ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
τ. Λυκειάρχη
«Όσοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι σε σύγκριση ανάμεσα σε δυο λαούς βλάπτονται και οι δύο τόσο οι νικητές, όσο και οι ηττημένοι έχουν το δίκαιο με το μέρος τους»
Ας δούμε λοιπόν πώς είναι δυνατόν να βλάπτονται και οι δύο. Οι μεν ηττημένοι, ξοδεύουν ένα σημαντικό μέρος από την οικονομία τους διαθέτοντάς το για την αγορά εξοπλισμού με οδυνηρές συνέπειες για την παροχή υγείας, παιδείας, κοινωνικής πρόνοιας και πολιτισμού.
Από την άλλη μεριά υφίστανται την απώλεια της ελευθερίας τους, τον περιορισμό στην παραγωγή των αγαθών, την υποβάθμιση του κύρους και της αξιοπρέπειάς τους και τέλος καθίστανται άθυρμα στην απάνθρωπη συμπεριφορά του νικητή, ο οποίος κακώς εκλαμβάνει την υποδούλωση τού αντιπάλου του ως δικαίωμα κακομεταχείρισης και απάνθρωπης συμπεριφοράς προς τους ηττημένους εκλαμβάνοντάς τους ως υποχείρια.
Και αυτές είναι σε γενικές γραμμές οι βλάβες, τις οποίες υφίσταται ο ηττημένος.
Ας δούμε τώρα γιατί βλάπτεται ο νικητής, παρά τη νίκη του. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι για να επιβληθεί του αντιπάλου του προέβη στην προμήθεια εξοπλιστικού υλικού περισσότερου, ώστε να έχει το πάνω χέρι, χωρίς αυτό να αποτελεί βέβαιο πλεονέκτημα, αφού τη νίκη σε μια σύγκρουση δεν την καθορίζει μόνο η υπεροχή σε «σίδηρο», αλλά και η ψυχική διάθεση του αντιπάλου καθώς και το δίκαιο, που κυριαρχεί.
Είναι πασίδηλο ότι, όσοι απαρτίζουν το έμψυχο υλικό, συνήθως οδηγούνται σε σύγκρουση όχι γιατί αυτοί το επιθυμούν διακαώς κι ας τους παροτρύνουν και γιατί όχι και να τους επιβάλλουν να εμπλακούν σε σύγκρουση οι πολεμοκάπηλοι ηγέτες τους με τα αρρωστημένα μυαλά.
Οδηγούμενοι σε σύγκρουση, παρά το γεγονός ότι δεν συμφωνούν με τη βαρβαρότητα, πέφτουν στο πεδίο της μάχης και, επειδή οι πλείστοι από αυτούς βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία, στερούν τη χώρα τους από την οικονομική ανάπτυξη, την πρόοδο της παιδείας, της κοινωνικής ζωής και τη δημιουργία ψυχικών τραυμάτων στους γεννήτορές τους.
Υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που βλάπτονται οι νικητές. Καλούνται σε εγρήγορση, ενισχύουν τον εξοπλισμό τους, ώστε να διασφαλίσουν την υποταγή των ηττημένων, αφού, καθ’ ομολογίαν, ο άνθρωπος νιώθει μεγαλύτερη ανάγκη για ελεύθερη ζωή από ο,τιδήποτε άλλο. Και κυριαρχημένοι από αυτό το πνεύμα οι ηττημένοι δεν έχουν τίποτε άλλο στο μυαλό τους «πάρεξ ελευθερία». Έτσι πονοκεφαλιάζουν τον κατακτητή, αδιαφορούν σχεδόν για την παραγωγή αγαθών με κυρίαρχο μέλημα την απόκτηση της θεόδοτης ελευθερίας.
Έχοντας στο μυαλό του τούτο το σαράκι ο κατακτητής αδυνατεί να συγκρατήσει το μέγα αριθμό των κατακτηθέντων, αφού συχνά είναι τα κινήματα με αίτημα την επανάκτηση της ελευθερίας.
Το αποτέλεσμα είναι να συρρικνωθεί η πάλαι ποτέ πανίσχυρη αυτοκρατορία καθιστάμενη περασμένα «μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις».
Και ασφαλώς δεν πρέπει να λείπει από τη σκέψη των ιμπεριαλιστών ηγητόρων αυτή η αλάθητη ιστορική αλήθεια. Όσο και αν η αρχομανία και η πλεονεξία τούς θολώνει το νου τους και τούς οδηγεί σε υπερμεγέθεις εξοπλισμούς, που στερούν τον λαό τους από την ευημερία, την πρόοδο και τη διάκριση στον τομέα της κοινωνικής ζωής, θα πρέπει να εισακούουν τα σοφά διδάγματα της άτεγκτης ιστορίας και να προβαίνουν στην ειρηνική προσέγγιση και στη συνεργασία, από τις οποίες θα προκύψουν αναντίρρητα οφέλη. Με κυρίαρχο στοιχείο την ειρηνική συνύπαρξη, τη συναδέλφωση και την παραγωγή καρποφόρων επιτευγμάτων πρέπει να ρυθμίζουν τις σχέσεις τους.
Τούτη την αλήθεια ας βάλει καλά στο μυαλό της η γείτων, η οποία έμμεσα και άμεσα επιχειρεί να διαταράξει την κοινωνική γαλήνη και να οδηγήσει τον λαό της στη μιζέρια και στη δυστυχία.
Ανιστόρητη πρέπει να θωρείται η έπαρσή της ότι η ευτυχία ενός λαού εδράζεται στα «σίδερα». Αυτά μόνο τη συμφορά επιφέρουν και οδηγούν εισέ δάκρυα θλιβερά.
Και σε επιβεβαίωση αυτής της αντίληψης επιδίδεται στην κατασκευή όπλων επισείοντας συχνά την απειλή για κατάληψη ελληνικών εδαφών προβάλλοντας το ανιστόρητο επιχείρημα ότι διατρέχει κίνδυνο από τη θωράκιση των ελληνικών νησιών. Εύλογο ότι στην προβολή ενός τέτοιου ανυπόστατου επιχειρήματος από την πλευρά της ισχύει ο θυμόσοφος λαϊκός λόγος «Φωνάζει ο κλέφτης να φύγει ο νοικοκύρης».
Και παρά τη διάθεση προβολής ενός καλόπιστου ειλικρινούς διαλόγου από την πλευρά μας για επίλυση των οποιωνδήποτε διαφορών, ανυπάρκτων στην ουσία, εκείνη εξακολουθεί να ανακρούει τον πολεμοχαρή παιάνα της παρασύροντάς μας εύλογα στον ολέθριο εξοπλισμό και καθιστώντας επίκαιρη τη ρήση των Λατίνων «Si pacem vis, bellum para = Αν θέλεις ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο».
Κυριαρχημένοι από μια τέτοια νοοτροπία είναι εύλογο να χαροποιούν τους παραγωγούς και εμπόρους όπλων διογκώνοντας το βαλάντιό τους κι από την άλλη να στερούν το ψωμί από τους ειρηνικούς και αδύναμους.
Και, δυστυχώς, κυριαρχεί μια τέτοια νοοτροπία, αφού η αγάπη προς τον συνάνθρωπο τον φιλήσυχο και ειρηνικό, κατέστη «είδος εν ανεπαρκεία» με επικρατούσα την αλαζονεία, την πλεονεξία και την κενότητα της ψυχής.
