- (…ως φόρο τιμής στον Μίκη της καρδιάς μας…)
Από παντού κραυγές ουρανομήκεις, Αθάνατος – Αθάνατος ο Μίκης…
…φωνάζουν δυο, φωνάζουν τρεις, φωνάζουν χίλιοι δεκατρείς …
…ήμασταν για σένα ο Λαός Σου που νικά, ήσουν για μας το νερό και η φωτιά…
…θα σε θυμόμαστε στα όνειρά μας, θα σε περιμένουμε πάλι να ‘ρθεις…
…γωνιά – γωνιά θα σε καρτερούμε…
…μια νύχτα μαγικιά…
…στην όμορφη πόλη, με αγαπημένες φωνές (του Μπιθικώτση και της Φαραντούρη, του Στέλιου και της Μελίνας, του Νταλάρα, του Καλογιάννη, του Πανδή και της Χαρούλας, του Μητροπάνου, του Κότσιρα, του Λέκκα, του Μπάση, του Πασχαλίδη, του Φοίβου και της Βιτάλη, της Γαλάνης, της Ασλανίδου, αλλά και των Beatles, του Adamo, του Moustaki, της Εντίθ Πιάφ, της Ίβα Τζανίκι, της Τζόαν Μπάεζ και τόσων άλλων σπουδαίων Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών) και με τις εξαίσιες μουσικές Σου…
…το ψωμί θα ‘ναι πάνω στο τραπέζι…
…το φεγγάρι θα κάνει βόλτα πάνωθέ μας…
…θα μοσκοβολούν οι γειτονιές βασιλικό κι ασβέστη…
…στο περιγιάλι το κρυφό, είχαμε διψάσει ένα μεσημέρι…
Και θυμούμαστε πως…
…έβρεχε στη φτωχογειτονιά…
…έμοιαζαν οι συμφορές αμέτρητες…
… κυνηγούσαν τη ζωή μας, να την ξεμοναχιάσουν μες τη νύχτα…
…χαθήκαμε μέσα στους δρόμους, που μας έδεσαν για πάντα…
…βγάζαν τη ζωή μας στο σφυρί, σε Ευρώπη και Αμερική…
…μας είπαν ψέματα πολλά…
…πήραμε τη ζωή μας λάθος…
…σ’ αυτή τη γης δεν είχαμε πια ζωή…
Και τότες αποφασίσαμε…
…παρέα πίσω από τον τοίχο, τακ – τακ Εσύ, τακ – τακ Εμείς…
…πως… θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί…
…θα σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα…
…όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες…
…θα βγούμε στους δρόμους γυναίκες και άνδρες…
…με σημαίες, με σημαίες και με ταμπούρλα…
Χορεύοντας και τραγουδώντας:
…μη λησμονάτε τη χώρα μας…
…τη ρωμιοσύνη μη την κλαις…
…και συ Λαέ βασανισμένε, μη ξεχνάς…
…το γελαστό παιδί…
…ένα το χελιδόνι και η Άνοιξη ακριβή…
…αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας…
…Απρίλη μου ξανθέ και Μάη μυρωδάτε…
…ρόδο μου, ρόδο αμάραντο…
…τι ωραία που είναι η αγάπη μου….
… όλα αυτά τα ωραία θα ‘ναι δικά μας…
…
ΟΧΙ, δεν κατέβασες την ποίηση στον κόσμο, όπως γράφεται τούτες τις μέρες…
…Ανέβασες το Λαό στον Ουρανό της Μουσικής Σου…
…στα ουράνια δώματα των Μεγάλων μας Ποιητών…
…για να κοινωνήσει τη συμπαντική Σου Μουσική και τους Πανάξιους Στίχους Τους.
Για όλους εμάς που ακούγαμε τα τραγούδια Σου…
…υψώνοντας γροθιές στον ουρανό, γιατί δεν βολευόμασταν παρά μόνο στο δίκιο…
…με ένα σφίξιμο στην καρδιά… ένα κόμπο στο λαιμό… με λυγμό στη φωνή…
Τώρα που τέλειωσε το πάνδημο πένθος και ο θρήνος… όπως θα ‘θελες κι Εσύ…
….μες τις καρδιές μας ξεκινάει το πανηγύρι…
…τακ – τακ Εσύ, τακ – τακ Εμείς…
…θα σημάνουν οι καμπάνες και θ’ ανεβούμε κι άλλο ψηλότερα κι άλλο ψηλότερα…
…τώρα που όλους μας ένωσες στο κύκνειο Άσμα Σου, την ταφή Σου!!!
Π.Χ.
