ΑΡΘΡΟ

Του Γ.Κ. Χατζόπουλου

τ. Λυκειάρχη

ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ

 

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Όλα αυτά τα σχέδια των Βουλγάρων τα ήξεραν καλά οι Έλληνες Μακεδονίας. Τους ήταν γνωστά και από παλαιότερα, από το 1913 και το 1916 – 1918 Γι’ αυτό και νωρίς άρχισαν να εγκαταλείπουν τις πόλεις και τα χωριά οι Δραμινοί. Οι Νομάρχες, οι Δήμαρχοι, οι Διευθυντές Τραπεζών, αλλά και πολλοί πλούσιοι έφυγαν για τη Θεσσαλονίκη. Πίσω έμειναν οι λαϊκές μάζες, αρκετοί έμποροι και διανοούμενοι.

Η Δράμα άρχισε να αραιώνει. Η κρυφή χαρά των Βουλγάρων ήταν μεγάλη. Η Δράμα άρχισε να αιμορραγεί. Στις Δημόσιες Υπηρεσίες οι Βούλγαροι έπεσαν ωσάν ακρίδες. Τις παραλάβανε χωρίς να συντάξουν ούτε ένα πρωτόκολλο παραλαβής, χωρίς καμιά νόμιμη διατύπωση. Έφεραν δικό τους Νομάρχη, δικό τους Δήμαρχο, δική τους Αστυνομία. Μπήκαν στην αστυνομία και αρπάξανε φακέλους, όρμησαν στις Τράπεζες και δεσμεύσανε τα χρήματα των Δραμινών. Τους Έλληνες υπαλλήλους των υπηρεσιών και των οργανισμών τους διώξανε και στη θέση τους φέρανε υπαλλήλους από τη Βουλγαρία. Όλες όμως αυτές οι μεταβολές δεν μπορούσαν να αλλοιώσουν ριζικά την ελληνική φυσιογνωμία της Δράμας και της περιοχής της. Και αυτό το γνωρίζανε καλά οι Βούλγαροι. Έπρεπε λοιπόν να βρεθεί κάποιο άλλο μέσο, που θα έφερνε γρήγορους και σίγουρους καρπούς. Έλειπε όμως το πρόσχημα. Έλειπε η αιτία. Κι αυτή δεν άργησε να δοθεί. Δεν πέρασαν λίγοι μήνες από την εισβολή των Βουλγάρων και ξέσπασε μία επανάσταση των Δραμινών. Επανάσταση αυτοκτονία που ήταν καταδικασμένη εν τη γενέσει της.

Προτού εκδηλωθεί το κίνημα, ήταν ήδη γνωστό στους Βουλγάρους, οι οποίοι είχαν κάθε λόγο να ενισχύσουν, γιατί ήταν γι’ αυτούς μάνα εξ ουρανού. Ήταν αυτό που θα διευκόλυνε τα άνομα και απάνθρωπα σχέδια τους.

Και το κίνημα εκδηλώθηκε. Ποιο κίνημα; Είναι ανιστόρητο να μιλάμε για κίνημα ή εξέγερση ή επανάσταση. Ο μόνος χαρακτηρισμός, που ταιριάζει ιστορικά είναι η απερίσκεπτη εγκληματική ενέργεια. Με το πιστόλι του Χαμαλίδη δεν γίνεται ούτε κίνημα ούτε εξέγερση ούτε επανάσταση. Και όπως ήταν επόμενο οδηγήθηκε στην αποτυχία και μάλιστα σύντομα, 29 Σεπτεμβρίου του 1941 η Δράμα ντύνεται στα μαύρα. Η αγριότητα των κατακτητών δεν έχει αναστολές, δεν έχει όρια. Επινοούν ό,τι πιο σατανικό μπορούν. Το σχέδιό τους είναι να αφανίσουν τον ανδρικό πληθυσμό. Αυτός είναι κυρίως το προζύμι του Ελληνισμού, η συνέχειά του, η διαιώνισή του.

Δεν έμεινε κομμάτι της δραμινής γης, το οποίο να μην ποτίστηκε με αίμα αθώων Δραμινών. Στο Καρά – Ορμάν των Κυργίων, στο Εδριτζί Γιολού του Δοξάτου, στον Ξηροχείμαρρο των Κυργίων, στον Νικηφόρο, στην Γκιόλα της Χωριστής, στην Πλατανιά, στα Παλιάμπελα, στο Φωτολίβος, στη Φτελιά, στο Καλαμπάκι, στους Σιταγρούς, στο Μοναστηράκι, στον Μεγαλόκαμπο, στην Προσοτσάνη, στον Ξυροπόταμο, στην Αργυρούπολη, στον Άγιο Αθανάσιο και στον Κορύλοβο της Δράμας βρήκαν τραγικό θάνατο χιλιάδες αθώοι Δραμινοί με μοναδική κατηγορία γιατί ήταν Έλληνες. Η αγριότητα σ’ όλο της το μεγαλείο. Μια αγριότητα που ξεπέρασε σε έκταση και εκείνη του ναζισμού.

Μαυροφορέσανε οι γυναίκες της Δράμας και κρύψανε βαθιά μέσα στην ψυχή τους τον μεγάλο πόνο. Τα τραύματα που δέχτηκαν τόσο άνανδρα και απάνθρωπα ήταν βαθιά. Πώς μπορούσαν να ξεχαστούν, όταν από κάθε σπίτι έλειπε ο αρχηγός ή ο γιος ή ο παππούς; Το μίσος και το πάθος χωρίς όρια, χωρίς αδιαντροπιά.

(συνεχίζεται…)