Ἀδελφοί μου,

στίς ἀρχές τῆς φετινῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς ζήσαμε τό τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα μέ τό μαζικό θάνατο πολλῶν νέων συνανθρώπων μας. Καί διαπιστώσαμε, γιά μιά ἄλλη φορά, ὅτι δέν μποροῦμε νά ἀποτρέψουμε τό θάνατο, οὔτε τό δικό μας οὔτε τῶν ἀγαπημένων μας. Ἀντιμέτωποι μέ τό θάνατο, δοκιμάζουμε τήν πιό ὁριακή ἀπελπισία, ὅτι τά πάντα σβήνουν μέ τό θάνατο.

Θέλουμε μέν νά πιστέψουμε τήν πίστη καί τήν ἐλπίδα τῆς ἀνάστασης τῶν νεκρῶν.

Ἀλλά δέν τό παραδεχόμαστε κατά βάθος, ὅπως τό περιγράφει κι ὁ ποιητής Τάσος Λειβαδίτης: «Κἀποτε συνάντησα ἕνα γνωστό μου στό δρόμο. Ἔχω εὐχάριστα νέα, μοῦ εἶπε! Τί, τοῦ λέω, ἀναστήθηκαν οἱ νεκροί; Ἀπό τότε φοβᾶμαι τίς λέξεις. Τί τίς θέλεις κι ἄλλες ἀπογοητεύσεις;» (Τ. Λειβαδίτης, Ἑορταστικά, Ποίηση, τόμ. 3).

Οὔτε τή λέξη «Ἀνάσταση» δέν τολμοῦμε νά ποῦμε!!!

Καί τό ζητούμενο δέν εἶναι ἄν ἐπιβιώνει ἀπό τό θάνατο ἕνα μέρος τῆς ὕπαρξής μας, γιά παράδειγμα ἡ ψυχή. Τό ζητούμενο εἶναι ἄν ἡ ζωή συνεχίζεται ὡς ἀνθρώπινη ὁλότητα καί ὄχι ὡς ἕνα μέρος τοῦ ἀνθρώπου.

Γιά τήν Ἐκκλησία καί τούς χριστιανούς, ὁ ἄνθρωπος συναποτελεῖται ἀπό σῶμα καί ψυχή. Ἡ ψυχή χωρίς τό σῶμα εἶναι γυμνή. Τό σῶμα χωρίς ψυχή εἶναι νεκρό. Ὁ θάνατος εἶναι τραγωδία, γιατί διασπᾶ αὐτόν τόν ἄρρηκτο δεσμό ψυχῆς καί σώματος καί διαλύει τόν ἄνθρωπο, ἔστω κι ἄν συνεχίζει ὑπάρχουσα ἡ ψυχή του.

Τό ζήτημα, λοιπόν, εἶναι ἡ ἀνάσταση τοῦ σώματος καί ἡ ἐπανένωση μέ τήν ψυχή του, ὥστε νά ἔχουμε ἀναστημένο καί ὁλοκληρωμένο πάλι τόν ἄνθρωπο.

Καί ἐδῶ μᾶς ἀποκρίνεται τό Πάσχα τοῦ Κυρίου, τό «Ἀνέστη Χριστός».

Σήμερα, βράδυ τῆς Ἀνάστασης τοῦ Κυρίου μας, μέ ἀναστημένη πίστη βιώνουμε ὅτι ὁ θάνατος δέν εἶναι ἡ τελευταία πράξη τῆς ζωῆς μας. Διαπιστώνουμε ὅτι ὁ Χριστός ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά διακόψει αὐτήν τήν τραγωδία τοῦ χωρισμοῦ τῆς ψυχῆς ἀπό τό σῶμα. Καί γιά νά διακόψει τήν πιό μεγάλη τραγωδία θανάτου, τό χωρισμό τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό Θεό.

Ὁ Χριστός πέθανε καί ἀναστήθηκε. Δέν ἐπέστρεψε ἁπλῶς στή ζωή. Πέρασε μέσα ἀπό τό θάνατο, τόν σύντριψε καί δημιούργησε τά νέα ἀνθρώπινα δεδομένα. Ἔγινε γιά μᾶς Ζωή καί Ἀνάσταση.

Οἱ ἀναστάσιμοι ὕμνοι ἀποδίδουν τό γεγονός: «Δέχθηκα, λέει ὁ Ἅδης, ἕνα θνητό· ἕναν ὑποψήφιο θανάτου. Ξεγελάστηκα! Διότι δέν μπορῶ νά τόν κρατήσω στήν ἐξουσία μου!».

Ἄνοιξε ὁ τάφος καί βρέθηκε κενός, ἄδειος! Δέν ὑπῆρχε ἐκεῖ «νεκρός», δέν ὑπῆρχε «πεθαμένος». Ὁ ἐνταφιασμένος ἦταν ἡ αὐτοζωή καί ἡ πηγή κάθε ζωῆς. Καί ὁ τάφος Του δέν ἦταν «κοινός τάφος μέ γυμνά ὀστά». Δέν ἦταν τόπος φθορᾶς καί χῶρος ἐκμηδένισης. Ἀλλά μήτρα ζωῆς και τάφος ζωοδόχος!

Μέ τόν ἴδιο τρόπο πού ἀναστήθηκε ὁ Χριστός, θά ἀναστήσει ὡς Θεός ὅλους τούς κεκοιμημένους. Τότε θά βιώσουμε ὅτι ὁ Χριστός, ὅταν ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς, ἔγινε «ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων». Δηλαδή, ἔκανε τήν καλή ἀρχή. Γιά νά ἔλθει καί ἡ δική μας σειρά.

Ἡ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας εἶναι τό πιό μεγάλο γεγονός, γιορτή γιά τήν Ἐκκλησία. Εἶναι ἡ Λαμπρή ἑορτή. Εἶναι ἡ ἐγγύηση γιά τή δική μας ἀνάσταση. Ὅπως λέει ὁ προφήτης Ἠσαΐας: «Θά ἀναστηθοῦν οἱ νεκροί. Θά βγοῦν ἔξω ὅσοι εἶναι μέσα στούς τάφους. Καί θά χαροῦν ὅσοι εἶναι ζωντανοί τήν ὥρα ἐκείνη» (Ἠσαΐας 26,19).

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

ὁ «θεμέλιος λίθος» στόν ὁποῖο στηρίζεται ἡ πίστη μας εἶναι ἡ πίστη στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἐλπίδα γιά τή δική μας ἀνάσταση.

Ἄν λιγοστέψει ἡ πίστη στήν ἀνάσταση καί ὑποβαθμισθεῖ, ὅλα τά ἄλλα δόγματα τῆς πίστης μας καταντοῦν κενά, χωρίς περιεχόμενο.

Καί τότε, γιά τή ζωή μας θά ἀπομένει κυρίαρχο ἕνα τυραννικό «δόγμα», ἕνα βασανιστικό σύνθημα: «ἄς φᾶμε καί ἄς πιοῦμε, διότι αὔριο θά πεθάνουμε».

Ὅμως, ὁ Χριστός σταυρώθηκε γιά μᾶς, πέθανε γιά μᾶς, κατέβηκε στόν Ἅδη γιά μᾶς, ἀναστήθηκε γιά μᾶς. Καί «ἄν πιστεύουμε ὅτι πραγματικά ὁ Ἰησοῦς πέθανε καί ἀναστήθηκε γιά μᾶς, τότε εἶναι σίγουρο ὅτι καί ὅλοι ἐκεῖνοι πού πέθαναν σωματικά μέ πίστη στό Χριστό θά ἀναστηθοῦν, κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, σέ μιά ζωή γιά πάντα κοντά στό Χριστό» (Α’ Θεσ. 4,14).

Χρειάζεται ὅμως προσοχή! Ναί, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θ’ ἀναστηθοῦν, ἀλλά μέ τό Χριστό θά ζοῦν ἐκεῖνοι πού Τόν πιστεύουν καί Τόν ἀγαποῦν. Ἐκεῖνοι πού ἀφιέρωσαν τόν ἑαυτό τους στήν ἀγάπη τοῦ πλησίον, τοῦ ἀδελφοῦ τους.

Ἄς ζωντανέψουμε τήν πίστη μας στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, προσδοκώντας τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν μας καί τή δική μας ἀνάσταση.

Χριστός Ἀνέστη! Καί ὁ συλλογικός ἄνθρωπος θά ἀναστηθεῖ μαζί Του!

Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος! Καί ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα θά ἀναστηθεῖ «ἐπ᾽ ἐλπίδι ζωῆς αἰωνίου».

 

Εὐχέτης ὅλων πρός τόν Ἀναστημένο Κύριο μας Ἰησοῦ Χριστό

Ὁ Μητροπολίτης σας

† Ὁ Δράμας Δωρόθεος