ΑΡΘΡΟ
Του Γ.Κ. Χατζόπουλου
τ. Λυκειάρχη
(συνέχεια από το προηγούμενο)
Ας αφήσουμε το σαράκι της ελληνικής αρχαιότητας και ας έρθουμε λίγους αιώνες μετά. Ο διχασμός κυριάρχησε και στο χριστιανικό Βυζάντιο. Στην πορφυρά αίθουσα οι δολοπλοκίες έδιναν κι έπαιρναν. Αυτοκράτορες απομακρύνονταν από τον θρόνο ή καρατομούνταν ή εξορίζονταν. Μια ανελέητη φαγωμάρα. Μικρή μαρτυρία η πόλη της Καστοριάς με τον αμέτρητο αριθμό εκκλησιών, αποτύπωμα της εξορίας των επιδόξων αυτοκρατόρων, που έχαναν τον αγώνα της διαδοχής.
Αντάμα με τη φαγωμάρα η μείωση του ενδιαφέροντος για την άρτια οργάνωση του στρατού, που έφτασε στο σημείο να συγκεντρώνει στις τάξεις του λεγεώνες ξένων, η βαριά φορολογία, η αποφυγή για στράτευση των νέων, οι οποίοι συνήθως καταφεύγανε στο μοναστικό βίο και τέλος η άνοδος στην εξουσία αυτοκρατόρων με περιορισμένα προσόντα, που, για να διατηρήσουν τον θώκο τους, προβαίνανε είτε σε γάμους κοριτσιών τους με βαρβάρους ηγεμόνες είτε σε χρηματοδοτήσεις βαρβάρων λαών, που απειλούσαν την αυτοκρατορία.
Και το μεγάλο έγκλημα συντελέστηκε με τη μάχη του Ματζικέρτ το 1071 μ.Χ., όταν ο αυτοκράτωρ Ρωμανός ο Δ’ ο Διογένης νικήθηκε από τον Σελτζούκο Τούρκο σουλτάνο Αλπ Αρ Ασλάν. Η ήττα εκείνη ήταν η μεγαλύτερη μαχαιριά, που δέχθηκε κατάστηθα ο Ελληνισμός. Και τούτο, γιατί επέτρεψε στο βάρβαρο γένος των Ασιατών να εγκατασταθούν οριστικά στα εδάφη της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Και έκτοτε η «κατάρα της Ασίας», όπως εύστοχα έγραψε στο βιβλίο του ο Αμερικανός συγγραφέας Χόρτον, επέφερε τον πονοκέφαλο τον δυνατό στον Ελληνισμό, που οδήγησε στην επώδυνη δοκιμασία του, μια δοκιμασία της οποίας τις συνέπειες υφιστάμεθα μέχρι σήμερα και θα τις υφιστάμεθα ες αεί.
Καιρός να έρθουμε και στο 1922. Αρκετοί οι παράγοντες, που συντελέσανε στον ξεριζωμό των Ελλήνων. Το μεγάλο μερίδιο της συμφοράς του Ελληνισμού ανήκει στους μεγάλους της Δύσης. Στους επιλήσμονες ευεργετηθέντες, που δέχθηκαν τα αγαθά του πολιτισμού από τους Έλληνες. Στους Άγγλους, στους Γάλλους, στους Γερμανούς, στους Ιταλούς, στους Ρώσους. Όλοι αυτοί αγκαλιάσανε τους Τούρκους όχι γιατί έτρεφαν αγάπη προς τον μουσουλμανισμό -χριστιανοί γαρ αυτοί- αλλά γιατί το μικρασιατικό έδαφος παρείχε σημαντικές δυνατότητες για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους: οικονομικών, γεωστρατηγικών, στρατιωτικών.
Και ενώ κάποια εποχή οι Μεγάλοι της Δύσης πήραν την απόφαση του διαμελισμού της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ανακαλέσανε την απόφασή τους μέσα σε ένα μήνα. Και όχι μόνο την ανακαλέσανε, αλλά και διαγκωνίσθηκαν μεταξύ τους ποιος θα την έχει ως χαϊδεμένο παιδί τους. Το γιατί θα το δούμε στη συνέχεια.
Έκτοτε οι κυβερνώντες την οθωμανική αυτοκρατορία παροτρυνόμενοι, λόγω οικονομικών συμφερόντων από τις Μεγάλες Δυνάμεις, αποθρασύνθηκαν και έκαναν σύνθημά τους την ιμπεριαλιστική αντίληψή τους, υποτάσσοντας γειτονικούς λαούς και προσαρτώντας τους στην αυτοκρατορία τους με όπλα τον μιλιταρισμό και σε μεγάλο βαθμό τη θρησκεία τους.
(συνεχίζεται…)
