ΑΡΘΡΟ

του Παναγιώτη Χατζηγεωργίου

Δικηγόρου Δράμας

«Ο Μητσοτάκης κοινωνικά και πολιτικά είναι πλήρως απονομιμοποιημένος. Η κυβέρνηση δεν έχει πολιτικά καύσιμα. Θα σέρνεται». Έλεγε πρόσφατα στο ραδιόφωνο ο γνωστός δημοσιογράφος Σταύρος Λυγερός.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει αντικειμενικός παρατηρητής, που να διαφωνεί. Έτσι κι αλλιώς στο μέσον της δεύτερης θητείας της κάθε κυβέρνηση βρίσκεται στο χειρότερό της σημείο. Και η σημερινή κυβέρνηση μετά τα όσα έγιναν και με τα Τέμπη, πνέει πλέον τα λοίσθια. Θεσμικά μπορεί να παραμείνει στην εξουσία. Με τεράστιο όμως κόστος για τη χώρα, την οικονομία, την κοινωνία.

Κατόπιν τούτου η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου είναι: Μετά τον Μητσοτάκη και τη ΝΔ ποιος; Υπάρχει εναλλακτική πρόταση; Διάδοχη κατάσταση; Ποιο ή ποια συνεργασία κομμάτων μπορεί να αποτελέσει αξιόπιστη εναλλακτική; Και μάλιστα προοδευτική;

Η κοινωνία προσδοκά. Αν απαντηθούν πειστικά οι παραπάνω ερωτήσεις, θα βγει λευκός καπνός. Θα καταγραφεί στις δημοσκοπήσεις, ότι η πλειοψηφική πλέον κοινωνική αντιπολίτευση βρήκε πολιτική διέξοδο. Θα αποδειχθεί πως στη Δημοκρατία πράγματι δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Και συνέχισε ο Σταύρος Λυγερός: «Τα κόμματα είναι απαξιωμένα. Για αυτό και βλέπουμε πως τα πρόσωπα ειδικά στη σημερινή εποχή παίζουν κυρίαρχο ρόλο». Ανάγκη λοιπόν να οριστεί ο επικεφαλής. Όχι ως ΜΕΣΣΙΑΣ. Αλλά ως αυτός που θα ηγηθεί. Θα εμπνεύσει. Αδήριτη ανάγκη ειδικά στη χώρα μας. Όπου έχουμε πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα διακυβέρνησης.

Δεν βάζει κανείς το κάρο μπροστά από το άλογο, αναζητώντας τον επικεφαλής. «Και τούτο ποιείν κακείνο μη αφιέναι», έλεγαν οι αρχαίοι. Είναι εξίσου σημαντικό και το κάρο/κόμμα/πρόγραμμα και το άλογο/ηγέτης που θα το οδηγήσει. Αν έχεις μόνο το ένα από τα δύο, δεν πας πουθενά. Σε αυτή τη χώρα άλλωστε, πάντα ψηφίζαμε και για Πρωθυπουργό. Και ο λαός οφείλει να γνωρίζει εξ αρχής ποιος θα ηγηθεί.

Αντιλαμβανόμαστε όλοι πως η κοινωνία ασφυκτιά. Και δεν βλέπει διέξοδο. Για αυτό και η απάντηση στο ερώτημα μετά τον Μητσοτάκη ποιος, έχει ειδικά σήμερα βαρύνουσα σημασία. Για αυτό και ελλείψει σήμερα αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης ο κόσμος στοιχίζεται δημοσκοπικά πίσω από πρόσωπα. Αναζητά τον ΑΝΤΙΜΗΤΣΟΤΑΚΗ. Και ας είναι απολιτίκ. Ας μην έχει πίσω του ούτε κόμμα, ούτε στελέχη, ούτε προτάσεις και πρόγραμμα.

Σαρώνουν στις δημοσκοπήσεις η Λατινοπούλου, ο Βελόπουλος, η Κωνσταντοπούλου. Ποιος γνωρίζει εκτός από τους ίδιους τους «Αρχηγούς» των προσωποπαγών αυτών κομμάτων τους Βουλευτές και τα στελέχη τους. Ποιος έχει δει το πρόγραμμά τους για τη χώρα, την κοινωνία, την οικονομία.

Ποιος Δραμινός γνωρίζει πότε και πού ένας από αυτούς τους πολιτικούς ή κάποιο στέλεχος του κόμματός τους ανέδειξε ένα πρόβλημα, προώθησε μια λύση, αγωνίστηκε για να καλυτερέψουμε τον τόπο μας. Μπορούν αυτά τα κόμματα με αυτούς τους αρχηγούς, που έχουν καβαλικέψει στο κύμα της αγανάκτησης, να αποτελέσουν αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση εξουσίας; Προσωπικά δεν έχω δει δείγματα θετικής γραφής. Το αντίθετο θα έλεγα. Δεν θα τους εμπιστευόμουν ποτέ τις τύχες της χώρας και των ανθρώπων της.

Ναι αλλά, αφού παραδεχόμαστε, πως τα κόμματα είναι απαξιωμένα; Πώς η κοινωνία αναζητά νέα ικανά πρόσωπα; Κατανοητό. Το ΠΑΣΟΚ έχει κολλήσει και ο αρχηγός του δεν τραβάει. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στα κάτω του και ο Πρόεδρός του δεν πείθει. Η Νέα Αριστερά αμφίβολο αν θα πιάσει το 3% και ο Χαρίτσης παραμένει ακόμη άγνωστος σε πολλούς. Αν όμως αποφασίσουν να συνεργαστούν; Να καταρτίσουν ένα κοινό πρόγραμμα; Που θα αντικατοπτρίζει τις ανάγκες της Κοινωνίας; Θα αποπνέει ελπίδα και όραμα;

Και μιλάμε για τα τρία κόμματα της αντιπολίτευσης που θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια ρεαλιστική, αξιόπιστη προοδευτική εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Αν δεν διαγκωνίζονται μεταξύ τους ποιος θα είναι τριτοδεύτερος. Αν δεν αναλώνονται στο ποιος θα μπορούσε να είναι εν δυνάμει Πρωθυπουργός. Αν κάτσουν στο τραπέζι. Αν καταστρώσουν ένα σχέδιο για τη χώρα.

Δεν μπορεί να μη βρεθεί λύση. Η Πολιτική απεχθάνεται το κενό. Αν δεν το καλύψει η Κεντροαριστερά, θα το καλύψουν η Δεξιά αγκαζέ με την Ακροδεξιά. Γι αυτό και διατυπώνονται και άλλες προτάσεις. Όπως του Κοτζιά. Πως η Μαρία Καρυστιανού θα μπορούσε να είναι εν δυνάμει Πρωθυπουργός. Η οποία βέβαια δεν ρωτήθηκε. Και δεν ενδιαφέρεται. Γιατί δεν θα ήθελε να ακυρώσει τον αγώνα της. Ο Κοτζιάς δεν είναι χθεσινός. Τα ξέρει αυτά. Ήθελε να ταρακουνήσει. Και το είπε τον Ιούνιο του 2024.

Και το επανέφερε και υπερθεμάτισε προχθές η Έλενα Ακρίτα. Και σηκώθηκε μεγάλη θαλασσοταραχή. Στο ΠΑΣΟΚ, γιατί θέλουν τον Ανδρουλάκη, ως αρχηγό του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης. Που όμως θα λένε άλλα, αν ξαναπέσει στην τρίτη θέση. Και ξεσηκώνονται στο ΣΥΡΙΖΑ, πως έχουν Πρόεδρο και υποψήφιο Π/Θ τον Φάμελλο. Η Νέα Αριστερά δεν πρότεινε τον Χαρίτση. Έχει καεί όμως στο γάλα και φυσάει και το γιαούρτι. Δεν θα δέχονταν έναν ουρανοκατέβατο στην πολιτική για τη θέση του Π/Θ.

Και η ΝΔ και ο ΚΜ; Η πρόταση για την Καρυστιανού έφερε πανικό. Γιατί γνωρίζουν πολύ καλά, πως μια τέτοια υποψηφιότητα θα σάρωνε. Και θα έστελνε τους ίδιους στα αζήτητα. Έτσι εξηγείται η σιγή ιχθύος. Ενώ θα έπρεπε να το κάνει σημαία της. Να επιτεθεί στην Καρυστιανού. Πώς αποδείχθηκε ότι ο αγώνας της ήταν για την προβολή της. Για καρέκλες. Πως είναι υποκρίτρια.

Και τότε ξαναγυρνάμε στα ίδια; Αφού απορρίπτουμε την Καρυστιανού; Και αφού στην Κεντροαριστερά δεν μπορούν να συνεννοηθούν; Τι δέον γενέσθαι; ΟΧΙ. Δεν μπορούν έως σήμερα. Οφείλουν να το κάνουν αύριο. Να συμφωνήσουν σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα με σαφείς προτάσεις διεξόδου από την βαθιά θεσμική και πολύπλευρη κρίση που βιώνουμε.

Και με επικεφαλής αυτής της συνεργασίας πρόσωπο κοινά αποδεκτό. Από τον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο. Και με τη συμφωνία πως στο κυβερνητικό σχήμα που θα προκύψει, δεν θα συμμετάσχουν πρόσωπα, που έχουν αρνητικό πρόσημο και δεν τυγχάνουν ευρύτερης αποδοχής. Τότε το αποτέλεσμα δεν θα είναι απλά αθροιστικό των δυνάμεων τους. Αλλά πολλαπλασιαστικό. Και ελπιδοφόρο. Τότε δεν θα αφεθεί χώρος για λαϊκιστές, θεατρίνους, υποκριτές, πολιτικά παγώνια και ακτιβίστικους τσαμπουκάδες.

Είναι η ώρα να κάνουν στην άκρη κάποιοι τις προσωπικές τους φιλοδοξίες. Υπάρχουν τέτοια πρόσωπα; Βεβαίως. Με προσόντα, με κύρος. Που μπορούν να εγγυηθούν την εφαρμογή ενός τέτοιου προοδευτικού προγράμματος. Να εμπνεύσουν. Να οδηγήσουν τη χώρα στο ξέφωτο.

Ναι αλλά οι κυβερνήσεις συνεργασίας δεν ευδοκιμούν σε αυτό τον τόπο, θα ‘λεγε κανείς.

Ναι αλλά, οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις μας τελείωσαν θα ήταν η απάντηση. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Αν θέλουμε να προτάξουμε το συμφέρον της χώρας.