Ποιοι άναψαν το φυτίλι;

ΑΡΘΡΟ

του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου

Δικηγόρου Δράμας

Σε πρόσφατες δηλώσεις του προς Βουλευτές του, που διέρρευσαν, ο Μπερλουσκόνι καταλόγισε ευθύνες στην Ουκρανία και τον Ζελένσκι για τον πόλεμο λέγοντας: «το 2014 στο Μινσκ υπογράφηκε με τις 2 νεοδημιουργηθείσες δημοκρατίες του Ντονμπάς ειρηνευτική συμφωνία μη επίθεσης. Η Ουκρανία μετά από ένα χρόνο έστειλε στο διάβολο τη συμφωνία και άρχισε να επιτίθεται… Οι 2 δημοκρατίες κατέγραψαν χιλιάδες νεκρούς… Βγαίνει ο Ζελένσκι τριπλασιάζει τις επιθέσεις… Απελπισμένες οι δημοκρατίες, προσφεύγουν για βοήθεια στη Μόσχα…».

Όπως είναι φανερό, προκλήθηκε σάλος. Οι δηλώσεις έρχονταν σε αντίθεση με την επίσημη εξωτερική πολιτική της Ιταλίας. Θα πει κανείς: Είναι δυνατόν να συμφωνείς με τις απόψεις ενός Καβαλιέρε, ενός Σαλβίνι, ενός Τράμπ κι άλλων υποτίθεται αντισυστημικών, που εκφέρουν τη δική τους αιρετική εκδοχή;

Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει πως ακόμη και τέτοιοι λαϊκιστές ηγέτες μπορεί να έχουν εν μέρει δίκιο. Οι παραπάνω συμφωνίες του Μίνσκ άλλωστε επιτεύχθηκαν με παρέμβαση και σύμπραξη Γαλλίας και Γερμανίας (Ολάντ, Σαρκοζί, Μέρκελ), που πάσχιζαν να ξορκίσουν ένα αιματηρό πόλεμο. Σε αντίθεση με τους Αγγλοαμερικανούς, που τον προανήγγειλαν (αυτοεκπληρούμενη προφητεία).

Όπως έχει λεχθεί, η Ιστορία γράφεται πάντα από τους νικητές. Και νικητές εδώ και δεκαετίες είναι η Δύση και οι ΗΠΑ. Με εξαίρεση το Βιετνάμ και το Αφγανιστάν. Αλλά και σε αυτούς τους πολέμους κυρίαρχο ήταν και παραμένει το δυτικό αφήγημα.

Είναι δυνατόν όμως ο ελεύθερος δυτικός κόσμος να μη λέει αλήθεια; Να επιδιώκει και να προωθεί τον πόλεμο και την καταστροφή. Γιατί όχι; Μήπως δεν το είδαμε στο Ιράκ. Βρετανοί και Αμερικανοί διαβεβαίωναν όλο τον κόσμο για την ύπαρξη πυρηνικών όπλων. Δεν βρέθηκαν ποτέ.

Ο Θεός μπορεί να σώζει την Βασίλισσα και την Αμερική. Μπους και Μπλερ όμως, αν υπάρχει Κόλαση, θα έχουν εκεί περίοπτη θέση. Για τα εκατοντάδες χιλιάδες νεκρά παιδιά. Για τα εκατομμύρια αθώα θύματα. Για τον πόλεμο, που μεθοδικά σχεδίασαν.

Εφημερίδα Εστία δεν είχα διαβάσει ποτέ. Τον και διδάκτορα Ιστορίας Ανατολικής & Νοτιοανατολικής Ευρώπης του Λουδοβίκειου – Μαξιμιλιανού Πανεπιστημίου του Μονάχου ομογενή μας Ηλία Ηλιόπουλο τον αγνοούσα. Βλέποντας όμως το βιβλίο του «ΟΙ ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ», που προσφέρονταν προ ημερών από την Εστία, μου κίνησε το ενδιαφέρον.

Προφανώς και διαφωνώ με πλείστες από τις απόψεις και αναλύσεις του, όπως και με τη γλώσσα και το ύφος του. Πλην όμως εντοπίζω σωρεία από ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία. Πρέπει να γνωρίζουμε Ιστορία. Για να ξέρουμε που πατάμε και που πάμε. Για να προλαβαίνουμε ενίοτε το κακό. Ή έστω να εναντιωνόμαστε σε αυτό.

Στο παρόν άρθρο δεν θα αναφερθώ εκτενώς στο άνω βιβλίο. Θα σταθώ μόνο στην κύρια αιτία αυτού του πολέμου. Που καταστρέφει την Ουκρανία. Που κινδυνεύει να βάλει φωτιά σε όλη την Ευρώπη. Να εξελιχθεί σε πυρηνικό και παγκόσμιο.

Ποιο είναι το κυρίαρχο αφήγημα. Πως αιτία είναι η μεγαλομανία του Πούτιν, που θέλει να γίνει ο νέος «Μεγάλος Πέτρος». Ο αναθεωρητισμός των Ρώσων. Που θέλουν να γίνει και πάλι η χώρα τους Αυτοκρατορία.

Τι ανταπαντά η Μόσχα. Ότι ευθύνονται ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, που επεκτείνονται διαρκώς. Που ξελόγιασαν τους Ουκρανούς και τους ώθησαν σε αυτή τη σύγκρουση. Που επιδιώκουν να στριμώξουν ασφυκτικά τη Ρωσία. Η Δύση βέβαια το αρνείται.

Ποια είναι όμως η αλήθεια; Ίσως μας βοηθήσουν κείμενα, που αναφέρει ο παραπάνω ιστορικός στο προαναφερόμενο βιβλίο του. Την εγκυρότητα και αξιοπιστία τους δεν είμαι σε θέση ο γράφων να εξακριβώσω. Θεωρώ πως ως πανεπιστημιακός δάσκαλος αξιόπιστου ιδρύματος, τα εκθέτει ως πράγματι έχουν.

Α. Η διαχρονική αντιμετώπιση από τη Δύση του «ρωσικού κινδύνου».

1. «…εάν η Ρωσσία, παρά την Επανάστασιν (1917), εξακολουθήσει να είναι ενιαίον κράτος… δεν εξουδετερώσαμε την Ρωσσική Απειλή… αποφασιστικής σημασίας είναι η επίλυσις του Ουκρανικού… Πολιτικός Σκοπός της Γερμανίας οφείλει να είναι… η μη αναγνώριση των Μεγαλορώσσων ως κυριάρχων… Κυρίως η Ανεξαρτησία της Ουκρανίας. Μόνον τότε θα μπορούμε να πούμε ότι εξορκίσαμε τη Ρωσσική Απειλή…» (Π. Ρώρμπαχ & Α. Σμιτ, Υπόμνημα περί της Ρωσσικής Επαναστάσεως, 1917, Γερμανοί συγγραφείς, θεωρητικοί του ουκρανικού εθνικισμού).
2. «…πρέπει να στρέψομε δια της βίας το πρόσωπον της Ρωσσίας προς τα ανατολικά της… να την γυρίσομε στα σύνορά της προ της εποχής του Μεγάλου Πέτρου… να της αποσπάσομε δια της βίας την κυριαρχία επί της Βαλτικής… στο Νότο πέρα από τον Δνείπερο… να χάσει κάθε επαφή με την Ευρώπη και την Βαλκανική… οι Μικρορώσσοι (σημ. σημερινοί Ουκρανοί) να ξεφύγουν από τη Ρωσσία…» (Χ. Κλας, Πρόεδρος του Παγγερμανικού Συνδέσμου, Υπόμνημα, 1914).
3. Τι προέβλεπε το Πρόγραμμα των Πολεμικών Σκοπών του 2ου Γερμανικού Ράιχ μετά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο: εδαφικό διαμελισμό της Ρωσίας σε τέσσερις περιοχές, ανεξάρτητη Ουκρανία, εξοβελισμό της Ρωσίας από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
4. Ο Α. Ρόζενμπεργκ, διοικητής ανατολικών εδαφών του Γ’ Ράιχ, σε υπόμνημα που προσυπογράφει μαζί με άλλους επιτελείς το 1941: «…να επιδείξουμε ιδιαίτερη μέριμνα στην Ουκρανία… να αφυπνίσουμε την ιστορική τους συνείδηση… να ιδρύσομε Πανεπιστήμιο στο Κίεβον… ο Φύρερ τονίζει ότι η σημαντικότερη περιοχή είναι η Ουκρανία… να ιδρύσουμε εφημερίδες για να ασκήσουμε επιρροή στον πληθυσμό …».
5. Υπουργείο Κατεχόμενων Ανατολικών Εδαφών, 1942: «…ο Ρωσσισμός θα πληγεί αν του αφαιρέσουμε τα στοιχεία των Λευκών Ρουθήνων (σημ. Λευκορώσων) και των Ουκρανών…».
6. Ζ. Μπρεζίνσκι, πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, 1999: «…άνευ της Ουκρανίας η Ρωσσία δεν θα είναι πλέον Ευρασιατική Δύναμις… θα απέμενε Ασιατική… θα ενεπλέκετο σε παραλυτικές διενέξεις με τα ανερχόμενα κράτη της Κεντρικής Ασίας, που θα υποστήριζαν άλλα ισλαμικά κράτη…».

Β. Διαβεβαιώσεις περί μη επέκτασης του ΝΑΤΟ.

1. Τζέημς Μπέικερ προς Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, Μόσχα 9.2.1990: «ούτε ο Πρόεδρος Μπους ούτε εγώ προτιθέμεθα να αντλήσουμε μονομερή πλεονεκτήματα από τις εξελίξεις… το ΝΑΤΟ δεν θα διαχυθεί προς ανατολάς ούτε κατά μιαν ίντσαν…».
2. Ο ίδιος στη Μόσχα 18.5.1990: «…δεν αποσκοπούμε στο διαχωρισμό της Ανατολικής Ευρώπης από την Σοβιετικήν Ένωσιν… είχαμε αυτή την πολιτική παλιότερα… σήμερα ενδιαφερόμεθα να κτίσουμε μια σταθερά Ευρώπη και να το κάνουμε μαζί σας…».
3. Χ. Ν. Γκένσερ, επί πάμπολλα χρόνια Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, 31.1.1990: «Το ΝΑΤΟ οφείλει να αποκλείσει μιαν επέκτασιν του προς ανατολάς…».
4. Ν. Χέρντ, Υπουργός Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας, 1990: «…αναγνωρίζουμε τη σημασία αποφυγής πάσης ενεργείας, η οποία θα ζημίωνε τα συμφέροντα και την αξιοπρέπεια της ΕΣΣΔ…».
5. Μ. Θάτσερ, Πρωθυπουργός Μ. Βρετανίας, 8.6.1990 σε Μιχαήλ Γκορμπατσόφ: «…να παράσχομε εις την ΕΣΣΔ την βεβαιότητα ότι η ασφάλειά της θα εξασφαλισθεί… η ΔΑΣΕ θα ηδύνατο να ήτο η σκεπή όλου αυτού… και η ΕΣΣΔ θα συμμετάσχει πλήρως στο διάλογο για το μέλλον της Ευρώπης…».
6. Μ. Βέρνερ, Γ. Γραμματέας του ΝΑΤΟ, 1991: «…δεν πρέπει να επιτρέψομε την απομόνωση της Σοβιετικής Ένωσης από την ευρωπαϊκή Κοινότητα… το ΝΑΤΟ κι εγώ προσωπικά είμεθα εναντίον της επεκτάσεως του… 13 από τα 16 μέλη του υποστηρίζουν αυτή τη θέση…».
7. Μ. Κλίντον, Πρόεδρος ΗΠΑ, 9.1.1994 στις Βρυξέλλες: «…δεν μπορούμε να χαράξομε μια νέα διαχωριστική γραμμή μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, η οποία θα αποτελούσε μιαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία μελλοντικής συγκρούσεως…».
8. Χ. Κολ, Καγκελάριος της Γερμανίας, 1997 στον Μ. Γιέλτσιν: «…δεν έχομεν καμμίαν πρόθεσιν να επεκτείνομεν την στρατιωτικήν μηχανήν προς τα σύνορά σας…».

Το ΝΑΤΟ, που είχε ιδρυθεί ως αντίπαλο δέος, παρά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας διατηρήθηκε. Παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις επεκτάθηκε και συμπεριέλαβε 14 νέες συνολικά χώρες!!! Όπως είχε δηλώσει Αμερικανός διπλωμάτης: Θα δυσκολευτεί η Μόσχα να το καταπιεί, αλλά στο τέλος αναγκαστικά θα το αποδεχθεί, αφού δεν έχει τη δύναμη να αντιδράσει !

Είναι προφανές ότι διάφοροι αναλυτές και πολιτικοί της Δύσης διαισθάνονταν ότι η Ρωσία μπορεί να ξαναγίνει υπερδύναμη. Να συνιστά και πάλι απειλή. Οι παλιές αναλύσεις των Γερμανών μιλιταριστών περί υποβιβασμού της ρωσικής ισχύος κυριάρχησαν πάλι. Η Ουκρανία έπρεπε να συμπαραταχθεί με τη Δύση.

Ψύχραιμες φωνές πολιτικών, αναλυτών και διπλωματών πως δεν θα πρέπει Γεωργία και Ουκρανία να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ δεν εισακούονταν. Στη Ρωσία κανείς δεν θα αποδέχονταν μια τέτοια στρατιωτική και στρατηγική ασφυκτική περικύκλωσή της.

Κι όμως κάποιοι σχεδίαζαν την ένταξή της στο ΝΑΤΟ. Αγνοώντας προειδοποιήσεις και κινδύνους. Ξελόγιασαν και ξεσήκωσαν τους Ουκρανούς. Άναψαν το φυτίλι.

Προφανώς ευθύνεται για τον πόλεμο και η μεγαλομανία του Πούτιν. Προφανώς έχει ευθύνες και ο αναθεωρητισμός της Ρωσίας. Είναι όμως άμοιρη ευθυνών η Δύση; Οι Αγγλοαμερικανοί και το ΝΑΤΟ δεν είναι υπαίτιοι για τις εξελίξεις;

Οκτώ μήνες ολέθριου πολέμου. Δεν πρέπει επιτέλους να κυριαρχήσει η λογική; Να σταματήσει ο πόλεμος; Να δοθεί η ευκαιρία στη διπλωματία;

Να σχεδιάσουμε μια νέα αρχιτεκτονική Ειρήνης και Ασφάλειας για την πολύπαθη Ευρώπη.