Για την μουσικοποιητική βραδιά «Τα φωνήεντα και η μουσική εξωστρέφειά τους» που διοργανώθηκε από τον Σύλλογο Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Δράμας στο πλαίσιο των παράλληλων εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας 2019, την Τετάρτη, 11 Σεπτεμβρίου & ώρα 20.30, στη μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων του Δημοτικού Ωδείου Δράμας.

 

Η ποιήτρια Πολύνα Μπανά ΖΗΤΗΣΕ

 

-Ζήτησε να μας απαλλάξει από τα φάσματα της πραγματικής ζωής.

-Ζήτησε να μας οδηγήσει από την εστίαση στο χρονικό στην συμμετοχή σε μια «παράλληλη πιο πραγματική ζωή».

-Ζήτησε να μας εξώσει από την περιχαράκωση μέσα σε «αδιάτρητες πανοπλίες και ανθεκτικότητες»

-Ζήτησε να ζήσουμε σαν πρόσωπο εκκαθολικευμένο μέσα στις μικρές ρωγμές μας.

-Ζήτησε να ζήσουμε ένα παιχνίδι αντίληψης ως ΤΙΠΟΤΕ και ως ΟΛΟ «επιστροφής στη μήτρα».

-Ζήτησε να μην είμαστε «ανάδελφοι» με δυσανεξία στο ΜΗΔΕΝ.

-Ζήτησε μια συναναστροφή με ΦΟΒΟ και ΕΛΕΟΣ ενός «φευγαλέου νεύματος» Αγάπης.

-Ζήτησε ένα μεγαλύτερο σπίτι γι’ αυτήν που δεν θα βαπτίζει αλήθειες τις κακίες, δεν θα έχει μια μνήμη ακρωτηριασμένη από αισθήσεις, δεν θα γελά κατά παραγγελία, σφίγγοντας τα δόντια, ανθιστάμενη.

– Ζήτησε να μην εμμένουμε στην «λεπτομέρεια» του Θανάτου.

Ο Συνθέτης Δημήτρης Δοξάκης εμπνευσμένος από την Συλλογή ποιημάτων

 

Φόρεσε στα ποιήματα ένα παρδαλό αφύσικο φόρεμα ήχων-χορευτικών στο πάγο που πετούσαν σαν κίτρινοι χαρταετοί και φορούσαν κόκκινα δετά πατίνια.

Έρεε η μουσική του και εμείς δεν καταρρέαμε.

Ο πόλεμος του με τις λέξεις έπαιρνε την μορφή μιας ψύχραιμης ορθολογικής αντιμετώπισης. Ελεγχόμενη η μορφή της μουσικής του με φωνή στον ουρανίσκο, τη γλώσσα, τα δόντια και τα χείλη του βιολοντσέλου. Παράλληλα συμπλήρωνε συνθετικά με ένα ερωτικό μουσικό βλέμμα τα όσα είναι υπέρ λόγου και μόνο εξωλογικά προσεγγίζονται.

 

Η Βιολοντσελίστρια Βάσω Ζήσου

 

Αναγνώρισε το φωνητικό άδυτο της Πολύνας και τη μουσική συγκομιδή του Δημήτρη Δόξακη και μετέφερε σύψυχη, σύσσωμη τη ΘΗΡΑ μίας ζύμης που συνεχώς διογκωνόταν.

Εκπληκτική μουσικός με πάθος και ήθος λειτούργησε σαν ιέρεια αναγιγνώσκοντας ιερατικούς παπύρους γλώσσας και ήχων.

 

Η ηθοποιός Ξένια Πετμεζά

 

Εξέπνεε από τα πνευμόνια της και έθετε σε κίνηση παλμική τις φωνητικές χορδές της συγκίνησης.

Μετέφερε προς τα «εξώ» όλες τις κοιλότητες του φάρυγγα, του στόματος της μύτης της Πολύνας, χωρίς να φοβάται την άπνοια.

Λικνιζόμενη σαν Μανώλια άνθιζε με μειδιάματα.

 

Ο Δημήτρης Σωτηρίου με την σκηνοθετική του επιμέλεια

 

Ξέρει ότι η πραγματικότητα της Ύπαρξης είναι η ΜΗ ΥΠΑΡΞΗ

Ξέρει ότι σε μια ΡΩΓΜΗ κατοικεί η ΓΛΥΚΥΤΗΤΑ σαν «στόμα Απάνθρωπο» αλλά τόσο Ανθρώπινο!!!

Γνωρίζει τη Γλυκύτητα μιας άλλης νευματικής Ομιλίας- χορευτικής- σαν εκπνοή και εισπνοή, σαν μνήμη φωνής.

Γνωρίζει τις σκόρπιες κουβέντες, τα βλέφαρα που πεταρίζουν, το βλέμμα που χαμηλώνει στο σώμα.

Ξέρει το σώμα

 

ΕΜΕΙΣ

 

Επισκεφθήκαμε εμείς την γέννηση αυτής της 5ηχης – 5μελούς ατμόσφαιρας

Μεταφερθήκαμε σε αρθρωμένα αισθήματα

Ζήσαμε την πατρίδα του ωραίου.

Άλλωστε όπως διατείνεται ο Πλωτίνος

«…ποιος ο δρόμος για την πατρίδα του ωραίου;

Ποιο ταξίδι:

Δεν χρειάζεται να το κάνουμε με τα πόδια.

Ούτε χρειάζεται να ζέψουμε αμάξι ή

ν’ αρματώσουμε καράβι.

Αρκεί να κοιτάξουμε την αληθινή πραγματικότητα της ομορφιάς,

να γίνουμε οι ίδιοι μια οπτασία.

Ποτέ ένα μάτι δεν θα είχε δει τον ήλιο,

αν δεν έχει γίνει όμοιο με τον ήλιο

και ποτέ μια ψυχή δεν θα έβλεπε την ομορφιά,

χωρίς να γίνει όμορφη».

Παίξαμε μαζί σας και γίναμε οπτασία,

Γίναμε όμορφοι και

Σας μοιάσαμε αγαπημένοι μου φίλοι.

Σας ευχαριστούμε.