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Ή θα πέσει άπλετο φως και θα υπάρξει κάθαρση και τιμωρία.

Ή το έγκλημα των Τεμπών θα μας στοιχειώνει όλους εσαεί.