ΑΡΘΡΟ

Της Τόλης Καραγιαννίδου – Τσολπίδου

Συνταξιούχου τραπεζικής υπαλλήλου πρώην Α.Τ.Ε.

 

 

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Τόκιο τελείωσαν, έγιναν κάτω από ειδικές συνθήκες δυστυχώς και με εμάς να φλέγεται η χώρα μας. Εν αναμονή των επόμενων Ολυμπιακών του 2024 στη Γαλλία.

Ακούστηκαν διάφορα. Παράπονα από αθλητές για την προϋπάντησή τους εκεί, για τη διαμονή τους… Είδαμε αθλητές μας να κλαίνε και να λένε οι περισσότεροι πως μόνοι τους χωρίς την κρατική βοήθεια (εξοπλισμός, θεραπείες, χρήμα για φυσιοθεραπευτές) τα καταφέρνουν ζόρικα. Άλλοι με ταπεινότητα δέχτηκαν τη νίκη τους (ίσως από τύχη είπε αθλητής μας), άλλοι δεν τα κατάφεραν.

Υπάρχουν αγωνίσματα των φτωχών (χωρίς ενδιαφέρον από το κράτος), όπως έγραψα παραπάνω, και των πλουσίων –ας μην αναφέρω ονόματα- που πληρώνονται βαρβάτα για προπονήσεις και τους δείχνουν τα κανάλια και που γίνονται πλουσιότεροι από διαφημίσεις που παίρνουν. Και να μην θέλουν να μας περνούν μηνύματα! Οι φτωχοί αθλητές μας μοχθούν με συνδρομή γονιών, προπονητών, του κόσμου, και τους δείχνουν λίγο τα κανάλια. Δεν πειράζει, εμείς τους χειροκροτούμε!

Το βλέμμα μου πηγαίνει στην κορνίζα που έχω και γράφει: Η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού ΑΠΟΝΕΜΕΙ στην Καραγιαννίδου… επιτυχώς υποστάσαν σε αγώνισμα στίβου – τρέξιμο 400 μ. Αθλητικό Δίπλωμα Πτυχίο με μετάλλιο που στη μία πλευρά έχει ένα στεφάνι και στην άλλη έναν δισκοβόλο.

Για μένα αξίζει περισσότερο από τις διακρίσεις και τα μετάλλια, να ‘ναι οι αθλητές και ενεργοί πολίτες. Να μετέχουν σε πορείες, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες για να διεκδικούν για την απόκτηση αγαθών ή τη διατήρηση κεκτημένων τόσο για τον εαυτό τους, όσο και για το γενικό σύνολο. Εγώ βέβαια πάντα θα αγωνίζομαι όσο και να μεγαλώσω σε διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις.

Είμαι περήφανη που απ’ όλο το Νομό μας έχω τις περισσότερες απεργίες στα χρόνια της εργασίας μου από οποιονδήποτε, που σημαίνει χάσιμο χρημάτων και ότι απεργούσα με οποιοδήποτε κόμμα κι αν ήταν στην Κυβέρνηση.

Δεν επαναπαυόμαστε, διεκδικούμε, αγωνιζόμαστε, διαμαρτυρόμαστε για ότι πρέπει να μας ανήκει για τις σύγχρονες ανάγκες μας (παιδεία, υγεία, εργασία, όχι ταξική ανισότητα).

ΥΓ. Δεν έχει καμία σχέση με το κείμενό μου το συμβάν που θα αναφέρω. Φιλοξενούμενούς μου τους περιήγησα στον κήπο της πόλης μας. Αισθάνθηκα ντροπή, μα και οι ίδιοι σχολίασαν, για τον σκουπιδότοπο που υπήρχε. Λυπάμαι…