ΑΡΘΡΟ

Της Τόλης Καραγιαννίδου – Τσολπίδου

Συνταξιούχου τραπεζικής υπαλλήλου πρώην Α.Τ.Ε.

Κρατικό κανάλι και αναφορά στο τραγούδι αυτό με στιχουργό και συνθέτη τον Γ. Ζήκα και με τόσα μηνύματα διαχρονικά και για παρελθόν, αλλά και για το παρόν (που να ξέρουν στην ΕΤ τις θύμησές μας…).

Με γλώσσα πάντα ξύλινη ακούστε τους μιλάνε

και στον τροχό μας δέσανε και μας κατρακυλάνε

και όλα όσα ζήσαμε ανάξια πια θα ‘ναι

τα ρίξαν στις χωματερές τα πλάκωσαν και πάνε

Ναι ξύλινη η μέθοδος που κάνει τους πολιτικούς να μιλάνε για ώρες χωρίς να λένε κάτι. Σαν ρήτορες που εκφράζουν απόψεις, πιστεύω με ευφάνταστες εκφράσεις, που νομίζουν ότι θα εντυπωσιάσουν. Τροχός ήταν η συσκευή βασανιστηρίων με φρικτό θάνατο (κάτι ανάλογο γινόταν μετά τον Εμφύλιο στη χώρα μας). Χωματερή = ταφή απορριμμάτων… Είδαν πολλά τα μάτια μου σ’ αυτόν εδώ τον δρόμο… Το δίκιο να ‘χει άδικο και το άδικο τον νόμο…

Ανάξια τα θέλουν να ‘ναι όμως δεν είναι… Είναι προσδοκίες που φυσικά αξίζουν κι ας θέλουν να τις ρίξουν στις «χωματερές». Ήταν στοχοποιημένες από το καθεστώς της Δεξιάς που θεωρούσαν ότι οι δημοκρατικοί, σοσιαλιστές, κομμουνιστές, δεν είχαν το «δικαίωμα στη ζωή».

Ανήκετε στο παρελθόν μας λένε και γελάνε

σηκώσαν τις σημαίες τους, προσπέρασαν και πάνε

και όσα αγαπήσαμε ούτε τα συζητάνε

σκυμμένοι στις οθόνες τους το μέλλον τους κοιτάνε

Παρελθόν η ιστορία της κάθε χώρας, του κάθε ατόμου, που ορίζεται από το παρόν και το μέλλον, η πείρα. Ένδοξο παρελθόν, αγωνιστικό παρόν, λαμπρό μέλλον (και όχι αβέβαιο που μας προσφέρει η Ν.Δ.). Μάχη για Ελευθερία και Δημοκρατία… Χέρια σφιγμένα – καρδιές φτερουγίζαν, μάτια που έλαμπαν μ’ ένα στόμα μια φωνή: Εμπρός παιδιά (Ριζοσπάστης).

Εμπρός λοιπόν για τις σωστές ψήφους που πρέπει να ρίξουμε στο κόμμα που αγωνίζεται για τα δικαιώματα του λαού. Πρέπει να ‘ναι η τιμωρία στο αστικό αυτό κόμμα που μας κυβερνά με τόση φτώχεια που έχουμε, ανεργία, φυγή στο εξωτερικό για δουλειά, με μη επανδρωμένα νοσοκομεία, σχολεία, ακριβή ύδρευση, ρεύμα και τόσα άλλα πολλά.