Ἀπό ἀπόψε τό βράδυ εἰσερχόμαστε πλέον στόν λειτουργικό κύκλο τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος. Οἱ ἀκολουθίες τοῦ Ὄρθρου τῶν τριῶν πρώτων ἡμερῶν, πού τελοῦνται τό προηγούμενο βράδυ, ὀνομάζονται «ἀκολουθίες τοῦ Νυμφίου» ἤ τά «Νύμφια», πού σημαίνει στή γλώσσα μας ἡ ἀκολουθία τοῦ γαμπροῦ. Ἀπό ποῦ προῆλθε ἡ ὀνομασία;

Ὁ Χριστός χρησιμοποίησε πολλές εἰκόνες καί παραβολές γιά νά περιγράψει τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἡ κυριότερη εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ γάμου, ὅπως φαίνεται στήν παραβολή τῶν δέκα παρθένων. Ὁ γάμος εἶναι ἕνα γεγονός χαρᾶς καί θεωρεῖται εὐτυχής ὅποιος βρεθεῖ σέ γάμο.

Ὁ Χριστός εἶναι ὁ νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας καί κάθε ἀνθρώπινης ψυχῆς. Ἔρχεται νά τελέσει τούς μυστικούς γάμους, νά συναντηθεῖ καί ἑνωθεῖ μαζί μας. Καί ἀναμένει τή δική μας ἀνταπόκριση στό κάλεσμα του.

Στό ἀποψινό συναξάρι διαβάζουμε: «Τήν ἁγία καί Μεγάλη Δευτέρα φέρνουμε στή θύμησή μας τον μακάριο Ἰωσήφ τόν πάγκαλο καί τή συκιά πού ξεράθηκε ὅταν τήν καταράστηκε ὁ Κύριος».

Τήν ἡμέρα, δηλαδή, αὐτή ἡ Ἐκκλησία βάζει μπροστά μας δύο ὑποδείγματα. Ἕνα θετικό κι ἕνα ἀρνητικό. Ὁ Ἰωσήφ εἶναι τό θετικό ὑπόδειγμα, ἡ ἄκαρπη συκιά τό ἀρνητικό.

Ὁ Ἰωσήφ, πρόσωπο ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, προτυπώνει καί προεικονίζει τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, τό Πάθος καί τήν Ἀνάστασή του. Καί ἀποτελεῖ φωτεινό παράδειγμα γιά μᾶς. Διότι ἦταν πάγκαλος, ὄμορφος, λαμπρός, πού ἀντιστάθηκε στήν ἁμαρτία. Ἀγαποῦσε τόν πατέρα του καί τ’ ἀδέλφια τά συγχώρεσε γιά τό φθόνο τους.

Ἀντίθετα, ἡ ἄκαρπη συκιά φανερώνει ὅτι πλησιάζει ἡ ὥρα τῆς Κρίσεως, καί ἡ Κρίση θά γίνει βάσει τῶν καρπῶν καί ὄχι τῶν φύλλων. Δηλαδή, βάσει τῶν ἔργων καί ὄχι τῶν ἐξωτερικῶν τύπων. Διότι, «κάθε δένδρο πού δέν ἔχει καρπούς, κόβεται καί καίεται στή φωτιά».

Ἄς προσέξουμε: Ποῦ εἶναι οἱ καρποί; Ποῦ εἶναι ἡ πνευματικότητα; Ποῦ εἶναι ἡ ἀγάπη; Ποῦ εἶναι τά καλά μας ἔργα; Ποῦ εἶναι οἱ θυσίες μας; Ὁ Χριστός ἀναζητεῖ καρποφόρους χριστιανούς!