ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΔΡΑΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΤΟΣ 2025

Το ημερολόγιο της Ιεράς Μητρόπολης Δράμας για το έτος 2025 είναι αφιερωμένο στον Όσιο Γεώργιο Καρσλίδη, τον «Άγιο των πτωχών και πονεμένων». Μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου παρουσιάζονται ψήγματα από τη θαυμαστή ζωή, τα χαρίσματα τη διακριτική ποιμαντική και τις θαυμαστές επεμβάσεις του Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη, με σκοπό, όπως επεσήμανε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δράμας κ. Δωρόθεος, «να παραδειγματιστούμε και να βοηθηθούμε στον πνευματικό μας αγώνα».

Αναλυτικά, στο εισαγωγικό του σημείωμα ο Σεβασμιώτατος κ. Δωρόθεος ανέφερε τα εξής:

Πέρυσι διάβασα προσεκτικά τόν βίο τοῦ Ὁσίου Γεωργίου τοῦ Καρσλίδη ἀπό τό βιβλίο «Ὁ Ὅσιος Γεώργιος τῆς Δράμας, ὁ Ἅγιος τῶν πτωχῶν καί πονεμένων», [ἔκδοση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος, Ταξιάρχες (Σίψα), 2022].

Τό πρῶτο ἐρώτημα πού μοῦ δημιουργήθηκε ἦταν, πῶς εἶχε τόσο ἔντονη τήν Θεία Χάρη ἀπό μικρό παιδί ὁ ὅσιος Γεώργιος; Καί, γενικότερα, πῶς ἀποκτιέται ἡ Θεία Χάρη;

Τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2023, προσκεκλημένος τοῦ Μητροπολίτου Σταγῶν καί Μετεώρων κ. Θεοκλήτου γιά τήν ἑορτή τοῦ Ἁγίου Βησσαρίωνος, συνάντησα ἕναν ἱερέα, τόν πατέρα Σωτήριο ἀπό τήν Θεόπετρα, ὁ ὁποῖος ὑπεραγαπᾶ τόν Ὅσιο Γεώργιο.

Πρίν προλάβω νά τοῦ πῶ τό ἐρώτημά μου, ἐκεῖνος μοῦ διηγήθηκε τό ἀκόλουθο περιστατικό. Ὅταν πρίν ἀπό χρόνια εἶχε ἐπισκεφθεῖ τό Ἅγιον Ὄρος, στίς Καρυές, κάθησε δίπλα σ᾿ ἕναν ἄγνωστό του μοναχό. Καί τόν ρωτᾶ:

-Πάτερ, πῶς ἀποκτιέται ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ;

Ἐκεῖνος τοῦ ἀπάντησε:

-Ἤ χύνεις αἷμα σάν τόν ἅγιο Παΐσιο (τόν Ἁγιορείτη) ἤ γεννιέσαι μέ τήν Χάρη, ὅπως ὁ ἅγιος Γεώργιος Καρσλίδης.

Μελετῶντας τόν Βίο τοῦ Ὁσίου καί διαπιστώνοντας, ὡς Μητροπολίτης πλέον τῆς Δράμας, τήν θαυμαστή παρουσία του στήν ζωή τοῦ Μοναστηριοῦ τῆς Σίψας καί τῶν πολλῶν προσκυνητῶν, τῶν ἐγγύς καί τῶν μακράν, ἀποφάσισα τό φετινό Ἡμερολόγιο τῆς Μητροπόλεώς μας νά τό ἀφιερώσουμε στόν Ὅσιο Γεώργιο, ἀπό εὐγνωμοσύνη, ἀλλά καί μέ σκοπό νά τόν γνωρίσει περισσότερος κόσμος.

Σέ αὐτό τό κείμενο θά ἐκθέσουμε ἐν συντομίᾳ τήν θαυμαστή ζωή του, τά χαρίσματά του, τήν διακριτική ποιμαντική του, τίς θαυμαστές ἐπεμβάσεις του.

Ὁ ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης χαρακτήριζε τόν Ὅσιο Γεώργιο «Θεό ἐπί τῆς γῆς». Καί προχώρησε στήν ἁγιογράφηση τῆς πρώτης φορητῆς εἰκόνας του, πρίν ἀκόμη ὁ Ὅσιος ἁγιοκαταταχθεῖ.

Ὁ ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης εἶχε πεῖ σέ ἱερέα ἀπό τήν Δράμα, ὁ ὁποῖος τόν ἐπισκέφθηκε στόν Ὠρωπό γιά νά τόν συμβουλευθεῖ γιά κάτι πού τόν ἀπασχολοῦσε:

-Ἐσεῖς ἔχετε ἐκεῖ, στήν Δράμα, ἕναν Ἅγιο πού τούς ξεπερνᾶ ὅλους! Γιατί ἦρθες σέ μένα;

Μέ τήν εὐλογία τοῦ μεγάλου Ἁγίου μας, τοῦ ὁσίου Γεωργίου (Καρσλίδη), ἄς ἐκθέσουμε ψήγματα ἀπό τήν θαυμαστή ζωή του, γιά νά παραδειγματισθοῦμε καί νά βοηθηθοῦμε στόν πνευματικό μας ἀγώνα.

Παιδική ἡλικία

Ὁ Ἅγιος καταγόταν ἀπό τήν Ἀργυρούπολη τοῦ Πόντου, ἀλλά γεννήθηκε στήν Τσάλκα τῆς Γεωργίας. Οἱ γονεῖς του πέθαναν, ὅταν αὐτός ἦταν τριῶν ἐτῶν, καί τόν μεγάλωσε ἡ γιαγιά του. Ἡ δέ ἀδελφή του πέθανε σέ μικρή ἡλικία δείχνοντας κι ἐκείνη σημεῖα ἁγιότητας.

Ὁ Ἀθανάσιος, ὅπως ἦταν τό βαφτιστικό του ὄνομα, προερχόταν ἀπό θρησκευτική οἰκογένεια. Ἑξήντα πετραχήλια εἶχε στό σόϊ του, καί ἡ ἱερατική καταγωγή του ἀποτελοῦσε τήν πρώτη εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Ἀπό μικρός ὅμως ἀντιμετώπισε τήν ἄσχημη συμπεριφορά τοῦ μεγαλύτερου ἀδελφοῦ του καί τῆς νύφης του, πού τόν χτυποῦσαν καί τόν ἔβαζαν νά κοιμᾶται στόν στάβλο.

Αὐτός ὑπέμενε ὅλες τίς δοκιμασίες ἀγόγγυστα καί μέ ἀγάπη, γι᾿ αὐτό ἀξιώθηκε νά δεχτεῖ τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Λίγο ἀργότερα πέθανε καί ἡ γιαγιά του, καί μόνη προστασία του ἔμεινε τό ἐγκόλπιο τῆς Παναγίας, πού ἦταν δικό της δῶρο (σήμερα βρίσκεται στήν λάρνακα τῶν ἱερῶν λειψάνων του).

Ὁ Ἅγιος, παρά τά προβλήματά του καί τήν μικρή του ἡλικία, ἦταν φύση ἀγαθή, καί βοηθοῦσε μέ ὅποιο τρόπο μποροῦσε τούς γύρω του. Κάποια φορά ἔδωσε ἀλεύρι σέ ἕναν φτωχό, καί ὁ ἀδελφός του θύμωσε, καί τόν μάλωσε ἄσχημα. Τότε ἀποφάσισε νά φύγει ἀπό τό σπίτι.

Περιπλανήθηκε ἐπί μέρες σέ χιονισμένες, ἀφιλόξενες ἐκτάσεις μέ κίνδυνο νά πεθάνει, ἀλλά ὁ Θεός τόν προστάτεψε. Ἐντέλει, βρῆκε καταφύγιο σέ κάποια σπηλιά, καί τόν ἔσωσαν οἱ ἄνθρωποι ἑνός καραβανιοῦ. Τόν ὁδήγησαν στό Βατούμ, ὅπου ἔπιασε δουλειά σέ ἕναν μουσουλμάνο.

Ἐκεῖ ἀξιώθηκε νά ζήσει θαυμαστά σημεῖα: τούς Τρεῖς Ἱεράρχες πού τοῦ πρόσφεραν εὐωδιαστό πρόσφορο· καί τόν ἅγιο Γεώργιο, ὁ ὁποῖος τόν ἀνέβασε στό ἄλογό του καί τόν μετέφερε στήν Τυφλίδα.

Στήν Τυφλίδα ὁ Γεώργιος εἰσῆλθε ὡς δόκιμος μοναχός στό Μοναστήρι τῆς Τράντας σέ ἡλικία 9 μόλις ἐτῶν. Ἐκεῖ διακρίθηκε γιά τόν ἀσκητικό του βίο. Κι ἐπειδή ἦταν ἄοκνος, ἱκανότατος, πρόθυμος καί δεχόταν μέ σεβασμό τίς συμβουλές τῶν μεγαλυτέρων, τά πνευματικά του χαρίσματα αὔξαναν συνεχῶς, καί οἱ ἀρετές του τόν χαρίτωναν ὅλο καί περισσότερο.

Χειροτονία. Προσφυγιά στήν Ἑλλάδα

Ἡ μοναχική κουρά τοῦ Ἀθανασίου τελέσθηκε τό 1919, σέ ἀγρυπνία στό Μοναστήρι τῆς Τράντας, συνοδευόμενη ἀπό θαυμαστά σημεῖα. Ἕνας πολυέλαιος φώτιζε ἀπό τήν γῆ μέχρι τόν οὐρανό, καί μαζί μέ τά χαρούμενα σήμαντρα ἀκούγονταν καί οὐράνιες καμπάνες.

Τό κομμουνιστικό καθεστώς ὅμως εἶχε ἐπιβάλει στήν χώρα τήν ἀθεΐα, καί ἦταν ἰδιαίτερα ἐχθρικό γιά ὅσους πίστευαν στόν Χριστό. Συνέλαβαν, λοιπόν, τόν ὅσιο καί τόν ὁδήγησαν στό ἐκτελεστικό ἀπόσπασμα. Ἡ σφαίρα, ὅμως, πού κατευθυνόταν στό στῆθος του ἐξοστρακίσθηκε ἀπό τό ἐγκόλπιο τῆς Παναγίας, καί ὁ ὅσιος σώθηκε! Ἄλλη μιά σφαίρα τόν τραυμάτισε στά πόδια, καί τοῦ προκάλεσε ἰσόβια σοβαρή ἀναπηρία.

Ἐντέλει, ἀφοῦ περιπλανήθηκε σέ διάφορους τόπους γιά πέντε περίπου χρόνια, χειροτονήθηκε ἱερέας στίς 8 Αὐγούστου τοῦ 1925, καί ἔλαβε τό ὄνομα Γεώργιος, λόγῳ τῆς πολλῆς του ἀγάπης πρός τόν Τροπαιοφόρο Ἅγιο.

Συνελήφθη ὅμως καί πάλι καί φυλακίσθηκε γιά δεύτερη φορά, ἀλλά τόν ἐλευθέρωσε μέ θαυμαστό τρόπο ὁ Ἅγιος Γεώργιος! Κατέφυγε στό Σοχούμ, ὅπου τόν ἔκρυψε ὁ δάσκαλος Εὐστάθιος Γιαννακίδης, ὁ ὁποῖος τόν φυγάδευσε στήν Ἑλλάδα.

Ὁ Ἅγιος ἀποβιβάστηκε στήν Θεσσαλονίκη τό 1929. Στήν ἀρχή ἐγκαταστάθηκε στήν Πιερία, στήν συνέχεια στό Μικρό Δάσος τοῦ Κιλκίς, καί τέλος στήν Σίψα τῆς Δράμας, ὅπου ἄρχισαν οἱ πρῶτες ἀποκαλύψεις τῆς ἁγιότητάς του.

Ὅσοι τόν φιλοξενοῦσαν ὁμολογοῦν ὅτι εἶχε βαθειά προσευχή, ὅτι ἀναδυόταν εὐωδία καί Χάρη Θεοῦ, ὅταν κάποιος τόν πλησίαζε. Κάποιοι ἔβλεπαν τόν ὅσιο νά μήν πατᾶ στήν γῆ, κι ἕνα παράξενο οὐράνιο φῶς νά πλημμυρίζει τό δωμάτιό του!

Στήν Σίψα ὁ Ἅγιος Γεώργιος ἔκτισε τό πρῶτο ἐκκλησάκι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς στό ὄνομα τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Κάθε βράδυ ξαγρυπνοῦσε στήν προσευχή καί τό ξημέρωμα τελοῦσε τόν Ὄρθρο καί τήν θεία Λειτουργία.

Οἱ ἀρετές τοῦ Ἁγίου

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος δέν κατέκρινε κανέναν. Συζητοῦσε μέ τούς προσκυνητές πνευματικά καί ἄλλα ζητήματα πού τούς ἀπασχολοῦσαν.

Ἡ μετάνοιά του ἦταν διαρκής, καί ἡ ταπείνωσή του ἀσύλληπτη. «Εἶμαι στό πέντε, καί ὁ κόσμος μέ λέει ἑκατό», ἔλεγε μέ σεμνότητα.

Ἦταν λιτοδίαιτος, καί μετά τήν κατάλυση τῆς Θείας Κοινωνίας ἔμενε ἄσιτος.

Εἶχε σέ μεγάλη ὑπόληψη τήν ἀρετή τῆς φιλοξενίας: «Ποῦ ξέρετε», ἔλεγε, «κάποια μέρα μπορεῖ νά φιλοξενήσετε ἄγγελο τοῦ Θεοῦ!».

Δεχόταν ὅλο τόν κόσμο μέ πολλή στοργή καί ἀγάπη. Τούς μόνους πού ἀρνοῦνταν νά δεχθεῖ ἦταν ἐκεῖνοι πού πήγαιναν σέ μάγους καί χοτζάδες, τό ὁποῖο θεωροῦσε ἀσέβεια καί μεγάλη ἀνοησία.

Ἀγαποῦσε πολύ τήν ἐλεημοσύνη: «Νά μάθετε νά κάνετε ἐλεημοσύνες, νά δίνετε στούς πτωχούς, νά ἐπισκέπτεσθε τούς ἀρρώστους, νά ἐπισκέπτεσθε τίς φυλακές. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἔχουν ἀνάγκη ἀπό ἕνα καλό λόγο, ἀπό λίγη στήριξη».

Ἔκαμε ἐργόχειρο γιά ἐλεημοσύνη τῶν πτωχῶν. Στήν πόλη τῆς Δράμας ἔδινε ἐλεημοσύνες σέ φτωχούς, ἀσθενεῖς καί ἡλικιωμένους.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Ὁσίου Γεωργίου γιά τά παιδιά

Ἐπειδή ὁ ἴδιος ταλαιπωρήθηκε στά παιδικά του χρόνια, ἀγαποῦσε πολύ τά παιδιά. Τούς πρόσφερε ροῦχα, φαγητό, καραμέλες, χρήματα. Κυρίως, ὅμως, χάραζε τήν σωστή πορεία τῆς ζωῆς τους.

Τά συμβούλευε ποιό εἶναι τό σωστό καί ποιό τό λάθος. Πότε νά μιλοῦν καί πότε νά σιωποῦν. Δέν τά μάλωνε ποτέ. Τά μάθαινε στήν ἐλεημοσύνη. Ξυπνοῦσε τό φιλότιμό τους, νά προσφέρουν πρόθυμα στούς ἄλλους.

Συνιστοῦσε σέ γονεῖς καί γιαγιάδες νά ἔχουν ὑπομονή ἀπέναντι στήν ζωηράδα τῶν παιδιῶν: «Ἄν βάλεις καρύδια σ᾿ ἕνα σακκί», ἔλεγε, «τί θά κάνουν; Θά βροντοῦν! Ἔτσι καί τά παιδιά κάνουν φασαρία». Ἤθελε ὅμως νά τά νηστεύουν ἀπό ἑπτά χρονῶν καί πάνω.

Ἀπό τά παιδιά ἀπαιτοῦσε ἀπόλυτη ἡσυχία στήν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας. Τούς μάθαινε μετάνοιες τήν Μεγάλη Σαρακοστή, καί νά ψάλλουν τά κάλαντα τά Χριστούγεννα.

Ἔδινε μέ ἀγάπη πρακτικές συμβουλές γιά ἐκκλησιαστικά θέματα. Ἐξηγοῦσε πῶς πρέπει νά κινοῦνται μέσα στόν Ναό καί πῶς νά προσέρχονται στό μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας.

Ὅταν πέθανε μιά μητέρα, ὁ ἴδιος ἀνέλαβε νά φροντίζει τά παιδιά στήν θέση της. Ἑτοίμαζε τό πρωϊνό τους καί τά φρόντιζε, ὅταν οἱ μεγάλοι ἔλειπαν στήν ἐργασία.

Ὁ Ὅσιος Γεώργιος ταπεινός Λειτουργός

Ὁ Ἅγιος Γεωργιος πάντοτε προετοιμαζόταν γιά τήν Θεία Λειτουργία. Φρόντιζε τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς του. Συγχωροῦσε τούς πάντες.

Ὅταν κάποτε ὁ ψάλτης νευρίασε μαζί του, ὁ ἅγιος τόν ἔστειλε νά σημάνει Ἑσπερινό, γιά νά ἠρεμήσει. Μετά τόν ἀγκάλιασε καί τόν φίλησε. «Ἐγώ φοράω τό ράσο καί θά μπῶ αὔριο νά λειτουργήσω!», ἐξήγησε τήν συμπεριφορά του, ἐννοῶντας ὅτι κακή σκέψη δέν θά ἔπρεπε νά ἔχει μέσα του γιά κανέναν, οὔτε καί γιά ἐκείνους πού σέ κάτι ἔφταιγαν. Δηλαδή, κι ὅταν ἔσφαλαν οἱ ἄλλοι, πάλι αὐτός ζητοῦσε πρῶτος συγχώρεση.

Μνημόνευε χιλιάδες ὀνόματα. Ἀποκάλυπτε τήν πνευματική κατάσταση τῶν μνημονευομένων! Φανέρωνε στά δύσκολα χρόνια τῶν διωγμῶν καί τῶν πολέμων ποιός μνημονευόμενος ζοῦσε καί ποιός ὄχι.

Ζοῦσε τήν Θεία Λειτουργία μέ κάθε μεγαλοπρέπεια. Φοροῦσε μανδύα καί ἄμφια. Εἶχε στολές ἀνάλογα μέ τίς ἑορτές. Στό Ἅγιο Βῆμα δέν μιλοῦσε ποτέ. Ἔλεγε: «Ὁ ἱερεύς ποτέ δέν λειτουργεῖ μόνος. Χιλιάδες ἄγγελοι κατεβαίνουν στήν Θεία Λειτουργία». Γι᾿ αὐτό ἀπαιτοῦσε ἀπόλυτη σιωπή ἀπ᾿ ὅλους.

Διάβαζε εὐχή συγχωρήσεως πρίν τήν Θεία Κοινωνία. Ἔχριε τούς πιστούς μέ λάδι Εὐχελαίου ἤ κανδήλας. Δέν ἄφηνε νά κοινωνήσει ὅποιος δέν ἔκαμε τόν κανόνα του, ὅποιος ἦταν ἀσυγχώρητος, καί ὅποιος ἀπέκρυπτε ἁμαρτήματα στήν Ἐξομολόγηση.

Οἱ πιστοί ἔπρεπε νά νηστεύουν ἄλαδα πρίν τήν Θεία Κοινωνία. Ἦταν αὐστηρός στήν ἐνδυμασία τῶν πιστῶν. Ἀπαιτοῦσε σεβασμό στήν λατρεία. Τό ἀντίδωρο ἤθελε νά τό παίρνουν μέ σταυρωτά τά χέρια καί νά τό τρῶνε μέσα στόν Ναό. Ὅποιες παρατηρήσεις ἔκανε, τίς ἔκανε μέ ἀγάπη καί τρυφερότητα.

Ὁ Ὅσιος Γεώργιος κοινωνός οὐρανίων ἐμπειριῶν

Ὁ Ὅσιος Γεώργιος, ὅταν λειτουργοῦσε, γινόταν μύστης οὐρανίων ἐπισκέψεων! Οἱ πιστοί ἄκουγαν τά ποδοβολητά τοῦ ἀλόγου τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ὅπως ὁ ἴδιος ἔλεγε.

Οἱ οὐράνιοι ἐπισκέπτες του συνήθως ἦταν ὁ Ἅγιος Νικόλαος, ὁ Ἅγιος Μηνᾶς, ὁ Τίμιος Πρόδρομος, πάντοτε ἱδρωμένος καί αὐστηρός, ὁ ὁποῖος καί τοῦ ἔλυνε, κατά τήν διάρκεια τοῦ Χερουβικοῦ Ὕμνου, τίς ἀπορίες του!

Συλλειτουργοῦσε πολλές φορές μέ τόν προφήτη Ἠλία στό ὁμώνυμο ἐκκλησάκι, ἐνῶ τόν ἐπισκεπτόταν καί ὁ ἅγιος Παντελεήμων.

Κάποτε ἕνας χριστιανός εἶχε λογισμούς ἀμφιβολίας στήν πίστη του. Τοῦ παρήγγειλε ὁ Ὅσιος νά σταθεῖ τήν ἑπομένη Κυριακή ἀπέναντι ἀπό τήν Ὡραία Πύλη καί νά βλέπει τά ἐνδότερα τοῦ Ἱεροῦ Βήματος. Αὐτός τό ἔκαμε.

Ὅταν ἡ θεία Λειτουργία ἔφθασε στό «Πιστεύω», ὁ χριστιανός εἶδε ν᾿ ἀνεβοκατεβαίνει στήν Ἁγία Τράπεζα ἕνα περιστέρι. Κατάλαβε ὅτι ἐπρόκειτο γιά τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀπό τότε τοῦ διαλύθηκε κάθε σκέψη ἀπιστίας.

Πολλές φορές, τήν ὥρα πού μνημόνευε τά ὀνόματα τῶν πιστῶν, ζώντων καί κεκοιμημένων, οἱ δαίμονες ἔκαναν φασαρία, γιά νά μήν συγκεντρώνεται στήν μνημόνευση. Αὐτός ὅμως δέν ἐπηρεαζόταν καθόλου.

Φρόντιζε πάντοτε οἱ πιστοί νά συμμετέχουν στίς Θεῖες Λειτουργίες. Ἰδιαίτερα τό Πάσχα καί τά Χριστούγεννα, ἀπό ποιμαντικό ἐνδιαφέρον, ἐπισκεπτόταν τά σπίτια τῶν χωρικῶν καί τούς καλοῦσε προσωπικά στήν Θεία Λειτουργία τῆς ἑορτῆς.

Τήν νύχτα ἀγρυπνοῦσε στήν προσευχή, καί τήν ἡμέρα διακονοῦσε τόν λαό τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνον μέ τίς διδαχές καί συμβουλές του, ἀλλά καί μέτήν ἀβραμιαία φιλοξενία του καί τήν ὑπερβάλλουσα ἐλεημοσύνη του. Πολλές φορές ὁμολογοῦσε: «Πέρασαν πολλοί Ἅγιοι ἀπό δῶ σήμερα»!

Διορατικό χάρισμα

Κάποτε τόν ἐπισκέφθηκε ἡ μοναχή Εὐγενία ἀπό τήν Ξάνθη καί τοῦ εἶπε: «Ἐσύ ἔφτασες πολύ ψηλά, μέχρι τό Σιναῖον Ὄρος! Εἶσαι πιά ἀσκητής κι ἔτσι θά εἶσαι μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς σου».

Γι᾿ αὐτό ὁ Θεός τόν πλούτισε μέ ποικίλα πνευματικά χαρίσματα. Εἶχε τό διορατικό χάρισμα. Φανέρωνε στούς ἐπισκέπτες του τίς κρυφές σκέψεις καί τούς λογισμούς τοῦ βίου κατά τήν Θεία Λειτουργία: «Τά ροῦχα σου τά ἔβλεπα στήν ἐκκλησία σήμερα, ἐσένα ὄχι», ἔλεγε συχνά!

Καταλαβαίνοντας τίς ἄσκημες σκέψεις καί συμπεριφορές κάποιων γιά ἄλλους, γιά παράδειγμα, νύφης καί πεθερᾶς, φρόντιζε νά τίς συμφιλιώνει.

Διέκρινε ἀμέσως ἐκείνους πού, ἐπειδή εἶχε τό διορατικό χάρισμα, τόν ρωτοῦσαν διάφορα, σάν νά ἦταν μάντης ἤ ἀστρολόγος. «Ἐγώ», τούς ἔλεγε, «δέν διαβάζω τά ἄστρα. Μόνο τίς καρδιές βλέπω…».

Τόν ἐπισκέφθηκε κάποτε μιά γυναίκα, μάρτυς τοῦ Ἰεχωβᾶ, μέ βιβλία στόν κόρφο της. «Βγάλε τά βιβλία πού ἔχεις στόν κόρφο σου, καί μετά ἔλα» τῆς εἶπε. Ντροπιασμένη ἐκείνη ἔφυγε!

Κάποιος κακομεταχειριζόταν τήν γυναίκα του. Τοῦ τά φανέρωσε ὅλα ὁ Ὅσιος. Ἐκεῖνος μετανόησε, καί δέχθηκε τόν ἑξῆς κανόνα: Ζητιάνευε στά χωριά, καί ἔκτισε τέσσερα ἐκκλησάκια στήν περιοχή Κεφαλαρίου, τά ὁποῖα ὑπάρχουν μέχρι σήμερα: τόν Ἅγιο Νικόλαο, τόν Ἅγιο Κωνσταντῖνο, τήν Παναγία καί τόν Προφήτη Ἠλία.

Ἕνας ἄλλος πῆγε στόν Γέροντα γιά νά κοινωνήσει. Μέχρι τά μισά τοῦ δρόμου σκεφτόταν ἄσχημα κατά τοῦ γείτονά του, καί δέν τόν συγχωροῦσε. Στά μισά τοῦ δρόμου μετάνιωσε. Φθάνοντας, τόν ὑποδέχθηκε ὁ Γέροντας μέ τό Ἅγιο Ποτήριο καί τοῦ εἶπε: «Παῦλε, μέχρι τόν μισό δρόμο ἄλλα σκεφτόσουν καί ἄλλα μετά. Εὐτυχῶς πού μετάνιωσες. Ἔλα νά σέ κοινωνήσω».

Τό προφητικό χάρισμα

Ὁ Ὅσιος Γεώργιος εἶχε τό προφητικό χάρισμα. Ἦταν αὐτός πού γνώριζε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τό φανέρωνε στούς ἀνθρώπους γιά νά μετανοήσουν.

Τό θεῖο χάρισμα πού εἶχε νά «διαβάζει» τό παρελθόν, τό παρόν καί νά προβλέπει τό μέλλον ἦταν ἐξαιρετικά ἐπώδυνο γιά τόν ἴδιο: «Χαρά σέ σᾶς πού δέν βλέπετε!», συνήθιζε νά λέει.

Τήν περίοδο τῆς Προσφυγιᾶς (μετά τό 1922), τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου καί τῆς Τρίτης Βουλγαρικῆς Κατοχῆς, τοῦ ἦταν πολύ δύσκολο ν᾿ ἀνακοινώνει στούς ἀνθρώπους ὅτι ἀγαπημένα τους πρόσωπα εἶχαν πεθάνει.

Πολλά χρόνια πρίν τήν Μετανάστευση τῶν Ἑλλήνων στήν Γερμανία καί τήν Δυτική Εὐρώπη προφήτευσε: «Θά ᾿ρθεῖ ἐποχή πού δέν θά γνωρίζει ἡ μάνα τό παιδί, καί τό παιδί τήν μάνα. Θά χωρίσουν οἱ οἰκογένειες. Τά παιδιά θά μεγαλώνουν μέ τίς γιαγιάδες, καί δέν θά ξέρουν τούς γονεῖς τους».

Προφήτευσε τήν ἵδρυση τοῦ Μοναστηριοῦ στήν Σίψα: «Αὐτό τό μέρος θά ἐρημώσει, γιατί κανένας ἀπό δῶ δέν εἶναι ἄξιος νά μπεῖ μέσα. Μετά θά ἔρθουν ἄλλα πρόβατα ἀπ᾿ ἔξω καί θά τό ἀξιοποιήσουν».

Τό χάρισμα τῆς ποιμαντικῆς διακρίσεως

Ὡς ποιμένας, ὁ ὅσιος Γεώργιος ἐνεργοῦσε πάντοτε μέ πολλή ἀγάπη καί μέγιστη διάκριση.

Κάποτε ἔδωσε ὡς δῶρο ἕνα κέντημα σέ μιά νεόνυμφη. Οἱ φίλες της ὅμως τήν κορόϊδευαν γιά τήν ποιότητα τοῦ δώρου. Τήν βρῆκε ἐκεῖνος καί τῆς εἶπε: «Παιδί μου, νά ἤξερες μέ πόσο πόνο καί προσευχή τό ἔφτιαξα μέσα στήν φυλακή!». Ὁ Ὅσιος, δηλαδή, δέν ἔβλεπε τήν χρηματική ἀξία τοῦ δώρου, ἀλλά τήν εὐλογία πού εἶχε ὡς δημιούργημα πόνου καί προσευχῆς.

Σέ μία κοπέλα πού ἦταν πολύ φτωχή καί δέν εἶχε σκουλαρίκια ὅπως οἱ ἄλλες, τῆς ἀγόρασε ὁ ἴδιος καί τῆς τά πρόσφερε.

Μιά φορά μάλωσε κάποια γυναίκα, κατά τά ἄλλα καλή χριστιανή, διότι δέν ἔδωσε σέ μιά πεινασμένη νά φάει.

Ἀπό μιά ἄλλη πού εἶχε υἱοθετήσει ἕνα παιδί, ζήτησε νά φτιάχνει πρόσφορα. Ἐκείνη δικαιολογήθηκε ὅτι “δέν προλάβαινε”, γιατί γύριζε πολύ στούς καφέδες, καί ἔκαμναν μέ τίς φίλες της κουτσουμπολιό. Τῆς εἶπε τότε ὁ Ἅγιος μέ πολλή ἀγάπη: «Καί ἔξω νά γυρίζεις, λειτουργιές θά κάνεις. Διότι καί ἐσύ μεγάλωσες ψυχοκόρη καί στήριξες καί τόν φτωχό γαμπρό σου»!

Ἦταν μακρόθυμος στίς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες. Γνώριζε τά κίνητρα καί τίς ψυχικές ἀδυναμίες τοῦ καθένα. Μετρίαζε τόν πόνο τῶν ἀνθρώπων μέ πολλή ἀγάπη. Ἔδινε τήν ἐλπίδα καί τήν συγχώρεση ἀκόμη καί σέ ἀνθρώπους πού ἔκαναν σοβαρά σφάλματα.

Κάποτε μιά ἁμαρτωλή γυναίκα προσευχήθηκε γιά ἕνα μικρό παιδί πού πέθαινε, κι ἐκεῖνο ἔγινε καλά. Ἡ ἴδια συγκλονίσθηκε ἀπό τό γεγονός, πῶς ὁ Θεός ἄκουσε τήν προσευχή της! Πῆγε στόν Ὅσιο, λοιπόν, ἐξομολογήθηκε μέ μετάνοια, καί ἄλλαξε τήν ζωή της!

Ὁ Ὅσιος Γεώργιος καί τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας

Ὁ Ὅσιος Γεώργιος θεωροῦσε ὑψίστης σημασίας τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, διότι ὁδηγοῦν στήν διόρθωση τῆς ξεπεσμένης φύσεως τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ ἐξασφαλίζουν τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ.

Πάνω ἀπ᾿ ὅλα εἶναι τό Μυστήριο τῆς Θείας Εύχαριστίας, ὁ κοινός τόπος συνάντησης Θεοῦ καί ἀνθρώπων, Ἀγγέλων καί Ἁγίων.

Ἰδιαιτέρως ὁ Ὅσιος τιμοῦσε τό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος. Γι᾿ αὐτό εἶχε περίπου σαράντα βαπτιστήρια, κατ᾿ ἐντολή πνευματικοῦ του ἀπό τά Ἱεροσόλυμα. Τά παιδιά φτωχῶν οἰκογενειῶν τά βάπτιζε ὁ ἴδιος. Θεωροῦσε μεγάλη εὐλογία νά γίνει κάποιος ἀνάδοχος, καί τοῦ ἔδινε προτεραιότητα στήν μνημόνευση.

Ὅταν ἔκανε σέ κάποιο σπίτι Εὐχέλαιο, πολλές φορές κοιτοῦσε τήν ἐξώπορτα. «Τί κοιτᾶς, Γέροντα;», τόν ρώτησαν κάποια φορά. «Βλέπω πῶς φεύγουν οἱ δαίμονες ἀπό τό σπίτι μέ τήν δύναμη τοῦ Μυστηρίου»!

Στό γαμήλιο γλέντι ἑνός νεαροῦ ζευγαριοῦ ὁ Ὅσιος ἦταν πολύ χαρούμενος, καί χόρεψε. Κάποιος τόν παρεξήγησε. Καί ἐκεῖνος τοῦ εἶπε: «Γιατί ἀπόρησες καί στενοχωρήθηκες πού σοῦ εἶπαν ὅτι χόρεψα; Ἐκεῖ ἦρθαν τετρακόσιοι ἄγγελοι καί χόρεψαν κι ἔγινε τόση χαρά, καί δέν θά χόρευα κι ἐγώ; Τό ζευγάρι ἦταν ὅπως τούς ἤθελε ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία, γι᾿ αὐτό ἔγινε τέτοιο πνευματικό πανηγύρι».

Πιό μπροστά, μετά τό Μυστήριο τοῦ Γάμου τοῦ ἀνωτέρω ζευγαριοῦ, πῆγε ὁ Γέροντας νά εὐχηθεῖ στούς νεόνυμφους καί τούς ἀποκάλυψε: «Πρώτη κατέβηκε κι ἀσπάσθηκε τά στέφανα ἡ Ἁγία Περιστερά, τό Ἅγιο Πνεῦμα, καί σᾶς εὐλόγησε»!

Ὁ Ὅσιος Γεώργιος ὡς πνευματικός πατέρας

Ὁ Ὅσιος ἦταν ὁ πατέρας τοῦ χωριοῦ, καί συμμετεῖχε ἐνεργά σέ κάθε πνευματική καί κοινωνική πτυχή τῆς ζωῆς στήν Σίψα. Λειτουργοῦσε καί κήρυττε στήν ἐκεῖ ἐκκλησία (Γενέσιον τῆς Θεοτόκου). Συμφιλίωνε τά ζευγάρια καί ὅσους εἶχαν διαφορές σέ κάθε περίπτωση χωρισμοῦ ἤ φιλονικίας. «Ὁ χριστιανός, ἔλεγε, πρέπει νά εἶναι ταπεινός καί ἤρεμος».

Ὅλη τήν Σαρακοστή δέν ἄφηνε νά χορεύουν καί νά γλεντοῦν παρά μόνον τήν 25η Μαρτίου. Στούς ὑποψήφιους στρατιῶτες ἔδινε εὐλογία, σταυρό καί χαρτζιλίκι.

Ὑποδεχόταν καθημερινά πλῆθος κόσμου μέ χαμόγελο καί ὑπομονή. Ὡς ἐξομολόγος ἦταν γλυκύς καί παρήγορος. Μόνον σέ περιπτώσεις κάποιων σκληρόκαρδων γινόταν αὐστηρός.

Οἱ κανόνες του ὡς πνευματικοῦ ἦταν πάντοτε παιδαγωγικοί καί μέ ἀνάλογη ἐπιείκεια γιά τό ἑκάστοτε ἁμάρτημα. Σκόπευαν στήν ἀπόκτηση ἀπό τόν ἐξομολογούμενο ταπεινοῦ φρονήματος καί τέλεσης ἐλεημοσυνῶν. Ἀκοινωνησία ἔβαζε μόνον σέ περιπτώσεις ἐκτρώσεων καί μαγείας. Αὐστηρός ἦταν ἐπίσης σέ ζητήματα ἠθικῆς καί διαζυγίων.

Ὅταν ἔβλεπε ἐγωϊσμό καί καύχηση, ἔλεγε: «Ἀέρας, γιαβρίμ, ἀέρας…». Συνιστοῦσε τακτική ἐξομολόγηση, ἐγκράτεια καί προσοχή στίς συναναστροφές. Ἤθελε οἱ νέοι νά σέβονται τούς μεγαλύτερους.

Μεριμνοῦσε, ὅπου βασίλευε ἡ ἀμάθεια, νά καθοδηγήσει πνευματικά τούς ἀνθρώπους: «Οἱ χοτζάδες», ἔλεγε, «ἀντικατέστησαν τούς χαρισματούχους πατέρες, καί τά ψεύτικα φυλαχτά τους τόν ἁγιασμό καί τό ἅγιο ἔλαιον».

Ἡ ὥρα τοῦ φαγητοῦ ἦταν ἱερή: «Ἄγγελοι, ἔλεγε, κατεβαίνουν τήν ὥρα πού τρῶμε».

Ἔλεγε συχνά: «Μέ τήν προσευχή καί τήν πίστη ὅλα γίνονται». Ἤθελε οἱ πιστοί νά σηκώνονται τήν νύχτα καί νά προσεύχονται. «Τότε ἀνοίγουν τά ἐπουράνια», ἐπαναλάμβανε.

Γιά τό θέμα τοῦ Ἡμερολογίου, ἄν τό σωστό εἶναι τό Παλαιό ἤ τό Νέο, πῆρε ὑπεύθυνη ποιμαντική στάση. Ἔλεγε ὅτι εἶναι σάν νά ξοφλᾶμε τό χρέος μας λίγες ἡμέρες νωρίτερα. Δέν ἔχει σημασία πότε, ἀρκεῖ νά τό ξοφλήσουμε. Θεωροῦσε ὅτι μέ τήν ἐπικράτηση τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, τό Παλαιό Ἡμερολόγιο δέν ἐξυπηρετοῦσε τίς ἀνάγκες τῶν πιστῶν. Διότι στίς ἑορτές του ἡ ἀγορά ἦταν ἀνοιχτή, οἱ ἄνθρωποι ἐργάζονταν, καί ἀδυνατοῦσαν νά ἐκκλησιασθοῦν.

Ἡ προσφορά τοῦ Ὁσίου στά χρόνια της Κατοχῆς (1941-45)

Μιά ἑβδομάδα πρίν ἀπό τόν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ἔλαβε τήν πληροφορία: «Σήμερα ὁ ἁηΓιάννης κίνησε γιά τόν πόλεμο». Ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας Ἐλευθερώτριας ἦταν βουτηγμένη στό μύρο! Ἔτρεχαν δάκρυα ἀπό τά μάτια τῆς Παναγίας: «Πῶς νά μήν κλαίει μ᾿ αὐτά πού γίνονται καί μ᾿ αὐτά πού θά γίνουν;».

Μετά τήν Γενική Ἐπιστράτευση ὁ Γέροντας μέ τά γυναικόπαιδα ἔκανε λιτανεία γύρω ἀπό τό χωριό καί θυμίασε. Ὅταν ἐπέστρεψαν στό Μοναστήρι, τούς ἀνακοίνωσε ὅτι ἡ Παναγία μέ τόν Ἅγιο Γεώργιο ἔφυγαν γιά νά βοηθήσουν στό Μέτωπο τούς στρατιῶτες μας.

Ὅταν ἦλθαν οἱ Βούλγαροι, πῆγαν στήν Σίψα καί ἔφυγαν, χωρίς νά ριφθεῖ οὔτε μία σφαίρα! Αὐτό ὀφειλόταν στήν θερμή μεσιτεία τοῦ Γέροντα, ὁ ὁποῖος μάλιστα εἶχε πάρει ἄνωθεν τήν βεβαίωση ὅτι τίποτα κακό δέν θά πάθαινε τό χωριό!

Καί εἶπε: «Θά ᾿ρθει ἡ Βουλγαρία, καί μύτη δέν θά ματώσει στό χωριό. Θά γίνει Ἐμφύλιος, καί δύο ἄτομα θά σκοτωθοῦν». Ἔτσι καί ἔγινε!

Σέ μιά ἐπιδρομή Βουλγάρων στρατιωτῶν στό χωριό, ὁ ἐπικεφαλής τους ἀξιωματικός εἶπε: «Κάποιον Ἅγιο ἔχετε σεῖς ἐδῶ καί σᾶς φυλάει! Ἐνῶ ἐρχόμασταν ἀποφασισμένοι οὔτε κότα ν᾿ ἀφήσουμε ζωντανή, κόπηκαν τά πόδια καί τά χέρια μας!».

Ὁ Γέροντας εἶπε στούς χωρικούς: «Ποῦ νά ἤξεραν ὅτι ὁ Τίμιος Πρόδρομος ἦταν ἐκεῖνος πού τούς ἔκοψε τά χέρια καί τά πόδια!».

Ἡ κοίμηση τοῦ Ὁσίου

Τό 1959 ὁ Γέροντας ἦταν μόνον 58 ἐτῶν, ἀλλά ἡ ὑγεία του ἦταν πολύ κλονισμένη. Σαράντα ἡμέρες πρίν ἀπό τόν θάνατό του εἶπε στούς δικούς του: «Ἀκόμη σαράντα μέρες θά ζήσω καί θ᾿ ἀναχωρήσω ἀπ᾿ αὐτή τήν ζωή… Ἐγώ βιάζομαι νά πεθάνω, ἐσεῖς δέν βιάζεσθε!».

Αὐτό μαρτυρεῖ τόν θεῖο ἔρωτα πού εἶχε καί τήν ἐπιθυμία του νά βρεθεῖ μιά ὥρα νωρίτερα κοντά στόν Θεό, πού τόν ἀγάπησε καί τόν λάτρεψε ἀπό παιδί.

Λίγες ἡμέρες πρίν πεθάνει, ζήτησε ἀπό τίς γυναῖκες νά φορέσουν ἄσπρες μανδῆλες καί νά μήν πενθήσουν. Τρεῖς ἀρχιερεῖς νά τόν κηδεύσουν καί νά τόν βάλουν χωρίς φέρετρο στό μνῆμα.

Ζήτησε ἐπίσης νά τοῦ βάλουν μαζί του τόν μανδύα καί τά γεωργιανά βιβλία του. Ν᾿ ἀφήσουν τό σκήνωμά του γιά προσκύνηση τρία μερόνυχτα καί νά τοῦ κάνουν περιφορά τρεῖς φορές γύρω ἀπό τό Μοναστήρι. Νά τόν θάψουν πίσω ἀπό τό Ἱερό, ἀνάμεσα στά δύο κυπαρίσσια.

Τούς εἶπε ἀκόμη ὅτι, ὅταν πεθάνει καί τόν ἐνταφιάσουν, τά δύο κυπαρίσσια, δεξιά καί ἀριστερά ἀπό τόν τάφο του, θά ἑνωθοῦν, γιά νά βεβαιώσουν τόν θάνατό του. Αὐτό θεώρησε ἀναγκαῖο νά τό πεῖ, γιατί παλιότερα, ἀπό τίς πολλές κακουχίες, εἶχε φθάσει κοντά στόν θάνατο, εἶχε χάσει τίς αἰσθήσεις του, καί ὅλοι νόμιζαν ὅτι εἶχε πεθάνει.

Τό βράδυ τῆς κοιμήσεώς του, στίς 3 Νοεμβρίου, οἱ γυναῖκες πού ξενυχτοῦσαν εἶδαν τό παράθυρο τοῦ κελλιοῦ τοῦ Γέροντα ἀνοιχτό καί ἀπό μέσα νά βγαίνει ἕνα πολύ δυνατό φῶς! Ἀμέσως κατάλαβαν ὅτι πέθανε.

Δυστυχῶς, δέν πραγματοποιήθηκαν ὅλες οἱ παραγγελίες τοῦ Γέροντα γιά τήν κηδεία. Ἦλθε μόνον ὁ Μητροπολίτης Δράμας. Καθώς προσκυνοῦσε τήν εἰκόνα τῆς Ἀναλήψεως, τό κανδήλι ἄρχισε νά κινεῖται ἀδιάκοπα. Κι ὅταν ἀνέβηκε στόν δεσποτικό θρόνο, ὁ μικρός πολυέλαιος ἄρχισε νά κινεῖται κυκλικά ἀπό μόνος του! Αὐτό κράτησε περίπου ἕνα μισάωρο.

Τήν ὥρα τοῦ ἐνταφιασμοῦ του, τό σῶμα του διπλώθηκε, σάν νά ἦταν καθιστός, καί ὁ ἀέρας μετατόπισε τό πανί μέ τό ὁποῖο σκεπαζόταν τό πρόσωπό του καί τό ἀποκάλυψε. Ἦταν κίτρινο σάν φλουρί καί τά χείλη του κατακόκκινα.

Ὅπως τόν κατέβαζαν στόν τάφο, οἱ κορυφές τῶν δύο κυπαρισσιῶν ἑνώθηκαν, καί ἀπό τό λύγισμά τους ἀκούστηκε δυνατός θόρυβος πού τόν ἄκουσε ὅλος ὁ λαός, περίπου τρεῖς χιλιάδες πιστοί!

Ἐμφανίσεις καί θαύματα τοῦ Ὁσίου

Ἕνα ἀπό τά πολύ πιστά τέκνα τοῦ Γέροντα, ὁ πατήρ Χαράλαμπος Ἀναστασιάδης, δέν μπόρεσε νά παραβρεθεῖ στήν κηδεία. Τό βράδυ τῆς ἴδιας ἡμέρας εἶδε σέ ὄνειρο τόν Γέροντα, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε: «Ἦρθα νά σ᾿ ἀποχαιρετήσω». Τόν ἀγκάλιασε, καί ὁ πατήρ Χαράλαμπος ξύπνησε μέσα στά κλάματα.

Ὁ ἴδιος ἱερέας τόν εἶδε ἀκόμη μία φορά στόν ὕπνο του, ἀλλά ὁ Ἅγιος δέν τοῦ μίλησε. Ἦταν ὄμορφος καί ἔλαμπε τόσο, πού σκέφθηκε: «Ἄν λάμπει τόσο ὁ Γέροντας, πόσο θά λάμπει ὁ Χριστός;».

Πρίν κοιμηθεῖ ὁ Γέροντας, εἶχε πεῖ στά πνευματικά του τέκνα: «Νά ἔρχεσθε στόν τάφο μου, νά λέτε τόν πόνο σας, κι ἐγώ θά σᾶς ἀκούω, καί θά σᾶς βοηθῶ».

Στόν τάφο τοῦ Γέροντα ἐμφανιζόταν ἕνα ὑπερκόσμιο φῶς. Ἀπό τό χῶμα ἔβγαιναν φλόγες, ἀλλά δέν ἔκαιγαν. Ταυτόχρονα ἀναδυόταν καί μιά δυνατή εὐωδία.

Στά ἐννιάμερα τοῦ Ἁγίου ἔβγαινε ἀπό τόν τάφο του ἕνα ἄσπρο φῶς πού ἀνέβαινε μέχρι τόν οὐρανό. Μιά γυναίκα τό ἄγγιξε μέ τά χέρια της, τό ἔβαλε στό κεφάλι της, καί πέρασαν οἱ πονοκέφαλοι πού τήν ταλαιπωροῦσαν. Μιά ἄλλη τό ἀκούμπησε στό στομάχι της, καί πέρασαν καί οἱ δικοί της πόνοι.

Τά θαύματα τοῦ Ὁσίου εἶναι πάμπολλα. Ἔχουμε θεραπεῖες πολλῶν ἀσθενειῶν στήν Ἑλλάδα καί στό ἐξωτερικό. Πολλά ἀπό αὐτά, καθώς καί ἐμφανίσεις τοῦ Ὁσίου, περιγράφονται λεπτομερῶς στό βιβλίο «Ὁ Ὅσιος Γεώργιος τῆς Δράμας, ὁ Ἅγιος τῶν πτωχῶν καί πονεμένων», ἔκδοση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος, Ταξιάρχες (Σίψα), 2022.

Ἵδρυση Μονῆς

Στήν δεκαετία τοῦ 1970 ἡ Ἐρασμία Παρμαξίδου μέ δέκα κοπέλες ἀναζητοῦσαν τόπο γιά νά ἱδρύσουν Μοναστήρι. Συμφώνησαν νά κάνουν Ἀγρυπνία στήν Μονή τῆς Ἀναλήψεως. Κατά τήν διάρκειά της ὁ τάφος ἀνέδυσε φῶς πού πέρασε ἀπό τό Ἱερό καί ἔλουσε τήν Ἐρασμία καί τίς ἐν Χριστῷ ἀδελφές.

Ἔτσι ξεκίνησε ἡ ἀνέγερση τῆς νέας Μονῆς. Πρώτη Καθηγουμένη ἐκλέχθηκε ἡ Ἐρασμία Παρμαξίδου μέ τό ὄνομα Ἀκυλίνα.

Ἡ ἀνακομιδή τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου ἔγινε στήν ἀπόδοση τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑπαπαντῆς (Φεβρουάριος 2007). Ἡ κάρα τοῦ Ὁσίου φανερώθηκε κατακίτρινη, μ᾿ ἕνα φανερό σταυρό!

Ἡ ἀναγνώριση τῆς ἁγιότητος τοῦ Ὁσίου Γεωργίου ἔγινε στίς 18 Μαρτίου 2008. Τότε ἐπισκέφθηκε τό Μοναστήρι καί ὁ ἴδιος ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κύριος Βαρθολομαῖος. Ἡ γερόντισσα Ἀκυλίνα εἶχε κοιμηθεῖ στίς 16 Νοεμβρίου 2006, καί νέα Καθηγουμένη ἐξελέγη ἡ μοναχή Πορφυρία.