ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΠΛΗΘΟΥΣ ΠΟΝΤΙΩΝ ΚΑΙ ΦΙΛΟΠΟΝΤΙΩΝ
Τα τρία βιβλία συγγράφτηκαν από τους Γ. Κ. Χατζόπουλο και τη Φιλόλογο Παναγιώτα Ιωακειμίδου, ενώ το τέταρτο μόνο από τον Γ. Κ. Χατζόπουλο
Την Τετάρτη 18 Οκτωβρίου και ώρα 6.30 μ.μ. στην αίθουσα εκδηλώσεων των Εκδόσεων Μαλλιάρης – Παιδεία παρουσιάστηκαν με την παρουσία πλήθους Ποντίων και φιλοποντίων τα κάτωθι βιβλία:
- Χρηστικό Λεξικό με τίτλο: Δάνειες Λέξεις στην Ποντιακή Διάλεκτο.
- Εγχειρίδιο Διδασκαλίας της Ποντιακής Διαλέκτου.
- Λειτουργικό Συντακτικό της Ποντιακής Διαλέκτου και
- Η Ελληνίδα Γυναίκα του Πόντου.
Τα τρία πρώτα βιβλία συγγράφτηκαν από τους Γ. Κ. Χατζόπουλο, τακτικό συνεργάτη μας, και τη Φιλόλογο Παναγιώτα Ιωακειμίδου, ενώ το τέταρτο μόνο από τον κ. Γ. Κ. Χατζόπουλο.
Τα τρία πρώτα βιβλία χρησιμοποιούνται από τους διδάσκοντες την Ποντιακή Διάλεκτο και έχουν εισαχθεί ως διδακτικά βιβλία στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.
Η παρουσίαση των βιβλίων έγινε από τους ίδιους τους συγγραφείς.
Κατά την παρουσίασή τους τόσο η κ. Ιωακειμίδου, όσο και ο κ. Γ. Κ. Χατζόπουλος αναφέρθηκαν στις δυσκολίες τις οποίες αντιμετώπισαν, για τη συγγραφή των έργων τους, μολονότι και οι δύο είναι βαθείς γνώστες της Ποντιακής Διαλέκτου, καθώς και πόσα χρόνια χρειάστηκαν για τον σκοπό αυτό, αφού ερεύνησαν όλα τα γραπτά κείμενα, που είδαν το φως της δημοσιότητος από τον ξεριζωμό μέχρι σήμερα (Μνημεία λόγου) αλλά και τις προφορικές μαρτυρίες.
Την κοπιαστική προσπάθεια για τη συγγραφή τους τόνισε με σεμνότητα και η κ. Ιωακειμίδου, η οποία διδάσκει μέσω διαδικτύου την Ποντιακή Διάλεκτο τόσο στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, όσο και σε συλλόγους Ποντίων του Εξωτερικού και του Εσωτερικού (Αυστραλία, Κω, Θεσσαλονίκη, Κοζάνη).
Εγκώμιο για τα τέσσερα πιο πάνω βιβλία έπλεξε και η εκπαιδευτικός κ. Γιούλη Γεωργιάδου, κόρη του αειμνήστου Προέδρου του Συλλόγου Ποντίων οι Κομνηνοί Δράμας Νίκου Γεωργιάδη.
Την Ποντιακή Διάλεκτο διδάσκει δια ζώσης εδώ και χρόνια και ο κ. Γ. Κ. Χατζόπουλος σε σεμινάριο, που οργανώνει η Μέριμνα Ποντίων Κυριών Δράμας.
Η παρουσίαση των 4 βιβλίων από τον Γ.Κ. Χατζόπουλο
Ο κ. Γ. Κ. Χατζόπουλος, αναφερόμενος με μεστό και λακωνικό λόγο στη συγγραφή τους, είπε τα ακόλουθα (λόγω απουσίας του κ. Γ. Κ. Χατζοπούλου, τα κείμενά του ανέγνωσε ο συνεργάτης των εκδόσεων Μαλλιάρης Παιδεία κ. Φώτης Κουμπατσάρης):
Κυρίες και Κύριοι,
Πρώτα πρώτα θα θέλαμε να εκφράσουμε τις εγκάρδιες ευχαριστίες μας προς τις εκδόσεις Μαλλιάρης Παιδεία, που ανέλαβαν με θέρμη την έκδοση των 4 βιβλίων, που σήμερα παρουσιάζονται: Το Χρηστικό Λεξικό με τις Δάνειες Λέξεις στην Ποντιακή Διάλεκτο, Το Νέο Εγχειρίδιο Διδασκαλίας της Ποντιακής Διαλέκτου, Το Λειτουργικό Συντακτικό της Ποντιακής Διαλέκτου και την Ελληνίδα Γυναίκα του Πόντου, με την αγαστή και άοκνη συνεργασία της εκλεκτής συναδέλφου κ. Παναγιώτας Ιωακειμίδου.
Δεύτερον όλους εσάς, αλλά και τους απανταχού της γης Ποντίους και φιλοποντίους, που μας κάνουν την τιμή να μας διαβάζουν.
Τρίτον τον συμπατριώτη καθηγητή Ηλία Πετρόπουλο του Δ.Π. Θράκης, που εισήγαγε στη Σχολή του τη διδασκαλία της Ποντιακής Διαλέκτου.
Αναμφίλεκτα η συγγραφή και των τεσσάρων βιβλίων δεν υπήρξε καρπός των τελευταίων χρόνων.
Η ιδέα κυοφορούνταν εδώ και καιρό.
Η σκέψη για να δουν το φως της δημοσιότητας ήταν ένα επιτακτικό χρέος προς τις ρίζες μας, αφού την Ποντιακή διάλεκτο τη θηλάσαμε μαζί με το μητρικό μας γάλα.
Αυτό το βαρύτατο χρέος αντάμα με τον προφητικό λόγο του αειμνήστου δασκάλου Ιορδάνη Βαμβακίδη «Η Ποντιακή Διάλεκτος δεν έχει το κουράγιο να πεθάνει» ήταν ο ευσταλής οίακας για την κατάθεση της ψυχής μας.
Ομολογούμε ότι δεν μας άγγιξε καθόλου το ταπεινό κίνητρο της ενίσχυσης του βαλαντίου μας, ώστε να επιδοθούμε στην άνοδο του κακοτράχαλου Γολγοθά της συγγραφής. Διήλθαμε νύχτες λευκές ουκ ολίγες, βασανιστήκαμε, δοκιμαστήκαμε, όμως τίποτε απ’ όλα αυτά δεν μας εμπόδισε, ώστε να αποφύγουμε την πνευματική κόπωση.
Μακριά από αυτολιβανισμό δώσαμε όχι το περίσσευμα της ψυχής μας, αλλά ατόφια την ψυχή μας, ώστε η Ποντιακή διάλεκτος να παύσει να είναι του ριξιμιού στη σκέψη των μικρόψυχων και μισόκαρδων, αλλά ένας αδιάψευστος πρεσβευτής της ελληνικότητας της ποντιακής ψυχής.
Δεν επαιρόμεθα ότι οδεύσαμε προς την τελειότητα – άλλωστε errare humanum est – αλλά σεμνά πιστεύουμε ότι καταθέσαμε αρραγές λιθάριον στη διάσωση της ποντιακής διαλέκτου από τη μανία του παντοκαταλύτη χρόνου.
Απευθυνθήκαμε στα Ελληνικά Πανεπιστήμια, γιατί όχι και του Εξωτερικού, ώστε να υποβληθούν στον κόπο να δεχθούν να διδάσκεται στις Φιλοσοφικές Σχολές η Ποντιακή διάλεκτος, γνήσια απόγονος της αρχαιοελληνικής λαλιάς. Δεν ξέρουμε αν αγγίξαμε ευήκοα ώτα.
Προτιθέμεθα να προβούμε, αν ο Θεός το θέλει, στην ολοκλήρωση της διδασκαλίας της Ποντιακής διαλέκτου με τη συγγραφή μιας νέας λειτουργικής Γραμματικής, αν και αρκετά κεφάλαιά της διαλαμβάνονται στα ήδη εκδοθέντα πονήματα.
Δεν θέλουμε να σας καταπονήσουμε περισσότερο. Θα κλείσουμε με τις θερμότατες ευχαριστίες μας προς όλους εκείνους, οι οποίοι συνέβαλαν, ώστε τα 4 πονήματα να δουν το φως της δημοσιότητας, αλλά και προς εκείνους, που δεν θα τα αφήσουν να αραχνιάζουν στα ράφια της βιβλιοθήκης τους, κρατώντας έτσι ακοίμητο το καντήλι της μνήμης προς τις ρίζες μας.
Να είσθε καλά για τον κόπο, που κάνατε να παρευρίσκεσθε σήμερα εδώ.
Η παρουσίαση του βιβλίου «Η Ελληνίδα Γυναίκα του Πόντου» από τον Γ.Κ. Χατζόπουλο
Για το βιβλίο «Η Ελληνίδα Γυναίκα του Πόντου», ο συγγραφέας του κ. Γ.Κ. Χατζόπουλος ανέφερε τα εξής:
Κυρίες και Κύριοι,
Δύο υπήρξαν οι λόγοι, που επί δεκαετίες κυοφορούνταν στη σκέψη μου η συγγραφή πονήματος με τίτλο η «Ελληνίδα Γυναίκα του Πόντου».
Ο πρώτος λόγος ήταν να αποδομήσω το βάρβαρο έθιμο «το μάσ’ ή μασοκράτεμαν», που κάποιες γραφίδες το δικαιολόγησαν ως πρόφραγμα για την αποτροπή των συγκρούσεων στους κόλπους της πατριαρχικής ποντιακής οικογένειας, καθόλου πειστικό επιχείρημα, και ο δεύτερος ο πολυσχιδής ρόλος της Ελληνίδας του Πόντου: ο οικονομικός και ο κοινωνικός ρόλος της.
Η Ποντία Ελληνίδα δεν ήταν μόνο res, αλλά και το τ’ιτάν’ τ’ οσπιτί’ (= το πορτοφόλι του σπιτιού), η αιδοίη ταμίη κατά τον ποιητή των αιώνων Όμηρο. Ήταν ακόμη η παιδαγωγός και η ορθή ανατροφέας των παιδιών, αφού το λαχτόριν πουλία ’κί τερεί, ως μια ορθότατη ρήση, ιδιαίτερα, όταν, κακή τη μοίρα, συνέβαινε η απώλεια του συζύγου.
Ήταν ακόμη εκείνη, που έδινε τη λύση στη φλογερή επιθυμία του γιου της, που ήθελε να προβεί στη δημιουργία της ιερής οικογένειας, αλλά από σεμνότητα απέφευγε να το δηλώσει. Και σ’ αυτήν την περίπτωση τον ρόλο του από μηχανής θεού τον έπαιζε η μάνα με τη δυναμική της φράση: «Γιαβρούμ’, μη στεναχωρεύκεσαι! ’Α παίρω απόψ’ τον κύρη σ’ και πάμε ’ς σο ψαλάφεμαν τη κουτσής τηνάν αγαπάς!».
Και στη δύσμοιρη ώρα της χηρείας η μάνα γινόταν και πατέρας. Γινόταν θυσία, υφιστάμενη την ταπείνωση και τον εξευτελισμό από τους κακοήθεις γηγενείς μετά την έλευση στη μητέρα Ελλάδα, ύστερα από τον ανήκουστο στην ανθρώπινη ιστορία ξεριζωμό.
Ήταν αυτή, που δεν δίσταζε να αναλάβει τις πιο βαριές δουλειές όχι μόνο για να αναθρέψει τα ορφανά της, αλλά και για να τα οδηγήσει στα επίζηλα τεμένη της παιδείας, επιστρέφοντας στο ανήλιαγο στέκι της κατάκοπη, όμως με την ψυχή στητή κι ολόρθη.
Ήταν αυτή, που υπομονετικά υπέμενε τον ερχομό του ξενιτεμένου συζύγου, ως άλλη ομηρική Πηνελόπη, ακολουθώντας με βδελυγμία την ένωση με έναν νέο σύντροφο.
Ήταν αυτή που προσφερόταν ως εκούσια θυσία για τον μελλοθάνατο σύζυγο ως άλλη Άλκηστη του σκηνικού φιλοσόφου και τραγικού ποιητή Ευριπίδη, όπως εύγλωττα διαφαίνεται στο δημοτικό τραγούδι ο Γιάννες θ’ αποθάνει: «Τ’ εμ’ σά και τα καλέτερα, ήλιε μ,’ τ’ εσά ας είναι!». Ήταν η ξέχειλη αγάπη προς το αγωνιώδες αίτημα του συμβίου της για να του χαρίσει λίγο από τα χρόνια της για ν’ αποφύγει το θάνατο.
Ήταν αυτή που όδευε με τη θέλησή της στη θυσία ως άλλη Ιφιγένεια στην Αυλίδα του Ευριπίδη, όπως εύγλωττα διαφαίνεται στο κορυφαίο τραγούδι «Τη Τρίχας το γεφύριν» και στο οποίο εξαίρεται και η αδελφική αγάπη.
Ήταν αυτή που πρόσφερε την πενιχρή μπουκιά της στα βλαστάρια της για να τα προστατεύει από την επικίνδυνη αβιταμίνωση.
Ήταν αυτή που ζώστηκε τα άρματα ως αντάρτισσα και καπετάνισσα και στάθηκε δίπλα στον σύζυγό της, αλλά και ως ηγέτιδα για την υπέρμετρη αγάπη της προς την θεόδοτη ελευθερία και τη διάσωση της τιμής της.
Ήταν αυτή, που πρόσθεσε στις σελίδες της άτεγκτης ιστορίας ένα νέο Ζάλογγο για να αποφύγει την ατίμωση.
Ήταν αυτή που βύθισε το εγχειρίδιο στο στέρνο του βλασταριού της για να σώσει εκατοντάδες συνανθρώπους της από την ανελέητη σφαγή από τους απίστους και αιμοχαρείς τυράννους.
Ήταν αυτή που καταδιωκόμενη από τις Ερινύες για την πράξη της, διάβηκε τον κακοτράχαλο Γολγοθά της ζωής της με σαλεμένο το νου, δικαιωμένη όμως στη συνείδηση όλων εκείνων, που της χρωστούσαν τη ζωή τους.
Πάνω σ’ αυτούς τους άξονες και με βάθρα τα προσωπικά βιώματα, τις αφηγήσεις των τραγικών θυμάτων, αλλά και τα μνημεία του γλαφυρώτατου και περιθαύμαστου ποντιακού λόγου δομήθηκε το πόνημα της ταπεινότητάς μου «Η Ελληνίδα γυναίκα του Πόντου», πόνημα που γεννήθηκε στη σκέψη μου πριν από δεκαετίες περίπου και οικοδομήθηκε λιθάρι λιθάρι, ώστε να δοθεί στο φως της δημοσιότητας χάρη στην ευγενή προσφορά των εκδόσεων Μαλλιάρης – Παιδεία.
Αλλά στη σκέψη μου δεν είναι μόνο «Η Ελληνίδα του Πόντου». Ήδη σφυρηλατείται στο αμόνι της ψυχής μου και η Ελληνίδα η προσφυγοπούλα, που διάβηκε επάξια και διαβαίνει το κατώφλι της υψηλής Παιδείας καταλαμβάνοντας επίζηλους θώκους στον χώρο της επιστήμης και του πολιτισμού.
Δεν θέλω να σας καταπονήσω περισσότερο. Θα κλείσω με την ειλικρινή εξομολόγησή μου. Αγαπώ και τα 40 βιβλία μου, μα «Η Ελληνίδα γυναίκα του Πόντου» είναι η ίδια η ψυχή μου, που σας την καταθέτω απόψε.
Ας είναι το ταπεινό αυτό πόνημά μου ένα νοερό ευλαβικό μνημόσυνο για τις Ελληνίδες εκείνες του Πόντου, που σμίλεψαν ένα νέο Ζάλογγο για να αποφύγουν την αλλαξοπιστία και την ατίμωση.
Σας ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου για την ευγενή καλοσύνη σας να με ακούσετε.
